Reminiscences of a Sinner : "De Kooi"

Σας ευχαριστώ @MasterJp


Πάντα επίκαιρος ο αμφίσημος Νιόνιος !

 

Και τι το κάνεις το ημιτελές τότε;

• Α. Το διαγράφεις.
• Β. Το θεωρείς περιουσία και το αφήνεις στην άκρη για όποτε.
• Γ. Γράφεις και άλλα ημιτελές και αν μπορείς τα συνδέεις.
• Δ. Έχεις ένα ημιτελές για να λές οτι έγραψες.

Εντάξει πολλά μπορώ να πώ... Ότι δεν λειτουργεί στην δικιά μου προσωπικότητα δεν σημαίνει οτι δεν λειτουργεί και στον άλλον... Άλλωστε άμα ήμασταν όλοι ίδιοι, ο κόσμος θα ήταν βαρετός. Για μένα ένα ημιτελές κείμενο στην κατοχή μου δηλώνει χαόδες κόσμο εντός μου... Αλλά μιλάω για την Queen και για κανέναν άλλον... Και ειδικά άμα τα έχεις αφήσει χρόνια στην άκρη...

 

Το έργο μένει ημιτελές και ο ποιητής απλήρωτος - με την ευρεία έννοια. Όχι καλή ιδέα. Είναι καθαρά θέμα πειθαρχίας η ολοκλήρωση, τίποτα άλλο  

 

αν "ξανασυναντηθείς" μαζί του, το τελειώνεις, αν όχι, μένει ως έχει. Δεν έχει νόημα να ολοκληρώνουμε ό,τι αρχίζουμε, αν είναι αποτέλεσμα ψυχαναγκασμού. Αν δε συντρέχουν πια οι λόγοι για τους οποίους ξεκίνησες κάτι, το σταματάς, αν ξανασυντρέξουν, το ξαναξεκινάς.

 

Αν είναι να παραδώσω άρθρο για δουλειά, θα κάτσω να ξεσκιστώ όλη νύχτα να το τελειώσω, σ’ αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχει θέμα, όπως δεν υπάρχει και έλεος. Αλλά η αυτοπειθαρχία στο ερασιτεχνικό επίπεδο δεν λειτουργεί ποτέ σαν κίνητρο, τουλάχιστον σε μένα. Αν χαθεί το κέφι, αν για οποιοδήποτε λόγο χαθεί η ψυχική επαφή με το θέμα, το αφήνω να βουλιάξει, δεν έχει νόημα να κυνηγήσω την ουρά του (μου). Και μάλιστα έχω παρατηρήσει πως ούτε αυτό που γράφει παραπάνω ο @bus μου συμβαίνει, δηλαδή να αισθανθώ την ανάγκη ν’ ανατρέξω σε κάτι παλιό, μισοτελειωμένο. Έτσι, ουσιαστικά κρατάω τα ημιτελή για τα «ανταλλακτικά» τους : Μπορεί ένα κείμενο να είναι γενικά μάπα, αλλά να περέχει σε κάποιο σημείο μια δυνατή παράγραφο, που ίσως κάποτε τύχει να κολλήσει κάπου αλλού. Ή να περιέχει κάποια περιγραφή, κάποια πληροφορία, που μπορεί κι αυτή να φανεί χρήσιμη.

 

Όχι απαραίτητα. Αν ο ποιητής το άφησε ημιτελές γιατί ασχολήθηκε με κάτι που τον έκανε να νιώσει πρωτόγνωρη ευτυχία, όχι "απλήρωτο" αλλά "ξεχειλισμένο" το λες...

 

Η πρωτόγνωρη ευτυχία του ποιητή τον κάνει να τελειώνει τα ημιτελή χωρίς να το καταλάβει καν. Ας μη χαλώ τον ειρμό του νήματος και την συζήτηση όμως, δεκτά όλα όσα λέτε  

 

Στις περισσότερες των περιπτώσεων, όταν ξεκινάει κάποιος να γράψει κάποιο μεγάλο κείμενο που απαιτεί πολύ χρόνο, είτε αυτό είναι ένα διήγημα είτε επιστημονικό βιβλίο,
έχει εξαρχής κατασταλάξει ποιος είναι ο στόχος, το που απευθύνεται, κάποια βασικά χαρακτηριστικά που θα έχει το εν λόγω κείμενο.
Σε κάθε περίπτωση όμως, έχει στο μυαλό του μία συγκεκριμένη δομή.
Στην πορεία είναι λογικό να υπάρξουνε αλλαγές, π.χ. ακόμα και στα χαρακτηριστικά του κειμένου. Δεν αλλάζει όμως η δομή του, γιατί αν αλλάξει τότε μιλάμε για άλλο έργο.

Το να μείνει λοιπόν ένα οποιοδήποτε έργο που ξεκίνησε ημιτελές, δεν νομίζω πως οφείλεται στο ότι έχει αλλάξει ο ίδιος ο συγγραφέας.
Η αιτία μάλλον είναι ότι ο συγγραφέας από την αρχή δεν είχε ξεκάθαρη μία δομή στο μυαλό του.

Φιλικά ..

 

Δε νομίζω οτι ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις. Αν το ημιτελές του, οφείλει τη γέννησή του σε συναισθήματα αντίθετα προς την ευτυχία, δεν ξέρω κατά πόσο η ευτυχία θα μπορούσε να συνεχίσει να το τροφοδοτεί. Ίσως να μη γίνεται ή και αν γίνεται να φαντάζει εντελώς ασήμαντο.

 

Είναι ενδιαφέρον αυτό που λες. Έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι κανονικά έτσι θα πρέπει να λειτουργεί κανείς. Μοιάζει ορθόδοξο. Τώρα, η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να γράψω ο,τιδήποτε μ’ αυτόν τον τρόπο. Αυτό που χρειάζομαι για να ξεκινήσω είναι το θέμα με την πολύ γενική έννοια, παράδειγμα, στο συγκεκριμένο post το θέμα ήταν το γυναικείο fighting, γενικώς και αορίστως και βέβαια το κεντρικό πρόσωπο, τίποτ’ άλλο. «Σκελετό» τη στιγμή που ξεκινώ δεν έχω. Καθώς γράφω την πρώτη παράγραφο, εάν με ρωτήσεις πού καταλήγει το κείμενο θα σου πω ότι δεν έχω ιδέα και πραγματικά δεν έχω ιδέα. Περιμένω να μου «δείξει» μόνο του κατά πού θέλει να πάει. Αυτό αποφασίζει, δεν αποφασίζω εγώ για την πορεία του.

Πάνω στην πορεία αυτή αρχίζουν και σχηματίζονται εικόνες και στιγμιότυπα, πρωτ’ απ’ όλα και εν συνεχεία έρχονται τα πρόσωπα που θα «γεμίσουν» αυτές τις εικόνες. Όταν διαισθανθώ ότι το πράγμα στρέφει λάθος, κάνω όπισθεν, βρίσκω από πού ξεκινάει το λάθος και σβήνω οτιδήποτε έχει γραφτεί από εκεί και κάτω. Ουσιαστικά η δομή, ο σκελετός οικοδομείται σταδιακά και απλά τεστάρω συνεχώς τις αντοχές του, κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αυτής. Εάν δεν πείθομαι, τότε το όλο εγχείρημα παίρνει μεγαλοπρεπή πούλο, χωρίς τον ελάχιστο δισταγμό. Το παρατάω στη μέση, σαν τα άπλυτα στο νεροχύτη, και πάω στο επόμενο και ούτω καθ εξής. Κι ό,τι βγει βγήκε και ό,τι δε βγαίνει υπάρχει πολύ συγκεκριμένος λόγος για τον οποίον δεν βγαίνει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι γνωρίζω ή πρόκειται ποτέ να μάθω το λόγο αυτό.