Αλεξάνδρειες

Δεν έχω τις απαντήσεις σε καμία περίπτωση, οπότε σε θεωρητική βάση γίνεται η συζήτηση.

Θεωρητικά κερδίζεις από ησυχία μέχρι αξιοπρέπεια (επί της οποίας θα διαφωνούσαν πολλοί), γλιτώνεις ξόδεμα.

Αυτό για τα άγουρα σταφύλια δεν έχει εφαρμογή σ' εμένα.

 

To the point 

 

Χμ…μου φέρατε στο νου μια διττή φράση του εξαίρετου Dolmance σε πολύ παλιότερο νήμα, που έμεινε χαραγμένη εντός μου ως σοφή:
« Ο μόνος τρόπος να τα έχεις όλα, είναι να μην θες να έχεις απολύτως τίποτα».

(δικές μου αυτιστικές συνδέσεις αυτές)

 

Που, παρεμπιπτόντως, αυτό διαβάζω εγώ στην ιστορία της Λίνας, αλλά σαφώς μπορεί να διαβάζω και λάθος.

 

Παραπέμπει στο "πλούσιος είναι όχι αυτός που έχει όλα όσα θέλει, αλλά αυτός που θέλει όλα όσα έχει".

 

Παρεμπιπτόντως, επειδή περνούσα τυχαία από εκεί, αν μου επιτραπεί, μπορώ να εκφέρω άποψη ως αυτόπτης μάρτυρας.
Ακόμα και αν ψάξω να βρω 100 αρνητικά επίθετα για αυτή, σίγουρα το αναξιοπρεπής δεν θα ήταν ένα από αυτά.

 

Νομίζω το σχόλιο μου ήταν αρκετά μετριοπαθώς διατυπωμένο, αλλά μπορεί πάλι και όχι.

Επίσης, ανέφερα ότι εγώ διαβάζω στη συμπεριφορά της *παρακαλετό για κάτι που ο άλλος δε θέλει να δώσει* (κι αυτό με επιφύλαξη) και δε μίλησα για απώλεια αξιοπρέπειας σύμφωνα με δικό μου ορισμό.

 

Δεν μπορώ να σου πω αν είσαι σωστή ή λάθος, για μένα η μη προσπάθεια είναι η μεγαλύτερη αναξιοπρέπεια πρωτίστως προς τον εαυτό μου.

Ήταν γενική παρατήρηση και έβαλα το "αγαπητή άγνωστη" επειδή απάντησα στο δικό σου ποστ. Δεν έχω λόγο να μη δεχτώ ότι δεν έχει εφαρμογή σ' εσένα  

 

Μία απλή πρόταση, τόσα συναισθήματα...

 

Αγάπη

Πράξη Πρώτη

Τα μαλλιά. Τρεις επιλογές, η αναφορά γίνεται με τυχαία σειρά.
•"Αγορέ", όπως τα έλεγε η γενιά μου, δεν έχω ιδέα πως τα αποκαλούν σήμερα. Το κακό είναι ότι ταιριάζουν σε λίγες, ασχέτως αν οι πολλές πιστεύουν το αντίθετο.
•Κοντό καρέ. Η πιο σίγουρη επιλογή, δεν θυμάμαι ποτέ να έχω πει ότι δε μου αρέσουν. Όχι, όμως τα μπροστινά κοντά, για όνομα του Θεού, όχι τα μπροστινά κοντά!
•Πολυ μακριά και πλούσια μαλλιά, απαραίτητα πλούσια, κατά προτίμηση σπαστά ή ελαφρώς σγουρά. Η πιο σπάνια περίπτωση από όλες, αν τα δω είναι αδύνατο να μην τα προσέξω. Και αυτά και την κάτοχο τους.
Είναι ωραία. Και είναι ωραία και χωρίς αυτά τα μαλλιά. Αλλά τώρα ένας λόγος παραπάνω.

Πράξη Δεύτερη

Έχω στη διάθεσή μου ένα απόγευμα. Και ένα βράδυ. Μόνο που αν δεν καταφέρω κάτι το απόγευμα το βράδυ θα ροχαλίζω. Τίποτα παραπάνω. Περνάει το απόγευμα. Ένα υπέροχο απόγευμα. Όχι, δεν είναι σχήμα λόγου. Ένα υπέροχο απόγευμα. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο και έρχεται η ώρα να πούμε καληνύχτα.

Πράξη Τρίτη

Δεν είμαι σίγουρος, έχω την εντύπωση πως την πρώτη φορά που πήγα ήταν στα Ιωάννινα. Φιλοξενούμενοι. Όταν το άκουσα έφαγα φρίκη. Τι σκατά να κάνω με κάποιους άλλους μέσα στο σπίτι; Ευτυχώς, είχα άδικο. Αυτόνομη γκαρσονιέρα, σε άλλο όροφο.
Είναι φωτιά στο κρεβάτι. Κοίτα να δεις που αν κοντεύεις τα 30 υπάρχει το ενδεχόμενο να είναι πραγματικά καλή στο κρεβάτι και κάποια μικρότερη. Απίστευτο;
Πέφτει δίπλα μου. Έχει εκστασιαστεί, έχει ένα βλέμμα σαν να κάνει σεξ πρώτη φορά.
-Τι έπαθες IJ?
Αυτό... πρώτη φορά μου το κάνουν... Η αλήθεια είναι πως δεν κατάλαβα αμέσως ποιο είναι το "αυτό". Πάντως ήταν καλό, ότι κι αν ήταν. Α, ναι. Πυγοράπισμα και όχι μόνο. Χαστούκια, τσιμπήματα κτλ. Αυτά συγκρατημένα, για να ελέγχω αντιδράσεις. Το πυγοράπισμα πάλι, όχι.

Πράξη Τέταρτη

Ότι της πεις το κάνει. Λες και αν πει όχι θα πονέσει. Δεν το κάνει για εμένα, το κάνει για αυτή. Δεν ήταν ορατό από την αρχή, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Τυχαία το είδα. Άρχισα να λέω για να λέω, για να ελέγχω τις αντιδράσεις. Το απολάμβανα.
Όλο και περισσότερο, όλο και περισσότερο.
Θα κάνουμε αυτό...
Θα κάνεις αυτό...
Εκτός κρεβατιού δε λέει ποτέ όχι. Ούτε στο κρεβάτι, με τη διαφορά ότι εκεί δεν περιμένει να της πεις τι θα κάνει. Κομπρεσέρ.

Πράξη Πέμπτη

Η θεωρία του καλού παιδιού
Τον κάθε άνθρωπο τον χαρακτηρίζει μια σειρά από επίθετα, θετικά ή αρνητικά. Αυτό που είναι, ή αυτό που βλέπουμε εμείς μέσα από τη δική μας οπτική, αποτυπώνεται με λέξεις. Έχει σημασία τι είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι όταν φέρνω στο μυαλό μου την κάθε γυναίκα, η "επιγραφή" της
Ε, λοιπόν, όλες οι επιγραφές καλοδεχούμενες και σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετές από μόνες τους για να διαμορφώσω άποψη, για να αποφασίσω αν μου κάνει κλικ. Όλες εκτός από μια. Το καλό παιδί. Τώρα πως κατάφερε ένα καλό παιδί να γίνει ποθητό και να το ερωτευτώ κιόλας δεν έχω ιδέα...

Πράξη Έκτη

Η θεωρία του καμένου χαρτιού.
Πάντα, μετά από κάτι που τελείωσε απότομα, βίαια, κάτι που νιώθουμε ότι δεν είχαμε την ευκαιρία να το ολοκληρώσουμε, να κάνουμε όλο τον κύκλο που του πρέπει και του αναλογεί, νιώθουμε άδειοι. Αν όχι άδειοι, τουλάχιστον όχι γεμάτοι.
Είναι σχεδόν αδύνατο να έχουμε βαθιά αισθήματα για έναν άλλο άνθρωπο σε μικρό χρονικό διάστημα. Έτσι, συνήθως, αυτός ο άνθρωπος καίγεται, όπως καίμε ένα χαρτί. Αυτό δε σημαίνει πως είμαστε μαζί του χωρίς να το θέλουμε, ούτε ότι δεν περνάμε καλά μαζί του, ούτε ότι δεν έχουμε πάθος στο κρεβάτι. Αλλά δεν μπορεί να γίνει βαθύτερο. Μόνο αυτό.
Αυτή η σχέση δεν μπορούσε να πάει μακριά. Ούτε εγώ μπορούσα να ταξιδεύω για 10 μέρες το μήνα, ούτε αυτή να παίρνει τις άδειες τη μια μετά την άλλη. Άσε που δε νομίζω να της είχαν μείνει και άδειες, εδώ που τα λέμε. Ήταν πολύ βολικό να είμαι το καμένο χαρτί. Άλλωστε ο στόχος ήταν ένα τετραήμερο, εξαρχής, και είχα ζήσει πολλά. Περνάς καλά και φεύγεις χωρίς δράματα.
Πόνεσε όμως που έφυγα, κι ας μη γινόταν αλλιώς. Και καμένο χαρτί να μην ήμουν δε θα άλλαζαν πολλά. Ίσως να προσπαθούσε να με κρατήσει περισσότερο, φέρνοντας την φθορά που φυσιολογικά θα είχε η σχέση, κάνοντας καμένο χαρτί τον επόμενο από εμένα.
Δε βαριέσαι, όλα καλά. Στο κρεβάτι τη βαθμολογείς χαλαρά με 9,5/10, αν όχι παραπάνω, τι άλλο ήθελες;

Πράξη Έβδομη

Μπαίνω στο αυτοκίνητο. Θέλω να τη δω, επιστρέφω. Με περιμένει. Κάνει ότι μπορεί για να περάσουμε καλά, καλό παιδί γαρ, ποια άλλη συμπεριφορά θα μπορούσε να έχει; Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο της και γυρνάμε όλο το σύμπαν. Αν την είχα αφήσει θα είχαμε φτάσει μέχρι τη Λευκάδα. Τι έπαθες σήμερα IJ?
-Θέλω να περάσουμε καλά!
Επιστρέφουμε στο σπίτι της. Έχει κανονίσει να με αφήσει να κοιμηθώ εκεί και να κοιμηθεί σε μια φίλη, το γνωρίζω από πολύ νωρίτερα. Κολοκύθια. Τα μάτια της μου φωνάζουν "μη με αφήσεις να φύγω". Το κάνε κάτι λοιπόν να χάσω το τραίνο, του Μητροπάνου, βρίσκει εφαρμογή.
Την αγγίζω. Όρθιοι, μπροστά στην πόρτα. Χύνει για εμένα. Τη φιλάω στο μέτωπο. Φεύγω.
Ότι τελειώνει, τελειώνει. Το γυαλί που έσπασε κτλ κτλ. Η προσδοκία ότι αν δώσεις συνέχεια, η έναρξη της θα είναι στο σημείο που είχες σταματήσει είναι ουτοπική. Το αποχαιρετιστήριο σεξ, μπορεί να μην παύει να είναι σεξ, αλλά μακροπρόθεσμα, δεν προσφέρει κάτι. Ίσα, ίσα, απασχολεί τη μνήμη και κλέβει εικόνες από το σεξ που έκανες πριν ραγίσει το γυαλί...

346 χλμ (Έρωτας, volume 2)

 

Τώρα εγώ θα σκάσω αν δε ρωτήσω.. Και συγνώμη αν ξεπερνάω τα όρια.. Βιωματικής φύσεως είναι αυτές οι αφηγήσεις;  

 

Άντε καλέ! Ρωτήστε ότι θέλετε, δεν παρεξηγούμεθα!
Μόνο που θέλω να μου πεις τι σε ώθησε να ρωτήσεις.