Πρόσωπο με πρόσωπο

Ο Αχιλλέας έκλεινε σήμερα 6 μήνες στην εταιρία. Παρα τον ενθουσιασμό του, αισθανόταν αγωνία, μιας και στις 14.30 θα συμμετείχε μαζί με τον μάνατζερ του και τους τρεις διευθυντές σε ένα meeting όπου θα παρουσίαζε μια αναλυτική αναφορά, σχετικά με την πρόοδο των υποθέσεων που διαχειριζόταν η εταιρία, τα προβλήματα που συνήθως προέκυπταν, το οικονομικο κόστος για τους πελάτες και την ίδια την εταιρία αλλά και τις πιθανές βελτιώσεις.
Μετά το τέλος της παρουσίασης, οι διευθυντές ανακοίνωσαν μια νέα πρόταση που αφορούσε τη συνεργασία με μια άλλη εταιρία, με σκοπό την άμεση επίλυση των προβλημάτων και την εξοικονόμηση χρόνου και πόρων. Για το λόγο αυτό, ο Αχιλλέας θα έπρεπε από την επόμενη εβδομάδα να συνεργάζεται στενά με κάποιον υπάλληλο που θα υποδείκνυε η άλλη εταιρία και να εφαρμόζουν την κοινή γραμμή.
Αυτή η απόφαση προκάλεσε δυσφορία στον Αχιλλέα. Είχε συνηθίσει να λύνει άμεσα και αποτελεσματικα τα όποια προβλήματα, να εργάζεται με γρήγορο ρυθμό, να παίρνει πρωτοβουλίες και να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης των ανώτερων του.
Παρα τη δυσφορία του αυτή, αποφάσισε να μην εκφραστεί και να εφαρμόσει, ως όφειλε την απόφαση. Σκέφτηκε μάλιστα πως ο ίδιος δεν επρόκειτο να αλλάξει οποιαδήποτε από τις μεθόδους του και ότι θα γινόταν αυστηρός και σκληρός εάν ο νέος του, πλέον, συνεργάτης δεν ανταποκρινόταν στα δεδομένα αυτά.
Η επόμενη Δευτέρα ήρθε πολύ πιο γρήγορα από όσο φανταζόταν ο Αχιλλέας και κατά τις 10.00 έλαβε ένα email από το νέο του συνεργάτη, τον Γιώργο. Στο κείμενο του, ο Γιώργος συστηνόταν ως ο νέος του συνεργάτης. Ανέφερε επίσης πως ήταν ενθουσιασμένος για την ευκαιρία αυτή, μια και είχε ακούσει καλά λόγια από το δικό του διευθυντή για την εταιρία του Αχιλλέα. Τέλος, υποστήριξε ότι ανυπομονούσε να επικοινωνήσουν και πως θα ήταν διαθέσιμος οποιαδήποτε στιγμή.
Ο Αχιλλέας σκέφτηκε, διαβάζοντας το email «Μαλακίες! Κάτσε να σε παρω τηλέφωνο και θα σου πω εγώ». Σήκωσε το ακουστικό, πληκτρολόγησε τον αριθμό που είδε στην υπογραφή του email που είχε λάβει και όταν πήρε απάντηση από την άλλη μεριά της γραμμής, με πολύ ψυχρό ύφος ζήτησε να μιλήσει με το Γιώργο. Εκείνος του απάντησε ευχάριστα πως ήταν ο ίδιος. Αφού συστήθηκαν, ξεκίνησαν να μιλούν για τη δουλειά. Ο Αχιλλέας παρέμενε αρκετά τυπικός και ψυχρός. Του έκανε εντύπωση ωστόσο η φωνή του Γιώργου. Ήταν μπάσα και ενρινη. Ακουγόταν αρκετά άνετος στην αρχή, ωστόσο η ψυχρότητα του Αχιλλέα ύψωνε ανάχωμα στην άνεση του αυτή, με αποτέλεσμα προς το τέλος της τηλεφωνικής επικοινωνίας ο Γιώργος να μιλάει στον ίδιο τυπικό τόνο με το συνομιλητή του.
Οι εβδομάδες κυλούσαν γρήγορα, οι δυο άντρες περνούσαν αρκετές ώρες την ημέρα, ανταλλάσσοντας emails και μιλώντας στο τηλέφωνο. Ο Αχιλλέας δεν εγκατέλειψε την ψυχρότητα του και δε δίστασε αρκετές φορές να γίνει σκληρός με το Γιώργο. Ως καλός επεγγελματίας, ωστόσο, ποτέ δεν ξέφυγε από τα πλαίσια που επιβάλλουν τα επαγγελματικά ήθη. Ο Γιώργος ήταν ξεκάθαρο πως είχε στενοχωρηθεί αρκετές φορές από την αυστηρότητα του Αχιλλέα, ωστόσο, είχε αποφασίσει να είναι άνετος και χαλαρός στην μεταξύ τους επικοινωνία και προσπαθούσε να ανταποκρίνεται στις υψηλές απαιτήσεις που ο Αχιλλέας έθετε.
Ήταν Πέμπτη και την Κυριακή που πλησίαζε ο Αχιλλέας είχε γενέθλια. Αποφασισε να κλείσει τραπέζι σε ένα μπαρ την Παρασκευή στο οποίο θα καλούσε τους φίλους και του συναδέλφους του. Ο Γιώργος ήταν ένας από τους πρώτους που σκέφτηκε να καλέσει, μιας και περνούσαν πολλές ώρες την ημέρα μαζί και ήθελε να τον «αποζημιώσει» για την ψυχρή και σκληρή συμπεριφορά που του είχε δείξει όλον αυτό τον καιρό. Μίλησαν στο τηλέφωνο πριν το σχόλασμα και του είπε « Γιώργο να σου πω, αύριο το βράδυ έχω κλείσει τραπέζι για τα γενέθλια μου σε ένα μπαρ στο κέντρο. Εαν δεν έχεις κανονισει τίποτα έλα να κεράσω ποτακι» ο Γιώργος ευχάριστα ξαφνιασμένος απάντησε « έλα ρε χρόνια πολλά να τα εκατοστήσεις! Τα πόσα κλείνεις;», «κλείνω τα 28 και μπαίνω στα 29» απάντησε ο Αχιλλέας. Από την άλλη άκρη του τηλεφώνου δεν ακούστηκε τίποτα για λίγα δευτερόλεπτα. «Έλα μ ακούς;» Ρώτησε ο Αχιλλέας. «Ναι ναι σ ακούω. Σκεφτόμουν ότι έχω δουλειά μέχρι αργά αύριο τελευταία ημέρα του μήνα και Παρασκευή κιόλας οπότε μου είναι λίγο δύσκολο.» Ο Αχιλλέας τότε τον καθησύχασε « έλα εντάξει δουλεύεις σαν το σκυλί σου φορτώνομαι κι εγώ καταλαβαίνω. Πάντως θα θελα να έρθεις να γνωριστούμε κιόλας μιας και δουλεύουμε τόσο καιρό μαζί και δεν έχουμε γνωριστεί από κοντά».
Ο Γιώργος το σκέφτηκε λίγο και του είπε « εντάξει θα έρθω αλλά να ξέρεις θα αργήσω».
......Συνεχίζεται......

 

Έφτασε Παρασκευή απόγευμα, ο Αχιλλέας τακτοποιούσε το γραφείο του λίγο πριν το σχόλασμα. Η σταθερή τηλεφωνική συσκευή, δίπλα από την οθόνη του ντέσκτοπ άρχισε να αναβοσβήνει και να κουδουνίζει. Στην οθόνη της αναγραφόταν ο αριθμός που αντιστοιχούσε στη γνώριμη -εδώ και εβδομάδες πλέον- τηλεφωνική γραμμή του Γιώργου.
Με εμφανή δυσθυμία, καθώς ήθελε να φύγει από το γραφείο για να προλάβει όλες τις δουλειές που είχε κανονισει , ο Αχιλλέας απάντησε, χωρίς να εκδηλώσει το συναισθημα του αυτό. «Έλα Αχιλλέα, ο Γιώργος είμαι, συγγνώμη που σε καθυστερώ, ήθελα να σου μιλήσω οπωσδήποτε για δυο πράγματα». «Κανένα θέμα, απλώς όσο γίνεται πες μου γρήγορα γιατί έχω κανονισει κούρεμα σε 3 τέταρτα και ίσα ίσα που προλαβαίνω» απάντησε ο Αχιλλέας. «Πρώτα θέλω να τσεκάρεις, αν μπορείς, τον τελευταίο λογαριασμό του πελάτη από τη Νορβηγία στο mail που μόλις σου έστειλα.» Ο Αχιλλέας άνοιξε το mail και διάβασε προσεκτικά το τιμολόγιο του πελάτη. « ναι είναι κομπλέ, προχώρα και ζήτησε του επίσης να το συγκρίνει με τα δικά του δεδομένα και να επιβεβαιώσει » . «Τέλεια σε ευχαριστώ πολύ» απάντησε ο Γιώργος και συνέχισε «ακου, όπως σου είπα θέλω να έρθω απόψε αλλά θα καθυστερήσω γιατί έχω παρα πολλή δουλειά ακόμα». « καταλαβαίνω, αλλά κάνε λίγη κράτει ρε συ. Δεν το λέω για να έρθεις ντε και καλά στο δικό μου πάρτυ αλλά για σένα, είναι Παρασκευή βράδυ μην κάτσεις να δουλέψεις κρίμα είναι. Αν έρθεις πάντως, το τραπέζι είναι στο όνομα μου οπότε θα σε φέρει ο PR του μαγαζιού» αντέτεινε ο Αχιλλέας. «Έγινε σ ευχαριστώ θα τα πούμε το βράδυ». Ο Αχιλλέας έκλεισε το τηλέφωνο, μάζεψε τα πράγματα του και έφυγε σαν δαιμονισμένος από το γραφείο, κατευθυνόμενος στο κομμωτήριο για το ραντεβού του.
Η ώρα είχε πάει 8.30 και ο Αχιλλέας με ανανεωμένη διάθεση, φρεσκοκουρεμένος, έχοντας μόλις αγοράσει ένα καινούριο άρωμα που είχε βάλει στο μάτι από καιρό και αφού πήρε τα ρούχα από το καθαριστήριο, μπήκε στο διαμέρισμα του. Κοιταξε το ρολόι και σκέφτηκε ότι ίσα ίσα που προλάβαινε να φάει κάτι, να κάνει ντους, να ετοιμαστεί και να κατευθυνθεί στο μαγαζί που είχε κλείσει τραπέζι. Χωρίς να χάσει χρόνο, άναψε θερμοσίφωνα, ζέστανε το φαγητό στα μικροκύματα και ετοίμασε τα ρούχα που θα φορούσε.
4,5 ώρες αργότερα, ο Αχιλλέας διασκέδαζε με την παρέα του στο μπαρ που είχε κλείσει τραπέζι. Φορούσε ένα μπεζ καφέ blazer με χάλκινα μανικετόκουμπα, λευκό πουκάμισο, σκούρο μπλε σκινι τζιν παντελόνι με καφέ ζώνη και σκούρα καφέ derby δερμάτινα παπούτσια. Είχε πιει αρκετά αλλά όχι υπερβολικά. Έπαιζε ελληνική και ξένη μουσική και η διάθεση του ήταν τέλεια! Όλοι περνούσαν ωραία. Τραγουδούσαν και χόρευαν. Ξαφνικά είδε την PR του μαγαζιού να κατευθύνεται προς το μέρος του. Πίσω της ερχόταν κάποιος που, λόγω του φωτισμού, δε φαινόταν ξεκάθαρα. «Εδώ είναι η παρέα σας» είπε η κοπέλα στον άντρα που την ακολουθούσε.
Ο Αχιλλέας σηκώθηκε όρθιος. Χαμογέλασε και με εγκαρδιότητα έδωσε το χέρι στον τύπο που τώρα φαινόταν καθαρά. «ο Γιώργος;» τον ρώτησε. «Ναι! γεια σου Αχιλλέα» αποκρίθηκε εκεινος. «Γεια σου Γιώργο, καλωσήρθες, χαΐρομαι που σε γνωρίζω από κοντά» είπε με εύθυμη διάθεση ο Αχιλλέας. «Κι εγώ φίλε μου! Χρόνια πολλά και ότι επιθυμείς». Ο Αχιλλέας, αφού ευχαρίστησε το Γιώργο, τον σύστησε στην υπόλοιπη παρέα του, ως συνεργάτη από τη δουλειά του και του γέμισε το ποτήρι με λίγη από τη σαμπάνια που είχε μείνει. Ξεκίνησαν να συζητάνε και σταδιακά άρχισε να τον παρατηρεί. Ήταν μελαχροινός, αρκετά τριχωτός, με γενια 3 ημερών, είχε κοντά μαύρα μαλλιά με κάποιες άσπρες τρίχες στους κροτάφους, έντονα μακρυά φρύδια, υπέροχα μαύρα ματια, μεγάλο αστραφτερό χαμόγελο και πολλά υποσχόμενο βλέμμα. Από το σώμα του μπορούσε να καταλάβει ότι ήταν περίπου γύρω στο 1.75-1.80, κανονικά κιλά, με ένα οχι υπερβολικά σφιχτό σώμα. Ήταν προφανές ότι είχε λίγη ώρα που είχε τελείωσε τη δουλειά, γιατί το ντύσιμο του ήταν αρκετά καζουαλ και φαινόταν κουρασμένος. Σε λίγο αισθάνθηκε το βλέμμα του Γιώργου καρφωμένο πάνω του. Ήταν βλέμμα έντονο που συνοδευόταν από πονηρό χαμόγελο.
Όση ώρα ο Γιώργος έπινε τη σαμπάνια του και άκουγε τον Αχιλλέα να του μιλάει, είχε αράξει στην καρέκλα του και είχε καθίσει σταυροπόδι. Δεν ξεκόλλαγε τα ματια του, άλλοτε από τα ματια του Αχιλλέα και άλλοτε από το σώμα του. Ο Αχιλλέας, παρα την αμηχανία, άρχισε να γουστάρει, αλλά φρόντισε να μην το αφήσει να φανεί, σκεπτόμενος ότι κατά πάσα πιθανότητα έκανε λάθος. Αλλά και πάλι, λάθος να μην έκανε, σίγουρα δεν ήταν ο κατάλληλος τόπος για καβλαντα.
Λίγα λεπτά αργότερα και αφού ο Γιώργος είχε πιει τη σαμπάνια του, σηκώθηκε και ετοιμάστηκε να φύγει, λέγοντας « λοιπόν εγώ την κάνω γιατί είμαι εξουθενωμένος. Αχιλλέα χρόνια σου πολλά ότι επιθυμείς και να ξέρεις ήρθα από περιέργεια να δω ποιο τσογλανι μου κάνει τη ζωή πατίνι τόσο καιρό» και χαμογέλασε καρφώνοντας τον μέσα στα ματια και κρατώντας σφιχτά το χέρι του με το δικό του. Εκείνος, με αμήχανο χαμόγελο τον ευχαρίστησε για την παρουσία του, του είπε ότι χάρηκε που τον γνώρισε και θα χαιρόταν να τα ξαναπούνε εκτός γραφείου.
Ο Γιώργος πήρε το δερμάτινο μπουφάν του στα χέρια και κλείνοντας του το μάτι του είπε «θε γίνει πολύ σύντομα, τσαο μικρέ !». Κατευθύνθηκε προς την έξοδο με πολύ τουπέ και χάθηκε. Ο Αχιλλέας συνέχισε να πίνει το ποτό του εμφανώς αναστατωμένος και προφανώς κατακαύλωμένος από όσα είχαν προηγηθεί. Για να μη δώσει στόχο στην παρέα συνέχισε να τραγουδάει και να χορεύει. Ωστόσο ένιωθε ότι ο Γιώργος που αποδείχθηκε αρκετά μάγκας τελικά, με μια δυο κουβέντες κατάφερε και του γαμησει το μυαλό.
...... Συνεχίζεται.......

 

Ωραίο στυλ έχει ο Αχχιλέας  

Ανυπομονώ για τη συνέχεια της ιστορίας σου. Keep writing @You_only_live_once

 

Γύρω στις 2 το μεσημέρι, ο Αχιλλέας άνοιξε τα ματια του. Μια αχτίδα φωτός που περνούσε από τις γρίλιες, έφτανε στο μέτωπο του. Όταν πια απέκτησε πλήρη επικοινωνία με το περιβάλλον, γύρισε ανάσκελα στο κρεβάτι και άρχισε να σκέφτεται την προηγούμενη νύχτα.

Είχε περάσει ωραία, παρά την κούραση του. Το «πάρτυ» ήταν απολύτως επιτυχημένο. Ευχαριστήθηκε το ποτό, τη μουσική, το χώρο και την παρέα. Γύρισε σπίτι στις 4.30, μιας και ύστερα από το μπαρ στο κέντρο, η παρέα επισκέφθηκε ένα νυχτερινό κέντρο, μπουζούκια κατά πολλούς, «τόπο λατρείας» όπως τον αποκαλούσε ο Αχιλλέας, που τραγουδούσαν δυο αγαπημένοι του τραγουδιστές.

Σκεπτόμενος το χθεσινοβραδινό, θυμήθηκε το Γιώργο. Προσπάθησε να φέρει στο μυαλό του λεπτομέρειες. Λεπτομέρειες από την εμφάνιση του, τη συμπεριφορά του, τη διάδραση τους. Θυμήθηκε τη στιχομυθία που είχαν, όταν εκείνος έφευγε. Ποτέ ξανά δεν τον είχε αποκαλέσει κάποιος «τσογλανι». Ήταν βέβαιος ότι ο τόνος του δεν υπέκρυπτε θυμό ή κακία. Ένιωθε πως η προσφώνηση του αυτή είχε σεξουαλικό υπόβαθρο.

Ωστόσο δε μπορούσε να είναι σίγουρος. Επέλεξε παρόλα αυτά να δεχθεί αυτή την εκδοχή, γιατί είχε εμφανή αποτελέσματα. Είχε καβλωσει. Είχε καβλωσει στην ιδέα ότι ο Γιώργος του έδειξε ότι είχε πρόθεση να επιβάλλει τον τσαμπουκά του. Ο ίδιος δεν αντέδρασε, επειδή δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να το κάνει. Όχι από αδιαφορία. Αλλά γιατί αυτό του υπέδειξε η φύση του.

Ο Αχιλλέας ήταν ένας γκει άνδρας. Σεξουαλικα εκφραζόταν από το ρόλο και τη θέση του υποτακτικού. Η θέση αυτή, ωστόσο, δεν περιοριζόταν αποκλειστικά στο σεξ. Χαρακτήριζε τις σχέσεις του με τους ερωτικούς του συντρόφους εν όλω. Εκφραζόταν μέσω της υποταγής στον Άνδρα, σε εκείνον που ήταν ο Άντρας Αφέντης του. Εκδήλωνε την αγάπη του, τη φροντίδα, την έννοια και την υποταγή του στον σύντροφο του. Μια υποταγή ουσίας. Στην κοινωνική και επαγγελματική του ζωή όμως, εμφορείτο από δυναμισμό, τόλμη και αναλάμβανε πρωτοβουλίες. Διατηρούσε γενικά ένα ηγετικό προφίλ. Κανεις δε γνώριζε γι αυτόν και ούτε χρειάστηκε ποτέ να ερωτηθεί για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, καθώς δεν έδινε ο ίδιος τέτοιο δικαίωμα.

Έβαλε το χέρι του μέσα από το μποξεράκι του και έπιασε τον πουτσο του. Είχε αρχίσει να σκληραίνει και να σηκώνεται. Άρχισε να τραβαει μαλακια απαλά. Ευχαριστήθηκε την αίσθηση αυτή. Είχε κλείσει τα ματια και είχε γύρει το κεφάλι προς τα πίσω μέσα στο μαξιλάρι. Ανάσαινε βαριά. Είχε αρχίσει να νιώθει την καυλα να εκτείνεται και στο υπόλοιπο του σώμα. Τα αυτιά του, τα χείλη του, τα βλέφαρα του, τα κάτω άκρα και τον κωλο του. Η απόλαυση του αυτή ωστόσο, διεκόπη απότομα.

Το κινητό του τηλέφωνο, που βρισκόταν στο κομοδίνο αριστερά του, κουδούνισε με τον ήχο μηνύματος. Εκνευρισμένος που έπρεπε να διακόψει τη φαντασιακή κατάσταση στην οποία είχε βυθιστεί, άπλωσε απρόθυμα το αριστερό του χέρι και έπιασε το κινητό. Στην ήδη αναμμένη οθόνη, είδε την ειδοποίηση ενός μηνύματος από το μέσεντζερ, το περιεχόμενο του οποίου δεν εμφανιζόταν, καθώς ο αποστολέας δεν ήταν στις υπάρχουσες επαφές του Αχιλλέα. Με απορία συνδέθηκε στην εφαρμογή και με ευχάριστη έκπληξη είδε ότι ο Γιώργος του είχε στείλει μήνυμα. Συγκεκριμένα στο μήνυμα του έγραφε « χθες κερασες εσυ. Σήμερα θα κεράσω εγώ. Πάμε για καφέ και βόλτα.»

Ο Αχιλλέας χάρηκε πολύ για το μήνυμα που έλαβε και ιδιαίτερα για το γεγονός ότι ο Γιώργος του πρότεινε τόσο σύντομα να συναντηθούν. Πιάστηκε εξαπίνης. Δεν το περίμενε. Και μάλιστα τη στιγμή εκείνη που μαλακιζοταν, σκεφτόμενος το Γιώργο. Αποφάσισε να μη χάσει χρόνο και να του απαντήσει αμέσως. Θέλησε να μην δώσει μια επιτηδευμένη απάντηση, αλλά να αφεθεί να απαντήσει με υπακοή, ανταποκρινόμενος στο απαιτητικό ύφος του αρχικού μηνύματος.

«Βεβαίως. Σε πόση ώρα και που;» έγραψε και πάτησε το πλήκτρο της αποστολής. Το μήνυμα παραδόθηκε και ο παραλήπτης το διάβασε. Ξεκίνησε να πληκτρολογεί αμέσως. Η απάντηση ήρθε ακαριαία «good boi». Ο Αχιλλέας άρχισε να επιβεβαιώνεται στην αρχική του υποψία ότι πίσω από το έντονο βλέμμα και τα εκφραστικά μέσα του Γιώργου υποβόσκει κάτι σεξουαλικο.

Η προσφώνηση “boi” χρησιμοποιείται κατά κόρον από τους Masters και τους Daddies στην bdsm σκηνή του εξωτερικού και ο Αχιλλέας το γνώριζε αυτό. Το μόνο πράγμα για το οποίο δεν ήταν βέβαιος ήταν σε ποια από τις δυο κατηγορίες ανήκε ο Γιώργος. Πόσο πολύ ήταν διατεθειμένος να το τραβήξει.

Για να κατανοήσει την πρόθεση του συνομιλητή του, αποφάσισε να απαντήσει με ένα απλό τυπικό «ευχαριστώ». Ο Γιώργος ξεκίνησε να πληκτρολογει και η απάντηση δεν άργησε να έρθει. «Μ αρέσει που απάντησες αμέσως. Έτσι σε θέλω έτοιμο. Λοιπόν σε 1,5 ώρα στο Θησείο, στον πεζόδρομο που κατεβαίνει προς την Πειραιώς. Θα με δεις να κάθομαι σε ένα παγκάκι δίπλα από από την πεζογέφυρα που περνάει πάνω από τις γραμμές του ηλεκτρικού.»

Ο Αχιλλέας απάντησε «θα είμαι εκεί».

Άφησε το κινητό και πήγε να ανάψει τον θερμοσίφωνα και να ετοιμάσει τα ρούχα που θα φορούσε. Ήταν προβληματισμένος και γι αυτό άνοιξε τα στόρια να δει τι καιρό είχε. Ο ήλιος του μεσημεριού τον χτύπησε κατά πρόσωπο. Ελάχιστα σύννεφα υπήρχαν στον ουρανό. Η θερμοκρασία ήταν αρκετά υψηλή για την εποχή. Σκέφτηκε ότι θα ταίριαζε ένα καζουαλ μεν, προσεγμένο δε ντύσιμο. Σε κάθε περίπτωση, δεν ήθελε να είναι βαρύ για να μην ιδρώσει, αλλά ούτε ελαφρύ, για να μην κρυώσει, μιας και το προγραμμα προέβλεπε και βόλτα. Αφού αποφάσισε τι θα φορέσει, έκανε ντους, ξυριστηκε με επιμέλεια στις ευαίσθητες περιοχές, έπλυνε δοντια και αφού στέγνωσε ντύθηκε.

Ειχε διαλέξει ένα λευκό κοντομάνικο brand μπλουζάκι χωρίς στάμπα, ένα μαύρο σκινι τζιν παντελόνι, λευκά μεγάλα σνικερς και ένα σκούρο καφέ κοντό εφαρμοστό δερμάτινο τζάκετ με μεταλλικές λεπτομέρειες. Το σύνολο συμπληρωνόταν από το ασημένιο ματ ρολόι στον αριστερό του καρπό. Φόρεσε ένα κλασικό ανοιξιάτικο άρωμα, τα μαύρα γυαλιά με το χαρακτηριστικό χρυσό «T» κατά μήκος του σκελετού, άφησε τα μαλλιά του κάτω χωρίς ιδιαίτερο στυλ, πήρε πορτοφόλι κινητό και κλειδιά, έκλεισε την πόρτα, κλείδωσε και έφυγε.

Το σημείο που του υπέδειξε ο Γιώργος απείχε περίπου 20 λεπτά και είχε, ήδη, περάσει 1 ώρα από τη στιγμή που είχαν επικοινωνήσει. Ύστερα από 15 λεπτά, βγήκε από το σταθμό στο Θησείο και κατευθύνθηκε προς τον πεζόδρομο της Ερμού που κατηφορίζει προς τον Κεραμεικό. Στην προσπάθεια του όμως να κοιτάξει σε κάθε παγκάκι μήπως βρει το Γιώργο, άρχισε να επιβραδύνει -δεδομένης κιόλας της πολυκοσμίας- και έτσι ο χρόνος περνούσε. Τώρα πια, είχε αρχίσει να αισθάνεται αυτή την ευχάριστη αγωνία και το ήπιο κάψιμο στο στομάχι. Ήθελε να τον συναντήσει οπωσδήποτε.


Έχοντας διανύσει τα 3/4 του δρόμου και αφού είχε εντοπίσει την πεζογέφυρα που του είχε αρχικά υποδείξει, τον είδε να κάθεται σε ένα παγκάκι μόνος. Η καρδιά του άρχισε να χτυπά λίγο πιο βαθειά από ότι χτυπούσε μέχρι τώρα. Το στόμα του στέγνωσε. Προχώρησε χαμογελώντας προς το μέρος του Γιώργου. Εκείνος είχε στραμμένο το κεφάλι στο πλάι, προς το τέλος του δρόμου. Δεν τον είχε αντιληφθεί. Όταν ο Αχιλλέας πλησίασε αρκετά, είπε με σταθερή και ήρεμη φωνή «Καλησπερα».

Ο Γιώργος γύρισε αργά το κεφάλι προς τον Αχιλλέα. Ήταν ατάραχος. Μασούσε τσίχλα. Δεν μίλησε. Έγειρε πίσω στο παγκάκι, ανοίγοντας τα χέρια του και αγκαλιάζοντας την ξύλινη πλάτη του. Έβαλε το δεξί πόδι πάνω στο αριστερό. Κατέβασε τα γυαλιά ηλίου. Κοιτούσε επίμονα στα μάτια τον Αχιλλέα. Ήθελε να διαπιστώσει κατά πόσο ο Αχιλλέας είχε αντιληφθεί το ύφος και τις προθέσεις του. Πόσο συνειδητοποιημένος και αποφασισμένος ήταν. Εκείνος στεκόταν όρθιος ακίνητος με ένα ελαφρύ χαμόγελο σχηματισμένο στο πρόσωπο του. Δεν είχε πρόθεση να κάνει κάτι αν δεν έδινε το έναυσμα ο Γιώργος. Η ένταση ήταν προφανής και είχε κατακλύσει τη μεταξύ τους απόσταση.

Ο Γιώργος αφού περίμενε 3 λεπτά χωρίς να βγάλει λέξη, κοιτώντας επίμονα στα μάτια τον Αχιλλέα και αφού, πλέον η σιωπή και το κατάματα κοίταγμα δυο αντρών, με τον ένα να κάθεται αραχτός και τον άλλο όρθιο μπροστά του, είχε γίνει αντιληπτό στους παρακείμενους και τους περαστικούς, αποφάσισε να μιλήσει. Με ένα νεύμα του κεφαλιού του και χωρίς να παίρνει τα μάτια του από τα μάτια του Αχιλλέα του είπε «Τώρα μπορείς να κάτσεις».

..........Συνεχίζεται...........