Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Paradoxia: Το ημερολόγιο ενός αρπακτικού

Συζήτηση στο φόρουμ 'Σαδομαζοχισμός' που ξεκίνησε από το μέλος camera_obscura, στις 5 Φεβρουαρίου 2011.

  1. camera_obscura

    camera_obscura Regular Member

    Paradoxia: Το ημερολόγιο ενός αρπακτικού, Lydia Lunch, μτφ. Δημήτρης Ισηγόνης, εκδ. Οξύ, 2001

    «Παραδοξία» σύμφωνα με το ιστορικής σημασίας βιβλίο Psychopathia Sexualis (1886) του Krafft-Ebing είναι η διαστροφή κατά την οποία προκύπτει σεξουαλική επιθυμία σε ακατάλληλη φάση της ζωής, όπως είναι η παιδική ή η τρίτη ηλικία. Οι άλλες τρεις αδρές κατηγορίες διαστροφών σύμφωνα με τον Krafft-Ebing είναι: α) η αναισθησία, δηλαδή η ανεπαρκής σεξουαλική επιθυμία, β) η υπεραισθησία, δηλαδή η υπερβολική σεξουαλική επιθυμία, και γ) η παραισθησία, δηλαδή η σεξουαλική επιθυμία για λάθος αντικείμενο, η οποία περιλαμβάνει την ομοφυλοφιλία, τον φετιχισμό, τον σαδομαζοχισμό, την παιδοφιλία, κ.ά.

    Η Lydia Lunch, θρυλική μορφή της μουσικής νεοϋορκέζικης σκηνής, performer και «κομφορμίστρια, υστερική, κωλόπαιδο, hard rock μαμά με βρόμικο στόμα, μία φωνή που δεν μπορεί να σωπάσει, μία πεισματάρα, ανεξάρτητη και ζωηρή» κατά την αυτοπαρουσίασή της, γράφει ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο που εκτείνεται από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, όταν το έσκασε στα δεκατέσσερά της για να περιπλανηθεί στη Νέα Υόρκη, ως τα μέσα της δεκαετίας του ’90.

    Αν και θα μπορούσε άνετα να ενταχτεί σε όλες τις κατηγορίες των διαστροφών του Krafft-Ebing πλην της αναισθησίας, επιλέγει την Παραδοξία για να τιτλοφορήσει το βιβλίο της, ακριβώς για να μην ξεχνιόμαστε για το κεντρικό του θέμα: αντικείμενο σεξουαλικής κακοποίησης από τον πατέρα της, βουτάει με πάθος στο περιβόητο τρίπτυχο sex n’ drugs n’ rock n’ roll σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να σωθεί από τους δαίμονές της.

    Η αφήγηση σχεδόν αποσιωπά πλήρως το rock n’ roll. Οι αναφορές στην καλλιτεχνική της πορεία είναι ελάχιστες. Αυτό που επιχειρεί η Lydia είναι μια καταβύθιση σε εσωτερικά τοπία, κατά κανόνα ζοφερά, μια εξαντλητική περιγραφή μιας ατέρμονης εκδραμάτισης του τραύματος.

    Όσο για τα άλλα δύο σκέλη, μας τα προσφέρει στο πιάτο, ή μάλλον μας τα τρίβει στη μούρη με σχολαστική επιμονή. «Βότκα, ουίσκι, μπίρα, κόκα, πρέζα, μαύρο, χάπια, πόπερς, ανεβαστικά, κατεβαστικά, ενδιάμεσα» παρελαύνουν ξεδιπλώνοντας τρομακτικούς εφιάλτες μέσα στις σελίδες του βιβλίου. Αχαλίνωτο σεξ με αγνώστους, παρτούζες, ομοφυλοφιλία, πορνεία, νυμφομανία, σαδομαζοχισμός, παιδοφιλία, κοπρολαγνεία, ασφυξιοφιλία, φετιχισμός, σεξουαλική μαγεία, εξιμπισιονισμός, ηδονοβλεψία, ζωοφιλία – ονομάστε μια σεξουαλική πρακτική και να ‘στε σίγουροι ότι θα την εντοπίσετε κάπου μέσα στις σελίδες της.

    Στην αρχή η αφήγηση έχει στακάτο ύφος και έναν στεγνά περιγραφικό χαρακτήρα. Σταδιακά χαλαρώνει, περιγράφει εντυπώσεις, παραισθήσεις, αντιδράσεις και σποραδικά συναισθήματα. Προς το τέλος αποδιοργανώνεται παρακολουθώντας της καταβύθιση της γράφουσας σε ένα παραληρηματικό σύμπαν.

    Τα χίλια πρόσωπα της αυτοκαταστροφής διατρέχουν όλο το κείμενο: αυτοτραυματισμοί, κακοποιήσεις τρίτων, ψυχοπαθή δίδυμα, απόπειρες αυτοκτονίας, φλερτ με τη δολοφονία, καταχρήσεις δίχως όριο. Κι απονιά. Μια επιδεικτική απονιά τόσο προς τον εαυτό όσο και προς τους άλλους, μια βίαιη απόκριση προς το σύμπαν ολόκληρο με την κραυγή «θα φτύσω στο λίκνο σας, στο πιάτο σας, στο κρεβάτι σας, ακόμα και στον τάφο σας». Η Lydia σιχαίνεται τον οίκτο, ακόμα και μεταμφιεσμένο ως συμπόνια. Αναφερόμενη σε έναν από τους αμέτρητους εραστές της, μιλά για τον εαυτό της: «Πίστεψα ότι μπορούσα να τον αλλάξω. Να τον ταΐσω όση κατανόηση, όση γνώση κι όση σοφία του χρειαζόταν ώστε να απαλλαγεί από τη μουτσούνα του θύματος που, και καλά, γίνεται θύτης. Παρ’ όλο που ακόμα πάλευα να κάνω το ίδιο και σ’ εμένα. Κι ακόμα αυτό παλεύω». Όχι δάκρια για τη Lydia λοιπόν.

    Επίγονος του Sade και μικρανιψιά του Genet, του Bataille και του Bukowski η Lydia, ή μήπως απλώς άλλη μια ματαιόδοξη ψυχεδελική πορνογράφος που αδυνατεί να διαχωρίσει τα ιδιωτικά πάθη από τον δημόσιο λόγο; Και τα δύο, τίποτα απ’ τα δύο. Όπως και οι μέντορές της, ακροβατεί στην λεπτή γραμμή μεταξύ αυτοβιογραφικού δράματος και τέχνης. Είναι πολύ δύσκολο να αποφασίσει κανείς για το λογοτεχνικό έρμα κειμένων που έχουν γραφτεί εν θερμώ, πού βάζουν πεισματικά τα δάχτυλα στις πληγές, ενώ παράλληλα μας απειλούν να μην τολμήσουμε να τα διανοηθούμε ως μελοδράματα. Ίσως είναι λάθος να μιλάμε καν για «κείμενα» καθώς πρόκειται περισσότερο για παραστάσεις, για σαρωτικού τύπου αυτοεκθέσεις με θέμα και εργαλείο την ίδια την ύπαρξη.

    Και η ύπαρξη, ιδωμένη από μια τέτοια σκοπιά, έχει την εικόνα της Μέδουσας. Είναι στο μάτι του αναγνώστη να αποφασίσει αν θα γίνει ο Περσέας ή άλλο ένα αποσβολωμένο κουφάρι ενώπιον του αρπακτικού.

     
    Last edited by a moderator: 17 Απριλίου 2014
  2. Uther

    Uther Contributor

    Απάντηση: Paradoxia: Το ημερολόγιο ενός αρπακτικού

    μεθυστικό βίντεο
     
  3. Astrovroxi

    Astrovroxi Το κοπρογατο Contributor

    Απάντηση: Paradoxia: Το ημερολόγιο ενός αρπακτικού

    Επειδή δεν γνωρίζω τον όρο, είναι η σεξουαλική επιθυμία γιά κάποιον ή από κάποιον που ανήκει σε αυτές τις δύο ηλικιακές φάσεις?
     
  4. Απάντηση: Paradoxia: Το ημερολόγιο ενός αρπακτικού

     
    Last edited by a moderator: 17 Απριλίου 2014
  5. Απάντηση: Paradoxia: Το ημερολόγιο ενός αρπακτικού




    The need to feed...to feed in
    To find someone, anyone
    Something, anything that can
    Feed into you what you need

    The need becomes
    An impossible irritant.
    Finding someone who
    Can feed into you what you need
    That most reminds you of yourself.
    That most reminds you of that
    Inextinquishable luminescence
    That radar of a dead star whose
    Ghost shall never cease to cast
    Shadows

    But the object of desire is forever
    In flux consumed by a fevered
    Gluttony that runs from sex to
    Food to pot and speed and caffeine
    and nicotine and begs to be feed an
    Enormous amount of useless
    Junk, trivial soundbites, randm
    Affections and hundreds and hundreds
    Of forgettable fucks.

    And the more you have the more you want
    Gluttony is never satisfied
    Gluttony is never satisfied
    Not when taunted by greedy eyes
    That beg more...more...more
    And the more you have....

    But to fill the void within
    Only the self will suffice
    We reach this realization
    Only after we 've stuffed every hole,
    Every opening, every orifice with
    An indiscriminate amount of pointless
    Junk/wreckage/waste/human offal

    The object of desire is forever in flux
     
    Last edited by a moderator: 17 Απριλίου 2014