Ο Ρόλος του Υποτακτικού σε μια BDSM Σχέση

Δεν έχω δοκιμάσει ποτέ μια BDSM σχέση και αναρωτιέμαι ποιος είναι ακριβώς ο ρόλος του υποτακτικού. Είναι απαραίτητο να δέχομαι πράγματα ανεξάρτητα από το αν μου αρέσουν ή όχι; Αν ισχύει αυτό, τότε ποιο είναι το νόημα για τον υποτακτικό, δεδομένου ότι μια τέτοια σχέση υποτίθεται ότι πρέπει να είναι απολαυστική και για τα δύο μέρη;

 

Ο υποτακτικός νιώθει ευχαρίστηση, πληρότητα, ηρεμία και άλλα μέσα στο πλαίσιο της υποταγής, της προσφοράς, της χρήσης και της εξουσίας που του επιβάλεται.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι λογικό να υπάρχουν καταστάσεις που του αρέσουν πολύ, λίγο ή και καθόλου.
Ο υποτακτικός δεν μπαίνει σε αυτό το πλαίσιο προς ικανοποίηση της λίστας των βιτσιων του.
Αντλεί απόλαυση από τη θέση που βρίσκεται, από τη διαχείριση του από Τον/Την Κυρίαρχο/η και από το άφημα του σε Αυτόν/ην.
Ομως και σε αυτή τη σχέση, όπως σε όλες, δεν ταιριάζουν όλοι με όλους.

Ελπίζω να βοήθησα λίγο.

 

Φυσικά βοηθήσατε! Σας ευχαριστώ για την απάντηση!

 

Κατά τη δική μου οπτική, και με την απόσταση χρόνου από τις δικές μου πρώτες αναζητήσεις, θα έλεγα το εξής:

Δεν είναι όλα ένα μέγεθος που ταιριάζει σε όλους. Αν και συχνά — το λέω και για μένα — προσπαθούμε να φορέσουμε το δικό μας “παπούτσι” στους άλλους. Ίσως γιατί δεν έχουμε πάντα μέσα μας τη βεβαιότητα ότι μπορούν να υπάρχουν πολλοί δρόμοι που οδηγούν στην πληρότητα — ή στην απογοήτευση. Και δηλώνω ένοχη αυτής της αντίληψης. Κάποτε κι εγώ έψαχνα να βρω τον “σωστό” τρόπο, τον “κανονικό” ρόλο, το “πώς πρέπει” να είναι κάτι. Και τελικά κατέληξα στο ό,τι λειτουργεί για εμένα, με ειλικρίνεια, συναίνεση και — το κυριότερο — επίγνωση, αυτό είναι και το σωστό.

Είναι σημαντικό νομίζω να ξεχωρίσουμε την υπακοή από την υποταγή.
Η υπακοή μπορεί να είναι στιγμιαία, σε επιμέρους ζητήματα.
Η υποταγή είναι πιο βαθιά, αλλά κι αυτή έχει διαβαθμίσεις. Άλλος υποτάσσεται τελετουργικά, άλλος μόνο ερωτικά, άλλος περιστασιακά. Όλα είναι θεμιτά, εφόσον είναι συναινετικά.

Όσο για το “αν πρέπει να δέχεσαι πράγματα που δεν σου αρέσουν”:
Σε ένα ισορροπημένο πλαίσιο, όχι. Δεν έχεις καμία υποχρέωση να υποστείς κάτι που σε απωθεί — εκτός κι αν εσύ θέλεις να βιώσεις αυτή την απώθηση, γιατί εκεί βρίσκεται η έντασή σου. Υπάρχουν άνθρωποι που αντλούν ηδονή ή λύτρωση μέσα από τον “εξαναγκασμό” — πάντα με πλαίσιο, όρια και συναίνεση. Και αυτό είναι άλλο από το να καταπιέζεσαι.

Είναι σημαντικό να τα ξεχωρίζουμε αυτά:
το “δεν το θέλω”
από το “δεν μου κάνει καλό”
και από το “δεν το θέλω, αλλά με ολοκληρώνει όταν παραδίδομαι”.

Στο τέλος της ημέρας, δεν είναι θέμα ρόλων ή κανόνων. Είναι το πώς επικοινωνούν και μεταμορφώνονται δύο άνθρωποι μέσα από αυτό που δημιουργούν μαζί.

 

Υπακοή / υποταγή . Δώσατε μια απλή και κατανοητή εξήγηση των εννοιών . Με μια πρόταση , τοποθετήσατε άριστα την διαφορά κάνοντας την ξεκάθαρη.
Όπως επίσης και στην υποταγή, τα όρια της. Η λεπτή αυτή γραμμή του δεν θέλω /δεν μου κάνει καλό

 

Κανονικά επειδή το bdsm δεν είναι ο κύκλος των χαμένων ποιητών, ούτε goth ρομάντζο αλλά
ο political correct ορισμός του Σαδομαζοχισμού, ο υ βιώνει ευχαρίστηση διότι υπάρχει ένας
κοινώς κώδικας επιθυμιών και έτσι ο ένας πόλος συμπληρώνει τον άλλο.
Έχουν τεθεί τα όρια και έτσι υπάρχει αμοιβαία ευχαρίστηση και συμφωνία στο πως λειτουργούν
τα πράγματα και τι μπορεί να υλοποιηθεί.
Τώρα όσο αναφορά το "Είναι απαραίτητο να δέχομαι πράγματα ανεξάρτητα από το αν μου αρέσουν ή όχι;"
η απάντηση όσο αναφορά το bdsm είναι "όχι" στο vanilla όμως ο "αδύναμος κρίκος" συχνά δέχεται τα
πάντα γιατί πιστεύει ότι στο τέλος "θα γαμήσει" ή "θα γαμηθεί" και δεν γίνεται τόσο θέμα, ούτε κανείς
και καμία προβληματίζεται (το καταθέτω ως οπτική).

 

"στο vanilla όμως ο "αδύναμος κρίκος" συχνά δέχεται τα
πάντα γιατί πιστεύει ότι...."
Θα διαφωνήσω. Αδύναμοι κρίκοι υπάρχουν παντού και στο bdsm . Aυτοί πέφτουν προϊόν εκμετάλλευσης, από άτομα που βρίσκουν ευκαιρία να εκμεταλλευτούν , βρίσκουν και κάνουν δηλαδή.
Γνωρίζω μια γυναίκα υποτακτικής ψυχολογίας που έχει ανάγκη να βρεθεί κάτω από μια κυρίαρχη σχέση. Αυτή η γυναίκα έπεσε "θύμα", ενός κυρίαρχου , που αυτοαποκαλείται μάστερ και την δουλεύει. Το έχει διαπιστώσει αλλά συνεχίζει να είναι "θύμα" .

 

Όχι. Σε καμία περίπτωση.


Το BDSM δεν είναι κατάργηση της συναίνεσης, ούτε μια μονομερής σχέση όπου ο Κυρίαρχος κάνει ό,τι θέλει και ο υποτακτικός απλά «υπομένει». Είναι μια δομημένη, ειλικρινής και διαπραγματεύσιμη σχέση εξουσίας, στην οποία και τα δύο μέρη αντλούν ευχαρίστηση – αλλά με διαφορετικούς ρόλους.

Ο υποτακτικός έχει κάθε δικαίωμα να βάζει όρια: τι του αρέσει, τι δεν του αρέσει, τι θέλει να εξερευνήσει, τι τον τρομάζει, τι είναι εκτός συζήτησης (hard limits). Αυτά αποσαφηνίζονται συνήθως με:

• λίστα επιθυμιών/ορίων (kink list ή limits list),
• συζήτηση πριν τη σκηνή (negotiation),
• χρήση safe word, που διακόπτει άμεσα τη σκηνή αν χρειαστεί.

Τότε γιατί ο υποτακτικός να “υποταχθεί”;

Ο ρόλος του υποτακτικού δεν είναι να υποφέρει για τον άλλον, αλλά να παραδοθεί συναινετικά μέσα σε ένα πλαίσιο που του προκαλεί ευχαρίστηση, ψυχική απελευθέρωση, ερεθισμό, κάθαρση, ταπείνωση ή/και νόημα – ανάλογα με το τι αναζητά.

Για πολλούς υποτακτικούς:

• το να υπακούν,
• να πειθαρχούν,
• να υπηρετούν,
• ή να «αντέχουν» μια πρόκληση για χάρη του Κυρίαρχου

… είναι βαθιά ικανοποιητικό ή ερεθιστικό, εφόσον είναι συναινετικό και βασίζεται στην εμπιστοσύνη.

✔️ Ποιο είναι το νόημα για τον υποτακτικό λοιπόν;

Για κάποιους, είναι:

• Η αίσθηση ότι ανήκουν σε κάποιον.
• Η ερωτική ένταση της υποταγής.
• Η απελευθέρωση από την ανάγκη ελέγχου.
• Η ανάδειξη της ευαλωτότητας με τρόπο ασφαλή.
• Η διέγερση από σωματικά ή ψυχολογικά ερεθίσματα που προκύπτουν μόνο μέσα από D/s δυναμικές.

Δεν είναι τιμωρία – είναι μια μορφή απόλαυσης μέσα από την υποταγή, διαφορετική από την παραδοσιακή σεξουαλικότητα.


Εν κατακλείδι:

• Όχι, δεν «πρέπει» να δέχεσαι πράγματα που δε σου αρέσουν.
• Ναι, έχεις λόγο, φωνή και όρια.
• Ναι, ο ρόλος του υποτακτικού μπορεί να είναι βαθιά απολαυστικός, ακριβώς επειδή είναι επιλογή, όχι υποχρέωση.

Αν ποτέ θελήσεις να δοκιμάσεις, είναι σημαντικό να ξεκινήσεις σταδιακά, με ασφαλή πλαίσια και με κάποιον που σέβεται απολύτως τη συναίνεση, τα όριά σου και την προσωπική σου πορεία.

 

Εξαρτάται από την έννοια που δίνει κανείς στο "υποφέρει"...
Σε κάθε περίπτωση είναι λίγο απόλυτη η διατύπωση του συγκεκριμένου και άλλων μέσα στο ποστ και η πραγματικότητα δεν είναι τόσο... ψηφιακή συνήθως.

 

Αν είσαι σε μια D/s ή M/s σχέση ναι,κανεις και πράγματα που δεν σου αρέσουν καθόλου (δεν μιλάμε για όρια που έχουν τεθεί στην αρχή της διαπραγματευσης φυσικά).Γιαυτο αυτές οι σχέσεις δεν ειναι για όλους ..

 

Μια απορία που δεν μου λύθηκε ποτέ είναι: Δηλαδή όλοι στην αρχή μιας Κ/υ σχέσης έχουν τόση αυτεπίγνωση και εποπτεία εαυτού που ξέρουν τα όρια τους σε βαθμό που αυτά μένουν απαράλλαχτα και ανέγγιχτα καθ' όλη τη διάρκεια της σχέσης;

 

Στην αρχή μιας Κ/υ σχέσης, ιδίως αν είναι η πρώτη Κ/υ σχέση, οι περισσότεροι έχουμε άλλη σχέση με το κοινωνικά αποδεκτό, πιθανότατα πολλούς μας νοιάζει ακόμα. Εξάλλου έχουμε άλλη τελείως αντίληψη του τι είμαστε διατεθειμένοι να δεχτούμε / κάνουμε για την ευχαρίστηση του Κ.

Στον καιρό μου, στο M/s τουλάχιστον, δεν ήταν το μείζον να αρέσει κάτι στο σκλάβο για να το κάνει. Ο βασικός κανόνας ήταν ότι κάναμε ή δεχόμασταν κάτι και αν δεν μας άρεσε, είχαμε πρόβλημα ή είχαμε απορίες το θέταμε μετά για συζήτηση.

Τα όρια του σκλάβου χωρίζονταν σε μαλακά, τα οποία άλλαζαν ή έφευγαν σταδιακά και σε σκληρά τα οποία ήθελαν περισσότερη προσοχή και αν πειράζονταν, διότι μπορεί να ταίριαζαν με τα όρια του Κ, ήταν σε βάθος χρόνου. Όρια πάντα πολύ σεβαστά ήταν όσα ήταν για λόγους υγείας.

Αν πάντως ο σκλάβος δεν μπορούσε συστηματικά να ανταποκριθεί στις επιθυμίες του Αφέντη εκεί υπήρχε ένα θέμα και ίσως η σχέση να μην προχωρούσε.