Βαλαωρίτου

Φλεβάρης 2012, Σάββατο βράδυ, σε ένα υπόγειο της Αγ. Δημητρίου.

Έχουμε ρίξει αυλαία σε ένα έργο που μας ταλαιπώρησε από πολλές απόψεις και η αδρεναλίνη είναι στα ύψη. Τέσσερα μπακούρια του θιάσου αποφασίζουμε να βγούμε να ξεσκάσουμε από την πίεση του τελευταίου τρίμηνου (πού να ξέραμε τα έρμα τι θα συνέβαινε το μακρινό –τότε- 2020). Κατηφορίζουμε την Αρχαία Αγορά και μ’ αυτά και με τ’ άλλα τα βήματα μας φέρνουν στη Βαλαωρίτου. Παρά το κρύο, κόσμος υπήρχε μέσα και έξω από τα μαγαζιά. Και μεις σαν τα μικρά παιδιά που πήγαν πρώτη φορά λούνα παρκ ήμασταν στα χαμένα, μια που ο μόνος κόσμος που βλέπαμε τον τελευταίο καιρό ήταν οι συνάδελφοι στην πρωινή μας δουλειά και ο θίασος το βράδυ στις πρόβες.

Έτσι όπως περιδιαβαίναμε ψάχνοντας το μαγαζί που θα τα πιούμε, το μάτι μου πέφτει σε έναν μαυροφορεμένο τύπο με μάλλινο ημίπαλτο. Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν και νομίζω πως μπορούσες να ακούσεις το τζζζζζ που έκανε αυτή η συνάντηση που κράτησε μερικά δευτερόλεπτα σταματώντας το χρόνο, μέχρι να έρθει μια λυγερόκορμη ξανθιά και να χυθεί στην αγκαλιά του. Η τύπισσα ήταν όμορφη, αλλά σα να είχε σκάσει μύτη από σκυλάδικο της εθνικής. Κατέβασα το βλέμμα μου από πάνω του και ακολούθησα την παρέα μου που φώναζαν «εδώ, εδώ έχει γαμάτη μουσική». Και όντως, σε κείνο το μπαράκι ο Dj τα ‘σπαγε.

Για όσους δεν ξέρουν, η Βαλαωρίτου ήταν παλιά ένας δρόμος με διάφορα εμπορικά μαγαζιά που λόγω της κρίσης ένα ένα έκλεισαν και έγιναν μπαράκια. Αποτέλεσμα, τα μπαράκια να ήταν παράλογα μακρόστενα (σκεφτείτε ένα παλιό μαγαζί που πουλούσε μασούρια και φόδρες να γίνεται μπαράκι) με πατάρι – αποθήκη, πρόχειρο εξαερισμό και γιούνισεξ τουαλέτα 1x1.

Λίγο η κούραση, λίγο η ηλικία ψάξαμε σκαμπώ να κάτσουμε και τα μόνα που βρήκαμε ήταν δύο στο βάθος του μαγαζιού, εκεί που το μπαρ έκανε γωνία στο τελείωμά του, μπροστά στη σκάλα που οδηγούσε στο πατάρι-αποθήκη και τρία βήματα –κυριολεκτικά- από την πόρτα της τουαλέτας. Τίποτα δε μας πτόησε, η μουσική ήταν σούπερ, τα ποτά καθαρά και η διάθεσή μας στα ύψη. Χορεύαμε και τραγουδούσαμε ξορκίζοντας το τρίμηνο μιας δύσκολης συνεργασίας, όταν ξαφνικά ο μαυροφορεμένος τύπος με το μάλλινο ημίπαλτο μπαίνει στο μαγαζί. Μόνος. Μου τράβηξε ξανά το βλέμμα σα μαγνήτης, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω αυτή την ενέργεια. Ο χρόνος πάγωσε για άλλη μια φορά, κι εγώ σαν πεταλούδα που την ελκύει το φως, χωρίς να έχω καταλάβει πώς, βρέθηκα μπροστά του. Κοιταχτήκαμε για λίγο στα μάτια, πάτησα στις μύτες των ποδιών μου να τον φτάσω, κι αυτός σα να κατάλαβε ότι ήθελα να του μιλήσω, έσκυψε προς το μέρος μου. Φωνάζω –λόγω δυνατής μουσικής- στο αυτί του «είσαι πολύ ωραίος άντ....» και πριν τελειώσω τη φράση μου σκάει μύτη στην πόρτα, η λυγερόκορμη συνοδός του. Χωρίς να προλάβει να μου απαντήσει, έχω επιστρέψει στην παρέα μου, ρίχνοντας κλεφτές ματιές πίσω μου.

Τον έβλεπα να έρχεται προς το μέρος μας και σκεφτόμουν τι σκατά ήπια και τόλμησα κάτι τέτοιο. Οι φίλες μου με κοιτούσαν παραξενευμένες προσπαθώντας με νοήματα να με ρωτήσουν τι παίχτηκε. Τους έκανα ένα νεύμα «όλα καλά». Φυσικά και τίποτα δεν ήταν καλά μια που ο μαυροφορεμένος τύπος με το μάλλινο ημίπαλτο μας πλησίαζε κι εγώ ένιωθα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου γιατί αυτό που ένιωθα ήταν μια ανεξήγητη ζωώδη έλξη. Έκατσε ακριβώς από πίσω μας, στη σκάλα που οδηγούσε στο πατάρι-αποθήκη, ενώ η συνοδός του είχε μείνει στο μπαρ να παραγγείλει τα ποτά τους. Προσπαθώντας να κρύψω την ένταση αλλά και την έξαψη που μου δημιούργησε η παρουσία του συνέχισα με την παρέα μου να πίνω και να χορεύω, ενώ εκείνος καθόταν δωρικός και ατάραχος. WTF ρε φίλε;

Ένιωθα το βλέμμα του να με περιεργάζεται όταν ξαφνικά μπαίνει η εισαγωγή από το Μαγικό Χαλί των Locomondo. Αρχίζουμε λοιπόν να χοροπηδάμε σαν τα κατσίκια στο ρυθμό του τραγουδιού όταν –μη μπορώντας να ελέγξω το σώμα μου– έσκασα χωρίς να το καταλάβω πάνω του. Τότε άκουσα μια υπέροχη μπάσα φωνή να μου χαϊδεύει τ’ αυτιά λέγοντάς μου «εσύ μου ανήκεις και δεν το ξέρεις». Σα να έχω πιει 10 εσπρέσο μονορούφι, ξενέρωσα από το αλκοόλ που κυκλοφορούσε στις φλέβες μου και τον κοίταξα με νόημα. Μου χαμογέλασε, ήπιε την τελευταία γουλιά του ποτού του, μου έπιασε το χέρι, το έφερε στα χείλη του και έφυγε. Πίσω του ακολούθησε η λυγερόκορμη συνοδός του, ενώ εγώ κοιτούσα σα χάνος την card visit που άφησε στη χούφτα μου.

Τιμόθεος Πρόδρομος
Αρχιτέκτοντας
Φράγκων 10
Τηλ. 69…….

Ανεπαίσθητα γυρίζω την κάρτα από την άλλη και βλέπω γραμμένο «τηλεφώνησέ μου πριν κοιμηθείς». Γυρίζω στις φίλες μου που με κοιτούσαν έκπληκτες, όταν ο μπάρμαν μας έφερε σφηνάκια κερασμένα από τον κύριο που μόλις έφυγε. Στην υγειά λοιπόν του μαυροφορεμένου τύπου με το μάλλινο ημίπαλτο.



Τέλος Α' πράξης

 

Πόσο ζηλεύω ανθρώπους που έχουν το χάρισμα της έκφρασης και το έχουν καλλιεργήσει μάλιστα.
Για εμένα, το παραπάνω θα ήταν 3 προτάσεις
"Ένα βράδυ είχα βγει, ήπια με την παρέα και τσίμπησα ένα τηλέφωνο"

 

Καταρχην τι εχουν τα εχουν τα σκυλαδικα στην εθνικη?? Προσφερουν κοινωνικο εργο, ειναι ο ψυχικος αποθετης και η ντοπα του λαου. Αγαπαμε τριτοδευτερα σκυλαδικα οπως το θεριο την ζουγκλα!!
Αλλα πιο πολυ αγαπαμε σκυλουδες γκομενες με φλουο εφαρμοστα φορεματα, ξανθο μαλλι με ριζα μαυρη και 15ποντα!!
Κοριτσια καλα και τα λουμπουτον αλλα δεν ειναι για λικνισμα στις 5 το πρωι πανω στην "αλφα τραπεζα πιστεως"*....



*πρωτο τραπεζι πιστα (για τους μη μυημενους στον χωρο)

 

Και θα ρωτησει η παρεα : γαμησες?

 

Άμεσο..!  

 

Ανάβω το φως του μπάνιου και το νιώθω να μου καίει τα μάτια. Κοιτιέμαι στον καθρέφτη «fuck, πώς είμαι έτσι;». Τα ρούχα βρωμάνε τσιγάρο –τότε ακόμα καπνίζαμε μέσα στα μαγαζιά– τα βγάζω και πλένω σχολαστικά τα χέρια, ξεφάβω μάτια, μαζεύω μαλλιά ψηλό pony tail, πλένω με σαπούνι πρόσωπό, βουρτσίζω δόντια. Προσγειώνομαι στο κρεβάτι και νιώθω αυτή την αηδιαστική ναυτία του λιωσίματος να μου θυμίζει πως δεν το σηκώνω το πιοτό. Στ’ αυτιά μου αντηχούν οι στίχοι «η γη γυρίζει, η γη όλο γυρίζει».

Ανοίγω τα μάτια μου, κοιτάω την ώρα. Είναι περασμένες τέσσερις. Σηκώνομαι και ψάχνω τη τσάντα, βρίσκω την κάρτα. Χωρίς δεύτερη σκέψη πιάνω το κινητό μου και τον καλώ.

«Καλώς το κατσικάκι»

«Σε ευχαριστώ για… Εχμ… δεν είμαι κατσίκι!»

«Όχι, δεν είσαι, αλλά σίγουρα σαν κατσίκι χοροπηδούσες… Τώρα γύρισες;»

«Εχμ… ναι… ήθελα να σ’ ευχαριστήσω γι…»

«Ωραία… ξεκουράσου και αύριο στις 4 σε περιμένω στην πλατεία Εμπορίου»

«Εχμ… τι λες;»

«Και ξέβαψε τα νύχια σου… δε σου πάει αυτό το χρώμα»

Και μου το κλείνει.

Η γη ξαφνικά σταμάτησε να γυρίζει. Τη ναυτία που ένιωθα πλέον δεν τη νιώθω. Κοιτάζω τα νύχια μου, όχι δε μου πάει το ροζ, αλλά ήταν για τις ανάγκες του ρόλου. Νιώθω πως είμαι υγρή. Τι έγινε ρε παιδιά;
Πριν καταλάβω τι έγινε ροχαλίζω.


Ανοίγω τα μάτια μου. Κοιτάω το ρολόι, είναι 13:00. Κλείνω τα μάτια μου και γυρίζω πλευρό.

Ανοίγω τα μάτια μου. Όντως το έκανα αυτό.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι.



Τέλος Β' πράξης

 

Άντε ρε παιδί μου... Ακόμα..; Πλύσ. ντύσ', χτενίσ', τσακίσ'...

 

Η ώρα είναι 15:50 και καθώς κατηφορίζω τη Συγγρού σκέφτομαι πόσο διαφορετικός είναι ο δρόμος αυτός τη μέρα. Καμία σχέση με το χθεσινό βράδυ. Το κρύο τσουχτερό, πιάνω με τα χέρια μου το γιακά του παλτού μου να προστατέψω το λαιμό μου. Και καθώς περπατάω αγέρωχα στη μέση του δρόμου, νιώθοντας ηρωίδα –τουλάχιστον– Άρλεκιν, ένα αεράκι φέρνει μια μισοσχισμένη λαδόκολα πιτόγυρου στα πόδια μου, την πατάω, ακούω ένα υπόκωφο <splash>, στραβοπατάω στα υπολείμματα τομάτας που έκρυβε και βλέπω τα φρεσκογυαλισμένα μου μποτάκια να αποκτούν κιτρινοκόκκινες πιτσιλιές. Κοιτάω το σύμπαν με βλέμμα «ήταν ανάγκη τώρα αυτό;» και βγάζω τα handies από τη τσάντα μου ψάχνοντας τριγύρω μου περβάζι να ακουμπήσω.

Αφού έχω καθαρίσει μποτάκια και χέρια, συνειδητοποιώ πως είμαι ήδη στην πλατεία και ο μαυροφορεμένος τύπος με το μάλλινο ημίπαλτο με κοιτούσε όλη αυτή την ώρα. Ωραία, δε μου έφτανε η χθεσινή ξεφτίλα, ήρθε και το σημερινό να το δέσει το γλυκό. Δίλλημα πρώτο: κάνω μεταβολή και φεύγω ή συνεχίζω προς το μέρος του; Δε βαριέσαι, ήρθα που ήρθα, ας πιω έναν καφέ.

Κάθεται σε ένα τραπέζι έξω από το καφέ –μα σε τραπέζι έξω; μέσα στο καταχείμωνο; – κάτω από μανιτάρι υγραερίου –πάλι καλά, δε θα το δαγκώσουμε– και πίσω από γυάλινο προστατευτικό που έδινε μια εσάνς παριζιάνικου καφέ. Μα το Δία, είναι ακόμα πιο γοητευτικός την ημέρα. Ισιώνω πλάτη, τινάζω κεφάλι και πηγαίνω στο τραπέζι του.

Πριν προλάβω να φτάσω, σηκώνεται όρθιος να με υποδεχτεί. Του δίνω το χέρι μου για χειραψία.

«Καλησπέρα. Έλλη»

«Καλησπέρα. Τίμος»

Νιώθω αμήχανα καθώς με κοιτάει διαρκώς στα μάτια. Το χέρι του είναι ζεστό, ενώ το δικό μου παγωμένο. Νιώθω να μου γυρίζει την παλάμη από την κάθετη θέση της, οριζόντια. Κοιτάει τα νύχια μου. Ναι, τα έχω ξεβάψει, όφουυυ, μεγάλο θέμα το κάναμε. Χαμογελάει. Αφήνει το χέρι μου και πιάνει την καρέκλα, τραβώντας την πίσω για να κάτσω. Μα τι στο καλό, το κάνουν ακόμα αυτό; Αφού βολεύομαι επιστρέφει στη θέση του και εκείνη την ώρα έρχεται η σερβιτόρα με τους καφέδες μας. Αφήνει την κούπα μπροστά μου και σ’ αυτόν τον εσπρέσο. Κοιτάω μια τη σερβιτόρα, μια τον καφέ μου και μια εκείνον.

«Διπλό αμερικάνο δεν πίνεις;»

WTF αν έχει κληρονομικό χάρισμα, θα ξέρει και πόσα κιλά ακριβώς είμαι.

«Κανονικά, μονό πίνω, αλλά μετά το χθεσινό θα έπαιρνα διπλό» λέω καθώς ανοίγω τη τσάντα μου να βγάλω τη ταμπακιέρα μου. Βλέποντας την κίνηση μου κάνει νόημα να τη βάλω πίσω.

Φιλαράκι δεν ξεκινάμε καλά και πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου τον βλέπω να βγάζει τον καπνό του. Old Holborn αρωματικό. Ανοίγοντας τον καπνό, προσπερνώ το υπέροχό του άρωμα και εστιάζω στα χαρτάκια. Rizzla άσπρα. Κοιτάζω λοξά το σύμπαν με βλέμμα «σοβαρά τώρα;» Τι πιθανότητες υπήρχαν να καπνίζει τον ίδιο καπνό και τα ίδια χαρτάκια με μένα; Στραβοκαταπίνω περιμένοντας με αγωνία ερώτησης ενός εκατομμυρίου να δω τα φιλτράκια. Bingo, δεν είναι τα κίτρινα, είναι τα κόκκινα! Ουφ, 2 στα 3. Καλά, εδώ που τα λέμε, δε θα μπορούσε τέτοιος άντρας να στρίβει με extra slim swan κίτρινα.

«Δώσε μου ένα από τα φιλτράκια σου» μου λέει κι εγώ σαν υπνωτισμένη, ακούω κι υπακούω.

Η όλη σκηνή μοιάζει βγαλμένη από φτηνή ρομαντική κομεντί, αλλά έχει κάτι ανεξήγητα μεταφυσικό.

Κοιτάω τα δάχτυλά του έτσι όπως στρίβει το τσιγάρο με το extra slim φιλτράκι και μου το δίνει. Στρίβει άλλο ένα με τα δικά του φιλτράκια.

Μου ανάβει το τσιγάρο (ναι ρε φίλη, ακόμα τα κάνουν αυτά!) και μετά ανάβει και το δικό του.

«Έλλη από;»

«Ελευθερία»

«Όχι για πολύ»

«Ορίστε;»

«Τι δεν καταλαβαίνεις;»

Κατεβάζω το βλέμμα. Όλα τα καταλαβαίνω κι ας κάνω τη χαζή. Νιώθω το χαμόγελό του, ελαφρώς σαρδόνιο, τον νιώθω να απολαμβάνει την αμηχανία μου.

Πίνει μονορούφι τον καφέ του.

«Τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Καταλαβαίνεις και το ξέρω. Ξέρεις και ξέρω. Νιώθεις και νιώθω.»

Σηκώνεται όρθιος. Με πλησιάζει. Ακουμπάει το δείκτη του στο πηγούνι μου και μου σηκώνει ελαφρώς το πρόσωπο να τον κοιτάξω.

«Θα είμαι στο γραφείο μου μέχρι τις 18:00. Αν δεν έρθεις θα καταλάβω.»

Και φεύγει.

Με τη λεκάνη μου να μουδιάζει και βλέμμα «τι έγινε ρε παιδιά;» μένω να κοιτάζω το κενό.

Η ώρα είναι 17:50 και γω είμαι στην είσοδο της πολυκατοικίας. Φράγκων 10.




Αυλαία
Βαθιά υπόκλιση

 

Πολύ όμορφη αφήγηση! Απήλαυσα την ξενάγηση στον Φραγκομαχαλά (τώρα το λεν Άνω Λαδάδικα). Εύχομαι να συνεχίσεις, με τρώει η περιέργεια τι διαδραματίστηκε στην γωνία Φράγκων με Δωδεκανήσου...

 

το τι διαδραματίστηκε στο γραφείο, έχει περισσότερο πορνογραφικό παρά art and literature ενδιαφέρον  

 

Ε αντε ντε! Στο καλύτερο με κόβεις!

 

Αναμενουμε την συνεχεια... Μην την αργεις...