luna sub pedibus

Το φως σου ανέτειλε αργά ανάμεσα στα χείλη σου καθώς τα όμορφα μακριά σου πόδια ακουμπούσαν το πάτωμα ανάμεσα στα δικά μου. Περνώ τα δάχτυλα μου μέσα στα μαλλιά σου, σαν εκείνα τα απόβραδα που τα δάχτυλα περνούν μέσα από την άμμο κι εκείνη χαρίζει απλόχερα όση ζέστη μάζεψε από τον ήλιο. Γαντζώνομαι μέσα τους και σε τραβώ απότομα προς το μέρος μου. Το πρόσωπο σου μια ζωγραφιά του Μικελάντζελο που εισέπνευσε ζωή από την ανάσα μου. Μέσα μου άναψε η σπίθα. Η λαχτάρα - βουβή ως τότε - ξύπνησε και τεντώθηκε νυσταγμένη στα σωθικά μου. Σε αναγκάζω να σκύψεις μπροστά μου, κορμί γυμνό, σμιλεμένο στα μάρμαρα που την ομορφιά τους δεν μπορούν να σβήσουν οι αιώνες. Σε θαυμάζω για λίγο πριν αφήσω το δέρμα να χαϊδέψει για πρώτη φορά το μετάξι που σου χάρισε η φύση για να καλύψει το σώμα σου. Κι εκείνη η λαχτάρα μέσα μου λικνίζεται αργά και χαμογελά σκανταλιάρικα. Σε θέλω! Όπως είσαι εκεί! Θέλω να πιω από τη δική σου λαχτάρα, να ξεδιψάσω με τον πόθο σου, να χορτάσω από την ηδονή σου, να γεμίσω ολόκληρη απ’ το δικό σου πάθος. Σηκώνω το χέρι και μια ανάσα αργότερα βλέπω τις δερμάτινες ουρές να ζωγραφίζουν την πλάτη σου. Κόκκινα σχήματα - κοσμήματα πάνω στο σώμα σου. Το στήθος μου φουσκώνει και χάνομαι μέσα στο τραγούδι σου. Μικρές κραυγές, κοφτές ανάσες τυλίγονται γύρω μου και με παρασέρνουν στο χορό τους, εμένα και τη λαχτάρα μου που θεριεύει και ξεχύνεται στο δωμάτιο, στροβιλίζεται πάνω σου ζωσμένη το δέρμα του μαστιγίου μου. Ρίχνεις το κεφάλι σου μπροστά, ρίχνω το δικό μου πίσω και σε ανασαίνω σε παίρνω ολόκληρο μέσα μου. Οι αισθήσεις μου όλες γεμάτες από σένα. Σταματώ για λίγο και σε χαϊδεύω. Καις! Καίει και το μέσα σου και το ξέρω. Το γεύομαι! Σκύβω δίπλα στο αυτί σου και σου ψιθυρίζω αυτό που ήδη ξέρεις. Είσαι δικός μου, δικός μου, δικός μου! Δεν με κοιτάς, οι λαμπερές χάντρες σου έχουν καρφωθεί στο πάτωμα. Δεν μου μιλάς, δεν τολμάς να διακόψεις την ιστορία που μου διηγείται κάθε σπιθαμή του κορμιού σου. Σε παρατηρώ και ακούω την ιστορία σου σχεδόν με ευλάβεια. Είσαι εκεί και υπομένεις… για μένα… για σένα… όμως κυρίως… για μας! Θέλεις κι άλλο, θέλω κι άλλο, κι άλλη μουσική από τις χορδές της άρπας μου πάνω στο δικό σου πεντάγραμμο, κι άλλο τραγούδι από τα χείλη σου μέσα στη δική μου ψυχή. Ακολουθεί ένα στακάτο που συνθέτουμε μαζί. Όλα ξεχύνονται στο χώρο, χρώματα, βαθύ κόκκινο και διάφανο λευκό, αρώματα, απαλό γιασεμί και τραχύ πεύκο, νότες ψιλές κοφτές και βαθιές μακρόσυρτες, γεύσεις καθημερινά αλμυρές και ξεχωριστά γλυκές και όλα μαζί γίνονται ενέργεια που σαν ένα αέρινο μεταξωτό σεντόνι μας σκεπάζει. Στα μάτια σου εμφανίζονται μικρά πολύτιμα διαμάντια. Είσαι ο θησαυρός μου! Και κάθε φορά που σε ανακαλύπτω εκ νέου μου χαρίζεις ότι πιο πολύτιμο κρύβεις.
Έρχομαι κοντά σου, κάθομαι δίπλα σου, ακουμπώ τα πόδια μου πάνω στους μηρούς σου, φιλώ το ξαναμμένο πρόσωπο σου, ανασηκώνω το κεφάλι σου και σε προστάζω να με κοιτάξεις και πάλι μου φανερώνεται το φεγγάρι σε όλο του το μεγαλείο, με όλη του τη λάμψη!
Έχω το φεγγάρι κάτω από τα πόδια μου!
(luna sub pedibus)

Για το θησαυρό που έχω την τιμή να αποκαλώ σκλάβο μου!

 

Eίναι υπέροχο ! Καταπληκτικό, μπράβο. Τέλειο!

 

Mulier Amicta sole,
totam tibi subdo me!

 

Έχω την χαρά να το βλέπω με τα μάτια μου αγαπημένη μου φίλη και εσυ γνωρίζεις πια καλά το χαμόγελο που έχω φυλαγμένο ειδικά για εσας τους δύο.

 

Υπέροχο!

η λάρα Του

 

Ελεος Κυριε Aldur αχαχαχα

 

Είναι πραγματικά υπέροχο!
Είστε κ οι δυο τυχεροί που το ζείτε με τέτοια ένταση κ πάθος!
Η ομορφιά κ το συναίσθημα που κρύβονται μέσα σε αυτές τις λέξεις ίσως να είναι η απάντηση σε πολλά threads του forum.

 

πολύ καλό!

 

Συμφωνω.πολυ ομορφο και -σιγουρα-αληθινο.ανεβαζει ψηλα τον πηχυ για μας τους υπολοιπους.

 

Ετσι... ετσι Μαστερ Aldur, αλλωστε παντα εχουμε την ευκαιρια να τους πειραξουμε κατ ιδιαν. λολ

 

Αγαπητή μου Avalonia είναι εξαιρετικότατο, δε θα μπορούσα να σκεφτώ άλλη λέξη για την αγάπη σας   Μακάρι να είστε πάντα έτσι αγαπημένοι και ευτυχισμένοι!