Διαστολές

Δεν Σταμάτησε ποτέ.

Δεν Σταμάτησε ποτέ, το βούτηγμα έγινε κατευθείαν από την πόρτα. Δύο βήματα και βουτιά.

Οι αγκώνες στο μάρμαρο, το μάγουλο κολλημένο στο μάρμαρο.

«Λέω να σε Χρησιμοποιήσω τώρα».

Δεν είχε πάει ακόμα δώδεκα, το ξέρω. Δεν ακούστηκε το ρολόι. Μόνο η καρδιά μου ακουγόταν.

Οι αγκώνες στο μάρμαρο, το μάγουλο κολλημένο στο μάρμαρο, τα σάλια φτιάξανε λιμνούλα και γλιστρούν στο ημιτοίχιο.

Τα μάτια κλειστά, τα χείλη μισάνοιχτα, η ανάσα κομμένη, τα μαλλιά ανάκατα χυμένα κι απ’ τις δυο πλευρές. Το πλακάκι παγωμένο, το μισό μυαλό παγωμένο, το βλέμμα Του παγωμένο.

Μεταμορφώθηκε σε ύαινα, σε όρνιο που γυροφέρνει το ετοιμοθάνατο ζώο πριν το κατασπαράξει. Μόνο που το δικό Του ζώο θα το Μισοσκότωνε ο Ίδιος πρώτα. Το κατασπάραγμα φέρνει αντανακλαστικά τα δάχτυλά μου στην κλειτορίδα μου. Το κατασπάραγμα με τελειώνει χωρίς να αγγιχτώ καθόλου, αρκεί να κλείσω τα μάτια και να το παίξω σαν ταινία στο κεφάλι μου. Νιώθω την ανάγκη να γράψω γι’ αυτό. Νιώθω την ανάγκη να το ζήσω πάλι και πάλι και πάλι. Νιώθω την ανάγκη να νιώσω ικανή να το ζήσω πάλι και πάλι και πάλι.

Ένας κύκλος γύρω μου. Ένα άγγιγμα με τον αντίχειρα στα πλευρά. Ένα πολύ απαλό, παράδοξα απαλό, άγγιγμα. Το στήθος μου πονάει από το σφίξιμο, τον φόβο και την καύλα. Το αισθάνομαι πάνω στην παγωμένη επιφάνεια να πετρώνει, να σφίγγεται και να με ανυψώνει σχεδόν. Η ησυχία είναι κι αυτή παγερή, η νύχτα είναι παγερή κι ας μπαίνει καλοκαίρι, η ψυχή Του είναι παγερή και το γέλιο Του σείει τα πάντα.

Νιώθω ότι ουρώ. Παρακαλάω από μέσα μου να το νιώθω απλώς και να μην είναι η αλήθεια.

Δεύτερος κύκλος. Με τα ακροδάχτυλα Διατρέχει τη μέση μου. Τραβάει το λάστιχο της φούστας μου και το Αφήνει να με χτυπήσει από κάθε σημείο. Είναι το παιχνίδι Του για λίγο. Με τα γόνατά μου ενωμένα, τον κώλο στον θεό και το μουνί μου στο ύψος του προσώπου Του ξέρω ότι δεν Του αφήνω πολλά περιθώρια. Έχει το ζώο Του σε βάθρο. Έχει το πράγμα Του στα ψηλά. Για πολύ λίγο. Διψάει να το καταβαραθρώσει.

Τα δάχτυλα περνάνε από τις πατούσες μου απαλά. Μια ανεπαίσθητη κίνησή μου Του φέρνει και πάλι το γέλιο. Αυτό το ψυχρό, κακό γέλιο που κάνει την καρδιά μου να σκάβει λακούβες στο μάρμαρο. Με μια κοφτή, ξαφνική κίνηση τις Χαστουκίζει δυνατά. Σταματά. Δεν ακούγεται τίποτα.

Ουρώ.

Γαμώτο.

Αυτή τη φορά είναι αλήθεια. Ήθελα να είμαι καλύτερη. Ήθελα να φοβάμαι λιγότερο.

Ακούω τη φωνή Του να χαϊδεύεται. Απευθύνεται σε μωρό που θέλει άλλαγμα. Με Σκουπίζει, με Χαϊδεύει, με Ηρεμεί. Με Μπερδεύει. Κάθε λωρίδα του εαυτού μου είναι μια ξεφτιλισμένη κορδέλα στα χέρια Του που την Τεντώνει, τη Λύνει, τη Δένει. Δεν ξέρω πια τα κομμάτια μου. Τα Έχει Εκείνος.

Με μια δυνατή δαγκωνιά στα καθαρισμένα χείλη μου που κρέμονται παραδομένα συνέρχομαι από τη γλύκα. Το ουρλιαχτό μου με τρομάζει κι εμένα. Νιώθω το αφήνιασμα γύρω μου, μπορώ να το κόψω με μαχαίρι. Μπαίνω σε τρανς, πονάω, το θέλω, φοβάμαι, νιώθω ότι έρχεται κάτι πολύ κακό, κάτι πολύ τρομακτικό, θέλω να κάνω εμετό, θέλω να τελειώσω χτες, θέλω να αφήσω τον οργασμό μου να βγει από το στόμα μου και μαζί μου να τελειώνουν όλοι σε εμβέλεια χιλιομέτρων.

Ακούω την ιαχή Του, Χύνεται στα μέλη μου, Μπήγει τα νύχια Του στη σάρκα μου και με μια δυνατή σπρωξιά με Πετάει κάτω. Τα νύχια μου διαγράφουν αχνές χαρακιές στο ημιτοίχιο, στην απέλπιδα προσπάθειά μου να πιαστώ, λίγο πριν Πιάσει τις παλάμες μου και τις Σφίξει στις δικές Του σπάζοντας όλα τα νευράκια, Τιμωρώντας με που πήγα να αναιρέσω την κίνησή Του. Αρπάζει με τα δόντια Του τον λαιμό μου και τον Ξεσκίζει, Μπαίνει μέσα μου χωρίς να Σταματήσει ποτέ να Κινείται, Τραβάει τα μαλλιά μου, Χώνει όλα Του τα δάχτυλα μέχρι το λαρύγγι μου, Τεντώνει το κεφάλι μου προς τα πίσω, με Προστάζει να τον Κοιτάζω ανάποδα καθώς με Σακατεύει, καθώς με Καβαλάει Χτυπώντας με με όλα τα αντικείμενα γύρω του, καθώς πέφτουν τα χτυπήματα ρυθμικά και πληγώνουν την πλάτη μου, τη μέση μου, τα μπράτσα μου, τον λαιμό μου, τα μάγουλά μου, τα αφτιά μου, Δυναμώνει τον ρυθμό Του, πονάω, στεγνώνω και υγραίνομαι, πονάω και καυλώνω, η διαρκής αντίθεση με έχει εξουθενώσει, Τον παρακαλάω, κλαίω, γελάω, Τον ικετεύω, σε κάθε ικεσία μου με Γαμάει βαθύτερα, σε κάθε δάκρυ μου Σκληραίνει περισσότερο, σχεδόν με Τραυματίζει, σε κάθε γέλιο μου με Χτυπάει δυνατότερα, μέσα μου εύχομαι να Τελειώσει και να μην Τελειώσει ποτέ, να μ’ Αφήσει να τελειώσω και να μη μ’ Αφήσει να τελειώσω ποτέ, να πεθάνω και να αναστηθώ για να γαμιέμαι από την αρχή, συνέχεια, για να γίνει όλο από την αρχή, εκεί πάνω σε μια κουρελού, στο πάτωμα μιας κουζίνας, να είμαι ένα κατσαρολικό, ένα μπρίκι, μια ξεσκισμένη τρύπα για ανακούφιση, δυο μπούτια, δύο στήθη, δυο χείλη και μια φούστα.

Δεν Σταμάτησε ποτέ.

 

- Τι σκέφτεσαι, χαμένο πλάσμα, εκεί πεσμένο και καθήμενο, στο πάτωμα χυμένο; Τι σκέφτεσαι, εσύ, μάζα από σάρκα και κόκαλα, μούτρα και εξάψεις;

- Τίποτα, τίποτα, δεν σκέφτομαι. Το κεφάλι μου πλάγιασα για να μυρίσω τη μέρα μου. Τι θα έχει η μέρα μου σήμερα, Κύριε;

- Τίποτα που να σε αφορά, μικρό μου πλάσμα. Βγες στον ήλιο να παίξεις. Βγες να τρέξεις, να κουραστείς. Κι όταν σου Σφυρίξω, έλα πάλι πίσω, γεμάτη χαρά. Μα, θα θυμάσαι: ποτέ δεν θα έρχεσαι αν δεν σου Σφυρίξω. Ποτέ δεν θα πηγαίνεις στα σφυρίγματα που θα ακούς, παρά μόνο στο δικό Μου. Να θυμάσαι ότι θα ακούς πολλά σφυρίγματα.

- Και πώς θα ξεχωρίζω, Κύριε, το δικό Σας;

-Ω! Θα το ξεχωρίζεις. Πάντα θα το ξεχωρίζεις. Το έμαθες από μόνη σου, θυμάσαι; Δεν σου το Δίδαξα. Μόνο έτσι, χαράσσεται για πάντα μέσα μας η γνώση.

- Το έμαθα μόνη μου, Κύριε;

- Φυσικά. Τώρα μαθαίνεις να έρχεσαι στο σφύριγμα γεμάτη χαρά. Κι αυτό είναι το πιο δύσκολο μάθημα.

- Αυτό είναι το πιο δύσκολο μάθημα;

- Αυτό. Και τώρα, έλα, πλησίασε. Εδώ, στα πόδια Μου κουλουριάσου. Βόλεψε τα μπούτια σου κι ακούμπα στα γόνατά Μου. Η στάση σου αυτή θα είναι η μόνιμή σου. Αυτή η στάση λέγεται στάση ικεσίας. Θέλω να τη Βλέπω πάντα στο κορμί και στα μάτια σου.

- Πάντα εδώ θα κάθομαι;

- Πάντα. Μα να θυμάσαι: στον δρόμο θα τρέχεις, μόνο θα τρέχεις. Δεν θα κοιτάς πίσω, ποτέ. Η ζωή σου όλη είναι δρόμος, τρέχα τρέχα! Εγώ θα σου Χτυπάω τον ρυθμό, τρέχα! Μην ψάξεις ποτέ σου την κατεύθυνση, δεν έχεις χάρτες πια. Έχεις Εμένα. Μη λοξοδρομήσεις, μη γυρίσεις, μην ψάξεις και μη ρωτάς περαστικούς. Μόνο να τους μυρίζεις μπορείς.

- Να σας μυρίσω, Κύριε.

- Α! Αστείο που είσαι! Αχόρταγο πλάσμα...

- Να μου Διαβάσετε, παρακαλώ.

- Α! Αυτό είναι, λοιπόν, που ζητά η γλώσσα σου που γλείφει τα πόδια Μου; Αυτό είναι που ζητά η σκέψη σου που σε έχει κάνει ολόκληρη μια γλώσσα; Γι’ αυτό τα δάχτυλά σου τραβούν το παντελόνι Μου, διστακτικά, πάνω στα γόνατά Μου; Γι’ αυτό Νιώθω τα χάδια σου πιο μελωμένα και την ανάσα σου πιο γρήγορη;

- Μάλιστα.

- Θα σου Διαβάσω κάτι, λοιπόν, δίποδε σύντροφέ μου. Ήσουν καλή, σήμερα. Κι όσο σου Διαβάζω, μην ξεχνάς τη στάση σου ποτέ. Μην ξεχνάς τη θέση σου ποτέ. Βολέψου όσο πιο άβολα γίνεται, κάρφωσε τα μάτια σου σε Μένα και έχε το στόμα και τα αφτιά σου ανοιχτά.

- Μάλιστα.

- Πάντα θα έχεις τα αφτιά σου ανοιχτά. Τίποτα δεν θα είναι στη ζωή σου πιο επιτακτικό, πιο επείγον και πιο ευχάριστο από την επιθυμία Μου. Τίποτα δεν θα καλύπτει τον ήχο της εντολής Μου στον ακουστικό σου πόρο. Τίποτα δεν θα καλύπτει με τα παράσιτά του τη βαθύτερη επιθυμία σου. Άλλωστε είναι η μόνη επιθυμία που σου έμεινε. Και επιθυμία σου στο εξής είναι μόνο αυτή που ταυτίζεται με τη δική Μου.

- Μάλιστα.

- Κι όσο Διαβάζω, αγαπημένη, συγκεχυμένη μάζα από μελαγχολία, ηλιθιότητα και τρύπες, γύρε το σαγόνι σου, ακούμπησέ το μαλακά στα γόνατά Μου και έχε ανοιχτό το στόμα σου. Θέλω να Βρίσκομαι μέσα σε κάτι υγρό και ζεστό κατά την ανάγνωσή Μου. Θέλω να Νιώθω την αχόρταγη γλώσσα σου και Θέλω να ρουφάς ταυτόχρονα οτιδήποτε πηγάζει από μέσα Μου. Είσαι απέραντη, μικρή Μου θάλασσα. Είσαι τόσο άδεια, οι αχινοί είναι στα πολύ πολύ βαθιά σου, είναι πια ασήμαντοι. Τα βράχια σου τα Λείανα κι αυτά, Εγώ, που Είμαι ρεύμα, πότε ζεστό και πότε παγωμένο, πότε διαπεραστικό, πότε απαλό σαν πούπουλο. Παίρνεις τόσα χρώματα, Παίζω μαζί σου, Εγώ, που Είμαι το φως, πότε τα νερά σου τα Κάνω μπλε και πότε πράσινα, πότε διάφανα και πότε μαύρα. Και πότε πότε σε Ανταριάζω, πότε σε γαληνεύω, Εγώ που Είμαι ο αέρας, ο αέρας που Διαπερνά την άδεια σου υπόσταση. Θα σου Διαβάσω κάτι, ναι, χαζό Μου τίποτα. Θα σου Διαβάσω κάτι που περιγράφει τέλεια το λατρευτό σου είδος. Το είδος σου, αυτό, το ζωτικό που υπηρετεί την καύλα Μου με τόση ζέση.


«-Όμορφέ μου σκύλε, αγαπημένο μου παιχνίδι, πλησίασε και έλα να αναπνεύσεις ένα εξαίσιο άρωμα αγορασμένο από τον πιο καλό μυροπώλη της πολιτείας.
Και ο σκύλος, κουνώντας την ουρά του, αυτό που είναι, όπως πιστεύω, γιʼ αυτά τα φτωχά ζώα, το σημάδι που αντιστοιχεί στο γέλιο και στο χαμόγελο, πλησιάζει και βάζει με περιέργεια την υγρή του μύτη πάνω στο ξεβουλωμένο μπουκαλάκι… μετά, υποχωρώντας απότομα, με φόβο, μου γαυγίζει σα να με κατηγορεί.
-Αχ! Άθλιε σκύλε, αν σου είχα προσφέρει ένα πακέτο με κοπριές, θα τις μύριζες ευχάριστα και ίσως και να τις κατάπινες. Έτσι, εσύ, αισχρέ σύντροφε της θλιβερής ζωής μου, μοιάζεις με το κοινό που δεν πρέπει ποτέ να του παρουσιάζουν αρώματα θελκτικά που το ευφραίνουν, αλλά ακαθαρσίες διαλεγμένες με επιμέλεια».
Charles Baudelaire, Ο σκύλος και το μπουκαλάκι (Spleen de Paris, 1869)

 

Πολύ δυνατό!!!
Υπάρχει άραγε ενας τέτοιος Κ και για μένα εκεί έξω?

 

Αρκετοι που λενε πως υπαρχουν

 

Όπως και πολλές που λένε ότι θα το άντεχαν ...θα πρόσθετα εγώ ....

 

Μην το προσωπικα αλλα " στα λογια ολες καλες ειναι..."

 

Ο σκύλος είναι σκύλος και έχει άλλες ανάγκες και αξίες. Το ίδιο και κάποιο άνθρωποι. Ευτυχώς με τους ανθρώπους μπορούν να ζητήσουν να αλλάξουν αν θέλουν.

 

Εξαιρετική η γραφή σας και εξαίρετο το απόσπασμα από το "Spleen de Paris".

Σε μετάφραση του Κώστα Ριτσώνη δεν είναι;