Το άρωμα Της

Δεν μπορούσα παρά ν' αντισταθώ στο άρωμα της.

Λίγα χρόνια πριν γνώρισα μια γυναίκα στην εργασία μου. Είχα πάει στο γραφείο της να της δείξω ορισμένα δείγματα από τη δουλειά μου. Ενδιαφερόνταν να ανακαινίσει τον χώρο της. Δεν είχε ξανακάνει ανακαίνιση από τότε που το γραφείο του πατέρα της πέρασε στα χέρια της. Δεν ήταν λίγα τα χρόνια. Είχε φθάσει σχεδόν πενήντα ετών και η επιθυμία της φώναζε για αλλαγή. Εμένα με γνώρισε μέσω ενούς συναδέλφου της δικηγόρου που είχα ανακαινίσει το δικό του γραφείο λιγο καιρό πριν
<<Μου είπαν τα καλύτερα για εσένα, σχεδόν ανυπομονούσα για την επίσκεψη σου>> Δεν μου έχει ξανατύχει πελάτης να μου μιλά τόσο ευγενικά. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για μια Γυναίκα με κύρος. Δεν θ' άλλαζε κάτι αν δεν ήταν όσο όμορφη είναι η μαυρομάλλα γυναίκα που έχω απέναντι μου.
<<Δεν ξέρω τι να πω, σας ευχαριστώ πολύ>>. Σηκώθηκε απο τη θέση της. Τώρα μπορούσα να την κοιτάζω ακόμη καλύτερα. Φορούσε ένα δερμάτινο ταγιερ σε γκρι σκούρη απόχρωση. Γόβες, όχι ψιλοτάκουνες και καλσόν σκούρο μαύρο. Πήγε προς τη γραμματέα της. Της είπε ότι μπορεί να φύγει και να κλειδώσει όταν το κάνει.

<<Δεν θα μας ενοχλήσει κανείς>> είπε ενώ έκλεινε τη πόρτα πίσω της.
Ήρθε κοντά μου, έκατσε στη καρέκλα δίπλα μου. Άρχισα να μυρίζω το άρωμα της. Μεθυστικό. Βαρύ, αλλά ωραίο της ταιριάζει απόλυτα. Άνοιξα το τάμπλετ μου, να της δείξω ορισμένες φωτογραφίες με δουλειές μου και μερικές άλλες ιδέες που έχω ήδη προετοιμάσει.

Την κοίταζα πότε πότε στο πρόσωπο. Οι εκφράσεις της μου καταμαρτυρούσαν τον ενθουσιασμό της. -όχι άσχημα- σκεφτόμουν. Μόνο που συνέχιζε να έρχεται πιο κοντά μου. Τα χέρια της μερικές φορές ακουμπούσαν τα δικά μου, ηλεκτριζόμουν. Ένιωθα τόσο.. τόσο μικρός δίπλα της.
<<Μίλησε μου για εσένα>> αιφνιδιάστηκα. Δεν είναι ερώτηση.
<<Για τις σπουδές μου και τις δουλειές, εννοείτε;>>
<<Όχι, όχι αυτά τα βλέπω και στην ιστοσελίδα σου. Θέλω να μάθω τι άνθρωπος είσαι. Θα σου εμπιστευτώ τον χώρο που θα εργάζομαι για πολλά χρόνια. Θα βάλεις την προσωπικότητα σου εδώ, θέλω να δω αν αυτή ικανοποιεί τις δικές μου επιθυμίες>> Δεν ξέρω γιατί, αλλά μιλούσε κι εγώ υπνωτιζόμουν ολοένα και περισσότερο.
<<Είμαι απλός άνθρωπος, λατρεύω τη δουλειά μου. Θέλω να γίνονται όλα πολύ όμορφα για να ικανοποιούνται οι πελάτες μου. Δεν είναι υπέροχο να είναι οι γύρω σου ευχαριστημένοι;>> δεν το κατάλαβα καν ότι της είχα κάνει ερώτηση.

Χαμογελούσε. <<Είναι υπέροχο που υπάρχουν άνθρωποι όπως εσύ. Οι οποίοι έχουν μέσα τους την επιθυμία να προσφέρουν και να ευχαριστούν τους άλλους. Θα πρέπει το κορίτσι σου να είναι πολύ ευτυχισμένο>>. Σίγουρα δεν περίμενα να μιλήσουμε για τα ερωτικά μου, αλλά δεν μου φαίνονταν να είπε κάτι αδιάκριτο.

<<Δεν έχω κορίτσι>>
<<Συγχώρεσε με, είναι πολύ προσωπικό σου δεν έπρεπε να το πω καν. >> Αισθανόμουν ότι την επαφή που έχτιζε η κουβέντα μας την γκρέμιζα. Την κοίταξα για λίγο στα μάτια.
<<Όχι δεν πειράζει, άλλωστε δυσκολεύομαι πολυ σε αυτό το τομέα>> χαμογέλασε, ένιωθα τα μάτια της να με κοιτούν από την κορυφή μέχρι τα νύχια.
<<Αδυνατώ να πιστέψω κάτι τέτοιο για εσένα, είσαι πολύ όμορφος νέος>> η σειρά μου να χαμογελάσω. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω μεγάλη αυτοπεποίθηση.
<<Σας ευχαριστώ πολύ.. Είναι που δεν ξέρω τι να πω όταν μου αρέσει κάποια, τα χάνω..>> έχω αρχίσει ήδη να τα χάνω μαζί της. Φοβάμαι ότι απλά σε λίγη ώρα θα με πετάξει έξω από το γραφείο της.
<<Εμένα αυτό μου αρέσει στα αγόρια>> με παραξένεψε που είπε αγόρια, όχι άντρες. Συνέχισε να μιλάει.
<<Να είναι ντροπαλοί, να τα χάνουν. Είναι σημάδια που δείχνουν ότι ξέρουν την πραγματική τους θέση>>
Δεν καταλάβαινα τι εννοεί, αλλά έβλεπα το χαμόγελο της. Μου άρεσε που χαμογελούσε.
<<Θέση..>>
<<Ναι καλό μου. Η θέση ενός άνδρα είναι στα γόνατα μπροστά σε μια γυναίκα>> σταμάτησε ο χρόνος για λίγο. Πάγωσα. Δεν ξέρω αν το εννοεί ή αν μου κάνει πλάκα.
<<έχω χάσει τα λόγια μου..>> χαμογέλασε σε αυτό που είπα.
<<Θέλεις να βγάλεις τα ρούχα σου και να γονατίσεις μπροστά μου νεαρέ;>>
Δεν υπήρχε τίποτα για να σκεφτώ. Ούτε καν να ντραπώ. Σηκώθηκα από τη θέση μου. Έβγαλα το πουκάμισο μου και το παντελόνι μου. Το μπλουζάκι μου. Είμαι δίπλα της και για λίγο διστάζω να κατεβάσω το λευκό μου μποξεράκι. Νιώθω τα χέρια της να το κατεβάζουν. Έιμαι ερεθισμένος πολύ.

<<Συγγνώμη γι αυτό..>> Χαμογελάει.
<<Είναι πολυ φυσιολογικό να καυλώνεις. Μην ζητάς συγγνώμη για κάτι που είναι στη φύση σου. Γονάτισε!>>

Έπεσα στα γόνατα, στη κυριολεξία μπροστά της. Δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο, παρά μόνο ζούσα τη στιγμή, μύριζα το άρωμα της.

 

Ωραια ιστορια, με αντιστροφους ρολους απο τα συνηθισμενα. Συνεβει αληθεια;!

Μου αρεσει οταν οι Κ αποπνεουν εναν αερα ανωτεροτητας-πνευματικοτητας και δεν εμενουν κατευθειαν και ωμα στην σαρκικη απολαυση. Ιδανικα θα μου αρεσε να μην το αποζητουν και μετα απο πολλες προσεγγισεις των υ να «δεχονται».

Πχ στην ιστορια, απλα να ξεντυχοσουν για να νιωσεις ντροπη. Οχι να συνεχιζατε μια ωμη συνουσια.. μολις γνωριστηκατε.. (μενει να το δουμε στη συνεχεια)

 

Ε, ναι! Μην τον περάσει και για κανέναν τσούλο!

 

«Χα» «χα» ωραιο χιουμορ! Αμα ηταν ετσι ολοι θα ειχατε αυτο το χαρακτηρισμο.

Για αλλους λογους το ειπα προφανως.

 

Σας ευχαριστώ! Το ήξερα ότι όλο και κάποιος θα το αναγνωρίσει!