Αναγκη υποταγης vs αναγκη συντροφικοτητας

Φιλτάτη εννοείται πως σέβομαι την άποψη σας. Αλλά δεν φιλτράρουμε όλοι τις καταστάσεις με τα ίδια κριτήρια. Ούτε αισθανόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Εγώ τουλάχιστον δεν μίλησα για συμβιβασμό, αλλά για επιλογή. Αφού το vs του νήματος δεν το αντιλαμβάνομαι ως ενάντια αλλά ως αντί.

Ίσως κάποιοι να ρούφηξαν τόσο πολύ, τόσο γρήγορα και για τόσο καιρό κάποια πράγματα. Που όσο και να φαίνεται απίθανο σε κάποιους, να μην τα βάζουν σε υψηλή θέση στην προσωπική τους σκάλα. Και αν δεν τα ξανασυναντήσουν, δεν είναι ότι θα τους λείψουν.

Κάποιες φορές η μοναχικότητα - όχι η μοναξιά - είναι για κάποιους το οξυγόνο.
Το "ζητάω" λίγα, ανταποδίδω τα αντίστοιχα δεν είναι ούτε αυτό σώνει και ντε συμβιβασμός. Είναι ειλικρίνεια με τον εαυτό μας και με τον όποιο άλλο.

Αν του/της κάνει, έχει καλώς. Αν δεν του κάνει. Γεμάτο είναι έξω από ανθρώπους που θα του/της ταίριαζαν. Και με λίγα, εννοώ οτιδήποτε δεν θα ήταν τα "όλα".

Και δεν είναι πάντα θέμα εθελουσίου "κόφτη" που κάποιος βάζει στον εαυτό του. Απλά για κάποιους φτάνει μια στιγμή, που δεν νιώθουν πια κάποια πράγματα ή τα νιώθουν σε μικρότερη ένταση από παλιά.

 

Το αντί με το εν- αντί δεν απέχει πολύ και είναι της ίδιας κατεύθυνσης.
Στο μικροσκόπιο όλοι είμαστε μοναδικοί με μοναδικά κριτήρια, αισθήματα μπλα μπλα.. αλλά οι αποστάσεις μας δεν είναι και τόσο μεγάλες. Ως όμοιο είδος έχουμε ομοιότητες. Έτσι μπορούμε να αισθανόμαστε ο ένας τον άλλον να καταλαβαινόμαστε.

Ο συμβιβασμός είναι επιλογή. Συνειδητή ενήλικη επιλογή. Το "λίγο" είναι εξ ορισμού συμβιβασμός. Όσοι έχουν βιώσει την κατεύθυνση της πληρότητας του "όλου", το "λίγο" είναι σχεδόν τίποτα, είναι το μείον. Και αν δεν είναι αρχικά, σταδιακά γίνεται μείον. Υπογραμμίζει ελλείψεις. Σαφώς και είναι επιλογή αλλά είναι μια (προσωρινή) ανώδυνη επιλογή, χαμηλής επένδυσης και ρίσκου.
Την τιμιότητα πίσω από το λίγο, δεν την βλέπω. Θα ήταν τίμιο αν δεν ήταν εξ αρχής καταδικασμένο στο λίγο. Δεν βλέπω την ειλικρίνεια ούτε στον εαυτό μας ούτε στους άλλους όταν προεξοφλούμε αδιέξοδα, βλέπω αυθυποβολή και άρνηση.
Διαβάζω την άρνηση σε όλο σας το κείμενο.
Δεν τα χρειάζομαι, δεν με νοιάζει, δεν μου λείπει, δεν δεν δεν..
Ρουφάμε αυτό που είμαστε, αυτό που χρειαζόμαστε. Αυτές είναι οι εισπνοές μας και δεν είναι άπαξ. Όταν δεν εισπνέουμε όσο είμαστε και χρειαζόμαστε παθαίνουμε δυσφορία. Και όλη μας η κρίση φιλτράρεται από την δυσφορία μας.

Συμβιβασμοί, άρνηση και αυθυποβολές είναι καμώματα της μοναξιάς μας. Που λίγο πολύ όλοι την έχουμε ζήσει και δεν μας ξεγελά.
Ως μοναχικός άνθρωπος, θα σας πω ότι η ζωή είναι στο πραγματικό μοίρασμα. Το ότι είμαστε μοναχικοί δεν σημαίνει ότι δεν μοιραζόμαστε, αλλά ότι δεν σκορπάμε το οξυγόνο μας στα.. λίγα.
Ίσα ίσα.. ένας μοναχικός άνθρωπος μπορεί να προσφέρει εξ ίσου (αν όχι ανώτερη) ουσιαστική αλληλεπίδραση όσο με οποιοδήποτε κοινωνικό άνθρωπο.
Έξω από νοοτροπίες της κλίμακας λίγο- πολύ, πόσο - τόσο.

Αμοιβαίος ο σεβασμός και ευχάριστος ο διάλογος.

 

Αγαπημένη Ρέα νομίζω εδώ κάπως θα διαφωνήσω. Το μείον και η έλλειψη είναι συγκριτικά μεγέθη. Αν κάποιος νιώθει επάρκεια σε μια κατάσταση και δεν του λείπουν τα πολλά και τα μεγάλα τότε δεν βρίσκεται στο μείον. Βρίσκεται εκεί που θέλει να βρίσκεται.

Αν κάποιος βρίσκεται σε μια φάση της ζωής του που να τον ευχαριστούν ένα βιβλίο, μια γάτα να γουργουριζει, μια καλή μουσική, μια καλή σειρά ή ταινία και νιώθει μια ηρεμία σε όλα αυτά που για χρόνια την αναζητούσε τοτε αυτό που ονομάζεις εσύ μείον ίσως για αυτόν να είναι το ζητούμενο.

Ναι, γράφω για τον εαυτό μου, και δεν νιώθω να στερούμαι κάτι μέσα σε αυτό. Ίσως μας τελείωσαν για κάποιους οι μεγάλοι έρωτες, τα πάθη, οι τεράστιες στιγμές, τα μεγάλα ρίσκα που θα σε φτάσουν στη κορυφή ή θα σε γκρεμό τσακίσουν. Τα ζήσαμε, τα ρουφηξαμε, τα ξεπεράσαμε. Ίσως να είδαμε πίσω από την κουρτίνα και να ανακαλύψαμε ότι είναι υπερεκτιμημένα, για το τώρα όχι για το τότε. Δεν μετανιώνω αλλά προχωράω. Εδώ που είμαι δεν ρισκάρω την ηρεμία μου για κανέναν και για τίποτα. Γιατί πέρασα αρκετά και μέσα σε αυτό που ζω τώρα είμαι καλά και ξέρω ότι θα ξυπνήσω και αύριο καλά, και αυτό εμένα μου φτάνει και μου περισσεύει.

 

Το μείον και η έλλειψη είναι συγκριτικά μεγέθη σε σχέση με το "λίγο". Δεν ζυγίζω τις προσωπικές ζωές των άλλων ανθρώπων και ούτε πουλάω λαιφκοουτσιν. Είναι μακριά από εμένα αυτά.

 

Πάντα ευχάριστος ο ευγενής διάλογος και καλοδεχούμενος ο σεβασμός που ανταποδιδεται.

Ως προς τα μείον, τα πλην, τα όποια μεγέθη και ποσότητες. Το αν κάποιος πρέπει ή θα ήθελε να ζει στα κόκκινα πάντα κάποιες καταστάσεις. Αν τα κόκκινα ξεθωριάζουν ή αν βαθαίνουν πιο πολύ και από καινούργια. Συμφωνώ μαζί σας ότι όσο μοναδικοί και αν είμαστε, σε κάποια πράγματα μοιάζουμε.
Αυτό δεν σημαίνει όμως, ότι μοιάζουμε σε όλα. Και δεν θεωρώ το λιγότερο από το "όλα" έλλειψη. Γιατί και τα όλα μπορούν να αλλάξουν για κάποιους με το χρόνο και τα βιώματα. Το θέλω λιγότερα από κεινα που ζητούσα στο παρελθόν, δεν σημαίνει - για μένα πάντα -, ότι συμβιβάζομαι. Αλλά ότι εκείνα μου φτάνουν και μου περισσεύουν για να νιώσω γεμάτος. Και δεν είναι ζήτημα αυθυποβολής, αλλά συνειδητοποίησης. Ίσως τελικά εκείνα τα λιγότερα, να είναι ακόμη πιο δύσκολα να βρεθούν. Και σίγουρα κάνουν εκείνον που θα τα ήθελε, πιο δύσκολο στις επιλογές του. Όμορφοι οι μεγάλοι έρωτες, τα αβυσσαλέα πάθη, η όποια "τρέλα" και αδρεναλίνη. Για τα δικά μου δεδομένα τα έζησα όσο μπορούσα και όσο ήθελα, που έλεγε και ο ποιητής - πάνω κάτω - στην αγαπημένη μου "γλυκιά συμμορία". Πια μου λένε από ελάχιστα έως τίποτε. Όχι επειδή τα ακυρώνω, απλά επειδή πια "βρίσκομαι αλλού" και έχω πλήρη επίγνωση του μέρους.

 

Το ξέρω! Εγώ τα έγραψα περισσότερο για να δώσω την δική μου οπτική με αφορμή το ποστ σου, για να δώσω πιο πολύ ένα προσωπικό στίγμα στο σημείο στο οποίο βρίσκομαι με αφορμή αυτά που είπες.  

 

Σε αυτο το αρχικο ερωτημα του νηματος, εγω θα προτεινα να διαβασεις το Σινταρτα του Χερμαν Εσσε. Ισως σ δωσει μια κάποια οπτικη στην απαντηση π ψαχνεις.

Απο κει κ περα θεωρω πως οσο μενεις μ' εναν άνθρωπο βγαινουν στις επιφανεια κ πλευρες ή αναγκες σ τις οποιες ειχες λιγο παρατημενες ή δεν γνωριζες καν οτι υπηρχαν. Οσο χτιζεται μια σχεση, βγαζεις κ αλλα, συναισθήματα,αναγκες κλπ. Οι περισσότερες σχεσεις εχουν καποιον συμβιβασμό. Ακομα κι οσοι λενε οτι μενουν μονοι τους γιατι δεν βρισκουν αυτο που θελουν για τους ιδιους ειναι συμβιβασμός, αλλα εχοντας ιεραρχικα την αναγκη την δικη τους κι οχι καποιου αλλου. Ταυτόχρονα, τουλάχιστον απο προσωπικη εμπειρία οσες φορες ειχα σχεσεις που δεν με καλυπταν για τον όποιον λογο, μ δημιουργουσαν μια ανασφαλεια μεσα μου για τον ιδιο τον εαυτο μου. Καθε φορα που χωριζα, με δικη μου πρωτοβουλία, παίρνοντας ολο το κουραγιο κ το θαρρος τη δεδομένη στιγμη, επειτα ενιωθα τοσο ξαλαφρωμενη σα να ειχα φυγει απο πανω μου τονοι βαρους. Ο τελευταίος χωρισμος που ειχα ηταν πανευκολος. Οχι οτι δεν υπήρξε περιοδος που ενιωθα για τον αλλον ανθρωπο, αλλα πλεον αναγνωριζα τα σημαδια και οταν η λογικη μου εδειχνε οτι ηρθε η ωρα, δεν εμεινα στο συναίσθημα. Το συναισθημα μας ειναι αλογο κ πολλες φορές μας βαζει σε φασεις τοξικότητας χωρίς να το παρουμε πρέφα.

Ετσι συνειδητοποιησα οτι το θάρρος του λογου, του χωρισμου κλπ ειναι αυτο το οποιο ειναι το πιο σημαντικό. Σε μια τετοια κατασταση, ο αλλος -εφοσον παντα δεν θελει να χωρισετε- θα προσπαθησει να σε κρατησει λεγοντας διαφορα πραγματα. Επομένως το θεμα ειναι καθε φορα εσυ τι θες, εσυ τι κρινεις, εσυ τι αποζητας για εσενα χωρις περαιτέρω συμβιβασμους. Ξανα αυτη η λεξη. Θεωρω πως μια απολυτη θεση στην οποια αποφαση μας, αποκλειει τον συμβιβασμό.
Η καθε κατάσταση οριζεται βαση καποιου. Μπορει σε καποιον τρίτο λοιπον, συμβιβασμός να ειναι το να μεινεις μονος επειδη δεν σ κανει κανενας (οπως ειπα κ λιγο πιο πανω). Ομως η καθε πραγματικότητα ειναι διαφορετικη. Εαν εχεις εσυ αποφασισει πραγματικά για την οποια αποφαση σου, δεν ισχυει αυτο. Ισχύει μόνο εαν εχεις αμφιβολίες για κατι. Η αμφιβολία της όποιας καταστασης ενεχει τον συμβιβασμό.

Το θεμα λοιπον για μενα, ειναι ποσο δυνατα και ποσό πραγματικά, θες ο,τι θες σε καθε φαση της ζωης σου επιμέρους αλλα και γενικα. Με βαση ομως τις δικες σου αναγκες. Απο εκει κ περα, ολα θεωρω πως γινονται ξεκαθαρα.

 

Θυμάμαι όταν ήμουν 11-17, φαντασιωνόμουν μεγαλύτερους άντρες και γυναίκες (χωρίς κάπως αναμενόμενα, να έχω εμπειρία), τιμωρίες (και παλι καμία εμπειρία) και ζούσα δράματα με 2 αγόρια που δεν, καθηγητές και καθηγήτριες (που και πάλι δεν -αλλά κάπως αναμενόμενο κ αυτό, τεσπά), έναν συνθέτη που με μάγεψε στα 11 μου και τον Gary Oldman που τον ενσάρκωσε στην ταινία My Immortal Beloved.
Λίγο αργότερα (18-25) ως φοιτήτρια και λίγο μετα, πάλι φαντασιώσεις με μεγαλύτερους και μεγαλύτερες, απο καθηγητές και καθηγήτριες στη σχολή μέχρι και μια τραγουδίστρια του φερόμενου ως έντεχνου και εμπειρίες με συνομηλίκους και κάπως μεγαλύτερους, για να "ξεκολλήσω" απο τους έρωτές μου, τους ατελέσφορους και κυρίως απο μια σγουρομάλλα τοξική υπερεκτιμημένη (όπως συνήθως στις καψούρες).

Το bdsm το έμαθα ονλινε, στην ηλικία την πρωτοφοιτητική, εκεί όπου οι προεφηβικές μου φαντασιώσεις, σταμπιλαρίστηκαν ως προς το τι μάλλον είναι, κι εγώ, μιας και έμαθα δυο πράγματα πληροφοριακά, άρχισα να φαντασιώνομαι το ενδεχόμενο να προχωρούσαν κάπου κάπως σε μια μορφή σχέσης. Διόλου δεν με πτοούσε πως μέχρι εκείνη τη στιγμή, η μεγαλύτερη σχέση που είχα, με το ζόρι έφτανε τον χρόνο, το bdsm ήταν ο ανεξερεύνητος ο κήπος, ο ενδεχομένως κάτι υποσχόμενος.
Καπου εκεί βέβαια, μπολιάστηκε αυτό το ενδιαφέρον με τις φαντασιώσεις που είχα με μεγαλύτερους και μεγαλύτερες, και προχωρούσα (φαντασιακώς) παθιασμένη.

Πέρασαν κάτι χρόνια απο τότε, κοντά δεκαετία -ω ναι, γνώρισα απο μακριά κι απο κοντά, τι είναι Top και τι είναι Dom, τα όρια και τα παραμεθόρια, έσκουξα σε δράματα που νόμιζα είχα αφήσει πίσω στην εφηβεία, παραμυθιάστηκα επειδή το είχα ανάγκη, χτυπήθηκα κυριολεκτικά και μεταφορικά, ελύσσαξα στο συναίσθημα που ήταν μονομερές απ την πλευρά μου, πήρα εμπειρίες, παθήματα, μαθήματα και κάπου πρόσφατα σχετικά, συνειδητοποίησα το πατερν το επαναλαμβανόμενο:

κάβλες και χαλαρή παρέα προσφερόμενα, ενδιαφέρον για εμπειρίες λες και είναι έρευνες του σεξουαλικού, κάτι μασκαρεμένοι εγωισμοί σε ασίγαστα ερωτοπάθη απ την πλευρά μου, πολλή λιβιδική ενέργεια που άνετα θα φτανε να φορτίσει τα μέσα με τα οποία γνώρισα τα άτομα ονλινε και γενικώς πολλή κάψα για το τίποτα.

Κι όταν λέω τιποτα, πλέον, εννοώ πως μετα το ξεκάβλωμα αν δεν υπάρχει συναίσθημα (έρωτας με αγάπη και νοιάξιμο και συμπάθεια) νιώθω πως ούτε το ντουζ δεν μπορεί να ξεπλύνει την αίσθηση της μουναναλωσιμότητας (με την έννοια της ανάγκης που σου καλύπτει μια χαρτοπετσέτα πχ). Δεν ξέρω πως κάποιοι τα κουλαντρίζουν τα πράγματα σε μεγαλύτερες κ απο τα πρώτα -άντα, ηλικίες, όταν πχ έχεις ξεμακρύνει απ την μετεφηβεία τόσο, που της χαμογελάς νοσταλγικά (κι ας χτυπήθηκες σαν τον μαλάκα για τα φιλιά της Ελλης -προσωπικά μιλώντας) αλλά ο καθένας είναι προφανώς διαφορετικός και επιβιώνει και γουστάρει ποικιλοτρόπως.

Για μένα όμως πλέον, η συντροφικότητα βγαίνει μπροστά με διαφορά ποιοτική, δλδ το αποτέλεσμα κρίνεται στο aftermath που λέμε κι εμείς στην επαρχία που μας λένε οι Αθηναίζοι (που τους χαιρετάμε με ανοιχτή παλάμη όταν τρέχουν σαν βουρλισμένοι στο Πήλιο και στην πόλη- λες και θα πάρουν δώρο γλυκό του κουταλιού, τεσπά).
Καλές και οι κάβλες, ωω τα πάθη ήθελα να πω -και να ποστάρω κανα ποίημα τύπου "γαμώ την γκαντεμιά στον έρωτα τον πλανευτή, που μου μελάνιασε τα χρόνια" (βλ. Πάτωμα της Λίνας, άπαντα της Πολυδούρη για τον ανεκπλήρωτο καημό που αρρωστησε με σύφιλη στις πουτάνες, λίγο Δημουλά που Πέρασε και φυσικά, τον ύμνο της νοσταλγογλυκοπικρίας στον μονόλογο της γυναίκας με τα μαύρα του Ρίτσου, που τον συνοδεύει και η μουσική του πρωτεφηβικού έρωτα, του Λούι.)

'Οταν έφηβη είχα πρωτοδιαβάσει την Σονάτα του Σεληνόφωτος, γύρω στα 15, είχα ορκιστεί να μη φτάσω κάποτε να γίνω μια πικραμένη ανέραστη γριά που επειδή δεν έζησε τον έρωτα -έστω και σαν εμπειρία- ορέγεται τους νεαρούς και νοσταλγεί τα νιάτα. Και το τήρησα. Όμως οι εμπειρίες είναι σαν τα πυροτεχνήματα, όμορφα, φασαριόζικα και εξαιρετικά βραχύβια. Όταν τελειώσουν, μένει της νύχτας η μαυρίλα.

Οπότε, ανάμεσα στην εκπλήρωση των παθών και την συντροφικότητα, διαλέγω ασυζητητί το πιο διαρκές, αυτό που νιώθεις ασφάλεια, θαλπωρή κι αγάπη.