Καραόκε λοβ

Χα χα! Πόσο παλιόπαιδο ;  

 

  σ'ευχαριστώ πολύ.  

 

Like a virgin, touched for the very first time.

Γιατί άραγε να διάλεξες αυτό το τραγούδι; Αχ και να ξερες καημένε μου! Βέβαια εάν έχει παιχτεί τίποτα με τη Σοφία λογικό να τον ελκύουν οι αθώες υπάρξεις. Η Σοφία ήταν πάντα παιδί των σχέσεων κι όχι της ξεπέτας όπως εγώ. Σε ελάχιστους ανθρώπους είχα καταφέρει να δώσω μεγάλο μέρος του εαυτού μου και πάλι ξεθύμαινε γρήγορα σαν τις πυρκαγιές που καίνε πολύ έντονα αλλά για πολύ λίγο.

Πρέπει να ρωτήσω τη Σοφία τι έχει συμβεί. Δεν υπάρχει ούτε μια στο εκατομμύριο περίπτωση να κάνω κάτι μαζί του εάν υπάρχει έστω και μια υπόνοια ότι τρέχει τίποτα ανάμεσά τους. Τους κοιτώ να μιλούν όση ώρα είμαι στην πίστα αλλά η διάθεσή μου είναι στα τάρταρα, εκείνος με κοιτάζει συχνά πυκνά ενώ η Σοφία φαίνεται εντελώς προσηλωμένη σε εκείνον.

Ξεκινάει η μουσική...

Εσωτερικός διάλογος σε νυχτωδία Ε flat ματζόρε (κάτσε καλά ναούμ!)

- Ψιτ
- ...
- Ε, ψιτ!
- ...
- Δε μας μιλάς πια;
- Τι θες παράτα με!
- Έλα τώρα αφού το αγαπάς το γαμημένο σου για μυαλό!
- Έλα σκάσε!
- Χαμόγελο ήταν αυτό;
- Σκάσε είπα! Ναι, χαμόγελο! Σκάσε!
- Ε ψιτ...
- Τι είναι ρε τύραννε!
- Ξέρεις τι θα πω...
- Ε ναι!
- Τι θα πω;
- Γιατί σκας για το τίποτα;
- Καααιιι;;
- Στον πούτσο μας λουλούδια;
- Ακριβώς!

Με το που ξεκινάω να τραγουδάω βλέπω τη Σοφία να τρέχει προς την έξοδο.

- Είσασταν υπέροχο κοινό, δεν ξανατραγουδάω όσο ζω! Α και.... στον πούτσο μας λουλούδια! Καληνύχτα Ομόνοια!

Αφήνω κάτω το μικρόφωνο και τρέχω να τη βρω. Καθόταν έξω στο κρύο μόνη της κι ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Τόσα χρόνια φίλες και δεν την είχα δει ποτέ να κλαίει.

"Το κλάμα είναι προσωπική υπόθεση" μου είχε πει, "όταν είμαι μόνη σπίτι και κλείσει η πόρτα πίσω μου μόνο τότε κλαίω" και το εννοούσε. Ακόμη και σε αυτό αντίθετες, εγώ πάντα είχα το κλάμα στο τσεπάκι σε καμία 40αριά βερσιόν για να μη βαριόμαστε.

- Σοφία;
- ...
- Τι έγινε ρε;
- Τίποτα... χαζομάρες.
- Θες να μείνεις μόνη;
- ...Όχι.
- Να κεράσω τσιγάρο;

Η Σοφία δεν καπνίζει πάρα μόνο σε πολύ ειδικές περιπτώσεις.

- Γιατί όχι;

Στρίβω δύο τσιγάρα και κάθομαι δίπλα της. Δεν λέω κουβέντα, ξέρω ότι όταν θελήσει να μιλήσει είμαι εδώ. Παίρνει μια βαθιά τζούρα και ξεκινάει...

- Πριν δύο χρόνια...

Φλας μπακ (2 χρόνια πριν)

- Σοφία; Σοφία εσύ;
- Νικόλα;
- Ε δεν το πιστεύω! Πως κι από τα μέρη μας;
- Έπιασα δουλειά δύο τετράγωνα από εδώ.
- Απίστευτο! Έχεις χρόνο να πιούμε ένα καφέ; Να πούμε τα νέα μας;
- Φυσικά, θα χαρώ πολύ!

Ο Νικόλας. Τι να πω για το Νικόλα; Ποτέ δεν μου άρεσε να μιλάω για τα προσωπικά μου, αυτά είναι ζητήματα που δε χωρούν συζήτηση. Αυτά είναι ζητήματα που λύνω μόνη μου πίσω από κλειστές πόρτες.

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι μεγαλύτεροι, αλλά ο Νικόλας ήταν... ξεχωριστός. Η ενέργειά που εξέπεμπε κάθε φορά που σου μιλούσε θα μπορούσε να φωταγωγήσει ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο για μία εβδομάδα. Ήταν το αφεντικό στην παλιά μου δουλειά, εγώ μόλις 20 κι αυτός 35. Όλες τον ήθελαν αλλά εγώ ούτε τολμούσα να το σκεφτώ. Με βρήκε κάτω από μια πυλωτή μια μέρα που έβρεχε και με γύρισε σπίτι, μία εβδομάδα μετά πήρε προαγωγή κι έφυγε από το υποκατάστημα. Αυτό που μου είχε λείψει περισσότερο ήταν να τον κοιτάζω από μακριά.

- Τα νέα σου; Φαντάζομαι, θα έχεις πολλά να μου πεις μικρή. Έχουν περάσει και χρόνια!
- Μπα, όχι τόσα. Τελείωσα τη σχολή και βρήκα αμέσως δουλειά, δούλευα παράλληλα με το μεταπτυχιακό μου και τώρα βρήκα κάπου καλύτερα.
- Πάντα προκομένη ήσουν μικρή!
- Όχι και τόσο μικρή!
- Μωρό...
- Μου κάνει εντύπωση πως με αναγνώρισες αμέσως, 6 μόλις μήνες δουλεύαμε μαζί πριν 8 χρόνια!
- Δεν ξεχνώ ποτέ πρόσωπο... ειδικότερα όταν είναι κι όμορφο.
- Τελοσπάντων! Εσύ τι νέα;
- Εγώ... Μετά τη μετάθεση γνωρίσα μια γυναίκα και παντρεύτηκα.

Παντρεύτηκε... Γιατί μου κάνει καμία έκπληξη; Φυσικά και θα παντρευόταν. Όλες πετούσαν τη σκούφια τους για τον Νικόλα, θα μπορούσε να έχει οποία θέλει.

- Ευτυχώς, όχι παιδιά.
- Γιατί ευτυχώς;
- Γιατί... χωρίσαμε.
- Ω.. λυπάμαι.
- Κι εγώ, αλλά ήταν αναγκαίο.

Τα μάτια του ήταν λυπημένα. Δεν τον είχα ξαναδεί έτσι. Η ορμή των 35 είχαν δώσει τόπο στην περισυλλογή των 43ων και μου άρεσε να τον βλέπω έτσι. Μιλούσαμε για ώρα.

- Και τώρα; Τι σχέδια;
- Λέω να γνωρίσω καμία μικρούλα να βγάλω τα βίτσια μου. Ή μπορεί να γίνω εντελώς κλισέ και να γίνω πλούσιος!

Δεν υπήρχε περίπτωση να τον ρωτήσω για τα βίτσια, η διακριτικότητά μου δεν θα μου το επέτρεπε ποτέ αλλά κατάλαβα ότι μου έκανε πάσα. Του χαμογέλασα. Μετά χώρισαν οι δρόμοι μας όχι πριν ανταλλάξουμε τηλέφωνα. Βρεθήκαμε αλλά 3 φορές μετά από εκείνη τη συνάντηση, αλλά δεν έγινε ποτέ τίποτε παραπάνω μεταξύ μας.

Τέλος φλας μπακ.

Όση ώρα μιλούσε η Σοφία κοιτούσα τις εκφράσεις της. Κάτι μου κρύβει. Αλλά δεν υπήρχε πιθανότητα να το ανακάλυπτα εκείνη την ώρα για κανένα πούστη λόγο.

- Ε... 30άρα; Δεν πάμε μέσα γιατί το έχω δαγκώσει;
- Τρελοκομείο!

Αγκαλιά 5 αστέρων.

( Συνεχίζεται)

 

Παρότι μου έβγαλες το καραόκε πλέον, περιμένω με αγωνία τη συνέχεια.

 

Όχι για πάντα!  

 

 

Αυτός είναι καλύτερος από μένα...  

 

Κοίτα όμως τι γκομενάκια βαράει με την uberhot σκηνική του παρουσία;!!!  

 

Γυρίσαμε πίσω στο τραπέζι, άφαντος ο Νικόλας... "στα καλά τσακίδια" λέω από μέσα μου καθώς προσπαθώ να μαζέψω το Σοφάκι που έχει σουρώσει για τα καλά. Ο κόσμος είχε αρχίσει να φεύγει και το μαγαζί άδειο έμοιαζε ακόμη πιο παρακμιακό. Σαν ανοιχτή πληγή. Μεθυσμένα ζευγάρια τραγουδούσαν την πριγκιπέσσα και το η ζωή εδώ τελειώνει χορεύοντας ζεϊμπέκικο από κώλο κι εγώ, εντελώς ξεμέθυστη πλέον, έβλεπα το θέατρο του παραλόγου κι αναρωτιόμουν τι να συμβαίνει άραγε στις ζωές τους. Σαν ηδονοβλεψίας χωρίς επιλογή. Η Σοφία δίπλα μου νιαούριζε κάτι στίχους που δεν έβγαζαν κανένα απολύτως νόημα...

- Να σου πω γατούλα, μήπως να την κάναμε σιγά σιγά; Ξημερώνει... Κι εγώ στους δρόμους τριγυρνώ.
- Φιλενάδα... σ'αγαπάω ρε!
- Όχι εσύείσαιτελείωςτύφλα!

Της είπα και γέλασα.

Με τη Σοφία μένουμε σε αντίθετες πλευρές της πόλης. Βρίσκω ταξί. Την βάζω μέσα με μια κοινή μας φίλη που μένουν κοντά κι έμοιαζε να την παλεύει.

- Να έρθω μαζί; Να σε πάω μέχρι το σπίτι;
- Όχι! Είμαι 30 τώρα! Γκοντζάμ κοπέλα!
- Αϊ ντά.. κάντε ένα κώλο πιο κει, θα έρθω μαζί.
- Όχι είμαι εντάξει, είναι κι οι γονείς μου σπίτι, δε θέλω ν'ανησυχήσουν.
- Πάρε με μόλις φτάσεις, ναι;
- Ναι, σ'ευχαριστώ.
- Για πιο πράγμα βρε χαζό;
- Για το τραγούδι, για όλα. Ξέρω ότι είναι εφιάλτης όλα αυτά για σένα.
- Η μεγαλύτερη μεθυσμένη διαύγεια που έχω δει ποτέ! Χρόνια πολλά μικρή.

Βλέπω το ταξί ν'απομακρύνεται και σκέφτομαι ότι η εικόνα μου θα μοιάζει εφιαλτική στο φως του πρωινού. Η ταμπλέτα από νέον πίσω μου κλείνει και μένω μόνη μου στην ησυχία, στρίβω τσιγάρο και περιμένω ταξί... όταν ένα αυτοκίνητο σταμάτα ακριβώς μπροστά μου και κατεβάζει παράθυρο. Ήμουν έτοιμη να κατεβάσω κι εγώ παναγίτσα όταν τον είδα... Ο Νικόλας!

- Γκόλουμ;
- Παρών!
- Που μένεις;
- Στη Μόρντορ!
- Μπες μέσα να σε πάω σπίτι.
- Μπαααα.
- Μπες μέσα σε παρακαλώ.

Το ύφος του ήταν αυστηρό και ταυτόχρονα γεμάτο ανησυχία. Μου ήταν αδύνατο να του πω όχι, ειδικά σε συνδυασμό με το υπόλοιπο πακέτο.

- Καταραμένο εργοστασιακό ελάττωμα...

Ψέλλισα και μπήκα μέσα. Χαμογέλασε, σα να κατάλαβε τι είπα.

- Έτσι σε αφήνουν οι φίλες σου εσένα; Μόνη ξημερώματα στην Ομόνοια;
- Πφφ, δε μασάω εγώ.

Με κοιτάζει με ενδιαφέρον...

- Το βλέπω. Λίγη προσοχή δε βλάπτει όμως.
- Ναι μπαμπά.

Λέω με φουλ ειρωνεία. Γελάει δυνατά.

- Που μένεις τελικά μικρό Γκόλουμ;
- Βούπου.

Του λέω αδιάφορα.

- Είμαστε και γείτονες. Έπρεπε να το περιμένω.
- Άσε με στην πλατεία στο Κεφαλάρι.
- Μάλιστα Μίστρες.

Πάλι χαμογελάει με αυτό το χαμόγελο, θα τον πάρει ο διάολας.

- Δε μας λες κι εμάς το αστείο να γελάσουμε ρε Μίστερ;
- Όλο το βράδυ κρατιέμαι να μη στο πω... Αλλά πιστεύεις ότι το αξίζεις; Ούτε την πρόκλησή μου δεν κατάφερες να ολοκληρώσεις.
- Όσο γι'αυτό, καλύτερα να κοιτάξεις το μουτράκι σου στον καθρέφτη και θα δεις ποιός φταίει.

Το πρόσωπό του σκοτείνιασε.

- Δεν έχεις ιδέα για τι πράγμα μιλάς, αλλά δε σ' αδικώ... έχεις τον παρορμητισμό της ηλικίας σου. Πάντα το θαύμαζα αυτό σε εσένα.

Τι σκατά θα πει αυτό; Με ξέρει κι από τα χθες; Τον κοιτάζω έντονα προσπαθώντας να ενώσω τα κομμάτια ενώ ταυτόχρονα ψάχνω την έξοδο διαφυγής και την καλύτερη κλίση για κλωτσιά σε αρχίδια για να το βάλω στα πόδια.

- Όταν σκέφτεσαι έντονα ανοιγοκλείνεις τα μάτια σου πολύ γρήγορα. Σαν υπολογιστής που επεξεργάζεται. Το ξέρεις αυτό;

Γελάει.

- Με ξέρεις; Από που;
- Δεν είναι δύσκολο, σκέψου λίγο ακόμη. Είσαι φίρμα.
- Από που;

Είμαι έξαλλη, είμαι έτοιμη να τον χτυπήσω και να φύγω αλλά από την άλλη μου έχει κινήσει απίστευτα την περιέργεια. Πριν προλάβω να αντιδράσω πατάει απότομα φρένο και πέφτω πάνω του. Με κρατάει αγκαλιά σε απόσταση αναπνοής από το πρόσωπό του.

- Πλατεία. Κεφαλάρι.

Μου λέει γλυκά και το χαμόγελό του με λιώνει. Να πάει να γαμηθεί, φεύγω απότομα.

- Δεν πρόκειται να με ξαναδείς ποτέ.

Του λέω κι η απειλή μοιάζει κούφια κι ανώφελη. Γιατί να τον νοιάζει εάν θα με δει η όχι; Από που με ξέρει; Τι εννοεί φίρμα;

- Θα σε δω, γιατί θέλεις να σε βλέπω... Φαίδρα.

Το μυαλό μου επιτέλους στροφάρει... Το site. Με έχει δει στο bdsm site που γράφω, σίγουρα θα έχει δει φωτογραφίες μου αλλά πως με αναγνώρισε; Σίγουρα από εκεί θα είναι, μόνο εκεί έχω αυτό το όνομα... Που διάολο; Πως διάολο; Τι διάολος... βλέπει το σαστισμένο μου βλέμμα και δεν μπορεί να συγκρατήσει την ευχαρίστησή του, τώρα πια είναι σίγουρος του το επιβεβαίωσε το βλέμμα μου, τώρα πια ξέρει ότι έχει το πάνω χέρι. Σα να διαβάζει τη σκέψη μου, μου λέει:

- Τέτοια μάτια δε ξεχνιούνται εύκολα.

Και βάζει μπρος να φεύγει.

- Κι ο κώλος σου δεν πάει πίσω.

Πατάει γκάζι και μένω μόνη μου Παυλόπουλος στην πλατεία στο Κεφαλάρι ξημερώματα Κυριακής να κοιτάζω ένα κόκκινο Ford ν'απομακρύνεται.

(Συνεχίζεται)

 

Αλήθεια τώρα; Μια πρωταγωνίστρια που να έχει νταλαβέρι με κάποιον που έχει δίπλωμα, δεν παίζει;  

 

Χα χα οι πρωταγωνίστριές μου ζουν επικίνδυνα!  

 

Απίθανη ιστορία....
πολλά likes!!!!!!

 

Κυριακή πρωί... διόρθωση, Κυριακή μεσημέρι! Ξύπνησα με τη μανούλα όλων των hangover και το στόμα μου παπούτσι.

- Νερροοο.

Ψέλλισα, σα να βρισκόμουν στην έρημο ένα μέτρο πριν την όαση και τότε θυμήθηκα ότι ήμουν μόνη στο δωμάτιο.

- Σήκωσε το κουφάρι σου και σταμάτα να μιλάς στον εαυτό σου.

Είπα δυνατά, μη μπορώντας ν'αντιληφθώ το οξύμωρο της πρότασης μου μόλις ξεστόμισα. Πολλά τα εγκεφαλικά κύτταρα Άρη και κάψαμε μπόλικα χθες βράδυ. Πίνω νερό, πίνω καφέ, στρίβω τσιγάρο (μισανοίγει το ένα μάτι), στρίβω και δεύτερο (μισανοίγει και το άλλο) κι αρχίζω να νοιώθω σαν άνθρωπος αντί για το απομεινάρι μιας ημέρας. Κοιτάζω το κινητό μου... 20 μηνύματα στο βάϊμπερ και 3 αναπάντητες. Χόλι φάκινγκ Μαίρη μάδερ οβ Τζίζους.

Η Σοφία με έψαχνε κι ήταν έξαλλη. Ξεροκαταπίνω και την ώρα που σκεφτόμουν... με μήνυμα ή τηλέφωνο θα γλιτώσω το καταχεστήριο χτυπάει κλήση η Σοφία! Φοβούνται ωρέ τα παλληκάρια; Το σηκώνω.

- Ναααιιι;
- Νέκρα και ξερός!
- Καλημέραααα αγαπούλααα όμορφη!

Σκάβω κι άλλο τον λάκκο μου, αλλά το εγκέφαλο λειτουργούσε με 20% καπάσιτι εκείνη τη στιγμή. Ξεκινάει το ράντ του αιώνα κι εγώ κάνω power listening στην καλύτερη. Το power listening είναι μεγάλη εφεύρεση ρε φίλε, πετάς συχνά πυκνά μπόλικα "Ναι, καταλαβαίνω, έχεις απόλυτο δίκιο, τι να κάνεις κι εσύ, ο κόσμος πάει κατά διαόλου μαλάκα" κι άλλα τέτοια διάσπαρτα μες τη συζήτηση και είσαι golden! Ο άλλος τα λέει και ξεθυμαίνει κι ο δικός σου εγκέφαλος δεν καιεί φλάτζα.

Στρίβω και τρίτο τσιγάρο.

- Μμμχχ
- Μπλα μπλα μπλα ανησύχησα, μπλα μπλα πήγε μεσημέρι και δεν φάνηκες μπλα είσαι μεγάλη γαϊδούρα.
- Μμμχχ, ναι.
- Μπλα μπλα που μέθυσες κι εγώ δεν ήξερα τι να σε κάνω μπλα μπλα.
- Ναι.. Ναι καταλαβαίνω
- Μπλα μπλα που θα με ειρωνευτείς κιόλας!
- Μμμχχ, έχεις κι εσύ τα δίκια σου μαλάκα.
- Μπλα μπλα μπλα Νικόλας μπλα μπλα.

Ώπα, βάλε όπισθεν.

- Γύρισα να πάρω τη τσάντα μου που την ξέχασα στο μπαρ και σε είδα να μπαίνεις στο αμάξι του, στο αμάξι ενός αγνώστου! Είσαι με τα σωστά σου; Καταλαβαίνεις ότι είναι επικίνδυνο ή τα γράφεις όλα... μην πω που;

Μην πω που, για να λέει μην πω που δεν είναι πολύ νευριασμένη.

- Έχεις δίκιο, δεν ξέρω τι με έπιασε. Δεν σκεφτόμουν αλλά να... Είπε ότι με ξέρει.
- Από που;
- Από το... site.
- Ποιό site?
- Ξέρεις ποιό site.

Σιωπή. Απόλυτη σιωπή. Ανησυχητικά απόλυτη σιωπή για τα μέτρα της Σοφίας.

- Earth to Σοφία; Με λαμβάνεις;
- Τώρα εξηγούνται πολλά.
- Άκου, δεν θέλω να σε ζορίζω σε αυτά τα ζητήματα και το ξέρεις. Εγώ δεν πρόκειται να σε ρωτήσω να μου πεις τι έγινε, ούτε πρόκειται να του ξαναμιλήσω από τη στιγμή που υπάρχει ιστορία εδώ. Το ξέρεις αυτό πιστεύω.
- Ναι... Σ'ευχαριστώ.
- Τι ευχαριστείς ρε χαζό;
- Άκου, με τον Νικόλα δεν έγινε -πρακτικά- τίποτα. Οπότε δεν μπορώ να σου απογορεύσω να του μιλήσεις. Ειδικότερα όταν έχετε τα ίδια... γούστα.

Πρακτικά, γούστα, απαγορεύω. Κανονικά με αυτά τα μισόλογα πρέπει να φύγω τρέχοντας.

- Άκου Σοφία, υπάρχουν πολλές πορτοκαλιές - και σου ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για την τέρμα κλισέ ατάκα - που κάνουν πορτοκάλια!

Ακούω τη Σοφία να γελάει.

- Επιτέλους γέλασες!
- Ειλικρινά, δε με πειράζει. Εάν θες μίλα του, εάν κάτσει να τα βρείτε... Εγώ είμαι οκ.
- Σοφία...
- Τέλος κουβέντας!

Μου πετάει ναζιάρικα και άρχισε να μου αναλύει τα χθεσινοβραδινά μου ξεφτιλίκια. Δεν ξαναπατάω σε καραόκε, τέρμα και τελείωσε! Ξεκινάω μαγείρεμα κι όταν λέω μαγείρεμα εννοώ μακαρόνια με κέτσαπ γιατί οι κραιπάλη έχει το τίμημά της το όποιο φέρει το όνομα "γρήγορο, πολύ γρήγορο μασαμπούκιασμα", και μπαίνω στο site.

- Ποιός είσαι ρε δαίμονα;!

Φώναξα! Προσπαθούσα να ξεσκαρτάρω τα δεκάδες μηνύματα για να δω μήπως κάποιο μου κάνει κούκου, μπορεί να έχουμε μιλήσει κιόλας... όταν σκάει νέο μήνυμα...

Τίτλος: Γκόλουμ
Από χρήστη: Karaoke_love
Θέμα: Ακόμη ψάχνεις να με βρεις;
Συμπέρασμα: είμαι ντιπ ηλίθια!

(Συνεχίζεται)