Λίγα λουλούδια αν θέλεις στείλε μου

Ήμουν 17 όταν γνώρισα τον Φίλανδρο. Μου είχε κάνει τόση εντύπωση το όνομά του, μου είχε φανεί βαρύγδουπο. Ο ίδιος ήταν περίπου στην ηλικία του πατέρα μου, γύρω στα 50. Βαθιά φωνή, στρογγυλά γυαλάκια και γκριζαρισμένο μαλλί, θαρρούσες ότι είχε ξεπηδήσει από κάποια ασπρόμαυρη φωτογραφία του προηγούμενου αιώνα.

Ήταν καθηγητής σε κάποιο πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Είχε γυρίσει Ελλάδα όταν αρρώστησε η μητέρα του. Δεν είχε κάποιον άλλον να τη φροντίσει. Ο ίδιος δεν είχε οικογένεια και δεν θα τον είχα γνωρίσει ποτέ αν δεν είχε μετακομίσει δίπλα μας.

Ήμουν πρώτη δέσμη και γενικά καλή μαθήτρια αλλά είχα βρει το διάολό μου με τη χημεία. Δε μου άρεσε καθόλου αλλά αν ήθελα να περάσω πολυτεχνείο δεν είχα και πολλά περιθώρια. Αποδείχτηκε εκ των υστέρων ότι το πρόβλημα στην πραγματικότητα ήταν οι καθηγητές μου τόσο στο σχολείο όσο και στο φροντιστήριο.

Ούτε θα το είχα μάθει και αυτό αν δεν με είχε πιάσει απελπισία μια μέρα που ο Φίλανδρος μας είχε κάνει επίσκεψη. Προσπαθούσα να λύσω μια θεωρητικά εύκολη άσκηση στην οργανική χημεία, ξέρετε, αλκοόλη Α αντιδρά με καρβοξυλικό οξύ Β και τα ρέστα και έβαλα τα κλάματα κάνοντας τους γονείς μου να ανησυχήσουν.

Ούτε που θυμάμαι τι είπα, μόνο ότι ένιωθα μια ζωντανή αποτυχία και ποτέ δε θα κατάφερνα να περάσω στο πολυτεχνείο και γιατί να χρειάζεται να γράψω άριστα χημεία για να μπορώ να γίνω πολιτικός μηχανικός. Εκεί ο Φίλανδρος με καθησυχαστική φωνή μου είπε να ηρεμίσω και να του πω το πρόβλημα.

Ήταν χημικός!

Και όχι μόνο ήταν χημικός, ήταν και υπέροχος δάσκαλος. Σταμάτησα το φροντιστήριο στη χημεία και άρχισα τα ιδιαίτερα μαζί του. Μέσα σε ένα μήνα... ΣΕ ΕΝΑ ΜΗΝΑ... είχα γίνει αστέρι. Ήταν τελικά τόσο απλό... και η χημεία ήταν όμορφη, απλά την είχα πάρει στραβά.

Αλήθεια είναι επίσης ότι είχα δαγκώσει βαρέως τη λαμαρίνα. Θες η πραότητά του και η ηρεμία του; Θες η αυστηρότητά του όταν συνοφρυωνόταν κάνοντάς με να θέλω να βρω τρύπα να κρυφτώ; Δεν ξέρω, εννοώ ότι εμφανισιακά δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, ήταν άνθρωπος που αν δεν τον είχες ζήσει από κοντά θα περνούσε απαρατήρητος.

Τα μαθήματα γινόντουσαν πάντα σπίτι του όπου έμενε με την άρρωστη μητέρα του. Θεωρητικά είχα μάθημα μαζί του τρεις φορές την εβδομάδα, μία ώρα τη φορά μα κάθε φορά καθόμουν πάνω από ένα δίωρο σπίτι του και όταν τελειώναμε το μάθημα της χημείας μου μιλούσε για λογοτεχνία, ποίηση και μουσική. Ήταν εκείνος που με μύησε σε ονόματα που τότε τα ήξερα μόνο εξ ακοής: Καβάφης, Καββαδίας, Ελύτης, Ρίτσος, Χριστιανόπουλος, Λαπαθιώτης, Καρυωτάκης κλπ. Ήταν εκείνος που με μύησε σε Ντοστογιέφσκι, Μπουλγκάκοφ, Τσέχοφ... ήταν εκείνος που με μύησε στη ροκ και την πανκ.

Η μητέρα του με είχε κατασυμπαθήσει, κάθε φορά που με έβλεπε στα μαθήματα φώτιζε το πρόσωπό της. "Καλώς το κοριτσάκι μου, καλώς το Ρηνιώ μου". Η αλήθεια είναι ότι δε μου άρεσε το "Ρηνιώ" αλλά δεν ήθελα να της χαλάω το χατίρι οπότε για την κυρά-Λένη ήμουν πάντα το "Ρηνιώ"

Έφυγε ήσυχα ένα βράδι του Απρίλη βυθίζοντας τον Φίλανδρο στο πένθος. Ακόμα το θυμάμαι... καθόταν και κοιτούσε προς το άπειρο όταν ένιωσα τόσο έντονα την ανάγκη του για μια ανθρώπινη επαφή που ξεπέρασα τις αναστολές μου. Τον πήρα στην αγκαλιά μου... μια αγκαλιά απλά ήθελα να του προσφέρω... δεν ξέρω που το βρήκα... πώς βρήκα το θάρρος; θράσος; Τον φίλησα. Ξαφνιάστηκε και με έκανε πέρα.

Σηκώθηκε και πήγε και κάθισε στην πολυθρόνα. Είχα μείνει κοκαλωμένη, δεν τολμούσα μήτε βλέφαρο να κινήσω. Τον άκουσα που άρχισε να τραγουδάει, η φωνή του ήταν σχεδόν οπερετική.

Λίγα λουλούδια αν θέλεις στείλε μου
και πάλι φίλε μου απόψε...

Σταμάτησε. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει.

- "Ειρήνη, πήγαινε σπίτι σου σε παρακαλώ" μου είπε απαλά.
- "Κύριε Φίλανδρε... σας... σας ζητώ συγνώμη" του είπα με σπασμένη φωνή.

Ναι, ακόμα στον πληθυντικό του μιλούσα και τον φώναζα "Κύριε Φίλανδρε".

- "Δε φταις εσύ. Εγώ φταίω, σου έδωσα θάρρος που δεν έπρεπε."
- "Σας ζητώ συγνώμη, ειλικρινά" είπα μην τολμώντας να τον κοιτάξω.

Σηκώθηκα σα ρομπότ και κίνησα προς την έξοδο. Περνώντας από δίπλα με έπιασε από το χέρι και με σταμάτησε.

- "Ειρήνη θα μπορούσα να είμαι πατέρας σου" μου είπε.
- "Δεν είστε όμως" του απάντησα χωρίς να ξέρω ούτε κι εγώ που το βρήκα το θάρρος.

Ακόμα και τώρα δεν κατάλαβα πως βρέθηκα γυμνή στο κρεββάτι μαζί του. Δεν ήταν ο πρώτος μου, είχα χάσει την παρθενιά μου με τον πρώην μου αλλά ο τρόπος που με έκανε δική του δεν είχε καμία σχέση. Καταρχάς ήταν η πρώτη φορά που τέλειωσα. Και η δεύτερη. Μέχρι τότε μόνο παίζοντας με τον εαυτό μου είχα καταφέρει να τελειώσω, με το Νίκο ούτε λόγος.

Δεν μπορώ να περιγράψω παρά με μια λέξη αυτό που έζησα μαζί του: Ροντέο. Έκανα πράγματα μαζί του που δεν ήθελα να τα κάνω και δεν τα είχα κάνει με το Νίκο καθώς και άλλα πράγματα που δεν είχα φανταστεί. Ο Νίκος μου είχε ζητήσει να τον πάρω στο στόμα και τον είχα διαολοστείλει. Ο Φίλανδρος απλά μου πίεσε το κεφάλι προς τα κάτω και όχι απλά τον πήρα στο στόμα μου αλλά ούτε καν διανοήθηκα να κουνηθώ όταν τέλειωσε στο στόμα μου. Απλά κατάπια.

Όταν μου είπε ότι θέλει να με πάρει από πίσω το μόνο που του είπα ήταν "ό,τι θέλετε"

Είναι αστείο, ακόμα τόσο καιρό μετά που με είχε πάρει με όλους τους δυνατούς και αδύνατους τρόπους -και είχε μεγάλη φαντασία- του μιλούσα στον πληθυντικό. Μου άρεσαν πολύ τα role plays, ειδικά της αδιάβαστης μαθήτριας καθότι εκεί είχε πάντα χαστούκια στον κώλο με το χέρι του. Και μετά το χέρι του έγινε κουτάλα... και μετά η κουτάλα έγινε ζώνη και μετά η ζώνη έγινε καλώδιο...

Μα ήταν ο τρόπος που το έκανε... δεν είχα... δε μπορούσα να φανταστώ, πριν τον γνωρίσω, ότι ο πόνος μπορούσε να είναι τόσο αισθησιακός.

Στις πανελλήνιες έγραψα πολύ καλά και πέρασα στη σχολή που ήθελα. Οι γονείς μου φυσικά δεν είχαν ιδέα ότι ο Φίλανδρος είχε γίνει Δάσκαλος με όλους τους δυνατούς και αδύνατους τρόπους.

Και εκεί τον χτύπησε και εκείνον ο καρκίνος. Ένιωσα τον κόσμο μου να χάνεται και όμως... με κάποιο περίεργο τρόπο ο Φίλανδρος χρησιμοποίησε όσο καιρό του έμεινε για να με προετοιμάσει για το χαμό του. Δεν είχε πλέον δυνάμεις παρά μόνο για να διαβάζουμε, να ακούμε μουσική και να μιλάμε.

Στο νοσοκομείο δεν είχε κανέναν να τον επισκεφτεί, μόνον εμένα. Οι γονείς μου είχαν απορήσει που περνούσα όλα τα απογεύματά μου εκεί. Το μόνο που με τρόμαζε ήταν μη γυρίσω κάποιο απόγευμα και τον βρω...

Ακόμα ένα απόγευμα μαζί του. Ήταν σκιά του εαυτού του.

- "Ειρήνη" μου είπε...
- "Πείτε μου" του είπα με φωνή που έτρεμε.
- "Τραγούδησέ μου σε παρακαλώ... τραγούδησέ μου κάτι"

Κατάπια το κλάμα μου, σκούπισα τα δάκρυά μου και ξεκίνησα

Λίγα λουλούδια αν θέλεις στείλε μου
και πάλι φίλε μου απόψε.

Λουλούδια ο κήπος επλημμύρισε
έμπα και μύρισε και κόψε.

Μου χαμογέλασε αδύναμα... και το βλέμμα του έσβησε. Του έκλεισα τα μάτια μα πριν ξεσπάσω σε κλάματα κάτι του χρωστούσα... κάτι τελευταίο...

Μα όπως πρόσεξε να μην τσιμπηθείς
και από τ' αγκάθια του να μη ματωθείς.

Λίγα λουλούδια αν θέλεις στείλε μου
και πάλι φίλε μου απόψε.

 

Αριστούργημα.

 

Με συγκινησατε..

 

Ανατρίχιασα...

 

….

 

  holly fuck!

 

Απίθανη μετάδοση συναισθημάτων  

 

❤️ Ρεαλιστικό ….