Καθρέφτης συναισθημάτων

Σκοτάδι. Σαν να έχει απλωθεί ένα μαύρο σεντόνι πάνω από το δωμάτιο. Μόνο μια πλευρά είχε φως. Το φως των κεριών. Τέσσερα κεριά περιμετρικά του τραπεζιού. Οι φλόγες να αναβοσβήνουν και οι σκιές να χορεύουν στους τοίχους. Στις δύο πλευρές του τραπεζιού δύο ποτήρια κρασιού. Μπροστά από τα ποτήρια δύο πρόσωπα. Το δικό του και το δικό της. Αυτός στον καναπέ. Αυτή από την άλλη πλευρά του τραπεζιού. Στα γόνατα. Με δύο κεριά αριστερά και δεξιά της να την φωτίζουν. Να φωτίζουν τα χείλια της και το μαύρο κραγιόν που φορούσε. Δεν το είχε χρησιμοποιήσει ποτέ ξανά.
Ηταν η πρώτη φορά και όμως της πήγαινε τόσο πολύ. Τα μάτια της λαμπίριζαν από το φως των κεριών. Η φλόγα στα μάτια της γινόταν νεράιδα που χόρευε στο νερό. Στον ωκεανό του βλέμματός της. Την κοίταζε στα μάτια. Αυτά τα μάτια που πάντα τον ταξιδεύουν. Σε μέρη απόμερα. Σε μέρη μαγικά. Σε μέρη που μόνο εκείνη μπορεί να τον ταξιδέψει. Σε μέρη που υπάρχουν μόνο αυτοί οι δύο.

Κανείς άλλος. Το φως των κεριών χάιδευε το κορμί της. Το στήθος της. Το μαύρο διάφανο κορμάκι που φορούσε. Αυτό που είχε διαλέξει για να ικανοποιήσει τον Κύριό της. Ηθελε να είναι εντυπωσιακή. Μόνο για εκείνον. Ο ήχος του «here she comes again» έντυνε την ατμόσφαιρα. Σαν ένα βελούδο. Ενα βελούδο, που αγκάλιαζε τη στιγμή. Εγώ στην αριστερή πλευρά του τραπεζιού να τον κοιτάζω. Να κοιτάζω τα μάτια του και μέσα σε αυτά να καθρεπτίζεται αυτή. Αυτός, αυτή και… εγώ. Τρεις γύρω από το τραπέζι. Δύο ποτήρια κρασί. Το ένα με το κραγιόν της στο χείλος. Τόσο όμορφα σχηματισμένο. Σαν ένα πίνακας. Ενας πίνακας που θα ζήλευε ο καλύτερος ζωγράφος.

Here she comes again
Covered up in black
Such a pretty face
Such sorrow in her eyes



«Θέλω να μου χορέψεις. Θέλω να σε δω στο φως των κεριών. Θέλω αυτή τη νεράιδα που βλέπω τόση ώρα να χορεύει στο νερό να την δω μπροστά μου. Να βγει από τα μάτια σου και να βρεθεί μπροστά μου. Να χορέψει για μένα. Αυτό είναι το τραγούδι σου», της είπε και της έκανε νόημα να σηκωθεί. Εκείνη δεν το σκέφτηκε. Σηκώθηκε αμέσως όρθια. Με το στήθος της να διαγράφεται μέσα από το μαύρο διάφανο κορμάκι βρέθηκε μπροστά του. Με τις δικτυωτές κάλτσες να έχουν ντύσει τα πόδια της. Αρχισε να χορεύει όσο πιο προκλητικά μπορούσε. Εκείνος την απολάμβανε. Ηταν όπως την ήθελε. Ομορφη, μα πάνω από όλα ελεύθερη. Δεν είχε τίποτα στο μυαλό της. Μόνη της σκέψη να τον ικανοποιήσει. Ο χορός δεν ήταν ποτέ το φόρτε της. Όμως, εκείνη την ώρα χόρευε όπως μια ηλιαχτίδα, όταν μπαίνει από την κουρτίνα στο δωμάτιο το μεσημέρι του καλοκαιριού. Ακολουθούσε τα κύματα της κουρτίνας. Τα μάτια του την είχαν αγκαλιάσει. Εγώ στη θέση μου. Να την κοιτάζω να χορεύει. Τόσο προκλητικά. Οσο του άρεσε. Όπως του άρεσε. Όπως άρεσε και σε μένα. Το απολάμβανα. Οσο αυτή. Οσο αυτός. Οσοι αυτοί.

«Ελα εδώ» της είπε και της έβγαλε από την τσέπη του σακακιού του ένα μαντήλι μαύρο. «Τα πήγες πολύ καλά. Αυτό είναι το δώρο σου. Δεν θέλω να βλέπεις. Θέλω μόνο να αισθάνεσαι. Από εδώ και πέρα απλά θα νιώθεις», ήταν τα λόγια του και με τα χέρια του της έδεσε τα μάτια. Αυτή ένιωθε. Εγώ ένιωθα. Εμείς νιώθαμε. Καύλα, αλλά και άγχος, φόβο για το άγνωστο. Τι θα ακολουθήσει; Τι έχει στο μυαλό του; Αυτό σκεφτόμουν. Αυτό σκεφτόταν. Το μαντήλι σατέν. Πήγαινε εντυπωσιακά με το κραγιόν της. Με τα μαύρα που φορούσε. Της ταίριαζε απόλυτα.

«Ακολούθησέ με». Της έπιασε το χέρι και την πήγε στη γωνία. Πήρε τα κεριά από το τραπέζι και τα έβαλε γύρω της. Περιμετρικά από τα πόδια της. Την… κύκλωσε. Ηθελε να την φωτίζουν. Ηταν το κέντρο του σύμπαντος για εκείνον. Ηταν τα πάντα για εκείνη. Της έπιασε τον λαιμό. Δυνατά. Πήγε στο αφτί της και της είπε «τέντωσε τον κώλο σου». Πήγε στην τσάντα. Εβγαλε το puddle και επέστρεψε δίπλα της. «Θέλω να μετράς κάθε μία που θα τρως. Όταν σε ρωτάω θα λες τον αριθμό που είμαστε. Αν είναι λάθος θα ξεκινάμε από την αρχή. Εάν βρεις τους σωστούς αριθμούς τρεις σερί φορές θα σταματήσω». Το puddle έγραφε slut. Όπως αυτή. Μια τσούλα. Η δική του τσούλα.

Αρχισε να της ρίχνει. Μετά τις πρώτες άρχισε να κοκκινίζει ο κώλος της. Να βαριανασαίνει. Ενιωθα την ανάσα της. Ενιωθα τον αναστεναγμό της. Ενιωθα το δάγκωμα στα χείλια της σε κάθε χτύπημα. Μετά από επτά χτυπήματα την ρώτησε. «Επτά» του απάντησε. «Μπράβο πουτάνα», της είπε και της έδωσε ένα φιλί στα χείλια. Συνέχισε να της ρίχνει. Μετά από 9 την ρώτησε ξανά. «Δεκαέξι» του απάντησε. «Μπράβο, καριόλα», της είπε. Ο κώλος της ήταν κατακόκκινος από τα χτυπήματα. Πολύ όμορφος. Όπως πρέπει να είναι. Οπως της αξίζει να είναι. Συνέχισε να της ρίχνει. Άλλες 8. «Πόσες;» της είπε. «24» του απάντησε με τρεμάμενη φωνή. Μετά το δεύτερο… πακέτο σε κάθε χτύπημα ένιωθε πόνο. Πόνος που γινόταν καύλα μετά τα πρώτα δευτερόλεπτα. Το κόκκινο δέρμα της ήταν αυτό που ήθελε να δει από την αρχή. Αυτό που τον καυλώνει. «Μπράβο. Πουτανάκι μου», της είπε.

Επιασε το μουνί της και άρχισε να τις βάζει δάχτυλα. Ηταν υγρό. Ενιωθε την καύλα της. Τα ζεστά υγρά της. Αρχισε να παίζει με τα δάχτυλα το μουνί της. Ακουγε την ανάσα της. Τον αναστεναγμό της. Εβγαλε τα δάχτυλα. Τα έβαλε στο στόμα της. «Τα υγρά σου είναι πουτάνα. Γλύψτα και είναι μόνο η αρχή. Κλείσε τα πόδια σου». Της τα έδεσε με μία ζώνη. «Θέλω να ζωγραφίσω», της είπε. Πήρε το δοξάρι και άρχισε να της ρίχνει στον κώλο και στην πλάτη. Σαν να παίζει μουσική. Όπως χορεύουν οι νότες, έτσι χόρευε και το δοξάρι πάνω της. Τσουχτερός πόνος. Οσο πιο τσουχτερός, τόσο μεγαλύτερη καύλα ένιωθε. Την ένιωθα. Τον ένιωθα. Το ένιωθα. Οι γραμμές στον κώλο της ήταν σαν ένας πίνακας ζωγραφικής. Ο δικός του πίνακας ζωγραφικής. Το έργο του. Η μούσα του. Γραμμές που θα γίνουν ακόμα πιο ωραίες όταν θα μετατραπούν σε μελανιές. Ο πίνακάς του είχε ολοκληρωθεί. Της έπιασε δυνατά τον λαιμό με το δεξί του χέρι και με το άλλο χέρι έπιασε το μουνί της. Ηταν υγρό. Ηταν καυτό. Ενιωθε τους σπασμούς της. Ενιωθε τους χτύπους της στον λαιμό της. Ενιωθε το αίμα της να κυκλοφορεί. Ενιωθα το χέρι του. Στον λαιμό, μέσα μου…

Who can stop the rain
Pouring down inside?
Who can keep her sane
Give her peace of mind?

1615015801727 by It posted 11 Μαρτίου 2021 at 20:47

Συνεχίζεται…

 

Το Here she Comes Again είναι από τα αγαπήμενα μου κομμάτια, μπορώ να το παίζω non stop...