Moναξιά ή ελευθερία;

να εισαι αυτος που εισαι και να λες αυτo που αισθανεσαι.... γιατι αυτοι που δινουν σημασια δεν εχουν σημασια και αυτοι που εχουν σημασια δεν δινουν σημασια.

 

Ωραία παρατήρηση. Την απάντηση τη δίνει ο καθένας με τις επιλογές του, με το πώς νοηματοδοτεί τη ζωή του. Όλα τα ερωτήματα των σχέσεων, της καθημερινότητας, της ελευθερίας, των αναγκών και επιθυμιών, αυτά που θεωρούμε σημαντικά, ουσιαστικά είναι παρεπόμενα του μεγάλου ερωτήματος: "Γιατί είμαι εδώ"...

 

Για κακη μας τυχη, η ισορροπία - γιατι περι αυτης προκειται - είναι οχι μονο δυσκολη στην επιτευξη, αλλα και ασταθής. Οπότε θέλει διαρκή κι επιπονη προσπαθεια να διατηρηθει, σαν αυτους στο κινεζικο τσιρκο που τρεχουν να διατηρήσουν ολα τα περιστρεφομενα πιατα σε ισορροπία.
Σε ακραια μορφή, ποσες φορές δεν έχουμε δει τυπους που έχου εξαντληθει στην προσπαθειά τους να διατηρησουν τις ισορροπιες ελευθερίας-στόχων/ονείρων-υποχρεώσεωνκαι το μονο που ονειρέυονται πλέον ειναι να φύγουν κάπου μακριά απ ολα αυτα;

Ισως το "μονοπάτι της μέσης οδου" (βλέπε διδασκαία Κομφούκιου) να έιναι ανέφικτο για τον δικό μας τρόπο ζωής.
Ισως και όχι.
Προσωπικά δεν το έχω πετύχει ουτε έχω γνωρίσει ανθρώπους που το πετυχαν. Αλλα συνεχίζω να ελπιζω. Μέχρι να τα βροντηξω και να φύγγω καπου μακρια.
Φισικά εκεί θα μπορω με την ησυχία μου να αναρρωτιέμαι τι θα είχα ακομα καταφέρει σε στοχους κι ονειρα, αν δεν τα έιχα βρηντηξει και φύγει μακρια...

 

xaxaxa ετσι! για που εισαι εσυ? για το θιβετ? η για τον αμαζονιο?  

συμφωνω κατα τα αλλα, δεν ειναι ευκολη υποθεση...

 

Σκεφτομουν για τον Αμαζόνιο αλλα είναι μεγαλη απατη. Αμαζονες ουτε για δειγμα, μονο φιδια, οικολογοι, κατι φαταουλες βραζιλιανοι και καιτι ασχημαντρες που φυσάνε απο τους θαμνους δηλητηριασμενα βελακια.

Κι εδω καλα ειναι...


Αλλωστε οπου και να πας, θα κουβαλας στην πλάτη τον εαυτο σου, βαρύ φορτίο...

 

ποτε μη δειχνεις πιο σοφος η πιο μορφωμενος απο αυτους που ειναι μαζι σου........ να φορας τη μορφωση σου οπως το ρολοι σου σε μια εσωτερικη τσεπη........ μην τη βγαζεις εξω και μην την επιδεικνυεις απλως για να δειξεις οτι εχεις.....   .ποσοι θα σε καταλαβουν?

 

Σωστσο αλλα εδώ δεν νομιζω να εφαρμοζεται.
και δε φοράω καν ρολοι.

 

συμφωνω και εγω....και το εχω δει αυτο εμεσα και αμεσα

 

Και απ' την άλλη, ποτέ μην καταπίνεις τον ίδιο σου τον εαυτό ( η όποια μόρφωση ή σοφία σου μάλλον είναι μέρος του ), μόνο για να μην κομπλάρουν όσοι/ες, είναι μαζί σου.
Έχει δυο όψεις το νόμισμα, τώρα πια απ' τις δυο βλέπει ο/η καθένας/καθεμία, πολλές φορές είναι δικό του/της πρόβλημα/προτίμηση ( ίσως και άλλοθι κάποιες φορές ).
Συχνά πυκνά δεν φταίει εκείνος/η που "φαίνεται", εκείνος/η είναι απλά ο εαυτός του/της.
Αλλά φταίει εκείνος/η που ζορίζεται για τις δικές του/της "ελλείψεις", που η παρουσία του/της άλλου/ης του/της "θυμίζουν".
Τότε ναι, χίλιες φορές καλύτερη η μοναξιά απ' το να πρέπει να δικαιολογείσαι ακόμη και γιατί φταρνίζεσαι μ' έναν συγκεκριμένο τρόπο.
Το πιο "αστείο" είναι, ότι εξίσου πολλές φορές οι όποιοι/ες άλλοι/ες ή βλέπουν μονάχα το "φανταχτερό αποτέλεσμα" ( και παραβλέπουν τους μόχθους εκείνου/ης, που "έφτασε" κάπου.
Γιατί το ήθελε, έτσι, για την πάρτη του/της. Όχι επειδή θα έψαχνε κάποιο "χειροκρότημα" από κανέναν/καμία - πόσο μάλλον άγνωστο/η, άσχετο/η με την ζωή του/της - ).
Ή κρίνουν εξ ιδίων τ' αλλότρια ( κάτι που νομίζω, θα είχε ανάγκη ακόμη μικρότερης εξήγησης ).
Με λίγα λόγια, αν δίπλα μας διαλέγουμε να βάζουμε ανθρώπους, που δεν μας "εμπλουτίζουν" καθόλου, δεν μας ωθούν ( έστω και έμμεσα ), να θέλουμε να βελτιωθούμε, για την πάρτη μας να το θέλουμε, για κανέναν άλλο/η. Κατά την δική μου γνώμη δούλοι είμαστε κάποιων "καταλοίπων" και αδυναμιών μας και σίγουρα πιο μόνοι/ες από μια καλαμιά στον κάμπο.
Αντί να κλαίμε την μοίρα μας για τον κακό κόσμο, την τύχη, το ριζικό και ότι άλλο δεν περνάει απ' τα χεράκια μας.
Ας χρησιμοποιήσουμε τις όποιες δυνάμεις μας, για να διορθώσουμε/βελτιώσουμε/χαλυβδώσουμε πράγματα, που απ' τα χεράκια μας θα περνούσαν σχεδόν αποκλειστικά, ένα από κείνα είναι ο εαυτός μας. Αν βέβαια θα θέλαμε, να το κάνουμε.
Γιατί αν κάτι αληθινά το θέλουμε, όσες δυσκολίες κι αν βρούμε στο δρόμο μας, τουλάχιστον προσπαθούμε να το "πιάσουμε" μέχρι τελευταίας ρανίδας.
Και ίσως αυτό να είναι ένα ψίχουλο ελευθερίας.

Υ.Γ.

Ο κόσμος ήταν και θα συνεχίσει να είναι πολλές φορές "κακός", η τύχη "στραβή" και η ζωή "καριόλα".
Όποιος/α το προτιμά, ας σκάψει λάκκο και ας μείνει εκεί, να κοιτάει τις ρίζες απ' τα ραδίκια.

Πάντα άποψη  

 

B2ca89c2d85a5a6e0e6084b41367da69 by Desert Flower posted 8 Μαρτίου 2016 at 18:29

 

η μοναξιά, η μοναξιά , πες μου ζωγράφε
που θα την κρύψεις,
στην μοναξιά , στην μοναξιά, πες μου τα χρώματα
πως θα τυλίξεις...