Καραόκε λοβ

Μισώ το καραόκε... Όχι...! Μισώ το καραόκε μέσα απ'τα σώψυχά μου. Όταν λοιπόν η παρέα αποφάσισε να περάσουμε τα πρώτα άντα της Σοφίας σε καραόκε μπαρ στην Ομόνοια κάτι ψόφησε μέσα μου, δεν υπήρχε όμως περίπτωση να χαλάσω χατήρι στην εορταζόμενη και δη στη Σόφια και τρίπλ δη στα πρώτα της άντα!

Μα καραόκε μπαρ στην Ομόνοια ρε φίλε;

Κάνω την καρδιά μου πέτρα, κάνω κοντούρινγκ, κάνω μαλλί, κάνω ένα τσιγάρο, κάνω και μία προσευχή και κατηφορίζω προς Ομόνοια.

Μα καραόκε μπαρ στην Ομόνοια ρε φίλε;

Πολυκοσμία, φασαρία, η ουρά για το περίπτερο μέχρι το δρόμο και τα νεύρα μου χτυπούσαν κόκκινο, μόλις όμως βλέπω τη Σοφία μέσα στο χαμόγελο... μου περνάει όλη η μίρλα. Με αγκαλιάζει... παρένθεση... οι αγκαλιές της Σοφίας είναι 5 αστέρων. Σε αγκαλιάζει με σώμα και ψυχή οπότε ακόμη και το πιο πικρόχολο αρχίδι γίνεται αλοιφή στα χεράκια της. Πως να της χαλάσεις χατήρι μετά;! ...Κλείνει η παρένθεση...

- 30, το πιστεύεις;
- Νταξ, ακόμη κι η Μόνα Λίζα έχει αρχίσει να φθείρεται!
- Ελπίζω εκτός από ατάκες ταινιών να πεις και κανένα τραγούδι για τη φίλη σου;!
- Θα τραγουδήσω ατάκες ταινιών!
- My party, my rules!
- Yes Mistress.

Πάντα γελάει όταν τη λέω έτσι. Η Σοφία είναι από τα λίγα άτομα στη ζωή μου που δεν είχε ιδέα τι εστί bdsm πριν γνωρίσει εμένα κι αντιμετώπιζε πάντα τις ερωτικές μου εμπειρίες σαν ένα αξιοπερίεργο κοινωνιολογικό πείραμα.

Με τη Σοφία είμασταν, φαινομενικά, τελείως ασύμβατοι χαρακτήρες. Εκείνη κοινωνική και παλαιών αρχών, εγώ καναπεδάκιας geek του ακοινώνητου γωνία και kinky af. Εκείνη σοβαρή και με όρια, εγώ χύμα στο κύμα. Εκείνη μανιακή με την καθαριότητα, εγώ τσαπατσούλα. Εκείνη ψηλή και στέκα, εγώ κοντή και κωλού. Εκείνη βουνό, εγώ θάλασσα κουλουπού κουλουπού.

Είχε πάντα όμως πολύ όρεξη και περιέργεια να μαθαίνει λεπτομέρειες γι'αυτά τα ζητήματα, κι ας τα έβλεπε με ακαδημαϊκή ματιά. Θυμάμαι πόση συζήτηση είχαμε κάνει προκειμένου να της εξηγήσω το pet play, σωρός οι απορίες, αλλά πάντα μου άρεσε αυτό σε εκείνη. Χώρια ότι μου έδινε την ευχέρια να μιλήσω πιο φιλοσοφικά για το bdsm, οι αντιδράσεις της με κρατούσαν πάντα στη Γη όταν ένοιωθα ότι ξεφεύγω. Η ίδια, πέρα από το γεγονός ότι ήταν πολύ bossy όταν ήθελε κάτι, δε συμμεριζόταν καθόλου τις δικές μου τάσεις.

Μπαίνουμε στο μπαρ. Σκοτεινό, εκτός από μερικά φώτα στην πίστα κι ιδιαιτέρως παρακμιακό. Κόκκινα βελούδινα καθίσματα, χρυσά μπιχλιμπίδια παντού και ντισκομπάλα πάνω από τα κεφάλια μας! Γαμώ, σκέφτηκα, κι άρχισα να σερβίρω αλκοόλ αβέρτα κουβέρτα!

- Που το βρήκες αυτό το αχούρι ρε Σοφία;

Με κοίταξε με τρόπο που κατάλαβα ότι πρόκειται για γκομενοδουλειά.

- Θα σου πω... άλλη φορά.

Είχε πλέον περάσει αρκετή ώρα κι είχα αρχίσει να κάνω ωραίο κεφαλάκι όταν άρχισαν οι πρώτοι καριοκικισμοί. Νταξ μάθημα ζωής! Μαλάκα ρόμπα θα γίνουμε...! Κι άρχισα να κοπανάω more σφηνάκια.

Όλοι στην παρέα σιγά σιγά είπαν το τραγουδάκι τους σαν καλά παιδιά...

- Σειρά σου.

Λέει αυστηρά η Σοφία.

- Απόψε δε θα τη γλιτώσεις.

Και σκάει χαμόγελο χιλίων καρατίων. Φόκους Ντάνιελ Σαν, λέω μέσα μου, και διάλεγω το πιο ξεφτιλέ ολέ τραγούδι που βρήκα γιατί από φωνή... κορμάρα.

- Άμα είναι να βραχούμε, ας γίνουμε μούσκεμα.

Της είπα, κι άρπαξα το μικρόφωνο.

(Συνεχίζεται)

 

Συγγνώμη που παρεμβαίνω αγαπητή αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι αν με ακούσετε να τραγουδάω δεν θα έχετε κανένα θέμα με τη φωνή σας απο εκείνη τη στιγμή και μετά.

 

Θυμόμαστε που είναι αυτό το καραοκόμπαρο; Με όλο αυτό το παρακμιακό, χτύπησε μια φλέβα μέσα μου! Το απόλυτο shaming!

 

Όλοι οι κακοφωνίξ του κόσμου ας ενωθούμε !

 

Χαίρομαι πολύ για τη φλέβα, δυστυχώς (ή ευτυχώς  ) η ιστορία είναι φανταστική. Το ίδιο και το καραόκε μπαρ στην Ομόνοια. Είχα πάει σε ένα στο Γκάζι που ήταν το απόλυτο shaming πάντως!

 

Δεν ξέρω τι λέτε για shaming, εγώ, με τέτοια λαμπρή καριέρα, έχω πλέον τις δικές μου επιτυχίες στο καραόκε 

 

Ξεκίνησα να τραγουδάω... Νομίζω! Τα γράμματα στην οθόνη χοροπηδούσαν. Για μία στιγμή νόμιζα ότι ήταν εσκεμμένο. Τραγουδούσα ό,τι θυμόμουν αλλά ότι υπήρχε "σκηνική παρουσία" αυτό το θυμάμαι σίγουρα!! Χόρευα και τραγουδούσα στον ρυθμό τουλάχιστον... Κάτι είναι κι αυτό!

Σε λίγο ο κόσμος άρχισε να ξεσηκώνεται, τους έβαλα να χτυπάνε παλαμάκια, τους ανέβασα στην πίστα, τους έδινα το μικρόφωνο... σαν τηλεοπτικό γλέντι στον Παπαδόπουλο αφού οι καλεσμένοι έχουν ποτιστεί δεόντως το έκανα! Μέχρι που... τον πρόσεξα!

Καθόταν μόνος του σ'ένα τραπέζι και κάπνιζε σαν τον Άραγκορν στη Συντροφιά του δαχτυλιδιού. Στο πρόσωπό του ένα αινιγματικό χαμόγελο, σα χλευασμός ή σα να απολάμβανε ένα αστείο που μόνο αυτός έπιανε. Στην κατάσταση που ήμουν, το worst case scenario ήταν η μοναδική οδός. Ξεκινάει το μυαλό να σολάρει μόνο του καραόκε style.

Εσωτερικός μονόλογος σε λα ματζόρε:

Πφφ κοίτα να δεις μου μαζί μας γελάει ο μουνής, κοίτα να δεις που αυτός θα είναι κανένας μοναχικός παπάρας που μένει με τη μάνα του ή τρώει παντόφλαντζ από τη γυναίκα του ή τον γάμαει το αφεντικό του κι η μόνη του ασχολία θα είναι να πηγαίνει μόνος του σε καραόκε μπαρ -γιατί σιγά μην έχει φίλους- και να κοροϊδεύει για να νοιώθει καλύτερα. Κοίτα να δεις που το παίζει κι ο ωραίος, νταξ αντικειμενικά ωραίος είναι, αλλά πολύ κόμπλεξ αδερφάκι μου. Κοίτα να δεις που θα τον σήκωσαν μικρό να πει ποίημα και θα ξέχασε τα λόγια και θα του δημιουργήθηκε τραύμα που μόνο ο εξευτελισμός των άλλων μπορεί να καλύψει. Κοίτα να δεις που...
Τελείωσε η μουσική

- Μίλα, πες κάτι!
- Ποιός μίλησε;
- Τραγούδα Χριστιανή μου, ξεφτίλα θα μας κάνεις!
- Δεν μπορώ όσο με κοιτάει αυτός ο Άραγκορν!
- Πες κάτι ή φύγε από την πίστα μας κάνεις να μοιάζουμε σαν τρελή. Ό,τι και να πεις τώρα, μετά από αυτή τη σιωπή καλύτερο θα είναι.
- Γκόλουμ... γκόλουμ !!

....

- Καλύτερα να μην είχες πει τίποτα.

Έκανα μια στροφή φινάλε και όλο το μαγαζί χειροκρότησε. Ππςςς γάμησα μάλλον, σκέφτηκα κι έκατσα στο τραπέζι μου με αδικαιολόγητη υπερηφάνεια! Η Σοφία με κοιτούσε μ'ένα αμήχανο χαμόγελο.

- Εμ, τι ήταν αυτό;
- Για πάρτη σου κοκλάρα μου!

Της λέω και της σκάω φιλί!

- Είσαι τέρμα τύφλα έτσι;
- Εσύ είσαι τύφλαέτσι!

Της λέω, και κατεβάζω άλλο ένα σφηνάκι.
Για κάποιο λόγο, που εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να καταλάβω, κάθε φορά που πήγαινα να πιάσω το μικρόφωνο μου το έπαιρναν από το χέρι... Περίεργοι ρε! Αφού το περφόρμαντζ γάμησε. Τι άλλο θένε;!

Η ώρα περνούσε, το κέφι ανεβασμένο κι η Σοφία φαινόταν χαρούμενη. Χαιρόμουν να τη βλέπω έτσι. Μάλλον ανησύχησε με τον Ορέστη Μακρή δίπλα της και με πλάκωσε στα νερά. Αλλά όπως λέει και ο Μεροβίγγειος, κάθε δράση έχει και την αντίστοιχη αντίδραση... οπότε πήγα και στήθηκα στην ουρά για τουαλέτα. Τότε τον ξαναείδα, τον μουνή από πριν! Ήταν ακόμη εδώ! Με κοίταζε με το ίδιο περιπαικτικό βλέμμα. Τώρα με λιγότερη ζαλούρα και με τα γυαλιά για τον αστιγματισμό, μπορούσα να τον δω καλύτερα...

Φορούσε περισσότερο κυριλέ ρούχα από τους θαμώνες αλλά το πουκάμισό του ήταν ανοιχτό επάνω, δύο κουμπιά. Τα μαλλιά του ήταν λίγο μακριά, ήταν λίγο αξύριστος και τέρμα προστυχόφατσα πάρα το φαινομενικά αθώο μούτρο... The eyes chico, they never lie... Ήταν γύρω στα 40 αλλά το γούσταρε, ήταν ωραίος ο καργιόλης και το ήξερε. Με κοίταζε όση ώρα χοροπηδούσα στην ουρά προς την τουαλέτα κι ενώ το έπαιζα ότι δε με νοιάζει καθόλου η πάρτη του. Αλλά σε κάποια στιγμή τα βλέμματά μας ενώθηκαν και το πρόσωπό του μαλάκωσε φανερώνοντας ένα μικρό χαμόγελο. Κόκκαλο εγώ!
Ποιός ξέρει τι κακίες να σκέφτεται, του αξίζει μία καζούρα. Μια χοντρή καζούρα.

Πλησιάζω τον υπεύθυνο του μαγαζιού και γράφω στη λίστα το Macho man των Village people καθώς εξηγούσα στον υπεύθυνο ότι ο φίλος μου ντρέπεται αλλά θέλει πολύ να τραγουδήσει οπότε του κάνω έκπληξη. Δείχνω προς το τραπέζι του.
Ο υπεύθυνος με κοιτάζει με έκπληξη, αφού του επιβεβαίωσα ότι όντως πρόκειται για τον τύπο στο τελευταίο τραπέζι, γέλασε και μου είπε ότι θα το τακτοποιήσει.

Γυρίζω θριαμβευτικά στην καρέκλα μου. Η Σοφία με κοιτάει με απορία...

- Δε μ'αρέσει αυτό το ύφος. Τι σκανδαλιά έκανες;!

Σκανδαλιά! Α ρε Σοφάκι! Όταν ακούσεις το Σοφάκι ποτέ να βρίζει άγρια απλώς ξεκίνα να τρέχεις, την πούτσισες.

- Μουά;

Της λέω με ψεύτικα αθώο βλέμμα...

- Ζαμέ!

Βλέπω τον υπεύθυνο να τον πλησιάζει και να του λέει κάτι στο αυτί. Εκείνος με καρφώνει με το βλέμμα του αμέσως και σκάσει ένα πλατύ χαμόγελο προς το μέρος μου. Σε λίγα λεπτά με πλησιάζει ο υπεύθυνος.

- Μίλησα στον... φίλο σου. Είπε ότι θα το κάνει μόνο εάν αμέσως μετά τραγουδήσεις το like a virgin.

Φακ!! Τον μισώ αυτόν τον καργιόλη.

- It's a fucking deal πες του!

Και του ρίχνω θανατερή ματιά.

(Συνεχίζεται)

 

να μου την γνωρισεις αυτη την Σοφια ειναι και 30 + μια χαρα

 

Σβήνει το τσιγάρο του κι ανεβαίνει στην πίστα, δεν έχει σταματήσει να με κοιτάει με το ίδιο αινιγματικό χαμόγελο.
Τουλάχιστον θα τον κάνω εγώ ξεφτίλα, σκέφτηκα, και δεν μάσησα από το ψαρωτικό του βλέμμα. Περπατάει αργά και σίγουρα, λατρεύω να βλέπω ανθρώπους να περπατούν. Πάντα μπορούσα να καταλάβω τόσα πολλά για κάποιον από τον τρόπο που περπατάει... κι εκείνος αντίθεση με το γενικότερο στήσιμο του "ειμωραίοςκαιτοξέρω" ένοιαζε να μην έχει ιδέα πόσο συμπυκνωμένη κάβλα έβγαζε το περπάτημά του.

Ξεκινάει η μουσική, ήμουν τόσο περήφανη για την επιλογή μου! Διάλεξα το πιο ριντίκιουλους τραγούδι έβερ! Κανένας, μα κανένας στον πλανήτη δεν πρόκειται να κάνει αυτό το τραγούδι να ακουστεί σέξυ... ΚΑΝΕΝΑΣ!

Ξεκινάει να τραγουδάει, αυτή είναι η πρώτη φορά που θα ακούσεις τη φωνή του, είπα στον εαυτό μου, φρόντισε να τη θυμάσαι. Αυτό μου είπα, χωρίς ακόμη να γνωρίζω το γιατί.

Body, wanna feel my body,
body, baby, such a thrill, my body
Body, wanna touch my body,
body, baby, it's too much, my body
Body, check it out, my body, body,
baby, don't you doubt, my body
Body, talking about my body, body,
baby, checking out my body.

Τι φωνή... Έχω χαζέψει. Τι κορμί, χαραμίζεται μέσα σ'αυτό το πουκάμισο. Ο καργιόλης έχει μια κίνηση κι ένα ρυθμό που κάνει ακόμη και τους γελοίους, σε φάση δακρύων, στίχους να μοιάζουν με pink floyd! Όχι! Δεν υπερβάλλω! Είναι σα να βλέπω τον Bowie να προσπαθεί να κερδίσει στοίχημα τραγουδώντας Village people. Ναι σοβαρά!

Όση ώρα τραγουδούσε δε μου ριξε ούτε βλέμμα, εγώ είχα κολλήσει να τον κοιτάζω ρίχνοντας κλέφτες ματιές στο γυναικείο κοινό που είχε καρακαβλώσει του κερατά σα να έβλεπε τον Ντι Κάπριο στον Τιτανικό! Είχα αρχίσει να αγχώνομαι σοβαρότατα ότι η καζούρα τελικά θα είναι εις βάρος μου και τα επίπεδα αλκοόλ δεν επαρκούσαν για την ξεφτίλα που ερχόταν προς το μέρος μου, όταν άλλαξε τον τελευταίο στίχο του τραγουδιού ρίχνοντάς μου ένα βλέμμα που έσταζε πετιμέζι...

"I don't have to be a macho man"

Η μουσική σταμάτησε και το μαγαζί γέμισε κοριτσίστικες τσιρίδες. Τότε και μόνο τότε πρόσεξα την έκφραση της Σοφίας, η οποία πρέπει να μου κρατούσε το μπράτσο όλη αυτή την ώρα και να το έσφιγγε διότι είχε μείνει το αποτύπωμα των δακτύλων της στο δέρμα μου.

- Σοφία; Ζεις;
- Ήλπιζα να τον έβλεπα εδώ.
- Ποιόν;

Τη ρώτησα ελπίζοντας κι εγώ με τη σειρά μου να λάβω διαφορετική απάντηση από αυτή που είχα ήδη καταλάβει.

- Τοοοον....

Μέχρι να ολοκληρώσει την φράση της ο τυπάς έχει κατέβει από τη σκηνή και μου προσέφερε το μικρόφωνο με μια κίνηση που έμοιαζε με πρόσκληση για χορό.

- Πιστεύω ότι κράτησα το μέρος της συμφωνίας. Σειρά σας.

Λέει με βελούδινα ήρεμη φωνή.

- Νικόλα!

Λέει ξεψυχησμένα η Σοφία. Ο Νικόλας στρέφει το βλέμμα του σε εκείνη κι αμέσως η έκφρασή του αλλάζει. Μοιάζει σχεδόν με έκφραση πόνου.

- Σοφία...! Πολύχρονη.

Είπε γλυκά, κι η Σοφία του έριξε των 1.000 καρατίων χαμόγελό της. Της χαμογελάει κι εκείνος με εγκαρδιότητα και στέφεται προς εμένα. Με κοιτάει σχεδόν ένοχα καθώς νοιώθω τη Σοφία έτοιμη να καταρρεύσει δίπλα μου. Πρώτη φορά βλέπω τέτοια αντίδραση στο λαμπερό της χαμόγελο. Νοιώθω υπερβολικά άβολα και πρέπει να σηκωθώ να τραγουδίσω και Μαντόνα; Τι άλλο μένει; Να μείνω γυμνή και να δω εφιάλτη; Γαμώ!

Δεν είσαι φλώρος, είπα μέσα μου κι αρπάζω το μικρόφωνο από το χέρι του καθώς η Σοφία αρπάζει το μπράτσο του.

- Πρέπει να φύγεις;

Του λέει με παράπονο.

- Μείνε λίγο... πες το, δώρο γενεθλίων!
- Φυσικά.

Της απαντά και κάθεται στην καρέκλα μου.

- Έτοιμη;

Με ρωτάει ο υπεύθυνος.

- Εάν είναι να βραχούμε...

Του λέω και ανεβαίνω στην πίστα.

(Συνεχίζεται)

 

Είχα να νιώσω τέτοια αγωνία για ανάγνωσμα από τους αγώνες πείνας!!!!
Ανυπομονώ για το επόμενο!