Καραόκε λοβ

Χμ.. Δε βλέπω να τη βγάζει καθαρή...

 

- Θέλω να σε ξαναδώ...

Ξεροκαταπίνω. Εδώ σε θέλω μάστορα... Τι απαντάω; Ό,τι θέλω... θέλω. Με κουδούνια και Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια θέλω, αλλά αυτό που δε θέλω με τίποτα είναι να χαλάσει ή σχέση μου με τη Σοφία ή ακόμη χειρότερα, να τη στεναχωρήσω.

- Πφφφ δεν απαντάς.
Όχι όχι όχι. Δεν απαντάς είπα!

Προς στιγμήν τα δάκτυλα σταμάτησαν να υπακούν το μυαλό και ξεκίνησαν από μόνα τους να πληκτρολογούν την απάντηση...

- Είσαι μεγάλος καργιόλης Νικόλα. Κι εγώ θέλω να σε δω.

Θέλω εξορκισμό. Σβήνω την απάντηση, κλείνω πισί και βγαίνω βόλτα να καθαρίσει το κεφάλι μου. ΔενθαπαντήσειςΔενθαπαντήσειςΔενθαπαντήσεις φάκινγκ χελ, δεν οφείλει. Γυρίζω σπίτι ηττημένη, ανοίγω πισί.

- Ε ψιτ;
- Τι θες πάλι;
- Σκέφτεσαι αυτό που σκεφτόμαι;
- Εσύ τι λες;!
- Μα μες το μυαλό μου είσαι!

Θέλω ψυχίατρο επειγόντως!

Μπαίνω στο site και βλέπω μήνυμα:

Αύριο το βράδυ στο μαγαζί που σε πρωτοσυνάντησα. Θέλω να σου εξηγήσω.

Σε παρακαλώ.
Νικόλας.

Κάτι λένε για τον δολοφόνο και τον τόπο του εγκλήματος αλλά ειλικρινά, δεν με ενδιαφέρει εν προκειμένω.

Η Δευτέρα πέρασε στον αυτόματο, ήμουν ζόμπι στη δουλειά και δεν με χωρούσε ο τόπος μέχρι να τον συναντήσω. Δεν είχα ποτέ κολλήσει τόσο με κάποιον τόσο σύντομα κι ένοιωθα ηλίθια... αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν είπα τίποτα στη Σόφια μου έφτιαξαν έναν ωραιότατο κόμπο στο στομάχι την ώρα που έστριψα τη γωνία για το μαγαζί.

Φτάνω.
Κλειστό.
Τώρα;

Δεν είναι της μοίρας το γραφτό, σκέφτομαι, και γυρίζω να φύγω. Εκείνη την ώρα ακούω μια φωνή πίσω μου...

- Γκόλουμ;

Ο Νικόλας! Χαμογελούσε πλατιά και φορούσε ένα άσπρο t-shirt με τζιν παντελόνι. Ένα μαύρο δερμάτινο έλειπε για να είναι ίδιος ο Τζέιμς Ντιν. Το σφίξιμο μεταφέρθηκε λίγο πιο κάτω τώρα. Έμοιαζε πολύ νεώτερος από την προηγούμενη φορά.

- Καλύτερα να σου βγει το μάτι.

Του είπα με μια κάποια αμηχανία καθώς με έσπρωξε απλά στην πλάτη για να τον ακολουθήσω.

- Τι κάνουμε εδώ; Το μαγαζί είναι κλειστό.
- Το ξέρω, εγώ το έκλεισα.
- Α;
- Δικό μου είναι ό,τι θέλω το κάνω.

Νάτο πάλι το χαμόγελο. Φόκους Γκόλουμ, δεν είσαι χθεσινή! Ένα χαμόγελο και λιώνεις σαν παγωτό χωνάκι! Ντροπή και αίσχος! Ξεροβήχω.

- Όλα καλά κ' άγια.. αλλά μου είπες ότι ήθελες να μου μιλήσεις... μίλα λοιπόν.
- Κατευθείαν στο ψητό.. ας είναι.

Μουσική Φλας μπακ 2 χρόνια πριν...

- Ώπα ώπα ξεκίνα από πιο πίσω.
- Εν αρχή είν ο λόγος;
- Εξυπνάδες!

Λέω! Φλας μπακ 2 χρόνια πριν.

Τη Σοφία τη γνώρισα στη δουλειά η έλξη που ένοιωθε για εμένα ήταν προφανής, αλλά τότε δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω κάτι σταθερό με καμία, κι η Σοφία πάντα μου έδινε την αίσθηση ότι εάν την έβαζα στον κόσμο μου θα έσπαγε ανεπανόρθωτα. Κράτησα λοιπόν τις απαραίτητες αποστάσεις κι η μετάθεση τακτοποίησε τα υπόλοιπα. Την πέτυχα όμως πριν 2 χρόνια...

- Σοφία; Σοφία εσύ;
- Νικόλα;

...

- Σταμάτα τη μουσική, αυτά τα ξέρω! Επίσης αυτό δεν είναι φλας μπακ, είναι μονόλογος!
- Μπορείς να βγάλεις λίγο το σκασμό και να με ακούσεις;
- Μάλιστα Σένσεϊ.

Χαμογελάει και τα μάτια του πετούν πυροτεχνήματα. Ουφ!

Συνέχεια μονολόγου φλας μπακ... έστω!

Είχαμε μείνει μόνοι μας στην καφετέρια όταν, δεν ξέρω ποιος το ξεκίνησε το αστείο για την Μίστρες Σοφία αλλά μου έδινε την εντύπωση ότι ήταν αρκετά εξοικειωμένη με το bdsm, ως ορολογία έστω. Έμοιαζε να έχει σφαιρική γνώση, πράγμα που με έκανε να νοιώθω άνετα να προχωρήσω στο επόμενο επίπεδο. Δεν μπορώ να κρύψω ότι με εντυπωσίασε η ενασχόλησή της, δεν θα πίστευα ποτέ ότι θα της άρεσε η υποταγή ή η Κυριαρχία. Αυτός ήταν κι ο κυριότερος λόγος που ποτέ δεν επεδίωξα να βρεθώ σεξουαλικά μαζί της, ενώ ήξερα ότι υπήρχε ενδιαφέρον από πλευράς της. Κάτι μέσα μου πάντα με σταματούσε, γιατί η Κυριαρχία είναι κάτι χωρίς το οποίο δεν μπορώ να λειτουργήσω σεξουαλικά.

Παύση για να ξεροκαταπιώ... Κάτι μου λέει ότι ξέρω τη συνέχεια, και κάτι μου λέει ότι -σε ένα βαθμό- έχω βάλει κι εγώ το λιθαράκι μου.

- Συνέχισε.

Του λέω με γουρλωμένα μάτια.

- Χρειάζομαι ένα ποτό. Να κεράσω κάτι;
- Κανονικά δεν θα έπρεπε, αλλά η κατάσταση σηκώνει ουίσκι.

Του λέω και μου χαμογελά με κατανόηση. Φέρνει τα ποτά και κάθεται ακριβώς δίπλα μου, ακουμπά τον μηρό του στο δικό μου και μυρίζω το άρωμά του. Η οικειότητα έχει γεύση από ουίσκι με πάγο. Πίνουμε τις πρώτες γουλιές σιωπηλά.

- Η Σοφία ήταν η περίπτωση της μεγαλύτερης λάθος εκτίμησης από πλευράς μου στην μέχρι τώρα bdsmική μου ζωή.

Κατεβάζει το υπόλοιπο ουίσκι με μια κίνηση, τα μάτια του δεν τολμούν να με κοιτάξουν. Μαντεύω το χειρότερο σενάριο και στρίβω τσιγάρο.

Συνέχεια μονολόγου.

Είχαμε αποφασίσει να ξαναβρεθούμε. Της έκλεισα ραντεβού σπίτι μου την επόμενη το βράδυ, της είχα ζητήσει να φορέσει συγκεκριμένα ρούχα. Ήθελα να τσεκάρω εάν θα το κάνει, εάν συμμερίζεται τα γούστα μου. Δεν της είχα μιλήσει εντελώς ανοιχτά για εμένα, ίσως μέσα μου κρατούσα ακόμη πισινή, αλλά είχα πετάξει διάφορα ψαρωτικά τα οποία είχε πιάσει και στα οποία έδειχνε ανταπόκριση. Ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι η ανταπόκριση ήταν μόνο και μόνο επειδή με γούσταρε ή από απωθημένο ή ακόμη .. από ντροπή μην πέσει στα μάτια μου.

Έρχεται σπίτι, φορούσε αυτά που της είπα. Σα να άναψε στο μυαλό μου το πρώτο πράσινο φως... την πιάνω από το σβέρκο και τη φιλάω, τη νοιώθω να λιώνει στα χέρια μου.

- Νικόλα... εγώ...
- Το ξέρω μικρή...

Αρχίδια ήξερα, την έπιασα από τα μαλλιά και την έστησα στο κρεβάτι. Φορούσε τις ζαρτιέρες που της ζήτησα, βγάζω τις κάλτσες της και τη δένω στο κρεβάτι από τα χέρια. Δεν αντιδρά. Η κάβλα μου είχε φτάσει στο ζενίθ, ήταν η πρώτη φορά μετά το διαζύγιο που βρισκόμουν με κάποια κι ήθελα να τα κάνω όλα μαζεμένα. Τη δένω, μένει ακίνητη. Αρχίζω να τη γδύνω και να την αφήνω εντελώς εκτεθειμένη μπροστά μου, τρεμούλιαζε από κάβλα... ή έστω έτσι νόμιζα. Τη γυρίζω στα τέσσερα κι αρχίζω να την παίζω, είναι υγρή αλλά όχι πολύ. Την σπρώχνω από τους γοφούς και μπαίνω δυνατά μέσα της, της στρίβω λίγο τη ρώγα και τη γαμάω δυνατά. Της ρίχνω δύο σφαλιάρες στον κώλο μέσα στην κάβλα μου, αντιδρά αλλά αρχίζω να καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά. Τη γυρίζω και την κοιτώ στα μάτια, έτρεμε καθώς έβγαινε από βαθιά μέσα της ένα ελαφρύ κλαψούρισμα. Είδα μέσα στα μάτια της... φόβο. Την έλυσα αμέσως και την πήρα αγκαλιά, μείναμε έτσι σιωπηλοί. Τι να της έλεγα; Νομίζω ψέλλισα " Συγγνώμη ". Την άφησα να κοιμηθεί αλλά εγώ εκείνο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Τις επόμενες ημέρες χάθηκα, μου έστελνε. Προσπαθούσε να μου εξηγήσει ότι εκείνη έφταιγε, ότι αντέδρασε υπερβολικά, ότι ξαφνιάστηκε ότι ότι. Αλλά το κακό είχε γίνει. Δεν είχα κάτι να πω, ούτε τώρα έχω. Κράτησα αποστάσεις, μέχρι που σας είδα μαζί στο μαγαζί μου.

Τέλος μονολόγου.

Με κοιτάζει, όχι με ντροπή, αλλά με πίστη ότι τον νοιώθω. Δεν έχει άδικο.

Ξεφυσώ από ανακούφιση, περίμενα κάτι πολύ πολύ χειρότερο. Μάλλον το κατάλαβε γιατί είχε γυρίσει εντελώς προς το μέρος μου και με κοιτούσε έντονα, σα να προσπαθούσε να μαντέψει τη σκέψη μου.

- Το κορμί σου χαλάρωσε κι έχεις αναψοκοκκινίσει. Γιατί;

Είδα πραγματική απορία για πρώτη φορά στο βλέμμα του και μου έκανε εντύπωση.

- Από το ουίσκι.

(- Ψεύτρα!
- Σκασμός εσύ!)

- Άλλο ένα;

Του λέω και του δίνω το ποτήρι μου. Επιτέλους χαμόγελο!

(Συνεχίζεται)

 

Πολύ όμορφο...
ανυπομονώ για την συνέχεια 

 

Γυρίζει με το ποτό του στο ένα χέρι, ένα μπολάκι στο άλλο και βλέμμα κακού σε ταινία Τζέημς Μπόντ. Απλώνω το χέρι μου να πάρω το ποτήρι αλλά το τραβάει προς το μέρος του και στέκεται εντελώς μπροστά μου. Μέσα από το τζιν είτε διακρίνεται σηκωμάρα είτε εγώ έχω πολύ βρώμικο μυαλό... Σηκώνω το βλέμμα μου να τον κοιτάξω, πρέπει να φαίνομαι εντελώς σαστισμένη διότι γελάνε μέχρι και τα μουστάκια του, κατεβαίνει μπροστά μου αργά κι ακουμπάει το μπωλ στο πάτωμα και κοντοστέκεται. Ο γυμνός λαιμός του είναι ακριβώς μπροστά στο πρόσωπό μου, μπορούσα να δω όλους τους μυς του να πετιούνται από την πίεση της κάθε κίνησής του, τους παλμούς του να κινούνται στις φλέβες του γρήγοροι τώρα και να μυρίζω τη μυρωδιά του.

- Το ποτό σου.

Μου λέει με χαμόγελο στη φωνή, καθώς σηκωνόταν για να καθίσει στην καρέκλα του. Α;! Χάζεψα, κάβλωσα, ξαφνιάστηκα, νευρίασα, πρέπει να άλλαξα σαρανταδώδεκα χρώματα κι εκείνος με το ζόρι μπορούμε να συγκράτησει το γέλιο του.

- Πρέπει να νοιώθεις τέρμα υπερήφανος για τον εαυτό σου αυτή τη στιγμή έτσι;

Χαμογελάει πλατιά αλλά δεν λέει τίποτα, περιμένει. Έχει πετάξει το μπαλάκι και περιμένει. Well played, αυτό του το δίνω. Τώρα τι κάνω; Όπως λέει κι ο φίλος μου ο Μπόμπ Ρος... "ήρθε η ώρα να πάρουμε μια γενναία απόφαση", είπα στον εαυτό μου! Επίσης το συνόδευσα με ένα "δεν θα με τρελάνεις εσύ, εγώ θα σε τρελάνω" έτσι πήρα το πιο πρόστυχο βλέμμα μου κι έσκυψα αργά και πουτανίστικα πάνω από το μπωλ. Το πρόσωπό του έδειχνε τελείως αλλαγμένο τώρα, δεν μπορούσα να καταλάβω εάν αυτό που έκανα τον κάβλωνε ή τον νευρίαζε όσο δεν έπαιρνε.
Του βλέμμα του ταξίδεψε αλλού, έδειχνε να πίνει αδιάφορα το ποτό του χωρίς να μου μιλάει ή να μου δίνει σημασία. Βρήκα ευκαιρία να πιώ λίγο ποτό με δυσκολία, αλλά δεν τα κατάφερνα καλά. Έφυγε και το σέξινες από το παράθυρο, το βλέμμα του όμως μαλάκωσε καθώς με έβλεπε να παλεύω με το μπωλ.

- Αλλά εδώ κοντά μου.

Έκανα να σηκωθώ.

- Όχι έτσι.

Είπε ήρεμα. Σύρθηκα στα τέσσερα μέχρι τα πόδια του.

- Το ποτό σου; Δεν το θες άλλο;

Μου είπε γλυκά. Έγνεψα "ναι".

- Άντε να το φέρεις τότε.

Τον κοίταξα με απορία, το χέρι του έσφιξε το μπράτσο της καρέκλας του.

- Πήγαινε.

Μου είπε συγκρατημένα. Σύρθηκα πάλι μέχρι το μπωλ, προσπάθησα να το δαγκώσω για να το μεταφέρω αλλά μου γλιστρούσε, οπότε άρχισα να το σπρώχνω με τη μύτη μου. Τι γελοίο θέαμα, γιατί δε σηκώνομαι να φύγω; Το φτάνω μέχρι τα πόδια του κι κάνω να σηκωθώ να φύγω, κάποιος πρέπει να σταματήσει αυτή τη φάρσα, ας είμαι εγώ αυτή. Πριν προλάβω όμως να σκεφτώ το οτιδήποτε με πιάνει απαλά από την κοτσίδα και με ακουμπάει στο πόδι του. Μου χάιδευε το κεφάλι τόσο όμορφα που κόντευα να λιώσω, πίνει μια γουλιά.

- Μπράβο ζωάκι.

Λέει και χαμογελάει μόνος του. Νευριάζω.

- Δεν είναι καλύτερα έτσι;

Πάω να απαντήσω...

- Σκασμός, δεν ολοκλήρωσα την πρότασή μου. Δεν είναι καλύτερα έτσι που είσαι καλή κι ήσυχη;

Δεν απαντάω.

- Βλέπεις εσένα σε παρακολουθώ καιρό, ξέρω τι πουταναριό είσαι. Με εσένα είμαι σίγουρος ότι δεν πέφτω έξω.

Δεν απαντάω.

- Το γνωρίζω καλά ότι χρειάζεσαι κάποιον που να θες να είσαι από κάτω του. Δεν σου είναι εύκολο το ξέρω, σ' έχω δει. Μαζεύεις θαυμαστές τους καβλώνεις και τους αφήνεις.

Δεν απαντάω.

- Εγώ δεν ήμουν ποτέ θαυμαστής σου, εγώ απλώς σε έβλεπα από μακριά. Ήθελα να δω το παιχνίδι σου, με διασκέδαζε. Τον είχα παίξει για την κωλάρα σου, οπότε όταν τον είδα μπροστά μου είπα "θα είναι της μοίρας το γραφτό"

Μου έκλεψε την ατάκα μου αλλά... Δεν απαντάω.

- Να ξεσκίσω αυτή την κωλάρα.
- Δεν απαντάω λέω!

Με τραβάει από την κοτσίδα και με σηκώνει πάνω. Φέρνει το πρόσωπό μου στο δικό του.

- Και πολύ καλά θα κάνεις.

Μου δίνει ένα βαθύ φιλί με γλώσσα και τα ξεχνάω όλα. Τι γλώσσα απίστευτη! Τι χείλια, τι ωραία που τα κάνει όλα. Ξεκόλλα μη χαζεύεις! Πριν προλάβω να αντιδράσω εγώ φάει χαστούκα στη μούρη.

- Πάλι σκέφτεσαι;

Μα που το...

- Κάνεις αυτό το πράγμα με τα μάτια σου ακόμη κι όταν τα έχεις κλειστά! Είναι απίστευτο!

Γαμημένο μυαλό, πάλι με πούλησες.

Την ώρα εκείνη που με είχε στα πόδια του στα τέσσερα και με κρατούσε από το λαιμό μπαίνει μέσα ο υπεύθυνος του μαγαζιού που είχα μιλήσει τις προάλλες. Κόκκαλο εγώ.

- Νικόλα έχεις μια παραλαβή.
- Παρέλαβε εσύ για μένα σε παρακαλώ. Είμαι λίγο... απασχολημένος.
- Το βλέπω!

Λέει ο υπάλληλος και χαμογελάει πονηρά. Κάνω να φύγω και με τραβάει από τα μαλλιά.

- Αγρίεψε το ζωάκι.

Είπε με κέφι στον υπεύθυνο καθώς έφευγε.

- Κάτσε φρόνιμα.

Μου είπε αυστηρά κι έμεινα στη θέση μου.

- Δε φταις εσύ ζωάκι. Δεν έχεις βρει κάποιον να σε εξημερώσει. Μπορεί και να άξιζε τον κόπο.

Σα να άλλαξε εντελώς διάθεση με σηκώνει να κάτσω στον καναπέ και κάθεται δίπλα μου.

- Τι κάνεις το βράδυ μικρό μου Γκόλουμ;

Με ρωτάει όλο γλύκα.

- Εεε, τίποτα.

Του απαντάω σα χαζή.

- Λάθος! Θα βγεις μαζί μου, ραντεβού εδώ στις 9.00. Βάλε κάτι πρόστυχο, θέλω να δουν όλοι την υπέροχη κωλάρα σου.

Μου κλείνει πονηρά το μάτι και με αφήνει εκεί στον καναπέ να κοιτάω σα χαμένη.

(Συνεχίζεται)

 

Τι ιστορία....    

 

   thank you!! 

 

Κι εγώ που γενικά δεν ψήνομαι πια με τις ιστορίες εδω μέσα, αυτήν την περιμένω με αγωνία, μου αρέσει αυτή η φρεσκάδα στην γραφή και η ευρηματικότητα στα plot twists...
Εύγε νέα μου!  

 

Thank yoooou !!   

 

Keep writing!
Είμαστε αχόρταγοι!