Απόκρυψη ανακοίνωσης

Καλώς ήρθατε στην Ελληνική BDSM Κοινότητα.
Βλέπετε το site μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας!

Η εγγραφή σας στην Online Κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να στείλετε προσωπικά μηνύματα σε άλλους χρήστες, να δημιουργήσετε το προσωπικό σας profile και photo albums και πολλά άλλα.

Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και δωρεάν.
Γίνετε μέλος στην Online Κοινότητα.


Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας.

Snuff Films: Serial Killer

Συζήτηση στο φόρουμ 'BDSM & Fetish' που ξεκίνησε από το μέλος SM_Art_Lady, στις 26 Δεκεμβρίου 2005.

  1. SM_Art_Lady

    SM_Art_Lady Contributor

    Snuff:
    1. to extinguish ; to de-light ; to kill.
    2.A genre of film depicting the (torture?) death of a person, often pornographic, violent, delirious, genuine.

    Μετά την τελευταία ταινία του Nicolas Cage "8mm" ξεκίνησαν και στην Ελλάδα ατελείωτες συζητήσεις για την ύπαρξη ή όχι των ταινιών snuff.
    Ειδικοί,επιπέδου καφενείου οι περισσότεροι, αποφαίνονται και "πιθανολογούν μετά βεβαιότητας" είτε ότι υπάρχει ολόκληρη βιομηχανία κατασκευής τους είτε ότι δεν πρόκειται για τίποτε περισσότερο από μυθοπλασίες.

    Τι είναι όμως τα snuff films; Σύμφωνα με τον παραπάνω ορισμό, φιλμ που απεικονίζουν το θάνατο, ενίοτε και τον βασανισμό - κακοποίηση , ενός ατόμου. Βασική προϋπόθεση για να χαρακτηρίσουμε ένα φιλμ ως snuff είναι τα γεγονότα που απεικονίζονται να είναι πραγματικά.Ο πρωταγωνιστής μιας ταινίας snuff πρέπει να είναι νεκρός όταν αυτή τελειώσει.
    Σε αντίθετη περίπτωση, θα θεωρούσαμε snuff film και το πιο απλό γουέστερν.

    Με την παραπάνω έννοια, τα snuff υπάρχουν και όλοι έχουμε δει ένα ή περισσότερα. Από την δημόσια εκτέλεση ενός εγκληματία στην Κίνα ή την Σαουδική Αραβία που μεταδίδεται από το δελτίο των 08.30, μέχρι τα ρεπορτάζ από τις εμπόλεμες περιοχές.
    Η πιο πολυσυζητημένη άλλωστε περίπτωση τηλεοπτικής μετάδοσης θανάτου δεν είναι άλλη από τo τελευταίο επεισόδιο της σειράς ντοκιμαντέρ "The Human Body" του BBC.

    Για το έβδομο και τελικό επεισόδιο της σειράς μια ομάδα τεχνικών και οπερατέρ του καναλιού εγκαταστάθηκαν από τον Οκτώβριο του 1996 μέχρι και τις 9 Απριλίου στο δωμάτιο του καρκινοπαθή Herbie Mowes καταγράφοντας την πορεία του προς το θάνατο.
    Ακόμη και όταν εξέπνευσε η κάμερα δεν σταμάτησε, καταγράφοντας μέχρι και την μεταθανάτια έκφραση του εξηντατρι
    άχρονου ρολογά καθώς οι μύες του προσώπου του άρχισαν να χαλαρώνουν. Όπως ήταν φυσικό, η μετάδοση του επεισοδίου ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων αλλά γεγονός παραμένει ότι πια ακόμη και ο θάνατος ενός ανθρώπου μπορεί να αποτελέσει τηλεοπτικό προϊόν, όχι απαραίτητα του ALPHA.

    Στην πραγματικότητα ο ορισμός του snuff είναι πολύ πιο σύνθετος.Το βασικό χαρακτηριστικό του είναι ότι ουσιαστικά πρόκειται για πορνογραφία . Ο θεατής βλέπει ένα snuff φιλμ κυρίως για να ερεθιστεί σεξουαλικά. Ταυτόχρονα, ο θάνατος που απεικονίζεται πρέπει να είναι βίαιος και κατά προτίμηση αργός.

    Μία τρίτη παράμετρος, είναι ότι η ύπαρξη του ορίζεται αποκλειστικά από τη σχέση του με τον θεατή.
    Μια ταινία που απλώς απεικονίζει έναν θάνατο, όσο βίαιος και αν είναι αυτός, δεν είναι απαραίτητα snuff. Πρέπει ο θάνατος να έχει προκληθεί με αποκλειστικό σκοπό να καταγραφεί σε φιλμ, προς τέρψη εκείνου που θα την παρακολουθήσει.

    Μια τέταρτη προϋπόθεση, αν και εδώ οι απόψεις διίστανται, είναι ότι ένα snuff film φτιάχνεται για να κυκλοφορήσει, έστω και σε έναν εξαιρετικά περιορισμένο κύκλο ανθρώπων. Υποστηρίζεται δηλαδή, ότι ένα φιλμ που κατασκευάζει ένας serial killer αλλά το κρατάει στο ντουλάπι του, δεν εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία.
    Με αυτή την έννοια ο θεατής είναι υπεύθυνος ή τουλάχιστον συνυπεύθυνος για τον φόνο που παρακολουθεί. Εκδηλώνοντας, έστω και έμμεσα, την επιθυμία να δει μια τέτοια ταινία αποτελεί μέρος του αγοραστικού κοινού για λογαριασμό του οποίου πραγματοποιείται ο φόνος.

    Πως όμως δημιουργήθηκε όλη αυτή η φιλολογία για τις ταινίες snuff ; Υπάρχουν άραγε πραγματικά ή μήπως πρόκειται για έναν ακόμη μύθο;

    Η πρώτη αναφορά σε snuff film φαίνεται να έγινε το 1973 από τον Ρέιμοντ Γκάουερ πρόεδρο του CDL (Citizens for Decency through Law) ενός οργανισμού ενάντια στην πορνογραφία.
    Σε συνέντευξη του στο περιοδικό Adam υποστήριξε ότι κυκλοφορούσαν στο εμπόριο πορνογραφικές ταινίες στις οποίες η "δράση" κορυφωνόταν με την δολοφονία της πρωταγωνίστριας.
    "Δεν έχω δει ποτέ μου κάποιο" αναφέρει ο Γκάουερ "αλλά ο μυστικός μου συνεργάτης, παρόλο που ούτε αυτός έχει δει κάποιο, έχει μιλήσει με αρκετούς ανθρώπους ώστε να πειστεί πως υπάρχουν πραγματικά. Επιπλέον, μια δεύτερη πηγή είναι βέβαιη ότι υπάρχει μεγάλος αριθμός από αυτά και ότι προβάλλονται σε πολύ 'ΙΝ' κύκλους του Χόλυγουντ."

    Όπως ήταν φυσικό, οι σκανδαλοθηρικές εφημερίδες δεν έχασαν την ευκαιρία. Άρχισαν να δημοσιεύουν διάφορες ιστορίες για τα snuff εξάπτοντας έτσι τη φαντασία του κοινού. Για ένα μικρό διάστημα το θέμα φάνηκε να ξεφουσκώνει, αλλά όταν το 1975 το αστυνομικό τμήμα της Νέας Υόρκης και το FBI πραγματοποίησαν έρευνες πάνω στο θέμα τόσο η Daily News όσο και η εφημερίδα Post ξεκίνησαν εκ νέου την δημοσίευση άρθρων παρακολουθώντας την εξέλιξη τους.
    Όλες σχεδόν οι δημοσιεύσεις παρουσίαζαν την ύπαρξη των snuff ως βέβαιη αναφέροντας ότι η τιμή τους κυμαίνονταν από 100 έως 500 δολάρια.Ταυτόχρονα, άρχισαν να εμφανίζονται όλο και περισσότερα άτομα που υποστήριζαν ότι ξέρουν κάποιον που ξέρει κάποιον που έχει δει ένα τέτοιο φιλμ.

    Καθώς το κλίμα της υποψίας και της αβεβαιότητας εξαπλωνόταν όλο και περισσότερο, ένας κινηματογραφικός παραγωγός ο Allen Shackleton, αποφάσισε να εκμεταλλευτεί τη φημολογία για δικό του όφελος. Αγόρασε τα δικαιώματα ενός φιλμ χαμηλού προϋπολογισμού γυρισμένου το 1970 και το επεξεργάστηκε ελαφρά.Το φιλμ, κινηματογραφημένο από τους Μάικλ και Ρομπέρτα Φάιντλεϊ, γνωστούς παραγωγούς ταινιών για ιδιαίτερα σεξουαλικά γούστα, είχε τίτλο "Η Σφαγή" (The Slaughter) αλλά ήταν τόσο κακής ποιότητας που δεν κυκλοφόρησε ποτέ.
    Παρόλα αυτά ήταν ιδανικό για τους σκοπούς του Shackleton, μια και είχε φτιαχτεί στην Αργεντινή. Όλα τα άρθρα των εφημερίδων ανέφεραν ότι οι ταινίες αυτές προέρχονταν από τη Νότια Αμερική.

    Η ταινία δείχνει μια ομάδα σατανιστών να εισβάλλει στο σπίτι ενός πλούσιου ζευγαριού μετά από μία καταδίωξη με μηχανές. Αφού σκοτώνουν το σύζυγο πηγαίνουν στην κρεβατοκάμαρα όπου βρίσκεται η τρομοκρατημένη έγκυος γυναίκα του.
    Στην τελευταία σκηνή, τους δείχνει να τη σκοτώνουν μπήγοντας ένα μαχαίρι στην κοιλία της. Αυτή ήταν η αρχική ταινία αλλά όπως είπαμε ο Shackleton έκανε κάποιες προσθήκες ώστε να αποκτήσει μια χροιά αυθεντικότητας.

    Μετά την δολοφονία της εγκύου γυναίκας, η κάμερα τραβιέται πίσω και δείχνει το σκηνοθέτη και το συνεργείο να μιλάνε για την τελευταία σκηνή. Μια κοπέλα από το συνεργείο λεει στο σκηνοθέτη ότι ερεθίστηκε βλέποντας το μαχαίρωμα. Εκείνος τη ρωτάει αν θέλει να πραγματοποιήσει τις φαντασιώσεις τις και όταν εκείνη λεει "ναι" αρχίζουν να κάνουν έρωτα στο κρεβάτι όπου έγινε ο φόνος. Μετά από λίγο, συνειδητοποιεί ότι οι την τραβάνε οι κάμερες, αρχίζει να διαμαρτύρεται και προσπαθεί να φύγει.
    Ο σκηνοθέτης βγάζει το μαχαίρι από την κοιλιά της νεκρής γυναίκας και αρχίζει να μαχαιρώνει και να ακρωτηριάζει την κοπέλα. Το φιλμ δείχνει να τελειώνει, η οθόνη σκοτεινιάζει και ο σκηνοθέτης ακούγεται να ρωτάει: "Το γράψατε όλο;", το συνεργείο απαντά "Ναι, όλο. Πάμε να φύγουμε τώρα".
    Η ταινία τελειώνει και στην οθόνη δεν εμφανίζονται τα ονόματα των ηθοποιών, του σκηνοθέτη ή οποιουδήποτε άλλου όπως γίνεται στις κανονικές παραγωγές.

    Ο Shackleton άλλαξε τον τίτλο της ταινίας σε Snuff (εξ ου και το όνομα και των υπόλοιπων ταινιών του είδους) και την έβγαλε στις αίθουσες το 1976, την εποχή που οι συζητήσεις, τα άρθρα και οι φημολογίες για την ύπαρξη αυτών των φιλμ βρίσκονταν στο απόγειο τους.
    Επιπλέον, ο Shackleton έκανε μια μίνι διαφημιστική εκστρατεία με σλόγκαν του τύπου: "H ταινία που όλοι έλεγαν πως δεν υπάρχει" και "Γυρισμένο στη Νότια Αμερική, εκεί που η ζωή είναι ΦΤΗΝΗ", πράγμα αρκετό για να εξάψει την φαντασία του καθένα.

    Παράλληλα, μη θέλοντας να αφήσει τίποτα στην τύχη και προσπαθώντας να δώσει επιπλέον δημοσιότητα στο θέμα, πλήρωσε κάποιες γυναίκες ώστε να διαδηλώνουν με πλακάτ έξω από τον κινηματογράφο στον οποίο γινόταν η πρεμιέρα διαμαρτυρόμενες για τα γυναικεία δικαιώματα. Πεταμένα λεφτά.
    Σχεδόν αμέσως, μια φεμινιστική οργάνωση στη Νέα Υόρκη με όνομα Γυναίκες Ενάντια Στη Βία Εναντίον Των Γυναικών ανέλαβαν το παραπάνω έργο. Επιπλέον, απευθύνθηκαν στον εισαγγελέα της Νέας Υόρκης ο οποίος απήγγειλε κατηγορίες εναντίον του ιδιοκτήτη του κινηματογράφου.

    Ούτε ο Shackleton βέβαια την έβγαλε καθαρή, μια και εκείνος κλήθηκε από τον εισαγγελέα που στο μεταξύ είχε ξεκινήσει έρευνες ανακρίνοντας ακόμη και το μέλος του συνεργείου που υποτίθεται ότι είχε δολοφονηθεί.
    Αν και ο ίδιος ο Shackleton ποτέ δεν ισχυρίστηκε ότι το φιλμ ήταν αυθεντικό επέτρεψε στον θεατή να το υποθέσει. Σε συνέντευξη του στο περιοδικό Variety την ίδια εποχή αναφέρει χαρακτηριστικά: "Το δίλημμα είναι ενδιαφέρον" αν η ταινία ήταν πραγματική θα έμπαινα στη φυλακή σχεδόν αμέσως. Θα έπρεπε να ήμουν τελείως ηλίθιος για να το παραδεχτώ. Απ' την άλλη, αν δεν είναι πραγματικό, θα πρέπει να είμαι τελείως ηλίθιος για να το παραδεχτώ".

    Αν και το φιλμ δεν είχε μεγάλη κυκλοφορία η δημοσιότητα που δημιουργήθηκε γύρω από το θέμα ήταν αρκετή για να δώσει την αίσθηση στο κοινό ότι τα snuff υπάρχουν και βρίσκονται σε κυκλοφορία.
    Ταυτόχρονα, ταινίες της δεκαετίας του ’80 όπως το Videodrome έδωσαν νέα ώθηση στο θέμα κάνοντας τον καθένα να υποψιάζεται λίγο πολύ την ύπαρξη μιας τέτοιας παραβιομηχανίας.

    Το ερώτημα όμως παραμένει: Υπάρχουν snuff;

    Είναι πολύ δύσκολο να απαντήσει κανείς με βεβαιότητα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι "επίσημα" δεν έχει βρεθεί ποτέ κανένα. Στα μέσα περίπου της δεκαετίας του '70 ο εκδότης του περιοδικού Screw, Αλ Γκολντστάιν ανακοίνωσε ότι προσφέρει 25.000 δολάρια σε όποιον του φέρει ένα τέτοιο φιλμ.
    Μέχρι σήμερα δεν παρουσιάστηκε κανείς. Τόσο το FBI όσο και αστυνομικές αρχές διαφόρων αμερικάνικων Πολιτειών έχουν πραγματοποιήσει κατά καιρούς έρευνες προσπαθώντας να εντοπίσουν κάποιο, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα.

    Ο Alan Sears διευθυντής της επιτροπής του Υπουργείου Δικαιοσύνης των ΗΠΑ για την πορνογραφία κατά τα έτη 1985-86 αναφέρει : "Δεν μπορέσαμε να βρούμε ούτε μία ταινία που να χαρακτηρίζεται ως snuff κατασκευασμένο για το εμπόριο. Η έρευνα μας ήταν εξαντλητική και συμπεριλάμβανε τα πάντα.
    Αν υπήρχαν snuff film θα τα είχαμε βρει". O Ken Lanning, καθηγητής στην Ακαδημία εκπαίδευσης του FBI στο Κουάντικο της Βιτζίνια, υποστηρίζει το ίδιο. "Δεν έχω βρει ούτε μία στοιχειοθετημένη υπόθεση snuff film πουθενά στον κόσμο. Ψάχνω εδώ και 20 χρόνια και έχω μιλήσει με εκατοντάδες ανθρώπους... δεν βρήκα ούτε ένα αξιόπιστο άτομο που να έχει δει ένα με τα ίδια του τα μάτια".

    Το 1994 ένας δημοσιογράφος της εφημερίδας The San Francisco Chronicle, ο Ράιντερ ΜακΝτάουελ ξεκίνησε μια έρευνα έξι περίπου μηνών προσπαθώντας να βρει κάποιο snuff. Κατά τη διάρκεια των έξι αυτών μηνών μίλησε με αστυνομικούς, στελέχη και πράκτορες του FBI, παραγωγούς εξεζητημένων πορνοταινιών , ιδιοκτήτες sex shop κτλ.
    Αποτέλεσμα: τίποτα. "Παρακολούθησα αμέτρητα πλαστά snuff - κάποια τελείως κακοφτιαγμένα, κάποια άλλα τόσο προσεγμένα που χρειάστηκαν ειδικοί για να συμπεράνουν ότι είναι πλαστά - ...εξέτασα δεκάδες ανεξιχνίαστες υποθέσεις φόνων σε όλη τη χώρα. Ψάχνοντας, συνέχεια ψάχνοντας. Χωρίς αποτέλεσμα" αναφέρει ο ΜακΝτάουελ.
    Όλοι όσοι έκαναν αντίστοιχες έρευνες προσπαθώντας να βρουν κάποιο αναφέρουν: "Πάντοτε βρίσκεται σε κάποιο άλλο μέρος, πάντοτε κάποιος άλλος το έχει ή είναι κάποιος άλλος αυτός που μπορεί να το βρει".

    Ο Τεντ ΜακΙλβάννα υπεύθυνος του IASHS (Institute for the Advanced Study of Human Sexuality) το οποίο διατηρεί αρχείο 289.000 φιλμ και 100.000 βιντεοταινιών σεξ, αναφέρει ότι δεν έχει δει περισσότερους από τρεις θανάτους επί της οθόνης. Οι δύο πρώτοι ήταν ατυχήματα σε όχι και τόσο συμβατικού περιεχομένου ταινίες.
    Ο τρίτος ήταν "ένα περίεργο θρησκευτικό δρώμενο από το Μαρόκο στο οποίο ένα παιδί με δυσμορφίες διαμελίστηκε από αφηνιασμένα άλογα ενώ διάφοροί άνθρωποι τριγύρω παρακολουθούσαν το θέαμα και αυνανίζονταν". Γεγονός είναι, όπως ήδη έχουμε αναφέρει, ότι υπάρχουν σε κυκλοφορία πολλά πλαστά snuff.
    Τα περισσότερα από αυτά είναι αρκετά πειστικά για τον μη ειδικό ενώ στην πλειονότητα τους κυκλοφορούν από χέρι σε χέρι. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο πολλοί άνθρωποι έχουν την εντύπωση ότι οι ίδιοι ή κάποιος γνωστός τους έχει παρακολουθήσει κάποιο.

    Από την άλλη πλευρά αρκετοί serial killer έχουν παραδεχτεί σε ανακρίσεις ότι ενίοτε κινηματογραφούσαν το βασανισμό και το φόνο των θυμάτων τους. Αν και, παρά τις ομολογίες, δεν ανακαλύφθηκε ποτέ ένα τέτοιο φιλμ, σε κάποιες περιπτώσεις βρέθηκαν φωτογραφίες. Από τη στιγμή που οι φωτογραφίες αυτές είναι μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, δεν είναι λίγο αφελές να πιστέψουμε ότι δεν έχει γυριστεί ποτέ και μία ταινία; Επιπλέον, εύκολα συμπεραίνει κανείς ότι αν έχει κανείς ένα αυθεντικό snuff δύσκολα θα το πήγαινε στην αστυνομία.
    Αν κάποιος κλέψει την Αφροδίτη της Μήλου από το Λούβρο μάλλον δεν θα την έχει στο σαλόνι του να τη δείχνει. Το ίδιο ισχύει ακόμη και αν απλώς την έχει αγοράσει από εκείνον που την έκλεψε. Η κατοχή ενός snuff δημιουργεί πολλά ερωτηματικά και εγκυμονεί κινδύνους που μπορεί να ξεκινούν από μια απλή ανάκριση και να καταλήγουν στην καταδίκη για φόνο. Εξάλλου, ποιος θα ήθελε να μάθει ο κοινωνικός του περίγυρος ότι του αρέσει να παρακολουθεί φόνους.

    Σε μια εποχή που ο ALPHA έχει μπει τόσο πολύ στη ζωή μας ώστε να μην τολμάμε να πετάξουμε ένα σκουπίδι στον δρόμο για να μην μας τσακώσει το συνεργείο που βρίσκεται ένα τετράγωνο παρακάτω και αρχίσουν να βγαίνουν στα παράθυρα από τη μητέρα μας μέχρι τη μαμή που μας ξεγέννησε, επειδή ο κ. Ευαγγελάτος δεν έχει θέματα, ποιος θα τολμούσε να παραδεχτεί ότι βλέπει snuff; Ένα ακόμη επιχείρημα υπέρ της ύπαρξης αυτών των φιλμ είναι ο ντόρος που έχει ήδη δημιουργηθεί.
    Υποστηρίζεται δηλαδή ότι ακόμη και αν στην αρχή τα snuff δεν ήταν παρά ένας μύθος, μετά από τόσο θόρυβο που γίνεται εδώ και εικοσιπέντε χρόνια δεν θα έμπαινε κανείς στον πειρασμό να φτιάξει ένα; Όχι απαραίτητα κάποιος παρανοϊκός. Με την δημοτικότητα που έχουν τα πλαστά snuff, εύκολα δεν θα υπέθετε κάποιος, π.χ. ένα μέλος της μαφίας, ότι ένα αυθεντικό θα έπιανε πολύ υψηλή τιμή;

    Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της εικοσάχρονης φοιτήτριας Linda Daniels. Η Daniels απήχθη το 1986 από μία ομάδα τεσσάρων ατόμων με σκοπό την δημιουργία ενός snuff. Όπως ομολόγησε ένα μέλος της ομάδας μετά τη σύλληψη τους, η ιδέα δεν προχώρησε λόγω της μεγάλης δημοσιότητας που έλαβε η απαγωγή. Ο αρχηγός της ομάδας, τρομαγμένος από το θόρυβο που είχε γίνει, διέταξε τη δολοφονία της πριν γυριστεί η ταινία αντιλαμβανόμενος ότι θα ήταν αδύνατον να την κυκλοφορήσει.
    Αναρωτιέται λοιπόν κανείς: Τι γίνεται με όλες εκείνες τις απαγωγές που δεν λαμβάνουν δημοσιότητα; Τι γίνεται στις περιπτώσεις που ο αρχηγός της ομάδας δεν τρομάζει τόσο εύκολα; Με περισσότερους από 8.000 ανεξιχνία-στους φόνους κάθε χρόνο στις ΗΠΑ και δεκάδες χιλιάδες στον υπόλοιπο κόσμο είναι παράλογο να υποθέτει κανείς διάφορα; Από την άλλη βέβαια, ανάμεσα στις υποθέσεις και τις αποδείξεις υπάρχει πολύ μεγάλη απόσταση.
     
  2. gaby

    gaby Guest

    Έχει και πολλές άλλες διαστάσεις το θέμα "snuff films".

    Η γνώμη μου είναι ότι ενδεχομένως να μην ανήκουν στα ενδιαφέροντα της κοινότητας.

    Το αφήνω όμως να το αποφασίσει ο Konstantinos αν αυτό το thread πρέπει να κλειδωθεί ή όχι.
     
  3. carissa[L_T]

    carissa[L_T] Contributor

    Το snuff είναι αρωστημένο και εγκληματικό. Δεν έχει σχέση με το BDSM, και φυσικά δεν χαρακτηρίζεται από τις βασικές αρχές του BDSM που είναι η ασφάλεια, το διανοητικά υγιές και το συνεναιτικό μεταξύ των παρτεναίρ (safe sane and consensual).

    Για τους παραπάνω λόγους το thread μεταφέρεται στα off topic.
     
  4. Konstantinos

    Konstantinos Staff Member

    αρρωστημένο είναι σίγουρα. αμφιβάλλω αν στην ελλάδα όμως έχουν γυριστεί τέτοιες ταινίες. oi μόνες χώρες που θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο είναι κάποιες φτωχές υποανάπτυκτες χώρες της Ασίας και της Αφρικής και πάλι είναι λίγο δύσκολο. ίσως τελικά να γίνεται πολύς λόγος για το τίποτα εφόσον τόσες έρευνες δεν έχουν φέρει ποτέ αποτέλεσμα
     
  5. SM_Art_Lady

    SM_Art_Lady Contributor

    RE: RE: Snuff Films: Serial Killer

    Σίγουρα το "snuff" όχι απλά ενδεχόμενος. Σίγουρα δεν ανήκει στα ενδιαφέροντα της κοινότητας.

    Το να φιμώνετε όμως μια πραγματικότητα είναι απαράδεκτο.
    Άλλωστε δεν μετέφερα κάτι που εμένα αρέσει προσωπικά αλλά κάτι που συμβαίνει.

    Όσο για το ότι η carissa[L_T] λεει ότι "Δεν έχει σχέση με το BDSM" είναι γεγονός δεν παύει να ανήκει όμως στα Fetishes.

    Δεν θεωρείται εγκληματικό από την στιγμή που είναι ένα καθαρά θεατρικό παιχνίδι (mind game) και μάλιστα γίνετε και συναινετικό με όλους τους κανόνες SSC.

    Είναι άραγε λιγότερο εγκληματικό το "crash" που γίνετε ακόμα και λειώνοντας μικρά ζωάκια με τα παπούτσια?

    Αλλά για να βάλω και λίγο τα πράγματα στην θέση τους στο thread μιλάω για φιλμ και όχι για αυτού καθ' εαυτού το "snuff".

    Μην τρομάζετε λοιπόν Κυρίες μου  

    ...O Konstantinos μόνο έπιασε το θέμα ως έχει !
     
  6. gaby

    gaby Guest

    Αν καταλαβαίνω καλά το αρχικό σας ποστ SM_Art_Lady, υπάρχουν τρία είδη φιλμ, τα οποία σχετίζονται με την έννοια snuff film.

    Τα αυθεντικά snuff film που απεικονίζουν πραγματικούς θανάτους με βασανιστήρια, για τη σεξουαλική διέγερση των εκλεκτών και μυημένων θεατών τους, και που η ύπαρξή τους αμφισβητείται.

    Τα "πλαστά" snuff film που λένε μεν ότι απεικονίζουν πραγματικούς θανάτους με βασανιστήρια αλλά στην πραγματικότητα είναι κοινές λήψεις με ηθοποιούς.

    Τα metasnuff film, ας τα χαρακτηρίσω έτσι, που η μυθοπλασία τους βασίζεται στην ύπαρξη των αυθεντικών snuff films. Ένα από αυτά είναι το "8mm" του Κειτζ και ένα άλλο, παλιότερο είναι "Ο γενναίος" με τον Τζόνυ Ντεπ και τον Μάρλον Μπράντο.

    Για μεν τα τελευταία, δεν μπαίνει ζήτημα. Κανονική και θεμιτή και νόμιμη καθόλα βιομηχανία θεάματος.

    Για τα μεσαία, ας πούμε ότι δεν μπαίνει ζήτημα - μόνο αισθητικής. Ας πούμε. Γιατί μπαίνει και ένα θέμα απάτης.

    Για τα πρώτα, δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι δεν υπάρχουν επειδή κάποιοι δικαστές και εισαγγελείς και άλλοι είπαν ότι δε γνωρίζουν τίποτα. Και για τον Αλ Καπόνε δε γνωρίζαν τίποτα κάποιοι δικαστές και εισαγγελείς και άλλοι, άλλοι όμως έτυχε κάτι να έχουν ακούσει, και κάποτε, τελικά, αποδείχτηκαν σωστοί οι δεύτεροι.
    Το βέβαιο είναι ότι δεν είναι βιομηχανία, ούτε βιοτεχνία, αλλά ιδιωτικές παραγωγές.

    Ένα άλλο βέβαιο είναι ότι δε χρειάζεται κανείς να παει στον τρίτο κόσμο για να βρει θύματα για αυθεντικά snuff films. Δεν είναι απαραίτητα οι τριτοκοσμικές κοινωνίες εκεί όπου τα πάντα είναι διαπραγματεύσιμα. Υπάρχει και ο λεγόμενος τέταρτος κόσμος, πάμπτωχες, απελπισμένες υπάρξεις, συχνά με σοβαρότατα ψυχικά νοσήματα, που βρέθηκαν και ζουν στα περιθώρια των δυτικών κοινωνιών σε συνθήκες απόλυτης ένδειας και αθλιότητας. Απο κει μπορούν να βρεθούν πολλά υποψήφια θύματα για οτιδήποτε μη - συναινετικό, που περιλαμβάνει και αυθεντικά snuff films, εφόσον αυτά υπάρχουν.

    Για μεν τα αυθεντικά snuff films δε βλέπω ποιά είναι η σχέση τους με το BDSM, η δε σχέση τους με τα διάφορα fetishes δείχνει να είναι όση και η σχέση των ληστειών μετά φόνου. Αν βρεθούν δύο άνθρωποι να πουν ότι τους ερεθίζει σεξουαλικά η θέαση στις ειδήσεις ληστειών μετά φόνου, τότε και αυτό γίνεται φετίχ. Έπεται ότι αφορούν και την κοινότητα αυτή;

    Για δε τα "πλαστά" snuff films, δε γνωρίζω αν έχουν σχέση με fetishes, ενδεχομένως και να έχουν. Νομίζω όμως ότι έχουν σχέση με οικονομικές απάτες επειδή δηλώνουν ότι είναι αυθεντικά για να πουληθούν πιό ακριβά. Και μάλιστα επικαλούνται ότι είναι κάτι που, κατά την άποψη πολλών, δεν υπάρχει. Για ποιό λόγο λοιπόν αφορούν την κοινότητα αυτή;

    Καταλαβαίνω ότι το ποστ θα είχε νόημα αν Μ/μας λέγατε ότι "υπάρχουν και αυτά τα φιλμ που παριστάνουν κάτι που δεν είναι και έχετέ το υπόψη σας". Αυτό Μ/μας είπατε;

    Χρήσιμη ενημέρωση, και δεν πειράζει αν δώσαμε την εντύπωση ότι "ανησυχήσαμε"  
     
  7. Ένα εξαιρετικό βιβλίο σχετικά με το θέμα είναι αυτό των David Kerekes & David Slater "Κιlling for Culture: An Illustrated History of Death on Film From Mondo to Snuff" από τον πολύ καλό εκδοτικό οίκο "Creation Books". Εκδόθηκε το 1994 και έπεσε στα χέρια μου το 1996, μέσω 1ος βιβλιοφάγου φίλου (σπουδαστή Ιατρικής τότε, ψυχίατρου σήμερα)!!!
    Τα λέει πολύ ωραία και με λεπτομέρειες!!!
    Τώρα για τα snuff films...η tender lilly τα χώρησε χοντρικά σε 3 κατηγορίες ΣΩΣΤΑ. Μια προυπόθεση: μιλάμε μόνο για ότι έχει κινηματογραφηθεί ή και για ότι έχει βιντεοσκοπηθεί? Γιατί υπάρχει τεράστια διαφορά...έτσι. Πάντως το βιβλίο αναφέρει ότι σε 2 περιπτώσεις βρέθηκαν snuff films (γυρισμένα σε βίντεο) από ιδιώτες απαγωγείς, οι οποίοι μετά από διεξαγωγή οργίων με τα θύματα τους τα σκότωναν και κράταγαν σαν σουβενίρ τα βιντεάκια. Αλλά...σε major release σε σινεμάδες μόνο ψευδοσνάφ και shockumentaries (κυρίως Ιταλών σκηνοθετών όπως Joe D amato, Umberto Lenzi και Rugero Deodato) που για 3 δεκαετίες ήταν και πολύ μόδα. Μερικοί τίτλοι: Μοndo Cane 1964, Cannibal Holocaust 1979 (το φιλμ που βασίστηκε το blair witch project), Faces of Death 1978 και ένα κακόφημο (θεωρήθηκε snuff στην Αγγλιά μέχρι να καταλάβουν ότι κάνουν γκάφα) και μάλιστα γυρισμένο εν Ελλάδι το 1980 (στην Αίγινα) το Αnthropophagus the Beast με έναν καννίβαλο ονόματι ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ. Τώρα σχετικά με φίλμς ιδιωτών (8μμ) δεν έχει αναφερθεί ποτέ περιστατικό snuff film μόνο μύθοι, με πιο επικρατέστερο το μύθο σχετικά με το φίλμ που γυρίστηκε τη νύχτα που ο Manson (ο δολοφόνος οχι ο ροκας) και η συμμορία του σκότωσαν την τότε έγκυο γυναίκα του Polanski και το οποιο παραμένει αδημοσίευτο.
     
  8. SM_Art_Lady

    SM_Art_Lady Contributor

    RE: RE: Snuff Films: Serial Killer

    Χρήσιμη ενημέρωση: Μου αρέσει να κάνω τους άλλους ν’ ανησυχούν!
     
  9. isnogood

    isnogood afterall, true love is the ultimate fantasy Contributor

    δεν μπορω να πω οτι συμφωνω με κατι απο αυτα που διαβασα μεχρι τωρα ...
    Δεν υπαρχουν κατηγοριες στις snuff ταινιες ... παρα μονο το ιδιο αγοραστικο κοινο . Αν επειμενουμε πως μια διαβαθμιση σημαινει κατι και οπωσδηποτε πρεπει να αποδωθει , θα ελεγα οτι ξεκινανε απο το ψευτοκρυμμενο ερωτικο παθος της σκηνης που ο μόντελος βαμπίρος δαγκωνει την κοπελα και εκεινη αναστεναζει παραπεμτοντας σε αλλες σκεψεις μεχρι και ενα συνηθισμενο δελτιο ειδησεων οπου τα διαμελισμενα πτωματα της ανθρωπινης αναισθησιας βρισκονται στο φοντο του μεσσημεριανου μας τραπεζιου .
    Στις τριτοκοσμικες χωρες οπου ολα τα βιτσια γινονται πραγματικοτητα ισως η ανθρωπινη ζωη να εχει καποια αξια μικροτερη απο ανεκτιμητη .
    Ομως οι θεατες/πελατες βρισκονται εδω και οχι εκει . Ειναι εκεινοι που θα αποδικωποιησουν το μυνημα της ταινιας και θα δωσουν την δικη τους συνεχεια με την φαντασια τους .. μενει τωρα να μπορουν και να την ελενξουν ....
    Τα ορια της φαντασιας παντα θα διψουν για περισσοτερη ηδονη και παντα θα ζητουν το κατι παραπανω .
    Ψηφιζω υπερ της καθε μορφης ερωτικης εκφρασης εφοσον δεν υφισταται βια χωρις την θεληση και φυσικα εφοσον περα απο καθε επιθυμια προστατευται η ανεκτιμητη αξια της ανθρωπινης ζωης ..... απο κει και περα ο καθενας με τα γουστα του ...
     
  10. Ηλίας

    Ηλίας Guest

  11. dora_salonica

    dora_salonica Contributor

    Πολύ καλό και ενημερωτικό το νήμα της SM_Art_Lady, δεν είχε πέσει στην αντίληψή μου. Γιατί όμως, Ηλία μου, να ξανασυζητηθεί, αφού από ότι φαίνεται και από τις απαντήσεις ανωτέρω δεν ανήκει στα ενδιαφέροντα μιας σωστής BDSM κοινότητας όπως η δική μας. Σίγουρα, αν υπάρχει (που νομίζω ότι υπάρχει αλλά όχι στην Ελλάδα), είναι αρρωστημένο και φυσικά παράνομο.

    Ας μου επιτραπεί μία διευκρίνηση: θεωρώ ότι δεν έχει σχέση με το νήμα που συζητήθηκε πρόσφατα και αφορούσε την ενημέρωση για μία διαδεδομένη πρακτική σε χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου, μία πρακτική για την οποία όλοι μπορούμε να λάβουμε θέση ως πολίτες μίας πολιτισμένης χώρας όπου ευτυχώς υπάρχει η δυνατότητα ελεύθερης ανταλλαγής απόψεων και όπου σεβόμαστε τις απόψεις των άλλων ακόμη και όταν διαφωνούμε.