The one I love

Αθήνα, Σεπτέμβρης 1978

- "Μαμάαααααααααααα" λέω και τρέχω χαρούμενος στη μαμά μου που ήρθε να με πάρει. Χώνομαι στην αγκαλιά της. Ο παππούς μου χαμογελάει.
- "Έλα να μου δώσεις ένα φιλάκι."
- "Τσούκου" του κάνω κουνώντας το κεφάλι μου αρνητικά. Δε θέλω να φύγω από την αγκαλιά της μαμάς μου.
- "Θα με αφήσεις χωρίς φιλάκι;" μου λέει παραπονεμένος.​

Χώνομαι ακόμα πιο βαθιά στην αγκαλιά της μαμάς μου.​

Είναι η τελευταία μου ανάμνηση. Ο παππούς μου να με κοιτάει παραπονεμένος. Δεν τον ξαναείδα. Η τελευταία μου ανάμνηση από τον παπού μου που υπεραγαπούσα ήταν αυτό το παραπονεμένο του βλέμμα.
​

Αθήνα, τέλη Αυγούστου 2010

Μπαίνω στο αυτοκίνητο και τρέχω στο δρόμο. Έχουν περάσει 11 χρόνια, ένιωσα κάτι να δονείται μέσα μου. Καταπίνω τα χιλιόμετρα. Έφτασα. Με βλέπει από το μπαλκόνι χαμογελαστή.

Μία μέρα αργότερα γυρίζω πίσω με τα φτερά κομμένα. Δεν της έκανα το κλικ. Η μαυρίλα με έχει κατακλείσει και πάλι. Όχι για τη χυλόπιτα που έφαγα αλλά γι' αυτό που πέθανε πριν καν ξεκινήσει.​

Αθήνα, αρχές Σεπτέμβρη 2011

Στέλνω μήνυμα. "Θέλεις να βρεθούμε;"

"Σε περιμένω" μου απαντάει.​

Ήταν η βραδιά που βίωσα τη Λύσσα όπως δεν την είχα βιώσει ποτέ. Berserker. Η νύχτα που μίσησα τον εαυτό μου τόσο πολύ που αν δεν με είχε ηρεμήσει στην αγκαλιά της, αν δε με είχε συγχωρήσει την ίδια στιγμή θα είχα πάρει το αυτοκίνητο και θα το είχα καρφώσει στην πρώτη διαθέσιμη κολόνα για να σταματήσω να λερώνω τον κόσμο με την ύπαρξή μου.

Ποιος είναι ο άνθρωπος που γνώρισε τη Λύσσα και δεν σαγηνεύτηκε από την άγρια ομορφιά της; Ποιος είναι ο άνθρωπος που γνώρισε τη Λύσσα και δεν μαγνητίστηκε από το δαιμονικό της κάλεσμα; Ποιος είναι ο άνθρωπος που γνώρισε τη Λύσσα και κατάφερε να αντισταθεί στη μεθυστική της γεύση; Ποιος είναι ο άνθρωπος που γνώρισε τη Λύσσα και δε θα έκανε τα πάντα για να τη ζήσει ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά...

Ήταν η νύχτα που ορκίστηκα ότι αυτό δε θα το ξανακάνω ποτέ στη ζωή μου. Η νύχτα που ορκίστηκα στα κόκκαλα του παππού μου ότι δεν θα χρησιμοποιήσω ποτέ ξανά την αδυναμία ενός άλλου ανθρώπου για να ταΐσω τους προσωπικούς μου δαίμονες. Ήταν η νύχτα που σκότωσα το τέρας μέσα μου ξέροντας ότι μαζί σκοτώνω ένα κομμάτι της ίδιας μου της ψυχής. Γιατί γνώρισα τη Λύσσα και μετά από αυτό η ζωή μου ποτέ δε θα μπορούσε να είναι η ίδια. Το φράγμα είχε σπάσει και δεν υπήρχε, δε μπορούσε να υπάρξει επιστροφή από αυτό.

Γράφω μια ιστορία και την ποστάρω. Καπνίζω το ένα τσιγάρο μετά το άλλο.​

Μέσα στη νύχτα πετάγεται rep notification.

"Είναι κάποιες αποφάσεις στη ζωή, που ενώ τις παίρνεις στη στιγμή χωρίς να το σκεφτείς, στην αλλάζουν συθέμελα και για πάντα." έγραψε μια φίλη.

Απαντάω

Αθήνα, σήμερα.

Διαβάζω τα προσωπικά μου μηνύματα. Κοιτάω αυτά του μεσημεριού της πέμπτης. Ακατάλυπτα, σα να γράφω σανσκριτικά. Μα έβλεπα ένα όνομα να γράφεται ξανά και ξανά και ξανά με ένα σωρό λάθος τρόπους και λάθος γράμματα αλλά εγώ το αναγνωρίζω.

Κανείς που επικοινωνούσε μαζί μου δεν καταλάβαινε τι έγραφα.

Εγώ όμως το κατάλαβα. Με κορακίστικα σανκριτικά έλεγα ξανά και ξανά και ξανά "Πρέπει να καλέσω τη Μυρτώ."

Αθήνα, προχθές

Δεν ξέρω που βρίσκομαι. Ανοίγω τα μάτια μου. Σε νοσοκομείο είμαι; Τι δουλειά έχω εδώ; Βλέπω τη Μυρτώ έτοιμη έτοιμη να αρπάξει κάποιον από το γιακά.

"ΘΑ ΣΑΣ ΓΑΜΗΣΩ ΟΤΙ ΕΧΕΤΕ ΑΓΑΜΗΤΟ"

Γιατί τσακώνεται;

- "Έχει ιδιωτική ασφάλιση;" τη ρωτάει η γιατρίνα.
- "Ναι. Σας παρακαλώ πείτε μου... να τον γυρίσω πίσω ή να τον πάω αλλού;"
- "Με φέρνετε σε πολύ δύσκολη θέση... αλλά αν έχετε ιδιωτική ασφάλιση πηγαίντε τον αλλού"
- "Θα τον πάω στο Υγεία."
- "Πρέπει να υπογράψετε στο βιβλίο συμβάντων."

Μόνο η Μυρτώ είχε δικαίωμα να πάρει μια τέτοια απόφαση, μια τέτοια ευθύνη.

Και την πήρε.​

Αθήνα, σήμερα.

Και είμαι εδώ σήμερα και γράφω γιατί αυτή η πιτσιρίκα στην οποία απάντησα στη χειρότερη μέχρι τότε βραδιά της ζωής μου ήταν η ανταπόδωση των Θεών της μοίρας γι αυτό που απαρνήθηκα στον εαυτό μου.

Και από χειρότερη βραδιά της ζωής μου έγινε η μέρα που ξαναγεννήθηκα.

13 Σεπτεμβρίου 2010

 

This one goes out to the one I love
This one goes out to the one I've left behind
A simple prop to occupy my time
This one goes out to the one I love
Fire

 

Διορθώση
Αθήνα Μέσα Σεπτέμβρη 2010​

 

Εγώ φταίω που σε μίκρυνα ένα χρόνο!

 

Σήμερα έχουμε βραστά κολοκυθάκια...