Αναμνήσεις

Όταν λίγο πριν το millenium χτύπησε το τηλέφωνο από γραφείο παραγωγής για μια σειρά γυρισμάτων στην Αίγυπτο, δεν το σκέφτηκα καν... Δέχτηκα πριν μπω σε συζήτηση για το ακριβές project και το οικονομικό. Είχα τουλάχιστον επτά χρόνια να επισκεφθώ την γεννέτηρά μου και ήταν μια καλή ευκαιρία να συνδυάσω δουλειά και μνήμες.
Αφού πέρασαν σχεδόν τρεις μήνες σκληρής δουλειάς με την οργάνωση του όλου εγχειρήματος φτάνει η ώρα και πετάμε για Κάιρο. Στο αεροδρόμιο μας υποδέχθηκε Ο Νασίρ, ένας 55χρονος γεροδεμένος Βεδουίνος που επί χρόνια δούλευε στην Αγία Αικατερίνη , στο Όρος Σινά νε τα ελληνικά του να είναι σε αρκετά καλό επίπεδο...καλύτερο ίσως από πολλών ελληναράδων. Μας αγκάλιασε και μας φίλησε όλους , 12 άτομα συνεργείο και το χαμόγελο του , αν και του έλλειπαν σχεδόν όλα τα μπροστινά δόντια, φώτιζε τον χώρο. Λίγο πίσω του ήταν μια κοπέλλα, που το νικάμπ που φορούσε δεν άφηνε να δούμε τιποτα άλλο εκτός από ένα ζευγάρι υπέροχα κατάμαυρα μάτια. Με κατεβασμένο βλέμμα μας χαιρέτησε σε άπταιστα ελληνικά. "Κύριοι, Κυρίες καλησπέρα σας και καλώς ήρθατε. Είμαι η Νουρ και θα είμαι, μαζί με τον κύριο Νασίρ, η βοηθός σας καθ όλη την διάρκεια της παραμονής σας στην ομορφη χώρα μας" . Ο βοηθός μου, ο Δημήτρης, ένα 25χρονο ομορφόπαιδο, πηγε να της δώσει το χέρι για να την χαιρετήσει. Μια ελαφρά κίνηση προς τα πίσω της Νουρ για ν αποφύγει την επαφή και το χέρι μου που έπιασε τον καρπό του πριν καν απλωθεί, βοήθησαν να μην δημιουργηθεί θέμα με το που πατήσαμε το πόδι μας στην Αίγυπτο. Η Νουρ σήκωσε το βλέμμα της στιγμιάια, και στα μάτια της, ισως το φαντάστηκα, είδα ένα "ευχαριστώ" που την βοήθησα να μην έρθει σε δύσκολη θέση. Μπαίνουμε στο βαν με προορισμό το ξενοδοχείο μας, στο κέντρο της πόλης. Η διαδρομή κράτησε περίπου 3/4 και η μικρή παρεξήγηση που πήγε να δημιουργηθεί είχε ήδη ξεχαστεί. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο και πριν πάμε στα δωμάτια μας η Νουρ προτείνει, αν έχουμε διάθεση, να επισκεφθούμε το Φαραωνικό Χωριό. Είχα ξαναπάει εκεί το 1993, την τελευταία φορά που είχα έρθει στην Αίγυπτο και γνωρίζοντας ότι διαρκώς το εμπλούτιζαν το θεώρησα καλή ιδέα να δω τι νέο έχουν πρσθέσει. Στο Φαραωνικό Χωριό βλέπεις ένα μεγάλο μέρος της Ιστορίας και της ζωής όχι μόνο των βασιλέων και της άρχουσας τάξης της αρχαίας Αιγύπτου αλλά και των εργατών, των κτηνοτρόφων , των καλλιτεχνών, των σκλάβων της εποχής. Το σύνολο του συνεργείου βαριόταν. Και θα ναυαγούσε η επίσκεψη, επειδή δεν ήταν καλή ιδέα να πάω μόνος μου, ένας Δυτικός, με τη Νουρ οποιαδήποτε βόλτα. Την κατάσταση την 'έσωσε" η γυναίκα του παραγωγού,η Αθηνά. Μια πανέμορφη 55άρα που μιλούσε και κάπνιζε σαν νταλικέρης αλλά με ψυχή μικρού παιδιού. Απολαύσαμε την επίσκεψη στο Φαραωνικό Χωριό αλλά κυρίως απόλαυσα την παρέα της Νουρ. Ένα κορίτσι παθιασμένο με την Ιστορία και όχι μόνο της Αιγύπτου, κάθε φορά που μιλούσε τα μάτια της έλαμπαν. Η μόνη φορά που σκοτείνιασε το βλέμμα της ήταν όταν έγινε αναφορά στους γονείς της. Η μητέρα της είχε πεθάνει όταν ήταν 7 χρονών και ο πατέρας της προτίμησε να την αφήσει στα χέρια του φίλου του Νασίρ κι αυτός να φύγει για να δουλέψει στο Ντουμπάι. Και είχε να τον δει από τότε. Ευτυχώς ο Νασίρ, ήταν "ιδανικότερος πατέρας απ΄τον πατέρα" της. Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο γύρω στις 11 το βράδυ. Την επόμενη είχαμε εγερτήριο στις 4 τα ξημερώματα για να "πετάξουμε" για Αμπού Σιμπέλ. Το πρώτο μέρος της δουλειάς μας, ήταν η καταγραφή όλων των ιερών/αρχαιολογικών χώρων στην διαδρομή της κρουαζιέρας στο Νείλο, στην συνέχεια θα πηγαίναμε στην όαση Σίβα, στην Αλεξάνδρεια, Σινά και τέλος επιστροφή στο Κάιρο και θα κλέιναμε με τις πυραμίδες, και με το υπό κατασκευή νέο μουσείο της χώρας. Ο χρόνος της Κρουαζίερας δεν θα μας έφτανε για τα γυρίσματα και είχαμε προνοήσει να πάρουμε σχετικές άδειες για παραμονή σε όποιο σημείο θα ήταν αναγκαίο και να συνεχίζουμε με το επόμενο ή μεθεπόμενο ποταμόπλοιο. Τα γυρίσματα ήταν κουραστικά αλλά είχα υπέροχα πλάνα και όταν το υλικό θα ντυνόταν με την αφήγηση και την μουσική, ήμουν σίγουρος για το αποτέλεσμα. Οι μέρες περνούσαν και παρ όλη την κόπωση και τον ελάχιστο ύπνο, ξεκουραζόμουν με τις συζήτήσεις που έκανα, κάθε βράδυ, με τη Νουρ , απολαμβάνοντας το βραδυνό τσάι μου.Συζητούσαμε για τα πάντα.. Για τις ζωές μας, για τις χώρες μας, για τα όνειρά μας,για τον θεό της, για την αθεία μου. Για τα παντα. Είχαν περάσει ήδη δώδεκα μέρες κι εκτός των ματιών της. Των υπέροχων λαμπερών ματιών της, δεν είχα δει ούτε το μήκος των μαλλιών της. Είχαμε φτάσει πια στο Ασουάν κι αφού έχουμε ολοκλήρώσει κι εκεί τα γυρίσματα μας, περιμένουμε στο ποταμόπλοιο την σειρά μας να περάσουμε το φράγμα. Ο καπετάνιος μας ενημερώνει ότι αυτό μπορεί να μας πάρει και 24 ώρες , κυρίως λόγω των πολλών ποταμόπλοιων που ήταν πριν από μας. Κατά τη μία τα ξημερώματα βγαίνω απ την καμπίνα μου και πάω στο κατάστρωμα. Στρίβω τσιγάρο και απολαμβάνω την απόλυτη ησυχία όταν μια γνώριμη φωνή κελαηδάει στ αυτιά μου...
Ν- " θα μπορούσατε να στρίεψετε και μένα ένα;;"
Γυρνάω και βλέπω τη Νουρ. Της χαμογελω
Γ- "Από πότε καπνίζεις μικρή;;"
Ν- "Θέλω να καταλάβω γιατί καπνίζετε"
Γ- "Απλά εθισμός"
Τα μάτια της είναι καρφωμένα στα δικά μου
Ν- " Έχετε κι άλλους εθισμούς;"
Γ- " Μικρή, ανάκριση θα μου κάνεις;;""
κατεβάζει το βλέμμα της και σχεδόν ψιθυριστά
Ν-" Συγγνώμη"
Βάζω τα γέλια και τελευταία στιγμή ΔΕΝ βάζω το χέρι μου το σαγόνι της, έστω και πάνω απ το νικάμπ, για να της ανασηκώσω το κεφάλι...Την κοιτάζω χαμογελαστός ...ανασηκώνει ελαφρώς τα μάτια της με βλέπει και τα ξανακατεβάζει. Πιο έντονα από κάθε άλλη μέρα, ήθελα να της βγάλω την μαντήλα και να δω το προσωπό της...
Ν- " χανογελάτε;;"
Γ- "αχ βρε Νουρ...τι να σου εξηγώ τώρα...Άντε πάμε σιγά σιγά....Έχουμε δύσκολη μέρα αύριο"
Ν- " από τώρα;;;;; Μάλιστα"
Το βλέμμα της δεν έχει σηκωθει απ τα πόδια της ...
Γυρνάει και απομακρύνεται... Χωρίς να γυρίσει με ρωτάει
Ν-" Εσείς δεν θα πάτε για ύπνο;"
Βάζω τα γέλια...
Γ- " Λες να είναι καλή ιδέα να μας δουν να κοβουμε βόλτες στο πλοίο μαζί;;"
Χωρίς άλλη κουβέντα συνεχίζει τον βηματισμό της μέχρι που δεν την βλέπω πια...
Ξεφυσάω και στρίβω ακόμη ένα τσιγάρο.
" Κοίτα να δεις που θα γυρίσω το εξπρες του μεσονυχτίου για δυο μάτια"
Κάνω την τελευταία τζούρα απ το τσιγάρο και πηγαίνω προς την καμπίνα μου...
Βάζω το κλειδί στην πόρτα και διαπιστώνω ότι δεν την είχα κλειδώσει. Ανάβω το φως και βλέπω τη Νουρ μπροστά μου.
Γονατισμένη, χωρίς να έχει βγάλει το νικάμπ, στο πάτωμα με τα χέρια της ν ακουμπούν στους μηρούς της.
Πριν προλάβω να συνέλθω απ την έκπληξη και αρθρώσω μια λέξη την ακούω να λέει χαμηλόφωνα.
Ν-"Συγγνώμη Κύριε για την πρωτοβουλία. ...
Γ-"Ξέρεις τι κάνεις τώρα μικρή;;;"
Ν-"Μάλιστα Κύριε..Ξέρω...
ανασηκώνει το κεφάλι της και με κοιτάζει
Ν-"Θέλω για μια φορά στην ζωή μου να νοιώσω ευτυχισμένη. Έστω κι αν ξέρω ότι αυτό θα τελειώσει αυριο, θέλω να αφιερωθώ εκεί που θέλω κι όχι εκεί που πρέπει"
Έχω μείνει άφωνος και την κοιτάζω . Αγκαλιάζει τα πόδια μου
Ν-"Σας παρακαλώ"
Σκύβω μπροστά και για πρώτη φορά την ακουμπώ... την πιάνω απ τα μπρατσα και την ανασηκώνω...Το κεφάλι της το κρατά κατεβασμένο.
Γ-"Νουρ"
Σηκώνει το κεφάλι και με κοιτάσει μες τα μάτια...Τα βουρκωμένα μάτια της είναι ακόμη πιο όμορφα... Με απαλές κινήσεις της αφαιρώ το Νικάμπ. Ένας καταρράκτης από πυκνό κατάμαυρο μαλλί ξεχύνετε μέχρι τους γοφούς της. Το μελαμψό της χρώμα και το σχήμα του στόματος και της μύτης μοιάζουν να έχουν βγει από ζωγράφο που απεικόνισε την απόλυτη ομορφιά. Της αφαιρώ με κομμένη την ανάσα και αργές κινήσεις τον υπόλοιπο ρουχισμό. Ξεπροβάλλουν τα στήθη της... Μια μικρή κίνηση συστολής απ την πλευρά της...κι ένας βαθύς αναστεναγμός... Όλο της το σώμα , τα πόδια της, το μικρό της στήθος...σμιλεμένα...Αφού αφήνω το κορίτσι εντελώς γυμνό πισοπατώ για να απολάυσω την θέα της...Πόση ομορφιά κρυμμένη...Την πιάνω απ τον καρπό και την οδηγώ στην στενή τουαλέτα της καμπίνας...Αφού φτιάχνω το νερό στην θερμοκρασία που θερώ ιδανική την βάζω μέσα κι αφήνω το νερό να τρέχει πάνω της ... Βγάζω τα ρούχα μου, χωρίς να πάρω τα μάτια μου δευτερόλεπτο από πάνω της και μπαίνω μέσα μαζί της... Την Λούζω αρχικά και αφού ξεπλύνω τα πλούσια μαλλια της απ τα σαπούνια τα μαζεύω κι αρχίζω να πλένω το κορμί της... Όταν το χέρι μου εφτασε ανάμεσα στα πόδια της, οι μικροί ανεσταναγμοί έγιναν βογκητό καύλας...
Ν-"Κύριε... Κύριε..."
Συνεχίζει να βογγάει ενώ το χέρι μου απλώς είναι πάνω στο μουνί της χωρίς καν να την χαιδεύω... Σπασμοί οργασμού στο σώμα της και τα μάτια της μια ορθάνοιχτα μια κλειστά... Ένα χαμόγελο κάνει το στόμα της ακόμη ομορφότερο. Ειμαι πίσω της και νομίζω ότι θα εκραγώ. Πιάνω το δεξί της χέρι και το βάζω πάνω στην ψωλή μου...Την γυρνάω και την γονατίζω με απαλές κινήσεις... Χωρίς ν αφήσει την ψωλή μου απ το χέρι της...σκύβει και μου φιλάει τα πόδια...ανεβαίνει σιγά σιγα απ τις γάμπες στους μηρούς και τελικά την βάζει στο στόμα της... Ο τρόπος που μ έγλυφε ήταν εντελώς ατσούμπαλος αλλά ίσως ήταν αυτό που το έκανε κι εξαιρετικά καυλωτικό...Τόσο ώστε έχυσα μεσα στο στόμα της πριν λες και ήμουν δεκαοκτάχρονο "κοκκοράκι". Η αρχική της εκπληξη για τους χυμούς μου μετατράπηκε άμεσα σε λαιμαργία... Συνέχιζε να με γλείφει και όσο περνούσε η ώρα έβρισκε ρυθμό και τεχνική... Απόλαυσα το στόμα της αλλά ήθελα να νοιώσω την υγρασία του μουνιού της... την ανασηκώνω στην αγκαλιά μου και την πάω στο στενό κρεββάτι της καμπίνας...την ξαπλώνω κι αφού αρχίζω να γλειφω και να δαγκώνω ελαφρά τις ρόγες της, βάζω τα πόδια της στους ώμους μου κι αρχίζω να παίζω μαλακία πάνω στο μουνί της...Ένοιωθα πάνω στην ψωλή μου τα υγρά της να δημιουργούν ρυάκι..Ο στενός της κόλπος με δυσκολεύει...Καταφέρνω να μπω όσο πιο απαλά μπορούσα και νοιώθω τον παρθενικό της υμένα να σπάει. Η Νουρ μουγκρίζει και σφίγγει τα πόδια της πάνω μου...
Ν-"Μην βγείτε σας παρακαλώ"
Είμαι μέσα της και οι κινήσεις μου είναι απαλές για να μην κάνω επώδυνη την πρώτη της φορά... Έχασα το μέτρημα των σπασμών της ... Έχυνε διαρκώς... Όταν βγήκα απότομα από μέσα της για να χύσω στην κοιλιά της χωρίς δευτερη σκέψη μάζεψε κάθε σταγόνα με τα δάκτυλά της για να σβήσει την δίψα της...Δεν πρέπει να είχαμε κοιμηθεί πάνω από μισή ώρα όταν χτύπησε η πόρτα μου και ο βοηθός μου απ έξω να φωνάζει
Δ-" Αφεντικούλι μ θα έρθεις για πρωινό;;"
Γ-"Έφυγε το πλοίο;;"
Δ-"Σε κανα τρίωρο ..μάλλον"
Γ- "Καλά..άσε με να κοιμηθώ τώρα"
Η Νουρ, παρ όλο που ο Δημήτρης ήταν έξω απ την πόρτα είχε σκεπαστεί όλη με το σεντόνι σε μια κίνηση ντροπής... Σηκώνομαι και βάζω το αυτί μου στην πόρτα ν ακούσω αν είναι κανείς έξω...Κοιτάζω το κορίτσι χαμογελαστός...
Γ-"Έφυγε"
Ξεπροβάλλει το πανέμορφο πρόσωπό της κάτω απ το σεντόνι...Κατακόκκινη από ντροπή
Ν-"θέλετε να φύγω;;"
την κοιτάζω και βουτάω στο κρεββατι, την τραβάω και την σφίγγω στην αγκαλιά μου
Γ-"Εσύ τι λες;;"
Γελάμε κι αρχίζουμε να φιλίομαστε...
Πέρασαν άλλες 24 μέρες γυρισμάτων...Κάθε βράδυ η πανέμορφη Νουρ που παρέδιδε τον εαυτό της όπου κι αν βρισκόμασταν. Κάθε μέρα ήταν ένα ταξίδι απ απ τις πιο τρυφερές αισθήσεις στα πιο άγρια σεξουαλικά ένστικα. Και η μικρή Νουρ απόλυτα ταγμένη ακόμη και στις πιο ακραίες ή "βρώμικες" επιθυμίες μου. Η στιγμή του αποχαιρετισμού ήταν βουβά σπαρακτική... Τα βουρκωμένα μάτια της με συντρόφευαν για χρόνια. Με τη Νουρ Κρατήσαμε επαφή, Κυρίως διαδικτυακή. Υπήρχαν βραδιές που ξημερώναμε μιλώντας ...το 2007 Κατάφερα να πάω πάλι στην Αίγυπτο και να περάσουμε άλλο ένα δεκαήμερο μαγικό μέχρι που το 2012... Η λεγόμενη Αραβική Άνοιξη στην Αίγυπτο, όπως και σε όλες τις Αραβικές χώρες έφερε στο προσκήνιο ακραίους Ισλαμιστές που δυσκόλεψαν ακόμη περισσότερο τις ζωές των ήδη ταλαιπωρημένων ανθρώπων και κυρίως των γυναικών. Κάθε προσπάθεια μου να την βρω ήταν αποτυχημένη. Όταν στα τέλη του 2021 χτυπά το τηλέφωνό μου και στην άλλη άκρη της γραμμής είναι η μικρή μου Νουρ αισθανθηκα σαν πιτσιρικάς που μπαινει σε παιχνιδάδικο...Διωκώμενη απ το καθεστώς των Αδελφών μουσουλμάνωνν βρέθηκε στην Συρία και στο πλευρό των Κούρδων ανταρτών ενάντια στο Ισλαμικό κράτος μετά εγκλωβισμένη σε στρατόπεδα προσφύγων στην Τουρκία και από εκεί υπάλληλος σε ελληνική πρεσβεία βορειοευρωπαικής χώρας...Η μικρή μου πανέμορφη Νουρ είναι πια 41 και μεγαλώνει μόνη της ένα παιδί που "υιοθέτησε" όταν οι γονείς του πέθαναν στα χέρια των Ισλαμοφασιστών.

 

Όμορφο διήγημα.

 

Ουαου.. και μετα εμεις γκρινιαζουμε..

Γιατι δεν ειστε μαζι;;;; Γτ δεν ηρθε στην ελλαδα να ζησετε μαζι;;
Ποσο χρονων ηταν οταν βρεθηκατε;

 

Ήταν δεκαοκτώ και μισό..

Ήταν δεκαοκτώ και μισό...Η απάντηση στο γιατί δεν ήρθε μαζί μου στην Ελλάδα δεν είναι απλή. Ίσως κάποια στιγμή αναφερθώ αναλυτικά  

 

Με τσάκισες βρε τέρας