Next Jump

Πάνε μήνες από την τελευταία φορά. Τίποτα δεν είναι ίδιο και τίποτα δεν αλλάζει. Πες μου πως γίνεται αυτό. Χρειάζομαι κάτι. Κάτι καινούργιο. Κάτι να με ντοπάρει και γρήγορα να βγω απο το τούνελ.
ένα, δύο , τρια, τέσσερα... το σχοινάκι χτύπαγε στο πάτωμα και το άκουγες. αυτόματα πήδαγες και συ. ξύπνα. Τρέξε. Πήδα.


(συνεχίζεται)

 

Please jump me

 

Η ΖΩΗ ξερει...  

 

We are waiting for the next jump. Sounds interesting.  

 

Hide 'n' seek...

 

ατελείωτες ώρες σε μια ουρά να περιμένεις την σειρά σου.
ανεβοκατεβαίνεις ορόφους, συναντάς τα ίδια και τα ίδια άτομα... ώσπου γίνεστε γνωστοί και αρχίζετε και μιλάτε.
έτσι κάπως ξεκίνησε η γνωριμία. σε μια ουρά, για ένα νούμερο.

Γιώργο τον έλεγαν. ναι οκ ομολογώ τον είχα προσέξει εξ αρχής. αλλά μέσα στο γκρίζο ακόμα και το λίγο χρώμα απαρατήρητο περνάει.
Γιώργος λοιπόν... ψηλός, μελαχρινός, γυμνασμένος με γελαστά πράσσινα μάτια. Και λακάκια. Χαμογέλαγε και φωτιζόταν ο χώρος.
άλλοτε φόραγε κουστούμι και άλλοτε πιο σπορ εμφάνιση. αλλά είχε αυτό το κάτι. στο βλέμμα, στη φωνή, στο παρουσιαστικό θα τον κοίταζες και θα σε κέρδιζε.

έτρεχα να πάω πρώτη. δεν είχα όρεξη να περιμένω σήμερα. καλώ το ασανσερ... άφαντο.. Οκ.. εμπρος καλά μου ποδαράκια τρέχουμε. πρωινή γυμναστική 3 ορόφους πάνω και μόλις φτάνω ανοίγει η πόρτα του ασανσερ πετάγεται ο κύριος μπροστά και μου παίρνει το νούμερο. το πρώτο νούμερο.
<φτου ρε πουστη μου> και μάλλον το πα δυνατά και αγανακτισμένα γιατί γύρισε, με κοίταξε και μου απάντησε < δικό σου, εσύ έτρεξες μαραθώνιο, εγώ έκλεψα>
κάπως έτσι ξεκίνησε η γνωριμίας μας.
στην ουρά για νούμερα
εκεί και βλεπόμασταν, 2-3 φορές την εβδομάδα. πλέον ξέραμε το πρόγραμμά μας και παίρναμε νούμερα και για τον άλλον.
ώσπου ήρθε η μέρα που θέλησε να πιούμε καφέ σαν άνθρωποι έξω από την ουρά για νούμερα.

οκ λοιπόν αυτό λέγεται ραντεβού? μάλλον ραντεβού
ορίστηκε απόγευμα Παρασκευής. να μην έχουμε δουλειά την επόμενη μέρα, να είμαστε πιο χαλαροί και κοντά στην θάλασσα που ήξερε οτι λατρεύω. Εκείνος διάλεξε το μέρος. Γλυφάδα... Balux δίπλα στο κύμα. Χαλαρή μουσική, κεριά στο τραπέζι, φώτα στη παραλία να φαίνεται η θάλασσα. Ναι ήταν ωραία ναι ήταν χαλαρά, ναι δεν ξέρω πως πέρασαν 3 ώρες σε έναν καφέ χωρίς να το καταλάβεις καν.

από κείνο το απόγευμα η επικοινωνία μας ήταν διαφορετική. Επεκτάθηκε σε μηνύματα, τηλέφωνα και εννοείται καφέδες.
Ο τύπος κάτι είχε... δεν μπορεί. Κάτι έκρυβε. Νέος, ωραίος, με χιούμορ και καλό παιδί... κάποιο λάκκο έχει η φάβα λέει η παροιμία. Σου μίλαγε και είχε μια στάση ηρεμίας, σιγουριάς. Τα μάτια του γελούσαν και εκεί που γελούσαν σοβαρευόταν και το πράσινο σκοτείνιαζε. Τα ίδια μάτια. Η στάση του όμως δεν άλλαζε καθόλου. Απλά το βλέμμα του.

με αυτά και με εκείνα φτάνουμε στο επίσημο.

<αύριο βράδυ θα περάσω να σε πάρω στις 9. Δεν ακούω οχι. Ντύσου όμορφα... θα έχεις ανταγωνισμό> διαβάζω το μήνυμα και έχω μείνει να το κοιτάζω. Τι εννοεί ο ποιητής? Ντύσου όμορφα.... γιατί πως ντύνομαι? ναι και ανταπαντώ
<τι εννοείς? να βάλω το βρακί μου ανάποδα?> ε μαααα ... τα χρειαζόταν και είχα και θάρρος να του το πω.
<βάλτο οπως θες.... απλά φόρα γόβες. 9 και μην αργήσεις. όβερ and out >
over and out συνηθίζαμε να λέμε όταν είχαμε δουλειά.. οκ το καταλαβαίνω. Το βάλε γόβες όμως....αυτό ήταν κάτι το διαφορετικό. Ως εκείνη τη μέρα δεν είχα φορέσει γόβες. με έβλεπε με μπότες, μποτάκια, μπαλαρίνες, αθλητικά αλλά οχι γόβες. Οκ γόβες. Γόβες όμως θέλουν φόρεμα...φούστα..ε, όχι παντελόνι. άντε τώρα τράβα να δεις καρνταρόμπα. Και κλασσικά ως γυναίκα μπορεί να έχω 3 ντουλάπες ρούχα αλλά όχι δεν έχω ρούχα για το συγκεκριμένο... και να κάθομαι νυχτιάτικα και να σκέφτομαι ποιες γόβες και με τι. Λες και θα έδινα πανελλήνιες ένα πράγμα και είχα να λύσω τον γρίφο του αιώνα.
όχι λύση δεν βρήκα. Βρήκα όμως το επόμενο πρωί ένα μήνυμα με φώτο κάτι μαύρες γόβες με σημείωση < σε περίπτωση που δεν κατάλαβες τι εννοώ γόβες>
χα χα ... χιουμοράκι. Η συνέχεια είχε ως εξής: κολλητή, τηλέφωνο, meeting, date outfit,over and out

9νταν μου άνοιγα την πόρτα και έμπαινα στο αυτοκίνητό του. άκουσα ένα ουάο. Μαύρο αμάνικο ζιβάγκο φόρεμα με στρας που αγκαλιάζουν το λαιμό σε Α γραμμή που πέφτει και φτάνει λίγο πάνω από το γόνατο, μαύρο σακάκι και μαύρες γόβες. Ε ναι.. είχα φτιάξει και μαλλί και μακιγιάζ... όχι παίζουμε , μου είπε θα έχω ανταγωνισμό οπότε και ήθελα να εντυπωσιάσω. Όχι ότι δυσκολευόμουν ιδιαίτερα ποτέ στο να εντυπωσιάσω τον άλλον, αλλά να σήμερα είχα επιμεληθεί περισσότερο τα της εμφάνισής μου. Εκείνος φόραγε απλώς ένα κουστούμι (ε.. τόσα φόραγε κάθε μέρα, τον είχα συνηθίσει δεν ήταν κάτι το διαφορετικό για να μου κάνει εντύπωση). Στον δρόμο παρότι ρώτησα που πηγαίνουμε δεν μου είπε, έκπληξη λέει. Και ναι ήταν έκπληξη. Μέγαρο μουσικής. Και οχι δεν είμαι φαν της κλασσικής μουσικής ούτε και εκείνος , αλλά δημόσιες σχέσεις. Έπρεπε να παρευρεθεί και ήθελε να τον συνοδεύω. Επίσημη συνοδός. Με σύστηνε δεξιά και αριστερά και μου κράταγε το χέρι λες και θα έφευγα ή θα χανόμουν ή ήμουν το μικρό παιδί για προστασία. Οκ μ αρεσε το ομολογώ.
Τελείωσε το μέγαρο, καλή η μουσική, μετά πήγαμε για φαγητό. Είχε κλείσει τραπέζι σε ένα εστιατόριο με θέα την Ακρόπολη. Πολύυυυ ωραία θέα. Ωραίο το φαγητό, ωραία και η παρέα όλα ωραία. Χαλαρά και ωραία. Επιστροφή σπίτι. Παρκάρει και με ρωτάει
<τελικά το φόρεσες ανάποδα?>
ποιο? απαντώ
το βρακί σου... μου λέει χαμογελώντας
με την απορία θα μείνεις...
ίσως και οχι...

και σκύβει και με φιλάει. Το στόμα του στο στόμα μου. τα χείλη του αγγίζουν τα δικά μου. Αυτό το φιλί το πρώτο της εξερεύνησης. που δεν ξέρεις και πας ψάχνοντας. Λίγο αγγίζεις και περιμένεις ανταπόκριση. Και μόλις την έχεις... η γλώσσα σου ζητάει και ψάχνει και κυριεύει και κατακτά. Και το απαλό φιλί στα χείλη γίνονται δυο γλώσσες που παίζουν μεταξύ τους και η μια κοροιδεύει την άλλη. Και ζητάει να επιβληθεί. Βίαια, βαθειά, με μια ανάσα. Ω ναι... φιλάει υπέροχα. Και μετά όλο αυτό ηρεμεί. και επιστρέφει πάλι το απαλό, το χάδι στα χείλη.
Μάτια ανοίγουν... 2 ζευγάρια μάτια χαμένα το ένα στο άλλο. Κανείς δεν μιλάει. Όχι εγώ πάντως. Ούτε και εκείνος. Απομακρύνεται.... χαμογελά, χαμογελώ.
Τι θα κάνω μαζί σου? με κοιτά και με ρωτά
την τύχη σου? του απαντώ ανασηκώνοντας τους ώμους
ίσως... και μου κλείνει το μάτι.

δεύτερο φιλί. Οκ το χουμε. Φιλάει υπέροχα. Αυτή τη φορά το κόβω εγώ το φιλί. Τσιμπάω μαγουλάκι.. δίνω και ένα ελαφρύ χαστουκάκι και τον έχω κάνει να με κοιτάζει.
Καληνύχτα αγόρι.. λέω και ανοίγω την πόρτα και φεύγω.
καληνύχτα μικρή... ακούω χωρίς να γυρίσω να κοιτάξω πίσω μου.
άκουσα το αυτοκίνητο να απομακρύνεται...

μπιιιμπ... μήνυμα στο κινητό
"Καληνύχτα καληνύχτα τούτη η πίκρα του χωρισμού έχει μια γλύκα τόση που καληνύχτα θα σου λέω μέχρι να ξημερώσει.   "

 

Πολύ ωραίο κείμενο!
Μια μικρή παρατήρηση, μας έχεις "φωτογραφίσει" με κάθε λεπτομέρεια τη δική σου αμφίεση και ξεπετάς τη δική του λέγοντας ότι φόραγε απλώς ένα κουστούμι, μόνο και μόνο επειδή τα φοράει κάθε μέρα;

Υ.Γ. Ένα κουστούμι, ποτέ δεν είναι απλά ένα κουστούμι!  

 

Οκ..ισως γιατι εκεινος δεν μου κανε εντυπωση.
Ηταν για μενα ενα κουστουμι..

 

Ήταν ανάγκη να τα βγάλεις όλα στη φόρα μικρή μου Ιουλιέτα;