Πέντε λεπτά ακόμα...

Το ξυπνητήρι ξεκίνησε να χτυπάει σιγανά, αλλα της ήταν αρκετο.
Το χέρι της πήγε αυτόματα στο κομοδίνο, και το έκλεισε. Τέντωσε αργά όσο πιο πολλούς μυς γινόταν προσεκτικά, ψάχνοντας ίσως, κάποιο σημάδι πόνου. Με ανακούφιση -και κάποια έκπληξη- συνειδητοποίησε οτί εκτός από την μουδιασμένη αίσθηση ανάμεσα στα πόδια της, τίποτα άλλο δεν πονούσε. Η τουλάχιστον τίποτα που δε θα περνούσε ως το βράδυ.. Χαμογέλασε.

Τα μάτια της άνοιξαν και τον κοίταξαν.. Έμεινε για λίγο ακίνητη κρατώντας την ανάσα της για μερικά δευτερόλεπτα και παρατηρώντας τη δική του. Ήρεμη, βάθιά. Γυρνώντας ολόκληρο το κορμί της αργα και απαλά τον αγκάλιασε, τα χείλη της ακούμπησαν την κορυφή του ώμου του και τον φίλησε, μύρισε το δέρμα του κλείνοντας τα μάτια με ευχαρίστηση και έμεινε στην ίδια θέση... Αυτό είναι το τελετουργικό της κάθε πρωί. Δεν είναι σίγουρη αν το ξέρει, πάντως αν το ξέρει δεν της έχει πει ποτέ τίποτα, ούτε καν ενα υπονοούμενο. Και καλύτερα να μην το καταλάβει, ειδικά τωρα. Είναι το μυστικό της. Το μόνο μυστικό που θα του κρατούσε ποτέ. Κοίταξε το πρόσωπό του και άπλωσε το χέρι της να δίωξει το πάπλωμα από πάνω της, για να σηκώθεί. Τα πόδια της ακούμπησαν το πάτωμα. Κρύο.

Τα χέρια του την άρπαξαν και την τράβηξε πάνω του, με την πλάτη της γυρισμένη προς τον εαυτό του. Το ένα χέρι του σφιγμένο στο λαιμό της και το αλλο ήδη κατέβαινε από την μέση της ανάμεσα στα πόδια της. "Με ξύπνησες κοριτσάκι" Η ανάσα του καυτή στο αυτί της ενώ τα δάχτυλά του εξερεύνησαν μέσα της. Δεν του αντιστάθηκε, άντίθετα, έιχε γίνει μούσκεμα. "Ξέρεις τι θέλω κοριτσάκι? Να σε γαμήσω και να γεμίσω την τρυπούλα σου πριν πας για δουλειά. Και όλη μέρα να στάζεις, να λερώσεις και το βρακάκι σου, το αμάξι, την καρέκλα... " Βγάζοντας τα δάχτυλά του, την άνοιξε και γλίστρησε μέσα της ολόκληρο το σκληρό καυλί του με μία κίνηση. Το σώμα της τινάχτηκε. "Ευχαριστώ Κύριε" προσπάθησε να πει αλλά εκέινος ήδη μπαινόβγαινε μέσα της με τόση δύναμη που δε την άκουσε. Και δεν τον ένοιαζε. Ήθελε μόνο, να μπαίνει κάθε φορά όλο και πιο βαθιά μέσα της. Το χέρι στο λαιμό της με κάθε ώθηση έσφιγγε όλο και πιο πολύ για να την κρατήσει στο ίδιο σημείο και τα δόντια του χώθηκαν στο λαιμο της και στην πλάτη της ξανά και ξανά, αφήνονας κόκκινα μισοφέγγαρα πάνω στο δέρμα της. Την ένιωσε να ανατριχιάζει ολόκληρη, έπιασε τη μια της ρώγα και την έστριψε. Ένιωσε τη τρύπα της να συσπάται και να γίνεται ακόμα πιο υγρή, κάθε φορά που τραβιόταν έξω οι χυμοί της έτρεχαν στα μπούτια της, στα αρχίδια του και στο κρεβάτι. Εκείνη το ήξερε οτι αυτό ήθελε, να τη νιωθει να στάζει πάνω του, τον τρέλαινε αυτή η αίσθηση σε σημείο που ούτε καν αυτός είχε πια τον έλεγχο για λίγο.

Ξέρετε ποια είναι αυτή η στιγμή της απόλυτης ήδονής?
Αυτή η στιγμή που υπάρχεις απλά, με κενό μυαλό, τρέμοντας από απόλαυση λίγο πριν την κορύφωση.
Όταν όλες οι αισθήσεις είναι τόσο έντονες που όλη η πραγματικότητα σβήνει και μένεις μόνο εσύ να αιωρήσαι μέσα σε ένα σκοτάδι από φωτιά.
Και καθώς αιωρήσαι, γίνονται όλα καθαρά για μια στιγμή- ότι κι αν αυτο σημαίνει για τον καθένα- και αμέσως ξεκινάει η ελεύθερη πτώση.

Για λίγα δευτερόλεπτα δεν ήταν άνθρωποι, ήταν σώματα που πάλευαν απεγνωσμένα να γίνουν ένα, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούν να φαγωθούν.

Το καυλί του συσπάστηκε έντονα και αφέθηκε να χύσει μέσα της. Την ένιωσε να τελειώνει μαζί του και η τρύπα της συσπάστηκε προς τα μέσα σαν να προσπαθούσε να ρουφήξει και την τελευταία σταγόνα απ' το σπέρμα του. Περίμενε έτσι, με τα χέρια του γύρω της και το προσωπό του στο λαιμό της, μέχρι να τη νίωσει να ήρεμεί λίγο και την έσπρωξε τρυφερά να σηκωθεί απ' το κρεβάτι να πάει για δουλειά. Πριν βγει απ το δωμάτιο της είπε χαμογελώντας, "'Ετσι θα έπρεπε να πηγαίνεις για δουλειά κοριτσάκι, γεμάτη απο τον Κύριο σου, καυλωμένη και να στάζεις. Αλλά είσαι τυχέρη που δουλεύεις τόσο νωρίς. Να είσαι καλό κορίτσι. Καλημέρα." Μια ανατριχίλα τη διαπέρασε, μπορούσε να διαβάσει την απειλητική του διάθεση. Ήταν και πάλι καυλωμένη και μόνο στη σκέψη του τι θα επακολουθούσε για ακόμα μία νύχτα. "Μάλιστα Κύριε. Κάλη σας μέρα" του απάντησε και βγήκε απ το δωμάτιο.

Ενώ περίμενε το αμάξι της να ζεστάνει, ένιωσε τα υγρά του να βγαίνουν από μέσα της και να μουσκέυουν το εσωρουχο και το παντελόνι της, έκλεισε τα μάτια και έφερε στο μυαλό της τις τελευταίες μέρες. Η απαίτηση του για την υποταγή της είχε γίνει πια καθημερινή, σχεδόν επιτακτική από την πλευρά του. Και παρόλο που ο λογικός της εαυτός ούρλιαζε μέσα της ότι το τραβάει πολύ αυτή η αναντίρρητη παράδοση της, το κορμί της έλεγε και επέλεγε το αντίθετο. Η υποταγή της έμοιαζε πια τόσο φυσική, σα να έπρεπε απ΄ την αρχή να είναι έτσι. Αλήθεια, γιατί δεν ήταν έτσι πριν? Πως πέρασε τόσος καιρός χωρίς η ίδια να καταλάβει πόσο ανάγκη είχε απλά να απλώσει το χέρι και να παραδώσει τα ήνια. Έτσι απλά.
Ανατρίχιασε.
Η υποταγή της ήταν το πιο απελευθερωτικό συναίσθημα που είχε νιώσει ποτέ.

 

Oh lalala.
Πολύ ωραίο κείμενο 

 

Καμία σχέση με υποταγή το κειμενάκι.
Καύλα όμως   

 

καλογραμμένο και γοητευτικό  

 

Καυλώσαμε