Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

O Captain! My Captain!

Συζήτηση στο φόρουμ 'BDSM Εμπειρίες' που ξεκίνησε από το μέλος dora_salonica, στις 6 Νοεμβρίου 2010.

  1. dora_salonica

    dora_salonica Contributor

    Ο Captain κι εγώ συναντηθήκαμε στην Ίστανμπουλ.

    Στη διαδρομή, διάβαζα ένα γνωστό μυθιστόρημα σχετικά με τη μεταφυσική της ποιότητας, του Robert Pirsig: Zεν και η Τέχνη της Συντήρησης της Μοτοσυκλέτας. Λίγο πριν φτάσουμε στα Τουρκικά σύνορα, και καθώς το ήπιο Ελληνικό τοπίο εξαφανιζόταν μέσα από το παράθυρο του λεωφορείου που κατάπινε τα χιλιόμετρα, μεταφέροντάς με όλο και πιο κοντά στον άντρα που θα αποδεικνυόταν ο καλύτερος εραστής της ζωής μου, διάβασα αυτές τις γραμμές:

    Τώρα λοιπόν που έχουμε λίγη ώρα διαθέσιμη και το ξέρουμε, θα ήθελα να συζητήσουμε σε βάθος ορισμένα πράγματα που μου φαίνονται σπουδαία και ενδιαφέροντα. Αυτό που έχω στο μυαλό μου είναι ένα είδος Καουτάκουα – το μόνο όνομα που μπορώ να σκεφτώ τώρα – σαν τα καραβάνια που περιόδευαν και έδιναν παραστάσεις σ’ όλη την Αμερική…εκεί γίνονταν δημοφιλείς και λαϊκές συζητήσεις που είχαν σαν σκοπό τους να εξυψώσουν και να διασκεδάσουν, να διαπλάσουν τη συνείδηση και να προσφέρουν πολιτισμό και διαφώτιση στα αυτιά και τη σκέψη του ακροατή...

    Ο Captain ήταν πιλότος για τις ...Αερογραμμές και στη διάρκεια του γουικέντ θα βρισκόταν στην Ίστανμπουλ, ένα ταξίδι μόνο 10 ωρών από την πόλη μου, στη Βόρειο Ελλάδα.

    «Αυτό είναι το περισσότερο που έχω κάνει ποτέ για έναν άντρα», τον πληροφόρησα γελώντας. Στην πραγματικότητα, ήθελα απλά να περάσω ένα χαλαρό διήμερο μακριά από το σπίτι, να δεχτώ ένα ελαφρύ spanking στα χέρια του βετεράνου, πιθανά λίγο σεξ (πόσο πια θα μπορούσε να θέλει, στα εξήντα του) και, το πιο βασικό, να δω την πόλη που βάραινε τόσο πολύ στους ώμους της ιστορίας του λαού μου.

    Ο Captain είχε επικοινωνήσει μαζί μου πρώτος, μέσω ενός σάιτ που έφερνε σε επαφή άτομα με «εναλλακτικές» ερωτικές προτιμήσεις. Ήταν ένας κυριαρχικός άντρας και ήμουν μία υποτακτική γυναίκα. Είναι καλό να ξέρεις που βρίσκεσαι, αν και λίγοι άνθρωποι μπορούν στ’ αλήθεια να στηρίξουν την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους.

    Είχαμε ανταλλάξει μερικά μέηλ την περασμένη εβδομάδα, μερικές φωτογραφίες και κάποιες αθώες ερωτοτροπίες. Το πρώτο του μέηλ είχε αποσπάσει την προσοχή μου:

    «Αν ήμουν οδηγός σε αγώνες, και ήσουν ένα ολοκαίνουργιο αυτοκίνητο, που θα προτιμούσες να σε πάω για test drive; Στους δρόμους της πόλης τα ξημερώματα, στην εθνική οδό, σε ένα γραφικό ορεινό δρόμο ή στη διαδρομή Ινδιανάπολη 500, και γιατί;»

    Η απάντησή μου ήταν μάλλον αυτό που απέσπασε την δική του προσοχή: «Στο γκαράζ. Κλειδωμένη».

    Είπε ότι με έβρισκε λίγο αλαζονική. Το αρνήθηκα. «Στην πραγματικότητα, είμαι πολύ ταπεινή», του είπα. Και το πίστευα.

    Λίγο αργότερα, μου έδειξε μία φωτογραφία του προσώπου του. Πίστευε ότι δεν είναι ωραίος. Η δική μου εντύπωση, από τον τρόπο που καθόταν στο πιλοτήριο, ντυμένος με την στολή του πιλότου, με τα ασημένια του μαλλιά να πλαισιώνουν το πρόσωπό του σαν φωτοστέφανο, ήταν ότι έμοιαζε με πρίγκιπα που βγήκε από παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Προσωπικά, συγκρίνω τον εαυτό μου μόνο με ένα από τα κορίτσια στα παραμύθια του Άντερσεν: το κορίτσι στην «Πριγκίπισσα και το Μπιζέλι», όπου η ανόητη μικρή πριγκίπισσα δεν μπορεί να αναπαυθεί, γιατί ένα μικροσκοπικό μπιζέλι κάτω από είκοσι στρώματα την ενοχλεί όλη τη νύχτα. Το μπιζέλι ήταν αυτό που με πονούσε πάνω από όλα, σ’ αυτή τη ζωή. Κάτι το οποίο δεν μπορούσα να εντοπίσω επακριβώς, αν και ήξερα ότι είναι εκεί. Αν μπορούσε να βρει τί ήταν, και με βοηθούσε και με ανακούφιζε, θα ήμουν ιδιαίτερα ευγνώμων.

    Αποφάσισε να αντιμετωπίσει την πρόκληση:

    «Ανάθεμα στο μπιζέλι. Αν το δουλέψουμε μαζί μπορεί να το απαλύνουμε, να το ηρεμήσουμε, τουλάχιστον για λίγο. Και αν το πραγματάκι είναι πολύ απαιτητικό, θα πρέπει απλά να δουλέψουμε πιο σκληρά, ή ίσως να μεταφερθούμε σε ένα άλλο παραμύθι, ίσως σε κάποιο που θα φτιάξουμε μόνοι μας, καθώς προχωρούμε».

    Κι έτσι, με κάλεσε για ένα γουικέντ στην Ίστανμπουλ. Δέχτηκα, προειδοποιώντας τον ότι έχω τους καλύτερους οργασμούς στον κόσμο. Δεν είχα τίποτε άλλο να του προσφέρω σε αντάλλαγμα για το διήμερο αυτό. Φυσικά, αυτό που δεν του είπα, ήταν ότι συνήθως πετύχαινα αυτούς τους οργασμούς μόνη μου, στην ησυχία της κρεβατοκάμαράς μου...

    «Σε περίπτωση που δεν το γνωρίζεις», απάντησε, «αυτό που διεγείρει έναν αληθινό σαδιστή είναι να βλέπει την σύντροφό του να το χάνει και να υποκύπτει στην ίδια της την επιθυμία. Αυτός είναι ο απώτερος σκοπός των πράξεών του, η ανταμοιβή του, για όλη τη σκληρή δουλειά του».

    Τα είχα ακούσει όλα αυτά και στο παρελθόν. Συνέχιζα να έχω τις αμφιβολίες μου, καθώς οι πρότερες εμπειρίες μου είχαν αποδειχθεί εξαιρετικά απογοητευτικές. Φυσικά είχα επωμισθεί εγώ όλο το φταίξιμο γι αυτό. Συνήθως δυσκολευόμουν πολύ να ξεπεράσω τις αναστολές μου. Ήμουν μία γυναίκα πολύ πρόθυμη να ευχαριστεί τον άλλον, αλλά ανίκανη να βρει κάποια ευχαρίστηση στην ίδια την πράξη του έρωτα. Επικεντρωνόμουν λοιπόν στο να «το χάνω» μέσα από τον πόνο και άφηνα την απόλαυση σε αυτούς που μπορούσαν να την χειριστούν.

    Αλλά τί ήταν αυτό που με είχε κάνει να εμπιστευθώ έναν άγνωστο, κάποιον που δεν είχα συναντήσει ποτέ και για τον οποίο δεν ήξερα τίποτα, εκτός από όσα μου είχε πει ο ίδιος; Και αν ήταν επικίνδυνος; Πρέπει να προσέχουμε με ανθρώπους που αναζητούν κάποια σχέση μέσα από τις σελίδες τέτοιων σάιτ. Και αν μου έλεγε ψέματα; Τί θα γινόταν αν έφτανα στην Ίστανμπουλ και αυτός δεν εμφανιζόταν; Είχα ξοδέψει τα περισσότερα χρήματά μου για το εισιτήριο και για καινούργιες κάλτσες σιλικόνης. Στην τελική, είμαι μία χωρισμένη μητέρα τριών παιδιών, με πολλές ευθύνες που δεν είμαι πρόθυμη να αποποιηθώ. Παρόλα αυτά, είχα καταφέρει να εξοικονομήσω κάτι λίγα, σε περίπτωση ανάγκης. Αν κάτι πήγαινε στραβά, θα έκλαιγα λίγο για τη βλακεία μου, θα έβρισκα ένα φτηνό ξενοδοχείο, θα περνούσα τη νύχτα μου εκεί και θα επέστρεφα στην Ελλάδα, με ακόμη μία πίκρα στα απομνημονεύματά μου, με λίγη ακόμη από την αθωότητά μου να έχει χαθεί. Διότι αυτό είναι το βασικό χαρακτηριστικό μίας υποτακτικής γυναίκας: είναι αθώα όπως ένα παιδί. Είναι συχνά πρόθυμη να εμπιστευθεί έναν ολότελα άγνωστο άντρα. Βάζει το χέρι της στο δικό του και περπατάει δίπλα του, σαν ένα μικρό κορίτσι που χοροπηδάει δίπλα στον πατέρα της καθώς εκείνος την πηγαίνει βόλτα στον ήλιο...Οι γυναίκες που δεν μπορούν να το κάνουν αυτό, απλά βαυκαλίζονται ότι είναι υποτακτικές.

    Αυτό ακριβώς ήταν που με έκανε να εμπιστευθώ τον Captain. Ανέφερε κάτι που είχε πει κάποτε ένας μεγάλος φιλόσοφος της πατρίδας του: Το να ζεις είναι να τολμάς να χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου. Αυτό μου ακούστηκε πολύ κοντινό στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζω τη ζωή και τις σχέσεις μου με τους άλλους. Και αν και πολύ συχνά καταλήγω απογοητευμένη, ακόμη και προδομένη, από τους εκπροσώπους του αντρικού φύλου που γνωρίζω, καθώς χοροπηδώ με εμπιστοσύνη μέσα στη ζωή, τραγουδώντας έναν μικρό σκοπό δικής μου επινόησης, πρέπει να παραδεχτώ ότι συνεχίζω να τολμώ να χάνω το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Αυτό είναι που με κάνει να γουστάρω τον εαυτό μου, πράγμα για το οποίο δεν μπορούν να καυχηθούν πολλοί άνθρωποι.

    Έτσι, το βράδυ του τελευταίου Σαββάτου του Οκτωβρίου, του έτους 2010, έφτασα στην Ίστανμπουλ. Ο Captain δεν με απογοήτευσε. Ήταν εκεί. Τον είδα να στέκεται στο σταθμό των λεωφορείων και να με περιμένει. Και είμαι πολύ χαρούμενη που μπορώ να προσθέσω στα απομνημονεύματά μου – και να είμαι ειλικρινής, όπως πάντα – την φράση: Ο Captain κι εγώ συναντηθήκαμε στην Ίστανμπουλ...

    (Συνεχίζεται...)
     
  2. sk

    sk Regular Member

    Απάντηση: O Captain! My Captain!

    leap of faith  

    αναμένουμε την συνέχεια D.

    sk
     
  3. SouLove

    SouLove New Member

    Απάντηση: O Captain! My Captain!

    μ΄αρεσει παρα πολυ ο τροπος που γραφεις....Και να μην ειχε"αναζητησεις" παρομοιες με τις δικες σου, καποια γυναικα.....την προκαλεις!! Συνειδητοποιημενη, απλα και αυτονοητα....Ευτυχης, οποιος....μπορει να το ζει ετσι....Φυσικα ανυπομονω για την συνεχεια και αυτης της ιστοριας σου....
     
  4. kati

    kati Regular Member

    Απάντηση: O Captain! My Captain!

    Κάποια πέρασε καλά τώρα τελευταία  
     
  5. dora_salonica

    dora_salonica Contributor

    Ήταν καλύτερος από ότι στις φωτογραφίες. Πριν τελειώσει το διήμερο, θα μπορούσα να προσθέσω ότι ήταν καλύτερος από την ίδια την Ίστανμπουλ. Δεν νομίζω ότι αυτή η πληροφορία θα συμπεριληφθεί κάποτε στο ήδη εξαιρετικό βιογραφικό του, αλλά ίσως μία μέρα να μιλήσει στα εγγόνια του γι αυτό.

    Ήταν ψηλός, πολύ ψηλότερος από μένα. Στεκόταν ευθυτενής, πράγμα που πολλοί ψηλοί άνθρωποι αποφεύγουν να κάνουν, για κάποιον παράξενο λόγο. Ίσως δεν πιστεύουν ότι αξίζει τον κόπο τους, εφόσον η φύση ήδη τους προίκισε με όλο το ύψος που τους αναλογεί. Ο Captain ήταν ένας από αυτούς τους άντρες που τους αρέσει να μπαίνουν στον κόπο. Πιστεύω ότι αυτό είναι το μόνο που κάνει έναν άντρα άξιο του ύψους του – ακόμη και όταν είναι κοντός.

    Φιληθήκαμε πεταχτά, πήρε την βαλίτσα μου στο χέρι του και φώναξε ένα ταξί. Συνομιλούσαμε χαλαρά σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής προς το ξενοδοχείο. Είχα την ευκαιρία να τον κοιτάξω προσεκτικά και να κρατήσω σημειώσεις με τις ακόλουθες παρατηρήσεις, στο νοητό τετράδιο που κουβαλώ πάντα μαζί μου, έτσι ώστε να μπορεσω να τις προσθέσω μετά στα απομνημονεύματα της θεότρελης ερωτικής μου ζωής.

    Ήταν ίσως ένας από τους πιο καλοντυμένους άντρες που έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου. Θυμήθηκα εκείνον τον κακομοίρη που ερχόταν στο ξενοδοχείο (που με άφηνε να πληρώνω εγώ) με κάτι φθαρμένες φόρμες γυμναστικής που είχαν σακουλιάσει στα γόνατα, και που τον περνούσαν στη ρεσεψιόν για το delivery boy. Εκείνες οι μέρες όμως είχαν περάσει ανεπιστρεπτί. Ο Captain φορούσε παντελόνι τζιν Armani, μία καφέ ζώνη επίσης Armani, καφέ παπούτσια (αργότερα εκείνο το βράδυ θα επιβεβαίωνα κρυφά δύο σημαντικές λεπτομέρειες, ότι ήταν Boss και ότι ήταν πράγματι νούμερο 45, όπως είχα μαντέψει), ένα μπλουζάκι πόλο, Gant θαρρώ, αν και ίσως η μνήμη μου με ξεγελάει εδώ. Ένα καφέ δερμάτινο τζάκετ, εξαιρετικής ποιότητας, πολύ μαλακό στην αφή. Μεγάλα χέρια, μακριά δάχτυλα με τετράγωνα νύχια κομμένα κοντά. Ασημένια μαλλιά, λαμπερά γαλάζια μάτια, ίσια μύτη, κομψά στραμμένη προς τα πάνω. Το πρόσωπό του δεν ήταν εντελώς συμμετρικό. Όταν χαμογελούσε, το στόμα του στράβωνε ελαφρώς προς τα αριστερά. Σύμφωνα με έρευνες, ένα ασύμμετρο πρόσωπο είναι πάντα ένα αδιαμφισβήτητο σημάδι γοητείας, ακριβώς όπως η διάλεκτος μας κάνει να νιώθουμε ασφάλεια και όπως η επαφή με ένα πνεύμα που ξεφεύγει λίγο από τη νόρμα, αποπνέει κάποιο είδος ζεστασιάς, σαν να βρεθήκαμε ξαφνικά στη δίνη μίας σημαντικής στιγμής, κομμάτι της οποίας είμαστε κι εμείς.

    Αυτή η σκέψη μου θύμισε την δική μου προσωπική Καουτάκουα, την οποία ζω και για την οποία γράφω τα τελευταία αυτά χρόνια της ζωής μου. Αναρωτήθηκα τί θα μου συνέβαινε τις επόμενες μέρες στην Ίστανμπουλ, αν ακολουθούσα τον Captain, αν αφηνόμουν στα μεγάλα του χέρια, αν του έδινα αυτό που είχα έρθει να του δώσω, έχοντας ταξιδέψει πάνω από χίλια χιλιόμετρα, αν και δεν ήμουν απολύτως βέβαιη τί ήταν ακριβώς αυτό που ήθελε από μένα, ή τί ήταν αυτό που μπορούσα να του δώσω. Το κυριότερο ήταν, τί θα μάθαινα από αυτές τις στιγμές, που είχα αποφασίσει να αγκαλιάσω με τόση εμπιστοσύνη;

    «Μπορεί να γελάσετε, να κλάψετε, να σκεφτείτε, να τραγουδήσετε, να κοροϊδέψετε ή να προσευχηθείτε, σύμφωνα με το δικό σας πνεύμα». Αυτό έλεγε ο Έμερσον για την μεγάλη παράδοση των Καουτάκουα. Αποφάσισα τότε ότι το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να βασιστώ στο πνεύμα μου και να χαλαρώσω. Ήμουν εκεί και θα το πήγαινα ως το τέλος, όπως κάνουν όλοι οι γενναίοι άνθρωποι. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο να πει κανείς. Ήταν ώρα για δράση.

    Ελπίζω να τα βγάλεις πέρα, μικρή ανόητη, είπα στον εαυτό μου, καθώς οδηγούσαμε μέσα από τους φωτισμένους δρόμους της Ίστανμπουλ. Τότε ακριβώς, φτάσαμε στην περιοχή του Bakirkoy.

    (Συνεχίζεται...)
     
  6. Astrovroxi

    Astrovroxi Το κοπρογατο Contributor

    Απάντηση: O Captain! My Captain!

    Συνήθως ξέρω αν κάτι που ξεκινάω να διαβάζω (βιβλίο κλπ)είναι καλό και αν θα μου αρέσει από τις πρώτες αράδες....και αυτό εδώ το βλέπω.Μου αρέσει.Θα περιμένω την συνέχεια.
    Καλημέρα Δώρα σε σένα και την όμορφη Θεσ/κη
     
  7. Kitty

    Kitty Regular Member

    Απάντηση: O Captain! My Captain!

    Περιμένουμε την συνέχεια!
    Καλημέρα και από εμένα 
     
  8. master Thanassis

    master Thanassis Regular Member

    Απάντηση: O Captain! My Captain!

    πολυ καλο Δώρα συνέχισε αλλα
    θα προτιμούσα να διαβάζω
    ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ
     
  9. dora_salonica

    dora_salonica Contributor

    Re: Απάντηση: O Captain! My Captain!

    Χρησιμοποίησα την ονομασία Ίστανμπουλ πολύ συνειδητά και μετά από αρκετή σκέψη. Γνωρίζω ότι πολλοί Έλληνες προτιμούν να την ονομάζουν Κωνσταντινούπολη, Πόλη κλπ. Οι λόγοι είναι γνωστοί.

    Από την πρώτη στιγμή που άρχισα να σχεδιάζω το ταξίδι μου εκεί, την ανέφερα ως Ίστανμπουλ, καθώς μιλούσαμε Αγγλικά με τον Captain μου. Έγραψα την ιστορία απευθείας στα Αγγλικά και τώρα την μεταφράζω, κομμάτι κομμάτι (μέσα μου, έχω ήδη εγκαταλείψει την Ελλάδα - για δεύτερη φορά στη ζωή μου - για διάφορους λόγους που δεν είναι του παρόντος). Όταν λοιπόν άρχισα να μεταφράζω την ιστορία στα Ελληνικά, η ονομασία Κωνσταντινούπολη ηχούσε λάθος στα αυτιά μου. Δεν μου θύμιζε απολύτως τίποτα. Κι έτσι, κράτησα την ονομασία Ίστανμπουλ.
     
  10. goodboy

    goodboy New Member

    Συγχαρητήρια!!!! Μ' αρέσει να διαβάζω ιστορίες ανθρώπων που ζουν τα όνειρά τους. Χωρίς να σε ξέρω πιστεύω πως είσαι τέτοιου είδους άτομο. Καλημέρα και περιμένω συνέχεια... 
     
  11. mona

    mona mea_maxima_culpa

    Απάντηση: O Captain! My Captain!

    Ποια μου θυμίζει, ποια μου θυμίζει...
     
  12. ipakouo_skilaki

    ipakouo_skilaki Regular Member

    Απάντηση: O Captain! My Captain!

    Και μετά;