150 λέξεις

Κοιτώ τη μορφή μου και αισθάνομαι πως δεν είμαι πια μόνη. Αισθάνομαι να με κρατά ένα χέρι. Το δικό σου χέρι. Νιώθω μια γλυκιά ανάσα, ένα γλυκό χάδι σε όλο μου το κορμί και χαμογελώ.
Η μυρωδιά μου, η γεύση του κορμιού μου έχει αλλάξει. Έχει γίνει ένα με τη δική σου.. Χαμογελώ…

Χαμογελώ γιατί ξέρω ότι με νιώθεις, με βλέπεις, με οσμίζεσαι, με γεύεσαι . Είσαι εδώ…
Μπήκες στον κόσμο το δικό μου χωρίς να διστάσεις. Σε καλωσόρισα γιατί ένιωθα πως το άξιζες. Χαμογελώ…

Χαμογελώ γιατί δεν έχω συναντήσει στη ζωή μου άτομο που με το που ξυπνάει & με βλέπει να λάμπει όλο του το πρόσωπο.

Χαμογελώ γιατί η αποθέωση βολτάρει και βρίσκει σημείο συνάντησης εμάς τους δυο, και οι μορφασμοί δίνουν και παίρνουν.. Και ας μην το παραδέχομαι.

Χαμογελώ γιατί είμαστε παιδική χαρά…. όπως λες και εσύ.

 

Ξυπναει διπλα του. Τεντωνεται και ψαχνει με τη ματια της εκεινο το τελευταιο κομματι πιτσας. Το μασουλαει ενω ριχνει κλεφτες ματιες προς το μερος του. Ολογυρα πεταμενα χαρτια, πινελα, ζωγραφιες, ονειρα. Ο κοσμος του ολοκληρος. Κοιμαται ησυχος. Της αρεσει αυτη η ησυχια...η ασφαλεια...να “ανηκει”. Σκυβει προσεκτικα απο πανω του και γευεται τα χειλη του. Θα μπορουσε να κοιμαται στην αγκαλια του για μερες...ισως χρονια..σε μια αλλη ζωη.

Οι βελουδινες πατουσες της μολις που ακουγονται στο μαρμαρινο πατωμα ενω προχωραει προς το παραθυρο. Κοιταει εξω. Χιλιαδες ζωες που περιμενουν να συμβουν. Δεν μπορει να μεινει. Και δεν θελει να φυγει.

Πηδαει στο περβαζι. Μολις που χωραει να βγει απο το μισοκλειστο παραθυρο. Η καταμαυρη γουνα της αστραφτει στον καλοκαιρινο ηλιο. Περπαταει στις στεγες των σπιτιων...υστερα απο λιγο, ξεχναει απο πιο παραθυρο βγηκε. Ενα ποντικι που στην θεα της τρεχει, της τραβαει την προσοχη. Μια καινουργια περιπετεια ξεκιναει.

Εκεινος κλεινει το παραθυρο, μη μπουν κατσαριδες και κουνουπια. Κρυφα ομως, αργα τη νυχτα, σηκωνεται απο το κρεβατι και το μισοανοιγει...

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Ο ζακ υβ κουστω ανακαλυπτει

Του ειχανε πει να μη βουτηξει.Αυτη η θαλασσα δεν ειναι σαν ολες τις αλλες,κρυβει μεσα της
ακαταλυπτες υπαρξεις,ετοιμες να τον κατασπαραξουν.
"Αν μπεις δεν ξαναβγαινεις".Το μυαλο του ομως στριφογυριζει συνεχεια γυρω απ τη καταμαυρη
αυτη αινιγματικη θαλασσα.
"Εχεις εξερευνισει τα πιο ομορφα νερα,υδατινους παραδεισους,μερη που χαιδευουν τις αισθησεις,
να εισαι ικανοποιημενος"
Δεν ηχουν παραλογα τα λογια αυτα στα αυτια του ομως η θαλασσα αυτη τον θελγει πραγματικα.
Σε μια στιγμη σταθμιζει τη γεματη περιπετεια και ηδονη ζωη του και την ακαταμαχητη ελξη για το
απυθμενο ερρεβος που εχει μπροστα του...η αισθηση αγαλιασης και πληροτητας συντροφευσε
τη ψυχη του κανοντας τη γνωστη αναποδη βουτια!

 

Κοιμάμαι και νιώθω στο μάγουλό μου την ανάσα σου. Καυτή αλλά τόσο ήρεμη. Η μορφή σου γαλήνια. Τόσο όμορφη. Η άσπρη σου επιδερμίδα επιβλητική. Τα ροζ σου μάγουλα εκεί. Απίστευτη ηρεμία. Σα να κοιμάμαι μόνη μου. Αισθάνομαι το ζεστό σου χέρι να μπαίνει κάτω από το σβέρκο μου. Καλημέρα.. λες με τα μάτια σου σχεδόν κλειστά. Και όμως αυτά χαμογελάνε μαζί με σένα. Καλημέρα…. με τα μάτια μου εντελώς κλειστά… αλλά χαμογελαστή. Δεν ήθελα να ξημερώσει.. μπας και κερδίσω λίγο χρόνο στο πλάι σου και το παίζω ψόφιος κοριός. Δεν θέλω να σηκωθούμε σήμερα. (Σκέφτομαι.) Δεν γίνεται.. Τα φιλιά σου και τα χάδια σου με κάνουν να ξυπνήσω μια και καλή.. το ζω.. και κάνω την κλασσική μου γκριμάτσα… που ακόμα και τώρα νομίζω πως με κοροϊδεύεις. Κοιτώ φωτογραφίες και χαμογελώ.. τόσο γλυκός, τόσο όμορφος.. είσαι εσύ και μόνο εσύ..

 

εχεις μια μοναδικη ικανοτητα να με κανεις οτι θελεις.....
κι ομως εγω φωναζα "δεν σου ανηκω γαμωτο" και εσυ απλα με κοιταξες με αυτα τα υπεροχα ματια,
μου χαμογελασες και με ρωτησες.."ποσο συγουρη εισαι γι αυτο σου το γαμωτο?μην εισαι χαζουλα...."
ξερεις πως δεν ειμαι χαζη...και καθολου συγουρη γι αυτο μου το γαμωτο....
κλαιω...
"γιατι???????"
γιατι μου το κανεις αυτο?γιατι εχεις αυτην την μοναδικη ικανοτητα να μου το κανεις γιατι σε αφηνω?
φυσικα και μου δινεις την απαντηση που γνωριζω καλα.....δεν χρειαζομαι να μου το πεις....το ζηταω ομως...το εχω αναγκη να το ακουσω πως αυτο το γαμωτο μου ειναι λαθος....μην με ρωτησεις το γιατι....

 

Αυτος, ως συνηθως, κοιμηθηκε πρωτος. Εγω καθομουν με την πλατη στον τοιχο, γυμνη απο τη μεση και πανω, το σεντονι να σκεπαζει τους μηρους και τα ποδια μου.
Στην κοιλια μου μπορουσα να διακρινω τα υγρα του και μερικα ξεθωριασμενα γραμματα: “ΚΑΡΙ Λ ”. Να θυμηθω να τα τριψω να φυγουν το πρωι. Καπνιζω και πιανω τον εαυτο μου να ονειρευεται ηλιοβασιλεματα. Μου ερχεται στο μυαλο, εκεινο το καλοκαιρινο απογευμα σε νησι, δυο χρονια πριν, που περπατουσαμε με τη φιλη μου προς στο αμαξι. Εκεινη κοντοσταθηκε, και κοιταξε το ηλιοβασιλεμα, το οποιο πραγματι εμοιαζε βγαλμενο απο καρτ-ποσταλ. “Κοιτα τι ομορφα που ειναι!”. Εστρεψα το βλεμμα μου αδιαφορα για λιγο προς την θαλασσα και συνεχισα να περπαταω. “Αμαν πια, τι καλλιτεχνης εισαι 'συ, τιποτα δεν σου λενε αυτα τα χρωματα;” συνεχισε, μισοαστεια μισοσοβαρα. Δεν ηξερε, πως το φως που ειχα μεσα μου τοτε, ηταν πιο δυνατο απο ολα τα ηλιοβασιλεματα του κοσμου.

 

To hell and back

"Who's this?"

"It's Harry."

A long sigh, a pause. "What do you want?"

"Nothing."

"Nothing?"

"I was thinking we should give it one more try."

More silence. There was always an inherent threat in her stillness whenever she went quiet. I miss her. I've no idea how I'll feel when she sends me to hell.

I find out soon enough.

"Go to hell, Harry." Click.

When I open my eyes I'm on the floor. I see an empty bottle laying on its side in front of my face.

Nothing happens for hours. My head feels like London fog at dawn, only it lasts the whole day through.

It's evening when the phone finally rings.

Her voice plays pinball inside my heart. "I'm coming over. What are the dust levels like these days in that dump of yours?"

"Bring your hoover."

I lie on my back and smile at the ceiling.

 

Φτανει επιτηδες νωριτερα. Κοιταει το Μουσειο, με την πλατη στην Πατησιων. Νιωθει ευχαριστη οικειοτητα. Η μερα, γλυκια και ανοιξιατικη. Ευτυχως το αγαπημενο της παγκακι ειναι αδειο. Καθεται στην πλατη και αναβει τσιγαρο, ενω πινει μια ρουφιξια απ' τον καφε που μολις πηρε απο τα Everest. Θυμαται εκεινο το βραδυ, τεσσερα χρονια πριν, που καθοντουσαν και πινανε μπυρες μεχρι να ξημερωσει και οταν πια δεν αντεξε και διπλωμενη στα δυο βρηκε μια τουαλετα, κατουρησε το καπακι. Χαμογελαει. Σε λιγο φτανει και εκεινος. Μαυροντυμενος, χλωμος, καπως κουρασμενος και ανυπομονος. Του λεει τα παντα.

“Γιατι δεν μου μιλησες νωριτερα; Γιατι δεν ζητησες βοηθεια;”. Ο ιπποτης σπαθι. Παντα με το σταυρο στο χερι.

“Γιατι θα προσπαθουσες να με σωσεις”.

Συννεφιαζει. Καθεται διπλα της. Δεν την κοιταει. “Γιατι ηθελες να βρεθουμε λοιπον;”.

Σιγη.

“Ειναι καιρος να προχωρησεις. Τοσα χρονια, εισαι ερωτευμενος με μια φαντασιωση. Και εγω ειμαι πια ανθρωπος.”

Εχουν αναλυσει για ωρες πολυ λιγοτερο σημαντικα θεματα, αλλα αυτη τη φορα δεν της λεει τιποτα. Με θολο βλεμμα και τρεμαμενο χερι της χαιδευει το προσωπο και την αφηνει να φυγει.

 

Σηκώνει τα μάτια της προς το μέρος μου, και με πιάνει ρίγος. Ήξερα απο τη αρχή οτι αυτό δεν θα ήταν εύκολο. Πιέζω τα χείλη μου για να μην μιλήσω. Κοιτάω τριγύρω μου το χάος που επικρατεί, και κάπως βρίσκω παρηγοριά.
“Πρέπει να κάνεις υπομονή.”
Χαμηλώνω το βλέμμα μου για να συναντήσω την γαλάζια της ματιά. Νιώθω το χέρι μου να τρέμει.
Σιωπή μετά, όπως τόσες φορές όταν είμασταν μαζί. Μέσα σε μία στιγμή πεθαίνω χίλιους θανάτους, και κανένας απο αυτούς δεν είναι δικός μου.
“Ωστε θέλετε να χωρίσουμε?”
Δαγκώνω τα χείλη μου με αγωνία, η μεταλλική γεύση του αίματός μου δεν είναι όμως αρκετή για να με κάνει να σταματήσω να ανοίγω την πληγή περισσότερο.
“Αυτό πιστεύω θα ήταν το καλύτερο και για τους 2 μας.”
Το βλέμμα της με παγώνει.
“Θέλετε να φύγω?”
Κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά καθώς τα 2 πιο όμορφα μάτια του κόσμου γεμίζουν δάκρυα.

 

Κάθομαι και σκέφτομαι τι μπορεί να είναι αλήθεια και τι όχι. Τι παιχνίδια μπορεί να παίζει το μυαλό μου.
Και ξαφνικά φαίνεται η μορφή σου. Λαμπερή όπως πάντα, χαμογελαστή.. Πράγμα σπάνιο για τα δικά μου δεδομένα. Κι όμως συμβαίνει.
Ο καιρός περνάει και εγώ είμαι εδώ.. περιμένοντας εσένα. Περιμένοντας το χάδι, το χαμόγελο. Δεν αργείς. Συμβαίνει. Δεν είναι μόνο λόγια. Για μένα σημαίνει πολλά. Πιστεύω σε σένα, πιστεύω σε μας. Κοιμάμαι και ξυπνάω με τη σκέψη σου. Μα πως είναι δυνατόν? Γιατί να μην είναι! Ο έρωτας και η αγάπη δε κωλώνουν πουθενά όταν έχουν συνοδοιπόρο το μυαλό.. Σωστά??
Ευχαριστώ που υπάρχεις. Ευχαριστώ που με αντέχεις..

Σε αγαπώ.. το γιατί δεν έχει καμμία σημασία…

 

Είμαι πλέον βέβαιος ότι η σχέση σου με τον ύπνο είναι ερωτική.Δε ζηλεύω όμως,αντίθετα μακαρίζω την τύχη μου γιατί έτσι έχω την ευκαιρία να χαζεύω γι ώρες το γαλήνιο προσωπάκι σου,τους μορφασμούς σου,να ακούω την ανάσα σου.
Τι και αν με κρατάς ξεσκέπαστο όλο το βράδυ! Μου αρκεί που κουρνιάζεις στην αγκαλίτσα μου και μπλέκεις τα πόδια σου με τα δικά μου.Έχει φάση όλο αυτό,ειδικά όταν το πρωί εγώ σου γκρινιάζω πως κρύωνα και εσύ προσπαθείς να με βγάλεις ψεύτη.
Να μην ξεχάσω να σου πω επίσης ότι με έχεις παχύνει. Τρομερό το κόλπο σου να παραγγέλνεις για 5, να μου λες μετά από δυο μπουκιές πως φούσκωσες και μετά να με βάζεις να τα τρώω όλα. Καλά βρε κάθαρμα χοντρό με θες;
Σ’ αγαπώ για όλα όσα είσαι και για όσα μου κρατάς ακόμα κρυμμένα. Σ’αγαπώ γιατί είσαι το τρεκολόριτσο μου!

 

Re: 150 λέξεις και αλλες τοσες

“Ισως πισω απο αυτο, να κρυβεται παλι το ενοχικο μου συνδρομο...” Λεει η κοπελα.

Ηταν αδυνατο να μην κρυφακουσω. Η μουσικη ισα-ισα που ακουγοταν και ειμασταν μονο οι τρεις μας στο καφε. Θα μπορουσαν να εχουν διαλεξει ενα μπαρ τετοια ωρα, η Αγια Παρασκευη ειναι γεματη. Ομως οπως και εγω, εψαχναν ουδετερο εδαφος και ησυχια.

“...Ενιωθα απο παντα ενοχες, επειδη γεννηθηκα εδω και οχι καπου που γινεται πολεμος, ο κοσμος πεθαινει απο την πεινα, η αναγκαζεται να δουλεψει απο τα 5 του... Που ειμαι υγειης και αρτιμελης, που ειμαι ομορφη...Νιωθω πως δεν μου αξιζει.”

“Δεν διαλεγουμε εμεις τις οικογενειες που γεννιομαστε.” Κανει η αλλη.

“Η μανα μου παντα ελεγε πως ειμαι χαρισματικη και πως με αγαπαει...αλλα πως ειμαι εγωιστρια και πρωτα απ'ολα προσπαθω να σωσω το τομαρι μου.” Συνεχιζει η πρωτη.

Παυση.



“Σε ΑΓΑΠΑΩ, 'ΑΛΛΑ'; ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ...'ΑΛΛΑ';!” Η φωνη της δευτερης κοπελας τρεμει.

“ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ 'ΑΛΛΑ' ΣΤΗΝ ΓΟΝΙΚΗ ΑΓΑΠΗ!

Δεν υπαρχει σε αγαπαω 'αλλα', σε ΚΑΜΜΙΑ αγαπη.

Τι ειδους αγαπη ειναι αυτη που μας ταιζουν;

Σε αγαπαω! ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ.

Χωρις ορους.

Σε αγαπαω οπως εισαι.

Σ' αγαπαω.

Σ' ΑΓΑΠΑΩ, εισαι ομορφη!

Σε αγαπαω!

ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ;

ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ!”



Κοιταω πισω απο τον ωμο μου, η κοπελα παιρνει στην αγκαλια της την φιλη της και εκεινη κλαιει. Ποσο παραταιρο θεαμα σε μια καφετερια. Μου φαινεται πιο λογικο απο οτι αλλο ειδα και ακουσα σημερα.

Στον δρομο για το σπιτι, ακουω την φωνη της στο κεφαλι μου “Σε αγαπαω! Εισαι ομορφη!”. Ειχα τοση αναγκη να το ακουσω και ας μην το ελεγε σε εμενα.