Η οπτική γωνία κάνει την οικογενειακή ευτυχία

Ταπείνωση

Τίποτα δεν είναι πιο ερεθιστικό από το να σπας ταμπού.

Όσο περισσότερος ο συντηρητισμός σε μία κοινωνία τόσο μεγαλύτερα τα ταμπού. Και κάποια στιγμή οι σκλάβοι σπάνε τις αλυσίδες τους, δηλαδή τα ταμπού τους.

Στα κρυφά, εννοείται.

Αργόσχολος του Δημοσίου και πρόσφατα χωρισμένος, δηλαδή η λεγάμενη τον είχε παρατήσει κι αυτός συνέχιζε να είναι βλακωδώς ερωτευμένος – όπως όλοι μας!

Πριν τον αφήσει στο κρύο του λουτρού την είχε σπιτώσει σε ένα τακτοποιημένο δυάρι, τρίτο όροφο. Την έβαζε κάτω και αγκομαχούσε. Λίγη γυμναστική δεν κάνει κακό, σκεφτότανε. Αλλά η καλύτερή του ήταν όταν έβλεπε μπάλα, αραχτός σαν τσουβάλι με πατάτες στον καναπέ, την έβαζε και τον έγλειφε. Και τα γκολ έχουν την καύλα τους. Μέχρι που την έπιασε με κάτι μηνύματα στο κινητό με τον κουμπάρο…

Τον ίδιο τον γνώρισα από έναν κοινό γνωστό, κολλητό μου. Ένα βράδυ είχαμε βγει και οι τρεις και μαζί με τη ζαλάδα που φέρνει το αλκοόλ, τη στιγμή που ο κολλητός πήγε τουαλέτα, έσκυψα και του πρότεινα να περάσω μετά απ’ το σπίτι του. Το είπα και ό,τι γίνει!

Με κοίταξε με χαρακτηριστική αηδία, έτοιμος να με φτύσει. Δεν ξέρεις πώς στον καθένα επιδρά το αλκοόλ.

Μεσήλικας, βαρύς και ασήκωτος, με ακλόνητη πίστη στην αιώνια νεότητα της αφεντιάς του, μαλλιά αραιωμένα και κοιλιά. Κατά τ’ άλλα εύσωμος, ανδροπρεπής, με χρυσή αλυσίδα.

Κάτι έγνεψε, κάτι είπε. Δεν κατάλαβα τίποτα από τα δύο. Σε λίγο κατάλαβα ότι οι δυο μας θα παίρναμε ένα ταξί χωρίς τον τρίτο της παρέας.

Λίγο μετά πλήρωνα την κούρσα και τον ακολουθούσα στην είσοδο της πολυκατοικίας. Μου είπε να πάω στο δεύτερο με τα πόδια, αυτός με ασανσέρ. Περίμενα στα σκαλοπάτια ν’ ακούσω να ξεκλειδώνει την πόρτα. Τώρα το όλο πράγμα βρισκόταν στην διακριτική του ευχέρεια να αφήσει ανοιχτή την πόρτα.

Έσπρωξα ελαφριά. Ορίστε, τι θέλεις, μούγκρισε αγριεμένα. Είχα περάσει μέσα και δεν ήξερα που να κρυφτώ.

Δεν μίλησα, έστρεψα αλλού το βλέμμα, έκανα λίγο παραπέρα και με αργές κινήσεις έβγαλα το πουλόβερ, μένοντας με το φανελάκι.

Τον αηδίαζα.

Καλύτερα να φύγω, είπα.

Πειθαρχία

Ένα πρωί, μία εβδομάδα αργότερα με πήρε τηλέφωνο. Με καλούσε για μεσημεριανό. Τρεις το μεσημέρι χτύπησα το κουδούνι και ανέβηκα με τα πόδια στον τρίτο. Ήταν λιγότερο απότομος, αλλά πάντα βαρύς. Είχε φτιάξει μακαρόνια και ήπιαμε ένα ωραίο ροζέ.

Όσο τρώγαμε με ζάλιζε για την πρώην. Έβριζε λες και ήταν στη λαχαναγορά!

Είχε κοκκινίσει ολόκληρος.

Μου αρέσει ο τρόπος σου, το κορμί σου όπως ερωτεύεται, είπα προσπαθώντας ν’ αποσπάσω την προσοχή του.

Για επιδόρπιο σηκώθηκε και έφερε ένα μικρό, «αγκαθωτό» φακό και τον άφησε πάνω στο τραπέζι. Είναι από καουτσούκ, είπε. Το πήρα χθες και θέλω να το δοκιμάσω. Τον φακό, ρώτησα. Είναι φακός αυτοάμυνας, είπε και χτύπησε νευρικά τα δάχτυλά του στο τραπέζι.

Το κοίταξα καλύτερα, έμοιαζε με διαβολικό καυλί...

Μιλώντας κάπως ξέπνοα τον ρώτησα αν εννοεί ότι θέλει να παίξουμε μαζί του;

Ναι, είπε ξερά.

Τιμωρία

Έχουμε κλείσει ένα μήνα «σχέσης». Αυτό που μου αρέσει σε αυτόν είναι ότι είναι ανατολίτης: σκληρός και πλαδαρός μαζί, πολύ βαρύς-λίγο τρυφερός. Τελικά αυτό που καταφέρνει είναι να σε κάνει να θέλεις να κάτσεις να τις τρως!

Και ναι, υπήρχε μία σύνδεση μεταξύ μας, κάτι το πρωτόγονο, ενστικτώδες, κάτι άγριο που μας έδενε. Είχα «λυθεί» μαζί του, κάτι σαν ταπεινωτική ήττα στρατού, μία υπαρξιακή απελευθέρωση από σωματικά και πνευματικά αξιώματα.

Του λέω: ο τρόπος που κατασπαράζεις το κορμί μου είναι ίδιος με αυτό που οι πλούσιοι κάνουν στη Γη.

Και μέσα στον πρώτο μήνα και από διαφορετικές ατραπούς, η ίδια ιδέα είχε ωριμάσει στο μυαλό και των δύο μας. Μία τόσο αηδιαστική ιδέα. Τον έβλεπα ράθυμο και βαρύ, να τρώει πατατάκια και να βλέπει τηλεόραση. Τα κωλομέρια του τριχωτά και πλαδαρά, οι ρώγες του φουσκωμένες.

Δεν το σκεφτήκαμε πολύ. Δεν θα το κάναμε στην τουαλέτα, τόσο μικρή που καλά-καλά δεν χωράμε μαζί. Παρήγγειλε πίτσα και είδε μπάλα. Συνήθως εγώ απλώνομαι στα πόδια του να ξεδώσει σε κάθε φάλτσο σφύριγμα. Το αποψινό παιχνίδι δεν πήγαινε καλά. Με είχε διαλύσει. Φυσικά το έκανε επίτηδες, θέλω να πω ότι η διαιτησία δεν ήταν τόσο χάλια…

Ακριβώς με τη λήξη του ημιχρόνου έβαλαν γκολ, το ήξερα, το περίμενα σαν πατατάκι που περιμένει υπομονετικά τη σειρά του ή σαν το χαλάκι της εισόδου που η καθαρίστρια γυρίζει ανάποδα. Μου την έδωσε με την πτέρνα, χαμηλά και δυνατά (σαν να κάνει τακουνάκι), περισσότερο να καταλάβω-λιγότερο να νιώσω, να το φωνάξω μαζί του, ποιος είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, ποιος κάνει παιχνίδι, ποιος ελέγχει τους διαιτητές. Άραγε δεν το ήξερα, έπρεπε να διαλύσω το μυαλό μου γι’ αυτό; Κι εγώ, το ήθελα όλο αυτό; Μήπως δεν ήταν το απόκρυφο νόημα, που το περίμενα με τρόμο και άρρωστη ηδονή να συμβεί, έτσι πατημένος κλοτσηδόν.

Κρίμα, γιατί ήμουν τόσο κοντά στην εκσπερμάτωση και την ισοπαλία.

Θυμάμαι ένα περασμένο πρωινό, ήταν πριν φύγει για δουλειά, όταν γύρισε στην εξώπορτα και μου είπε ότι τον φτιάχνουν οι αναστεναγμοί μου.

Τώρα, ημίχρονο του αγώνα, και ήταν έτοιμος. Έλα, χωρίς οιμωγές, είπε.

Εδώ, στο πιτσιλωτό μωσαϊκό της εισόδου. Χέζε ψηλά κι αγνάντευε.

Γιατί; Καλή ερώτηση.

Είναι μία σφραγίδα, μία αδιάσειστη απόδειξη ότι ο ένας βρίσκεται απέναντι στον άλλον, αντικρυστά υπό μία ορισμένη, αδιόρατη στο κοινό μάτι, γωνία. Για να το πω διαφορετικά, ήθελα να ζήσω πώς είναι να κοιτάς τον άλλον μετά από τέτοιο ξέχεσμα!

Τελικά δεν ήταν τόσο αποτρόπαιο. Στον ίδιο μάλλον επίδρασε αρνητικά και αποφάσισε να απομακρυνθεί. Να το αφήσει πίσω του όλο αυτό.



Τυχαία μία μέρα περνούσα από έναν δρόμο που κάτι μου έκανε το όνομά του. Μα φυσικά, ήταν ο δρόμος που έμενε η λεγάμενη. Πόσες φορές είχα ακούσει τα πάντα για αυτήν. Αυθόρμητα κατευθύνθηκα στο νούμερό της. Χτύπησα το κουδούνι και μου άνοιξε, ακούστηκε να λέει και τον όροφο. Πλησίασα την ανοιχτή πόρτα που στεκόταν, με ρώτησε και της εξήγησα ότι δεν είμαι το ντιλίβερι.

Ζούσε μόνη της, ο κουμπάρος είχε προλάβει να ανοίξει για αλλού πανιά. Έκανε καφέ και τα είπαμε. Ήταν τροφαντή και κάπως ατημέλητη - μάγισσα. Δεν της έκρυψα τίποτα. Σημείωσα το πόσο σημαντική θεωρώ την τύχη, το τυχαίο γεγονός στη ζωή μου. Μία απαντούσε με το ‘δε βαριέσαι’ και μία με το ‘τι λες!’.

Ήταν αρκετή αναίσθητη για να μ’ ακούσει και αρκετά ευαίσθητη για να παρεξηγήσει ό,τι έλεγα. Τελικά, κατάλαβα ότι είχε ωριμάσει μέσα της η ιδέα της επανασύνδεσης με τον πρώην.

Με είχε του χεριού της. Της έδειξα τα σημάδια του μέσα μου και τα ψηλάφισε ένα προς ένα. Ο ερεθισμός είναι η αιτία που οι πύραυλοι εκτοξεύονται στο Διάστημα ή απλώς «οργώνουν» τις πόλεις. Αφότου κάναμε έρωτα ξεκινήσαμε τα σχέδια να κάνουμε οικογένεια – η απόλυτη τρέλα!

 

Ανηλεής και ανελέητος (αρχ.) συνάμα, μας ελεείτε κατά ριπάς.

Χειμάζονται οι nouvaeu που το nouvelle vague δεν σας είχε για γραφιά του.

Ενα θερμό Εύγε! είναι λίγο.

 

Λόγου χάρη στην ερωτική απόλαυση: η ικανοποίηση ηρεμεί και μετριάζει προσωρινά το ένστικτο. Αλλά ο έλεος κι ο φόβος δεν είναι ανάγκες συγκεκριμένων οργάνων που ζητούν ικανοποίηση (Νίτσε).

 

Αμ γι αυτό μας λαμποφωτάτε τους νευρώνες σα milky way, νύχτα όξω απ' το χωριό, με τα κείμενά σας: γιατί είστε πάντα σε focus του σωματικού (υγρού και γενικότερα).

Αλλά οι μουρλοπρογόνοι μας οι Αθηναίοι κομπλάρανε τον Παυσανία γιατί είχανε, λέει, βωμό για τον Έλεο και κει πηγαίνανε και χύνανε (τα δάκρυά τους, κυρίως). Μετά ήρθε ο ησάπ και τον πάτησε για να πας θησείο - οπότε ο έλεος δεν υπάρχει πια, τον πάτησε το τρένο.

Κατά μίαν έννοια.

Αφοσιωμένος Λάτρης,
Dream

 

Σε κάθε γραμμή κι ένα χαστούκι. Άλλοτε με οργή και άλλες φορές με αγάπη. Ελπιδοφόρο για εδώ μέσα.
Αυτό που μου κάνει όμως εντύπωση όταν σε διαβάζω, είναι πως νιώθω πως διαβάζω μια γυναίκα...
Δεν μπορώ να προσδιορίσω το γιατί.

 

Ο Ηλεκτρικός ηλεκτρίζει, το έλεος στερεύει και στο Θησείο ραντεβού.

 

Ηλία όλες γυναίκες είμαστε, εκεί θέλουμε να κρυφτούμε, στα σκοτεινά τριχωτά και ζεστά. Και το καλοκαίρι ανοίγουμε τα στήθη στον ήλιο και αυτές τα καλύπτουν... γίνονται θηλυκά δίπλα σε αρσενικά, με τα γυμνά στήθη - το πιάνεις;

 

Είμαι αρσενικό και ένα μέρος μου είναι θηλυκό. Είμαι θηλυκό και ένα μέρος μου είναι αρσενικό.

Το θηλυκό μου μέρος έχει ένα μέρος αρσενικό που έχει ένα μέρος θηλυκό που έχει ένα μέρος…

Πάνω από μία ακίνητη λίμνη αιωρούμαι και μία πέτρα αφήνω να πέσει στο κέντρο της.

Και για το αρσενικό και το θηλυκό και για το άνω κάτω και για πολλά άλλα τις απαντήσεις βλέπω.

Γιατί αφήνω στη λίμνη πέτρες και ποιος είμαι;

 

Ωπα, αυτό το 'χω, το 'χω έτοιμο....

Όλες γυναίκες είμαστε
σε τούτον τον κοσμάκη
και όλες έχουμε καρδιά
λαός και Κολωνάκι

Πες το ψέματα...

 

Μετρό και Κολωνάκι