Reminiscences of a Sinner : "De Kooi"

Ο καθένας έχει το δικό του τρόπο και αυτός ο τρόπος νομίζω ότι σχετίζεται έντονα με το χαρακτήρα του συγγραφέα. Αν και τείνω να συμφωνήσω με τον @MindFeeder ότι υπάρχει κάποιος "σκελετός" που συνειδητά ή υποσυνείδητα ακολουθείς, εγώ τις δικές μου ιστορίες -με εξαίρεση τις βιωματικές- τις ξεκινάω πάντα από το τέλος παίζοντας ανάστροφα το παιχνίδι "πως φτάσαμε ως εκεί;"

Η φόρμα που ακολουθεί η @Gloriana Majestica, δηλαδή να αφήσει το κείμενο να την πάει μου φαίνεται αδιανόητα δύσκολη και είναι, ipso facto, αντικείμενο θαυμασμού από την μεριά μου.

 

Ειδικά οι εικόνες και τα στιγμιότυπα, θεωρώ πως είναι η ουσία για τον κάθε αναγνώστη.
Πάντως μία σειρά από διηγήματά, εφόσον δημιουργήσεις μία δομή και τα ¨κουμπώσεις¨ένα ένα εκεί,
θα μπορούσανε να αποτελέσουν ένα σαφώς μεγαλύτερο και πολύ ομορφότερο δημιούργημα.

 

Ν' αφήσω και γω τώρα που βρήκα λίγο χρόνο μια πιο γενική γνώμη;
(ρητορική η ερώτηση, θ' αφήσω!)

Τρείς ιστορίες , μέχρι τώρα, που σε αγκιστρώνουν με το καλημέρα με το ύφος, το νεύρο, την εκφραστικότητα και προσωπικά με τον εξαίρετο χειρισμό της ελληνικής γλώσσας. Επιρροές προφανώς υπάρχουν , αλλά τι προέκυψε απο παρθενογένεση για να απαιτηθεί κάτι τέτοιο απο την Γκλοριάνα που στο κάτω κάτω δεν διεκδικεί - ακόμα τουλάχιστον - δάφνες λογοτέχνιδος;
Τρία διαφορετικά πλαίσια - καμβάδες που αποτελούν απλά το φόντο της κεντρικής ιδέας, στην οποία επικεντρώνεται η Γκλοριάνα, που δεν είναι άλλη απο την διαρκή προσπάθεια επιβολής και κατίσχυσης στις ανθρώπινες σχέσεις, και την λιβιδική ικανοποίηση που επιφέρει αυτή η διαδικασία στους χαρακτήρες , στους αναγνώστες αλλά και στην ίδια την συγγραφέα, θα μου επιτρέψει να εκτιμήσω.

Οι φωτογραφίες της που παρεμβάλλονται, είτε το επιδιώκει η ίδια η Γκλοριάνα είτε όχι, εν τοις πράγμασι λειτουργούν ενισχυτικά στην φαντασία των αναγνωστών στην κατεύθυνση της ταύτισης της Γκλοριάνας με την εκάστοτε κεντρική ηρωίδα , πράγμα καθόλου δυσάρεστο για μένα προσωπικά και για αρκετούς ακόμα φαντάζομαι,   ,εκνευριστικό ίσως για κάποιους άλλους η φαντασία των οποίων θα επιθυμούσε την ηρωίδα-Γκλοριάνα κατισχυμένη και όχι κατισχύουσα...

 

Eκείνο που δίνει πνοή και αξία σ’ ένα κείμενο είναι το περιεχόμενο, η ποιότητα και η αξία των σχολίων. Το κείμενο είναι μόνο το έναυσμα, η αφορμή, το τσίγκλισμα για διάλογο. Κάτι σαν ορντέρβ πριν το κυρίως γεύμα. Το πώς ο καθένας αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει το νόημα των όσων διαβάζει, με βάση τις δικές του εμπειρίες, βιώματα και προσδοκίες και πώς τελικά επικοινωνεί τις σκέψεις του αυτές είναι, για εμένα, τουλάχιστον, το πιο ενδιαφέρον και γοητευτικό κομμάτι της όλης διαδικασίας. Τελικά – το έχω ξαναγράψει και το πιστεύω ακλόνητα- κανένα νήμα δεν αξίζει όσο τα σχόλιά του (ενίοτε δε και τα σχολιανά του).

Σε ιστοριούλες όπως αυτή, δεν υπάρχει βέβαια ο χώρος για ξεδίπλωμα των προσωπικοτήτων των ηρώων. Και πάλι όμως, θέλω να ελπίζω πως μεσ’ απ’ τις αδρές γραμμές που τους διαγράφουν, διακρίνεται ποιοί απ’ τους ήρωες είναι τελικά οι Sinners : -Είναι όλοι. Δεν υπάρχουν αθώα θύματα στις ιστορίες αυτές. Υπάρχουν νικητές και χαμένοι, ναι, υπάρχουν επιζήσαντες και νεκροί, αυτοί που στάθηκαν όρθιοι κι εκείνοι που γκρεμοτσακίστηκαν, όμως, όλοι, ανεξαιρέτως, έχουν κολυμπήσει στη λίμνη του κρίματος, έχουν περιπλανηθεί στην πεδιάδα του κακού, έχουν τη δική τους θέση στο βάθρο της αμαρτίας. Κι ίσως αυτό που μοιάζει με κάθαρση, να μην είναι καθόλου τέτοια.

Επειδή, συνήθως, τα φαινόμενα απατούν : -Διότι, τι, άραγε, θα μπορούσε να καταλογίσει κανείς, με βάση την αφήγηση, στην εκ πρώτης όψης «κακή» της ιστορίας Mάργκριτ Άκκερμαν (χώρια από κάποιες φήμες που σε κάποιο σημείο αόριστα υπονοούνται, αλλ’ από πουθενά δεν αποδεικνύονται) ; Μήπως δεν ήταν εξαρχής απόλυτα ξεκάθαρη στους όρους του παιγνίου που η ίδια διοργάνωσε ; Μήπως η αξίωσή της να υποβληθεί η ηττηθείσα Μάρσια Πινέϊρο σε συγκεκριμένη ποινή, δεν ήταν εύλογη και νόμιμη ; Μήπως δεν κατέβαλε –και μάλιστα προκαταβολικά τα συμφωνηθέντα στην Χίλντεγκαρ Ντε Ράϊκε ; Μήπως η απειλή της, ότι δεν θα καταβάλει στη νικήτρια το πριμ της νίκης εάν αυτή δεν εκπληρώσει ορισμένη συμβατική υποχρέωση, δεν ήταν εξίσου νόμιμη ; Διερωτώμαι λοιπόν, τι απομένει να καταλογίσει κανείς στην «κακή Αφέντρα» Μάργκριτ ;

Στον αντίποδα, μέσ’ από ποιο αναγνωστικό φίλτρο καταφέρνει η δολοφόνος (όπως τελικά αποδεικνύεται), Μάρσια Πινέϊρο, να δείχνει συμπαθής ; Μήπως επειδή απλά κατέβαλε στη νικήτρια ένα χρέος, ας πούμε, τιμής ; Αρκεί άραγε αυτό για να την καταστήσει συμπαθέστερη από την Αφέντρα της ; Ή μήπως ο αναγνώστης (αλλά και η ίδια η γράφουσα) εθελοτυφλώντας μπροστά στο έγκλημα που διέπραξε, τείνουν «να πάρουν το μέρος της», για κάποιον άλλο, πολύ συγκεκριμένο, λόγο και ποιος ειν΄ αυτός ;

Κι όσο για τη Χίλντεγκαρ, το γεγονός ότι στο τέλος, από τη θέση της νικήτριας, παραιτείται από τα «λάφυρα» που της αναλογούν, είναι αρκετό για να την κατατάξει στην πλευρά των «καλών» ; Αποδίδεται άραγε σε γνήσια μεγαλοψυχία η πράξη της ή απλά σε μια διαφορετική σεξουαλική αισθητική –και αντίστοιχο σεξουαλικό κώδικα- σε σχέση, ας πούμε, με την Μ. Άκκερμαν ; Την κάνει, μόνη αυτή η αισθητική, καλύτερη από την Άκκερμαν ; Και μάλιστα όταν αμέσως προηγουμένως έχει τσακίσει το πρόσωπο της αντιπάλου της, μ’ ένα χτύπημα ενδεχομένως –ακόμη και - ανθρωποκτόνου πρόθεσης ; ‘Ή μήπως υπάρχει κάποια ηθική στην ανεπιφύλακτη, στο τέλος, αποδοχή των προϊόντων ενός εγκλήματος και δη φόνου ;

 

Επειδη στη ζωη και στη τεχνη, ολα εινα θεμα αντιληψης και κατανοησης, τα ισως και τα γιατι ειναι αυτα που δημιουργουν τη "πραγματικοτητα" γυρω μας.
Εχουμε τα περιορισμενα αισθητηρια μας, τις οποιες εμπειριες μας, τον Χ ηθικο μας κωδικα και με οσο μυαλο κουβαλαει ο καθενας μας προσπαθουμε να ερμηνευσουμε και να δρασουμε-αντιδρασουμε στο περιβαλλον μας.
Εκπαιδευομαστε απο μικροι, απο αναγνωσματα, θεαματα, περιγυρο, κοινωνια, στο πως θα κρινουμε και πως θα επικρινουμε ή κατακρινουμε τα οσα πεφτουν στην αντιληψη μας.
Το χαπυ (χαπι) εντ στις ταινιες, τον μουσικο ηχο που θα κλεισει ενα κομματι, την ευτυχη καταληξη της οποιας σχεσης, της οποιας ζωης ειναι αυτο που μαθαινουμε να αναζητουμε και μας αφηνει πικρη γευση η απουσια τους.
Αυτο σκεφτηκα σχετικα με την ιστορια σου λοιπον.
Παιζεις καλα το παιχνιδι της "δικαιωσης", αυτο που θελει κανεις ν ακουσει, να κλεισει καλα το γευμα, να γλυκανει, γιατι οπως ξερουν πολυ καλυτερα απο μενα αυτοι που ασχολουνται με την επικοινωνια, το τελος μιας ιστοριας ειναι το σημαντικοτερο για τον αναγνωστη.
Οσοι τολμουν να "σκοτωσουν" τον ηρωα, πρεπει να βρουν πολυ σοβαρο λογο να το κανουν...

 

 


Η perv ηρωϊδα του προηγούμενου –επεισοδιακού- επεισοδίου Έρικα Μόραβετς,
άρτι απελευθερωθείσα από την bisexual Ρώσσα πράκτορα Μελνίκοβα,
διερωτάται εύλογα εάν ο καλός της (ήτοι ο κακός Αντόν Κιρέγιεφ) θα βρει αρκούντως ελκυστική την περιφέρειά της ή, αντιθέτως, θα της βάλει χοντρό χέρι
για το γεγονός ότι κατά την διάρκεια της διημέρου αιχμαλωσίας της, επιδόθηκε σε όργιο. Φαγοποσίας ντε !
​

 

...εύλογα;  

 

Ωραια πλατη!  

 

Κοιμήθηκα στραβά χθές. Ή μπορεί να ξύπνησα στραβά σήμερα. Όταν μου συμβαίνει αυτό, ξέρω ότι μέσα στο ίδιο πρωϊνό θα έχω πάρει κάποια δραστική απόφαση. Συνέβη και σήμερα.

Λοιπόν, στην πραγματικότητα δεν εικονίζεται η Έρικα στην πιο πάνω φωτογραφία. Ούτε καν η Γκλοριάνα.

Εικονίζομαι εγώ. Η Άννα. Κι έχω γυρισμένη την πλάτη, όχι από αγένεια, αλλά επειδή κατευθύνομαι προς την έξοδο. Είναι ακριβώς η στιγμή που κλείνω τον σύντομο κύκλο μου στη greek bdsm community. Είναι η στιγμή του αποχαιρετισμού.

Συμπλήρωσα σαράντα μέρες παρουσίας στο χώρο. Για να πω την αλήθεια, κατά την ημερομηνία της εγγραφής μου δεν πίστευα ότι θα βίωνα τόσο ενδιαφέρουσες εμπειρίες, ότι θα διάβαζα τόσο σπουδαίες απόψεις, ότι θα επικοινωνούσα με τόσους και τόσο σημαντικούς ανθρώπους. Πέρασα όμορφα εδώ, στ’ αλήθεια. Μου μένουν, σαν ανάμνηση, στιγμές έντονες, που θα τις θυμάμαι για χρόνια.

Δεν ξέρω εάν τελικά κατάφερα να ενταχτώ στην κοινότητα. Φοβάμαι πως όχι. Πάντως, είναι γεγονός ότι προσπάθησα, αν και όχι πάντα με τον σωστό τρόπο, εάν κρίνω από το αποτέλεσμα. Σε κάποια σημεία απέτυχα να γίνω κατανοητή και προφανώς μου αναλογεί μερίδιο ευθύνης γι’ αυτό, ενδεχομένως δε το μεγαλύτερο. Ευθύνομαι σίγουρα για το γεγονός ότι, κατά κάποιο τρόπο, «εισέβαλα» καταμέτωπα σ’ ένα χώρο, δίχως να έχω την υπομονή προηγουμένως να τον εξερευνήσω, πριν σπεύσω να δηλώσω την παρουσία μου. Ίσως αυτή μου η βιασύνη, η επιπολαιότητα, να πυροδότησε αντιδράσεις κι από κείνο το σημείο και κατόπιν υπήρξε μεγάλη σπατάλη δυνάμεων, ένθεν κι ένθεν, όπως κι ένα γαϊτανάκι αντεγκλήσεων, που δεν οδηγούσαν πουθενά –ποτέ δεν οδηγούν πουθενά.

Δεν είχα κάτι νέο να εισφέρω στο χώρο και σίγουρα όχι να σπείρω καινά δαιμόνια. Δεν ήμουν άγγελος ή προπομπός κάποιας σημαντικής ιδέας ή εξέλιξης. Δεν υποκρυπτόταν -επειδή απλά δεν υπήρχε- κάποιο ανατρεπτικό μήνυμα στο λόγο μου, αυτόν που, εν πάση περιπτώσει, άρθρωσα στα διακόσια περίπου ποστς μου. Δεν εισήλθα με πλάνο και ατζέντα και σίγουρα δεν ήρθα για να πάρω αιχμαλώτους και λάφυρα –ούτε ήμουν σε θέση άλλωστε.

Σκέπτομαι ότι ίσως το timing της εγγραφής μου να ήταν λάθος : Ζυγώνει το τέλος της σεζόν για μένα, πλησιάζουν οι διακοπές μου. Κουβαλάω, όπως όλοι μας, την κόπωση μιας ολόκληρης χρονιάς και οι αντοχές, οι ανοχές είναι πια περιορισμένες. Φαντάζομαι ότι αυτό που τελικά με κατέβαλε ήταν ο διμέτωπος αγώνας που έδινα, από τη μία να προσπαθώ με θετικό (τουλάχιστον σύμφωνα την πρόθεσή μου) έργο να δώσω το στίγμα μου, από την άλλη να αποκρούω κάθε τι που εξελάμβανα ως πρόκληση –κι αυτή ήταν η αρνητική πλευρά της παρουσίας μου. Δεν έχει πλέον σημασία. Μια ημέρα αποχής από άσκοπες έριδες και αντιδικίες ήταν αρκετή, ώστε να δω τα πράγματα με πιο καθαρό μυαλό, να σταθμίσω την κατάσταση και να λάβω την απόφασή μου.

Δεν ξέρω πως να ευχαριστήσω τους ανθρώπους εκείνους με τους οποίους ήρθα σε ψυχική επαφή και ειλικρινή επικοινωνία, σ’ αυτό το διάστημα –κι ήταν αρκετοί, κάποιοι ξεχωριστοί και πολύ ιδιαίτεροι, με όλη τη σημασία της λέξης.

Στην ιδιοκτησία του site τις ειλικρινείς ευχαριστίες μου για τη φιλοξενία, ενώ οφείλω και μία συγγνώμη στους mods, τους οποίους έφερα σε δύσκολη θέση κάποιες στιγμές, το αντιλαμβάνομαι.

Εύχομαι σε όλους καλό καλοκαίρι. Σε όλους, παιδιά ! Κι αν κάποτε είπαμε μια άσχημη κουβέντα, ας τη θάψουμε βαθιά, δίχως ταφόπλακα. Πάνω απ’ όλα, ολοκλήρωση μέσ’ απ’ τις σχέσεις κάθε μορφής, τους δεσμούς κάθε είδους, μεσ’ από τον έρωτα, ε ; Γιατί αυτό είναι το νόημα, το αίτημα, το σωστό και το λάθος, το απαγορευμένο μήλο , το σπάνιο, το ιδανικό, το γεμάτο φεγγάρι του Αυγούστου, το κύμα που σπάει στα βράχια, η ζάλη, η ομορφιά, εσύ κι εγώ, δίπλα. Και μέσα μας.

Κι εγώ σας αγαπώ, να ξέρετε
Ηasta la vista
Α.​

 

Καλο καλοκαίρι Αννα!

Ο, τι επιθυμείς

 

Άτιμη διαίσθηση.

Μια φορά να πέσω έξω... πολύ θα το ήθελα. Να μην βάλω σάλτσες... το περίμενα  
Δεν με ξάφνιασες καθόλου...
Όλη αυτή η έκρηξη προσωπικότητας, η επιβολή, ο δυναμισμός, η αυτοπροβολή όχι μόνο του ψυχικού θησαυρού σου αλλά και του προσώπου σου ήταν μια φούσκα που αργά η γρήγορα θα έσκαγε... Μεγάλη και δυναμική είσοδος... απότομη και δυναμική (συγκινητική-για κάποιους) έξοδος.
<< Ναι τα κατάφερα, τους τράβηξα την προσοχή αλλά είμαι πολύ σπουδαία για να αναλώνομαι... φεύγω και τώρα καλά να πάθουν... όσοι κατάφεραν να μου μιλήσουν, κατάφεραν... Δεν εκτιμήσατε την παρουσία μου... θα εκτιμήσετε την απουσία μου >>.

Προσωπικά με απογοήτευσες Άννα  

Όχι ότι νοιάζεται κανείς, ούτε πιστεύω οτι κάποιος θα γράψει ένα τέτοιο μήνυμα.

Σου εύχομαι καλό καλοκαίρι, να περάσεις υπέροχα, να ξεκουραστείς, να ανανεωθείς και τον δρόμο για εδώ τον ξέρεις.  

Queen

 

So long Glori-Anne!