Το Κορίτσι του Μάη

Ο Άκης παρουσιάζει τη συλλογή του με βούρδουλες από όλον τον κόσμο και μου τρέχουν τα σάλια. «Πόσο ωραίοι…», του λέω.

Καθόμαστε αναπαυτικά με τον καθένα σε διαφορετική στάση στο σαλόνι. Εκείνος φοράει μπότες ιππασίας και καπνίζει και εγώ ακουμπάω γυμνός πάνω στον δερμάτινο τριθέσιο καναπέ, με γυρισμένη την πλάτη… Στραβολαιμιάζω για να τον δω.

Ξέρω ότι δεν θα κάνει το παραμικρό – το κυρίως γεύμα το φυλάει μόνο για τα θηλυκά του. Απλούστατα έτσι επιβάλλει το πρωτόκολλο για κάποιον που θα «τολμήσει» να απολαύσει, έστω και οπτικά, τη συλλογή του.

Ντύνομαι να φύγω. Ξέρω ότι όλο αυτό το θέατρο τρέφει το εγώ του, να βρίσκει δηλαδή διάφορα δουλάκια που θα διεγείρονται κάτω από τις μπότες του. Και εγώ δέχομαι να παίξω τον ρόλο.

Πλουσιόπαιδο ο Άκης, δεν του χαλάμε τα χατίρια. Εμείς τι κάνουμε! Κατηφορίζω τα στενά μέχρι να βγω στην λεωφόρο. Ξημερώνει Πρωτομαγιά. Θυμήθηκα τους γονείς μου που είχαν ως συνήθεια να πηγαίνουν να γιορτάσουν με φίλους την ημέρα στην Πάρνηθα. Άλλη ζωή τότε, αθώα χρόνια – ατίθασα βίτσια!

Η μητέρα μου, η Ζωή, ήταν παιδί του Μάη, με σπουδές νομικής στο Παρίσι. Όταν επέστρεψε πόθησε να γίνει ο υπερασπιστής (και η θεραπαινίδα) της εργατικής τάξης. Ο πατέρας μου, ο Στράτος, ήταν συνδικαλιστικό στέλεχος δημοσίου φορέα. Οι δυο τους γνωρίστηκαν το πρώτο καλοκαίρι της μεταπολίτευσης στην πλαζ του Αγίου Κοσμά, στο παλιό αεροδρόμιο. Εκείνο το μεσημέρι οι επιβάτες της πτήσης της Ολυμπιακής από Γαλλία εκτέθηκαν κάπως απότομα στο λιοπύρι της Αττικής, ανάμεσα τους ήταν και η μητέρα μου, που δίχως δεύτερη σκέψη, έτσι όπως ήταν με τη βαλίτσα και το ταγιεράκι, πήγε για μια βουτιά.

Ένα καλοκαίρι μετά, ο Στράτος τη βρήκε στο κρεβάτι με έναν σύντροφο-συναγωνιστή. Την άκουσε να του λέει κάτι γυναικείες δικαιολογίες του στυλ: πώς θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο όταν δεν μπορούμε καν να ανταλλάξουμε συντρόφους, κ.λπ.

Όσο εκείνος άκουγε ή έκανε ότι άκουγε, έβγαλε αργά-αργά τη ζώνη από το ριγμένο κάτω παντελόνι του εραστή της και της απάντησε δεόντως. Ο άλλος, με το σώβρακο, στάθηκε παραδίπλα και άρχισε να τρίβει τα μουστάκια του. Η Ζωή φάνηκε να δέχεται καλά την τιμωρία της, στριφογύρισε μόνο λίγο δεξιά-αριστερά.

Στο τέλος οι δύο άνδρες την άφησαν και πήγαν στο σαλονάκι να κάνουνε τσιγάρο. Σε λίγο εκείνη ακολούθησε σκυφτή για να τους κάνει δύο μέτριους, γυμνή. Ελλείψει χώρου για τρίτη καρέκλα κάθισε μαζί τους στο πάτωμα, και έτσι έμειναν σιωπηλοί στο μούχρωμα.

Οι άνδρες τελείωσαν το ένα τσιγάρο και άναψαν ακόμα ένα. Σε λίγο ο σύντροφος-εραστής σηκώθηκε να φύγει και δρασκελίζοντας σκυφτός από δίπλα της, εκείνη τον έπιασε τρυφερά από το χέρι και του είπε να μην ντρέπεται. Κοιτάχτηκαν στα μάτια και εκείνη τρίφτηκε σαν γάτα στα πόδια του. Άπλωσε ψηλά τα χέρια της και ξεκίνησε να του κατεβάζει το φερμουάρ.

«Έλα και εσύ, βλάκα», γύρισε και μουρμούρισε προς τον Στράτο σαν να σιγοτραγουδούσε κάποιο παλιό σκοπό.

Το όλον περιστατικό πήρε αμέσως διαστάσεις θρύλου στον μικρόκοσμο της πρωτοπορίας. Όλοι μιλούσαν με πραγματική έξαψη για αυτό, με τον καθένα να παρουσιάζει τη δική του εκδοχή. Ευθύς το κίνημα άτυπα χωρίστηκε σε δύο «ερωτικά» στρατόπεδα, τους ορθόδοξους και τους ανανεωτικούς.

Η μητέρα μου δεν ήταν κάποια τυχαία, πρόσφερε τα μέγιστα στο κίνημα και τις νομικές υπηρεσίες τις είχαν ανάγκη όλοι. Τώρα, είχαν αναπάντεχα προκύψει και έξτρα παροχές…

Τελικά αποφασίστηκε από τα κεντρικά να σταλεί μία υψηλά ιστάμενη στην ιεραρχία σύντροφος για να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι τι είχε συμβεί και τι μπορούσε να γίνει από εδώ και πέρα. Οι ανανεωτικοί, όπως πάντα, είχαν χαθεί σε ένα κυκεώνα διαβουλεύσεων για το πώς θα εκπροσωπηθούν στην ειδική επιτροπή που ανέλαβε να διερευνήσει το ζήτημα.

Η συντρόφισσα Αντωνία κατέφτασε με ταξί το πρωί της Δευτέρας απευθείας από τα κεντρικά, μετά από πολύωρη μεταμεσονύχτια σύσκεψη της ειδικής επιτροπής, για να συναντήσει τη μητέρα μου στον ίδιο χώρο που είχαν λάβει χώρα τα γεγονότα. Κοντή αλλά στητή, με κοντό μαλλί και μεγάλα στήθη, η Αντωνία έδινε την εντύπωση καθηγήτριας θρησκευτικών.

Η Ζωή χάρηκε ειλικρινά που την γνώριζε, ήξερε ότι η συντρόφισσα Αντωνία βρισκόταν στον στενό κύκλο του μεγάλου μας ποιητή, κάτι που αυτομάτως την έκανε ένα πρόσωπο άξιο σεβασμού.

Την καλωσόρισε εγκάρδια και της εξέφρασε τον θαυμασμό της προς το πρόσωπό της. Η Αντωνία τακτοποίησε ανέκφραστη τους φακέλους της και καταδέχτηκε να πιει έναν μέτριο, «μόνο για μένα», συμπλήρωσε δύσθυμη προς την οικοδέσποινα.

Μόλις η Ζωή σέρβιρε τον καφέ, της ζητήθηκε να κάνει μία πλήρη περιγραφή των γεγονότων. Τώρα η Αντωνία σηκώθηκε και η Ζωή κάθισε όπως απαιτούσε το πρωτόκολλο. Όταν τελείωσε, την έβαλε να επαναλάβει όσα είπε με περισσότερες λεπτομέρειες και μετά της ζήτησε να γίνει η αναπαράστασή τους.

«Πήγαινε μέσα και γδύσου, θα αρχίσουμε από την κρεβατοκάμαρα», της είπε αυστηρά, δίνοντας μία τελευταία ρουφηξιά στον καφέ της. Η Ζωή χαμογέλασε αλλά δεν έφερε αντίρρηση. Καθώς προχωρούσε πέταξε φούστα-μπλούζα και τα βυζάκια της για μία στιγμή παίξανε στο πρωινό φως πριν χαθούνε στο μέσα δωμάτιο – δεν φορούσε κάτι άλλο.

Η Αντωνία την κοίταξε περιφρονητικά μουρμουρίζοντας: «όποιος ψάχνει βρίσκει», και την ακολούθησε καταπόδας. Η Ζωή είχε ανάψει τη λάμπα και είχε προλάβει να ξαπλώσει. «Έτσι, μας βρήκε συντρόφισσα Αντωνία, μόνο που πρέπει να φανταστούμε τον σύντροφο…», είπε περιπαιχτικά η Ζωή.

«Τι είναι όλα αυτά τα σημάδια», είπε έκπληκτη η Αντωνία μόλις είδε το σφριγηλό κορμάκι της Ζωής γεμάτο αιμάτινες χαρακιές.

«Ε, ανδρικά γούστα…», ψιθύρισε απαλά η Ζωή.

«Είναι από όταν σε έπιασε στα πράσα;»

«Πάνε εκείνα, αυτά είναι τα χθεσινά. Ένας παλιός σύντροφος ήρθε και βρήκε τον Στράτο και του έδωσε ένα καμτσίκι που χρησιμοποιούσαν στις ανακρίσεις στο βουνό. Κειμήλιο σωστό», είπε γελώντας η Ζωή.

«Που είναι; Δώσε μου το τώρα, αυτά ανήκουν στην ιστορική μνήμη του λαού μας», φώναξε σαστισμένη η Αντωνία.

«Δεν ξέρω, κάπου εδώ το πέταξε, α, να!», το σήκωσε ψηλά η Ζωή παίρνοντας μία στάση οκλαδόν στην άκρη του κρεβατιού.

«Κατάσχεται», έκανε και το άρπαξε από τα χέρια της.

«Συντρόφισσα Αντωνία, ξέρεις ότι ανήκω σώμα και ψυχή στο κίνημα. Ό,τι μου ζητηθεί θα το δεχτώ χωρίς κουβέντα. Τα δικαιώματα είναι μία πολυτέλεια για τους αστούς. Τίθεμαι εξολοκλήρου στη διάθεση της επιτροπής.»

«Τι ήταν αυτό για την επανάσταση και κάτι για ανταλλαγές που είπατε στον σύντροφο, όταν αυτός σας βρήκε στο κρεβάτι.»

«Πιστεύω ότι οι σύντροφοι μεταξύ μας είμαστε σύντροφοι σε όλα. Η ερωτική συμμετοχή διευρύνει τις προοπτικές του κινήματος, οι κρυφές επιθυμίες αναπνέουν στον φρέσκο αέρα και τα βίτσια τρώγονται σαν φρέσκα κουλούρια.»

Όταν η μητέρα μου της εξήγησε με μετριασμένο πάθος την εν πολλοίς χίπικη ιδέα της, η απεσταλμένη συντρόφισσα αναψοκοκκίνισε και μη μπορώντας να συγκρατηθεί ύψωσε το μπράτσο της και κατέβασε με δύναμη το μαστίγιο πάνω της. Η καμτσικιά βρήκε την Ζωή στην αριστερή πλευρά του προσώπου της και την έκανε να κυλιστεί σαν αγρίμι πίσω στα σκεπάσματα βγάζοντας μία σπαραχτική κραυγή πόνου. Αμέσως ένιωσε το αίμα να κυλάει ζεστό μαζί με ασυγκράτητα δάκρυα.

Η Αντωνία κοίταξε με τρόμο το καμτσίκι στο χέρι της και αηδιασμένη το πέταξε κάτω. Σβέλτα έβγαλε τις γόβες της και σύρθηκε μέχρι εκεί που η Ζωή είχε κουλουριαστεί.

Αναστέναξε βαθιά και έσκυψε να την πάρει στην αγκαλιά της. Την έσφιξε καλά μέσα στον κόρφο της να παύσει να αιμορραγεί. Αισθάνθηκε την καρδιά της Ζωής να χτυπάει σαν ταμπούρλο και το δικό της στήθος να μουσκεύει.

Εντελώς αλλόκοτα ένιωσε να ξυπνάει μέσα της το μητρικό ένστικτο.

 

Τι ταξείδι!

 

Εσύ και ο @slave32 είστε το ίδιο πρόσωπο;

 

No, mistress

 

Από περιέργεια... ο λόγος της ερώτησης είναι ότι βρήκες ομοιότητες στη γραφή της συγκεκριμένης ιστορίας με τη γραφή των ιστοριών του σλαβε32;

 

Εκτος απο το μαστιγιο οι γραφες μας απεχουν παρασαγκας