Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Kinky Poetry

Συζήτηση στο φόρουμ 'Τέχνη' που ξεκίνησε από το μέλος astarti, στις 11 Αυγούστου 2015.

  1. GCHL

    GCHL Hijo de la Luna

    «Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
    αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με –
    όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
    κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·
    όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
    κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.
    Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
    όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται….»
    (Κ. Καβάφης)
     
  2. AlexanderV

    AlexanderV Contributor

    The Nature of the Game (lyrics)


    Dithering unceasingly amongst divergent paths
    A rivalry that enhances my long committed will

    Pretentiously unexpected gifts to ignite the fire within
    A tantalizing flavor of all those yet to come

    Yes, I know you are a pro
    But this is an entirely different deal
    You cannot change the nature of the game
    You cannot turn this to a simple quid pro quo


    Lingering protractedly in sensations that don't last
    Devouring indiscreetly all the juices of your lust

    Preliminary courses in a play without an end
    Setting up the casting by changing out of the roles

    Yes, I know you are a pro
    But this is an entirely different deal
    You cannot change the nature of the game
    You cannot turn this to a simple quid pro quo


    Pulverized complacency, a decadent caprice
    Titillated helplessness, a volatile whim

    Flailing in sordid prurience, writhing in your hands
    To your searing touch and rut I serenely succumb

    Foraging I for your rampant yearning squirming out of your eyes
    Feasting You on me melting drop by drop into your voracious mouth

    Yes, I know you are a pro
    But this is an entirely different deal
    You cannot change the nature of the game
    You cannot turn this to a simple quid pro quo


    Alexander Vorris
     
  3. Brainman

    Brainman Deep in a fe mind

    Ένα πλάσμα πλησίαζε από το νερό, αλλά δεν γλύκανε τη μοναξιά μου γιατί, παρόλο που ήταν ολοφάνερα ζωντανό, δεν έδειχνε να ήταν μια μορφή ζωής όπως η δική μου. Θα πρέπει να κοκάλωσα στήνοντας αυτί όλος δέος, σαν να περίμενα το αγνωστο να γρατσουνίσει τα νύχια του πάνω στο τσόφλι του κόσμου. Φοβόμουν. Όταν πλησίασε περισσότερο είδα ότι ήταν κύκνος. Ένας μαύρος κύκνος. Δεν μπορείτε να διανοηθείτε πόσο άσχημος ήταν, ούτε και πόσο υπέροχος. Τα άνοστα μάτια του απείχαν ελάχιστα το ένα από το άλλο και είχαν μια έκφραση αλόγιστου κακού, που όμως δεν ανέδινε καμία αίγλη. Ο μακρουλός λαιμός του δεν είχε ίχνος από τη χάρη που χαρακτηρίζει τους λαιμούς των κύκνων αλλά κρεμόταν ηλίθια πότε δω και πότε κει σαν μάνικα. Κολυμπούσε ακάθεκτος προς το μέρος μου αλλά όταν δεν μας χώριζαν παρά μερικά μέτρα υδάτινης επιφάνειας σταμάτησε και ξεδίπλωσε τα φτερά του σαν να άνοιγε μια εραλδική ομπρέλα. Ποτέ μου δεν είχα δει τόση μαυρίλα, τόσο απαλό, φτερωτό, απεριόριστο μελανό, το μαύρο της απώλειας των αισθήσεων. Ο κύκνος τέντωσε τον λαιμό του σαν φίδι έτοιμο να χτυπήσει, άνοιξε το ράμφος του και άρχισε να τραγουδάει, από το λαρύγγι του βγήκε ένα συγκλονιστικό ερωτικό κοντράλτο, ένα άγριο μοιρολόι χωρίς λόγια, μια στοιχειακή μελωδία...

    [Κάρτερ Αντζελα, Οι Κολασμένες Ερωτικές Μηχανές του Δρ. Χόφμαν]
     
  4. ΕΡΩΤΑΣ

    Νὰ σοῦ γλείψω τὰ χέρια, νὰ σοῦ γλείψω τὰ πόδια –
    ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ τὴν ὑποταγή.
    Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα.
    Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν,
    φυτέματα ἀγκαλιασμάτων στὶς μασχάλες,
    συσκότιση παραπόνου,
    παρηγοριὰ σπασμῶν.
    Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας,
    ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.

    Ντίνος Χριστιανόπουλος

     
     
  5. AlexanderV

    AlexanderV Contributor

    Η σαγηνευτική περιδίνηση της ενοχής



    Αρώματα μεθυστικά, απολαύσεις διαχρονικές

    Κι αν τις βαπτίσω αναχρονιστικές θα καταφέρω να υπεκφύγω;

    Αφού ξεκάθαρα το ξέρεις ήδη πως δεν μπορώ ν’ αντισταθώ

    Το άγγιγμα θα πεις και οι αχνές, αδρές προθέσεις



    Μελωδικά τερτίπια, απρόσμενα παιχνίδια

    Απρόσμενα; Δε μάθαμε επαρκώς να κρύβουμε την αλήθεια

    Πάντως, μία κάποια επιτήδευση πάντα συνδράμει τη στιγμή

    Το απαιτούνε, άλλωστε, τέτοιου είδους περιστάσεις



    Μικρή, τάχα ευάλωτη φλογίτσα

    Φωτάκι τυχοδιωκτικό, υπόκωφη αρμονία

    Πρόφαση κι επίφαση για περιπλανήσεις

    Αφήνεται σε ηδονές, αρπάζεται απ’ τα πρέπει



    Όλες οι αισθήσεις εξεγείρονται

    Όχι, μη σε εγκολπώνει ο ενθουσιασμός! Απλά οξύνονται

    Μη, περίμενε! Μήπως ξεπερνούμε τα όρια;

    Όχι, μη σταματάς! Άσε τη φωτιά να καίει



    Ερωτεύτηκες, λοιπόν, κι εσύ τους ενδοιασμούς μου

    Δε φταις, όμως, εσύ γι’ αυτό, συγχώρεσέ με

    Υπαίτια είναι η βυζαντινή κληρονομιά μου

    Το βλέμμα αυτό το αυστηρό που στοχεύει στο ημίφως



    Πολύτιμοι λίθοι, ζαφείρια, κιμπερλίτες

    Υγρά, ζαμπανιζέ, αχάρακτα διαμάντια

    Στάζουνε ζεστά μια ζωηρή πορεία

    Ζεύξη ονείρου φαντασίας



    Χαντρούλες, πέρλες, μαργαριταράκια

    Βασανιστικό γαργάλημα το κύλημα τους

    Μια ύπουλη ευφορία, μια δήθεν αδυναμία

    Κι αυτό το ρίγος που με πάει πίσω, πολύ πίσω


    AlexanderVorris
     
  6. ΘΥΜΗΣΟΥ ΣΩΜΑ

    Σῶμα, θυμήσου ὄχι μόνο τὸ πόσο ἀγαπήθηκες,
    ὄχι μονάχα τὰ κρεββάτια ὅπου πλάγιασες,
    ἀλλὰ κ΄ἐκεῖνες τὲς ἐπιθυμίες ποὺ γιὰ σένα
    γυάλιζαν μὲς στὰ μάτια φανερά,
    κ΄ἐτρέμανε μὲς στὴν φωνὴ - καὶ κάποιο
    τυχαῖον ἐμπόδιο τὲς ματαίωσε.
    Τώρα ποὺ εἶναι ὅλα πιὰ μέσα στὸ παρελθόν,
    μοιάζει σχεδὸν καὶ στὲς ἐπιθυμίες
    ἐκεῖνες σὰν νὰ δόθηκες - πῶς γυάλιζαν,
    θυμήσου, μὲς στὰ μάτια ποὺ σὲ κύτταζαν
    πῶς ἔτρεμαν μὲς στὴν φωνή, γιὰ σέ, θυμήσου, σῶμα.


    Κ.Π Καβάφης

     
     
  7. Σ’ ένα βιβλίο παληό

    Σ’ ένα βιβλίο παληό — περίπου εκατό ετών —
    ανάμεσα στα φύλλα του λησμονημένη,
    ηύρα μιαν υδατογραφία άνευ υπογραφής.
    Θάταν το έργον καλλιτέχνου λίαν δυνατού.
    Έφερ’ ως τίτλον, «Παρουσίασις του Έρωτος».

    Πλην μάλλον ήρμοζε, «—του έρωτος των άκρως αισθητών».

    Γιατί ήταν φανερό σαν έβλεπες το έργον
    (εύκολα νοιώθονταν η ιδέα του καλλιτέχνου)
    που για όσους αγαπούνε κάπως υγιεινά,
    μες στ’ οπωσδήποτε επιτετραμμένον μένοντες,
    δεν ήταν προωρισμένος ο έφηβος
    της ζωγραφιάς — με καστανά, βαθύχροα μάτια·
    με του προσώπου του την εκλεκτή εμορφιά,
    την εμορφιά των ανωμάλων έλξεων·
    και τα ιδεώδη χείλη του που φέρνουνε
    την ηδονή εις αγαπημένο σώμα·
    με τα ιδεώδη μέλη του πλασμένα για κρεββάτια
    που αναίσχυντα τ’ αποκαλεί η τρεχάμενη ηθική.

    Κ.Π. Καβάφης

     
     
  8. Hankok

    Hankok Hell is empty and all the devils are here!

    "Whisper softly
    Against my ear
    Tell me things
    I want to hear

    Let's do it again
    Day and night
    Pull my hair
    Make me fight

    Touch me more
    Add whip cream
    Make me moan
    In this sex dream"

    Jackeline Chacon
     
  9. alexad_Dom

    alexad_Dom New Member

  10. GCHL

    GCHL Hijo de la Luna

    " .....
    Στο όνομα των τρυφερών όρκων
    Που απ’ αυτούς, τίποτα να μας αποδεσμεύει δεν μπορεί
    Για να μας συμφιλιώσει
    σαν τότε στου μέθυσου, την ωραία εποχή

    Ικέτεψα μια συνάντηση από κείνη
    το δειλινό, σε έναν δρόμο σκοτεινό
    Εκείνη ήρθε – Όν τρελό!
    Όλοι λίγο ως πολύ είμαστε τρελοί.

    Ήταν ακόμα όμορφη,
    αν και αποκαμωμένη! κι εγώ
    την αγαπούσα πολύ! Να γιατί
    της είπα: Βγες απ’ αυτή τη ζωή!

    Κανείς δεν μπορεί να με κατανοήσει. Έστω κι ένας
    Ανάμεσα σε αυτούς τους ανόητους μπεκρήδες
    Μήπως σκέφτηκε μες τις νοσηρές νύχτες
    Να κάνει ένα σάβανο από κρασί;
    . . . . . .
    Με τις μαύρες μαγείες της
    Με την καταχθόνια συνοδεία των επικλήσεών της
    Τις φαρμακερές φιάλες, τα δάκρυά της
    Τους θορύβους της, αλυσίδας και οστών!

    Να ’μαι λεύτερος και μοναχικός!
    Θα ’μαι απόψε στουπί
    Τότε δίχως φόβο και δίχως τύψη
    Θα ξαπλωθώ πάνω στη γη.

    Θα κοιμηθώ σα σκύλος!
    Το κάρο με τις βαριές ρόδες
    Φορτωμένο πέτρες και λάσπες
    Το λυσσασμένο βαγόνι μπορεί καλά

    Να συντρίψει το ένοχό μου κεφάλι
    Ή να με κόψει στη μέση . . . .. " // το κρασί του δολοφόνοy Charles Baudelaire
     
  11. Εορτασμός

    Σε βορεινόν δωμάτιον ξενοδοχείου
    Οι ερασταί παρομοιάζουν τα τελούμενα
    Με τόμον χονδρόν της ιστορίας
    Περιλαμβάνοντα πορίσματα και πεπραγμένα
    Αναριθμήτων εποχών.

    Οι σπίθες των ματιών της νέας
    Και πριν κατακλιθή ακόμη
    Πριν εξομοιωθούν οι αναπάλσεις της
    Με τα σκιρτήματα των νεαρών δορκάδων
    Που έβλεπε η κορασίς στα δάση
    Οι σπίθες των ματιών της νέας
    Φωτίζουν το δωμάτιον απλέτως.


    Και ιδού που κατεκλίθη
    Τώρα σκιρτούν οι σφαίρες των μαστών της
    Σαν τόπια παιζόμενα με περιπάθειαν
    Σαν μπάλες πιεζόμενες με ηδυπάθειαν
    Εν μέσω ζωηρών παλμών καρδίας
    Εν μέσω αναφωνήσεων λαγνείας
    Εν μέσω αλληλουχίας πράξεων
    Που ισοδυναμούν με περιδέραιον του οποίου
    Εκάστη χάνδρα αντιστοιχεί σ’ ένα κεφάλαιον
    Των γεγονότων που περιλαμβάνουν οι ιστορίες
    Οι πλούσιες σε πράγματα σαφή ή και ακαθόριστα
    ...

    Κ’ οι στεναγμοί της νεάνιδος νέφη ελαφρά
    Νέφη λευκά σαν πούπουλα της ευφροσύνης
    Καθώς προ του ξενοδοχείου περνά
    Με εμβατήρια με μπάντες
    Στιλπνός στρατός των εθνικών εορτών
    (Εικοστή Πέμπτη Μαρτίου στην Ελλάδα
    Quatorze Juillet της Γαλλικής Δημοκρατίας
    7 Νοεμβρίου στις πλατείες της ΕΣΣΔ
    4 Ιουλίου στις Ηνωμένες Πολιτείες)
    Και όλο ξεσπούν χειροκροτήματα και επευφημίες
    Με κάτι στην ατμόσφαιρα που ενθυμίζει
    Την έξαρσιν των ταυρομαχιών όταν ο ταύρος πίπτει
    Με «κοραθόν»
    Με «μπαντερίλλος»
    Με παραλήρημα σφοδρόν του πλήθους

    ..


    Η νέα βρίσκεται ακόμη στο δωμάτιον
    Τα δυο παράθυρά του μένουν ανοικτά
    Όπως τα σκέλη της και η ψυχή της
    Παρά την ζήλεια των αντεραστών
    Παρά την επαγρύπνησιν της αυστηρής μητρός της
    Που θα μπορούσε κάλλιστα μάνα των Γράκχων νάναι
    Ή σύζυγος καθηγητού ρωμαϊκού δικαίου
    Κ’ ενώ το ρίγος επεκτείνεται
    Και ο ήλιος λάμπει και πλαταγίζουν οι σημαίες
    Αεροσκάφη σε πυκνούς σχηματισμούς
    Διασχίζουν τον αιθέρα
    Την ώρα που εκτοξεύονται αι θηλαί
    Και ενδυναμώνουν αι γαμικαί ωθήσεις
    Και αγάλλονται οι ερασταί στας στοναχάς των
    Και ακούονται οι ερπύστριες των αρμάτων
    Και διαδίδεται παντού η φήμη
    Ότι ο νέος στρατός αήττητος κατέστη.

    Και ιδού καθώς
    Επάνω από τας κεφαλάς των θεατών
    Και το διάπυρον σύμπλεγμα των λαγνουργούντων
    Σκάνε τα ρόδια των ζητωκραυγών
    Κ’ εντείνονται οι στεναγμοί των ηδονιζομένων
    Επιταχύνονται οι κινήσεις των σωμάτων
    Και ενώ αντηχεί ως ρυθμικόν στακάττο
    Το ποδοβολητό του διερχόμενου πεζικού
    Και ακούονται ευκρινώς οι ερπύστριες των βαρέων αρμάτων
    Αίφνης με ορμήν το σπέρμα αναβλύζει
    Και ενώ σείει τα σώματα σεισμός
    Ο ίμερος χύνεται πυκνός
    Μέσα στον δίαυλον τον ανοικτόν που τον προσμένει
    Στον δίαυλον που τον δέχεται
    Όπως η διψασμένη γη τον όμβρον.

    Ανδρέας Εμπειρίκος


     
     
  12. Ὁ βρυκόλακας

    Καθὼς οἱ δαίμονες μὲ τ᾿ ἄγριο μάτι,
    θὰ σοῦ ξανάρθω σιγὰ στὸ κρεβάτι
    καὶ θὰ γλυστρήσω κοντά σου ἀχνός,
    σὰν τὰ φαντάσματα τῆς νυκτός.

    Ξανὰ θὰ σοῦ δώσω μελαχροινή μου
    σὰν τὸ φεγγάρι ψυχρὸ τὸ φιλί μου
    καὶ χάδια τέτοια σὰν τοῦ φιδιοῦ
    ποὺ σέρνεται πλάι σὲ τάφο νεκροῦ.

    Καὶ μόλις φέξει ἡ αὐγὴ πελιδνὴ
    τὴ θέση μου θὰ ῾βρεις ἐκεῖ ἀδειανὴ
    καὶ κρύα ὡς ποὺ νὰ ῾ρθει πάλι τὸ βράδυ.

    Ὅπως οἱ ἄλλοι μ᾿ ἀγκαλιὲς καὶ χάδι...
    στὴ νιότη σου καὶ στὴ ζωή σου ἐδῶ
    θὰ βασιλέψω μὲ τὴ φρίκη ἐγώ.

    Charles Pierre Baudelaire