Αναγκη υποταγης vs αναγκη συντροφικοτητας

Versus?
Στον πόλεμο δίχως αντίπαλο, τρώγεσαι με τις σάρκες σου.
Το χειρότερο... δεν το καταλαβαίνεις αν δεν αρχίσεις ν'αποσυντίθεσαι και τότε είναι αργά για ν'αντιληφθείς ότι τα έβαζες με ανύπαρκτα μέτωπα.

 

Με βάση το παραπάνω, προβληματίστηκα αρκετά για το τι τελικά είναι vanilla και τι BDSM.

 

Kάθε προβληματισμός καλός είναι  

 

Kαλά, έχω πάθει πλάκα. Αυγουστιάτικα σας ήρθε σ'όλους η εμπνευση;
15 μέρες έλειψα και ανοίξατε ενα σωρό ωραία νήματα, επαναφέρατε άλλα επίσης ωραία, διαβάζω, διαβάζω, κι όλο 5 σελίδες αδιάβαστα πόστ μου μένουν!

Στο θέμα, νομίζω πως η πιο μεστή, η πιο ζουμερή απάντηση δόθηκε μερικά ποστ παραπάνω απο την @dark explorer .
Και η πιο λακωνική,γι'αυτό το αγαπάω αυτό το κορίτσι! 
Καλά τα είπε και η @margarita_nikolayevna .Αν ήθελα να βάλω ένα τίτλο στα γραφόμενα της ,αυτός θα ήταν "βδσμ με ανθρώπινο πρόσωπο"   

Τέλος, θα ήθελα να εκφράσω την συμπάθεια και την υποστήριξη μου στον @STEFANAKOS για την αναίτια επίθεση που δέχθηκε απο κάποιους. Εχει μεστό, ευθύ λόγο και κυρίως, καλοπροαίρετο.
Βέβαια επεσήμανα και μιά αντίφασή του.Αφορά την άποψη που διατύπωσε για τους σαδιστές.Tην παραθέτω μέσα απο τα δικά του λόγια,χωρίς δικά μου σχόλια, καλοπροαίρετα κι εγώ:

 

Δεν είναι Μπα-μπούλες οι Σαδιστές, δεν το μάθατε από μένα; : ))

 

Σκεφτόμουν να ανοίξω ένα σχετικό νήμα, αλλά θα προτιμήσω να ανεβάσω πάνω αυτό.
Μια συζήτηση με μια φίλη τις προάλλες με έκανε να προσπαθώ να σκεφτώ πώς είναι μια σχέση που ο Κ και η υ (και όλοι οι συνδυασμοί, δηλαδή ο Κ και ο υ, η Κ και ο υ κλπ) δεν είναι ΚΑΙ σύντροφοι...

 

Ειμαστε συναισθηματα κ θελω!
Αυτο ειναι..
Αν αγνοησουμε κ θαψουμε κατι που ζει,ποιο το νοημα;
Για εμενα ειτε ειναι bdsm,ειτε ειναι vanilla το μονο που αλλαζει ειναι η διαφορα στο σεξ
Εξαλλου...ποσοι vanilla φερονται ετσι;πολλοι...
Απλα οπως καθε τι στη ζωη:
Το αποδεχεσαι κ ζεις με αυτο ή
Το αποδεχεσαι κ φευγεις!

 

Επιθυμία Συντροφικότητας μέσα από την Ανάγκη για Υποταγη

 

Μια απάντηση να υποτάσσω και να εκπαιδεύω!!

 

Εκτός από τις περιόδους, που μου αρκούσε η ξεπέτα, μια γύρω στα 25 μου και η άλλη κατά τα 32 μου. Μπορώ πια να πω στον εαυτό μου στα σχεδόν 51 μου, ότι χόρτασα και από έρωτα και από "έρωτα" και από αγάπη και από "αγάπη" και τα οποία βίτσια μου, είχα την τύχη να τα δω, να ικανοποιούνται και την όποια υποταγή, από τις περισσότερες από κείνες που αληθινά θέλησα, για κάποιον ανεξήγητο λόγο την είχα. Αν κάτι μου έχει λείψει τα τελευταία χρόνια, βανίλια, παρφέ ή μόκα, εκείνο είναι η συντροφικότητα - όχι η συντροφιά -. Δηλαδή κάποια με την οποία να μοιραστώ τις σκέψεις μου, τους προβληματισμούς μου και να νιώσω, ότι αλήθεια είναι "εκεί", χωρίς να νιώθω ότι την βαραίνω ή ότι το κάνει σαν αγγαρεία. Χωρίς να σημαίνει, ότι ψάχνω δεκανίκι - που δεν το ψάχνω -. Κάποια που θα χαρεί έστω και λίγο με τις χαρές μου - τις λύπες μου προτιμώ να τις κρατώ για την πάρτη μου - και όχι που να φορά το προσωπείο της περίστασης και που ίσως μέσα της, να "χαλιέται" με την όποια χαρά η επιτυχία μου. Θα είναι που γέρασα και έχουν αλλάξει τα θέλω μου. Να είχα και τα δύο θα ήταν το τέλειο. Αλλά από τη στιγμή, που δεν το νιώθω να δώσω πολλά, το θεωρώ τίμιο, να πάρω πίσω όμοια ποσότητα. Άλλο αν για μένα η συντροφικότητα αυτή τη στιγμή θα είχε πολύ μεγαλύτερο βάρος από την οποία Κυριαρχία και υποταγή. Δίχως αυτό να σημαίνει, ότι θα θεωρούσα τις τελευταίες, αμελητέες ποσότητες. Απλά αυτή την περίοδο και πιθανότατα για αρκετό καιρό στο μέλλον, θα είναι σίγουρα δευτερεύουσες.

 

Το συναντώ συχνά αυτό γύρω μου, αλλά ομολογώ πως δεν το καταλαβαίνω, όπως ούτε και το δίλημμα του θέματος. Σε κάθε σχέση και θέση δίνουμε πρώτα στον εαυτό μας. Το ζούμε επειδή αυτό είμαστε. Ζούμε αυτό που είμαστε και αυτό δημιουργεί το επί της ουσίας μοίρασμα. Είναι ένα μοίρασμα ψυχής που δεν μπορείς να ζήσεις με κανέναν άλλον άνθρωπο. Όταν κουμπώσει δεν υπάρχουν εμπόδια, κρατήματα, κόποι.
Αν δεν κουμπώσει πραγματικά ή αν δεν κουμπώνει άλλο, μπορώ να δω το πόσο ταλαιπωρία γίνεται, σαν να σπρώχνουμε ένα αμάξι στον ανήφορο μόνοι μας. Καταλαβαίνω και έχω νιώσει στο πετσί μου αυτήν την ψυχική εξάντληση. Είναι δύσκολο να αναγνωρίσει κανείς ότι δεν βρίσκεται πλέον στο σημείο που του αξίζει να είναι και δίνει και δίνει συνεχώς μέχρι να αδειάσει σε κάτι που δεν υπάρχει.
Λέγοντας δεν νιώθω να δώσω πολλά, σε ποιον νομίζετε ότι δίνετε ρε άνθρωποι? στον εαυτό σας δίνετε ζωή με ευκαιρίες να απολαύσει.
Με ό,τι έχουμε, τις ρωγμές και τα σημάδια μας πορευόμαστε.
Αν κατάλαβα κάτι μετά από τις όποιες ταλαιπωρίες μου είναι ότι το "πακέτο" μετράει όχι τα μέρη του, όσο δελεαστικά και αν είναι αν δεν είναι ολόκληρο όπως το χρειαζόμαστε .. ε δεν είναι. Οι ίδιοι οι συμβιβασμοί στις ανάγκες μας είναι που μας αδικούν.
Κάνουμε λάθη, αλλά το νόημα είναι να μάθουμε από αυτά και να αξιολογούμε καταλληλότερα τις επιλογές μας. Το γήρας είναι μια κακή δικαιολογία, ούτε εμείς οι ίδιοι δεν το πιστεύουμε όταν νιώθουμε το αίμα μας να βράζει ακόμα και να λαχταρά αλλά το φιμώνουμε. Απλά δεν έχουμε δυνάμεις να σπρώχνουμε στον ανήφορο, αλλά έχουμε ξεχάσει- Ω ξεχάσει ότι δεν πρόκειται γι αυτό.
Δεν θα δώσω ευκαιρίες σε έναν άνθρωπο που δεν δίνει ευκαιρίες στον εαυτό του γιατί αυτό αδικεί τόσο εμένα όσο και τον ίδιο. Αναπόφευκτα γινόμαστε δεκανίκια χωρίς να υπάρχει αναπηρία. Κούραση είναι και η κούραση είναι επιλογή. Η πιο λανθασμένη επιλογή γιατί η μοναξιά δεν θεραπεύει τις πληγές μας. Το τραύμα θέλει οξυγόνο. Είναι ξεκούραση οι όμορφες στιγμές με όμορφους ανθρώπους.
Χρειαζόμαστε να βρούμε - πρώτα- μέσα μας την διάθεση, την Καύλα, το μεράκι να το Ζ/ζήσουμε, γιατί η ζωή είναι μικρή και όλοι εσείς τα γερασμένα πρόωρα άτομα στερείτε από τον εαυτό σας την Ζωή πρόωρα. Καταδικάζετε τον εαυτό σας σε άσχημα μοναχικά γεράματα την στιγμή που ξέρετε μέσα σας και νιώθεται ότι η ψυχή έχει ακόμα ζουμί, νιώθει ακόμα μεδούλι.
Και όταν έρθει πραγματικά αυτό το γήρας, που δεν θα υπάρχει στάλα επιλογής θα διαπιστώσετε πόσο άδικα και αμείλικτα καταδικάσατε τη ζωή σας .. για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.