Έχω θυμώσει μαζί σου Μεγάλε!

Δεν γνωρίζω τι θα

και αυτό γιατί σπανίως χρησιμοποιώ τη λέξη... και όταν το κάνω είναι για συγκεκριμένα πράγματα όπως "Δεν πρέπει να ακουμπάμε τις πρίζες με βρεγμένα χέρια" ...

Εκείνο που γνωρίζω είναι πώς όταν αναγνωρίσω το συναίσθημα του θυμού στον εαυτό Μου, Έχω την επίγνωση ότι κάποιο εξωτερικό ερέθισμα πυροδότησε τον θυμό Μου. Γνωρίζω επίσης ότι η πηγή του συναισθήματος Μου είναι εσωτερική και ότι η αντίδραση Μου δεν προκαλείται απευθείας από κάποιον εξωτερικό παράγοντα αλλά από την ερμηνεία που δίνω στο γεγονός, από τις προσδοκίες ή απλά γιατί Είμαι κουρασμένος.

Με βάση τα παραπάνω το slave που Μου ανήκει οφείλει να εναρμονιστεί πλήρως για να μπορεί να είναι λειτουργικό...

Ο Κ δεν έχει δίκιο.... ορίζει το Δίκαιο...

Μην μπερδεύεστε.

Iagos

 

Στη δική μου εμπειρία ο θυμός δεν είναι προς το άδικο γιατί ο Κ είναι Αυτός που θέτει τους όρους και τους ορισμούς και επομένως ορίζει το τι εστί δίκαιο και τι άδικο.
Είναι αυτό που έχω περιγράψει σε ποστ μου σε προηγούμενες σελίδες αυτού του νήματος.
Φυσικά αναγνωρίζω ότι υπάρχουν στάδια στις σχέσεις και δεν γίνονται αυτά day one, ειδικά σε μη εκπαιδευμένα s.
Εννοείται αυτό, αλλά η κατεύθυνση αυτή είναι και αν χαθεί, πάει όλο λάθος.
Τα πέρασα αυτά τα στάδια, δεν το λέω ελαφρά τη καρδία, ούτε δογματικά. Τα λάθη τα έχω κάνει επαναλαμβανόμενα  

 

Και για του λόγου το αληθές...

 

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση!
Δεν ξέρω γιατί αλλά συνεχίζει να με μπερδεύει το εξής: μπορεί ο Κ να ορίζει το δίκαιο χωρίς να αναγνωρίζει η υ και να δέχεται χωρις αμφισβήτηση ότι Ειναι δίκαιος;

 

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση! Πολύ όμορφο κείμενο! Ο θυμός όμως στην δική σας περίπτωση στρεφόταν κατά του Κ ή γενικά; Επειδή από το κείμενο κατάλαβα πως ακριβώς όσο αναγνωρίζατε ότι εκείνος γνωρίζει καλύτερα τόσο λιγότερα θυμώνατε γενικά, αλλά μάλλον και μαζί του.
Ακόμη δεν έχω καταλάβει από που μπορεί να πηγάζει ο θυμός που να στρέφεται κατά του Κ αν δεν ενέχει το αίσθημα αδικίας και αμφισβήτησης της θέσης του.

 

Συμφωνώ ότι είναι μια βαριά συνθήκη και νομίζω ένα κομβικό σημείο όπου τα περισσότερα υ καλούνται να περάσουν.

Είναι εύκολο οι Κ να έχουν πάντα δίκιο όταν έχουν δίκιο. Μπορώ να ακολουθήσω κάτι που ταιριάζει με την λογική μου χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Τι γίνεται όμως όταν διαφωνεί η λογική μου με το δίκιο Κ?
Εκεί κάπου, πιστεύω, ερχόμαστε αντιμέτωποι περισσότερο με την δική μας θέση παρά με την θέση Κ. Κλονιζόμαστε συχνά μέχρι τον αυτοπροσδιορισμό μας.
Όταν πιστεύουμε τόσο γερά στην δική μας γνώμη, μπορούμε να αλλάξουμε οπτική και να ταυτιστούμε με κάτι που μας φαίνεται άδικο?
Μπορώ να αποδεχτώ? Μπορώ να κάνω αλλιώς?

Είναι περιπτώσεις που το υ ξέρει αμέσως τι να κάνει.
Είναι και περιπτώσεις που ξεκινά η εσωτερική μάχη έως αμείλικτη.

Εκεί συμβαίνουν , συμφωνώ, οι επιλογές που θέσατε, που είτε δυναμώνουν την θέση υ , είτε την τραυματίζουν.

Σε κάθε περίπτωση μια μάχη/ Στιγμή βαθιά ανθρώπινη και αληθινή που κοιτάς με άλλα μάτια τον εαυτό σου.

 

Παρακαλώ.

Η/Ο Κ μπορεί να ορίσει (επιβάλλει) το Δίκαιο μόνο από θέση Ισχύος.

Αυτό είναι εγγενές χαρακτηριστικό των εξουσιαστικών σχέσεων...

Η διαφορά που διακρίνω μεταξύ των ασύμμετρων συσχετισμών κάθετης δομής με συναίνεση, είναι ότι σε αυτούς τους συσχετισμούς, αν το περί δικαίου αίσθημα έρχεται σε εσωτερική κόντρα με το Δίκαιο που ορίζεται από τον Ισχυρό, ο υποτελής έχει τη δυνατότητα να αποχωρήσει από τον συσχετισμό, χωρίς να κινδυνεύει να βασανιστεί, φυλακιστεί, εξοριστεί ή εκτελεστεί από την Ισχύ...

Σε κάθε περίπτωση όταν η Ισχύς επιβληθεί οι επιλογές είναι δύο κατά τη γνώμη Μου.

Ή αποδέχεται ο υποτελής το Δίκαιο του Ισχυρού ή το κουβαδάκι του και σε άλλη παραλία...

Ελπίζω να βοήθησα.

Iagos

 

Ας ξεκινήσουμε από τα απολύτως βασικά, πριν πάμε στους επικολυρικούς περί αλάνθαστου του Πάππα (και του Κ)

Τι εννοείτε *εσείς* λέγοντας να είναι δίκαιος;

 

Βασικά εδώ πάει το "τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους πωπούς". Ο καθένας στη θέση του και να μπορεί να διαχειριστεί αυτή την επιλογή.

 

Συμφωνούμε απολύτως!

 

Εγώ προσωπικά όταν λέω ότι ο Κ έχει δίκαιο, εννοώ ότι αναγνωρίζω, αποδέχομαι και ακολουθώ το σύστημα κανόνων που αφορούν στο εξωτερικό τους σκέλος την συσχέτιση με τον έξω κόσμο και στο εσωτερικό τους σκέλος την ηθική δομή του Κ.

Και, όσο παράξενο και αν ακούγεται, στο δικό μου μυαλό η παραδοχή του ότι ο Κ έχει πάντα δίκαιο δεν σημαίνει ότι δεν κάνει λάθη.  

 

Μια χαρά το θέτετε, και δεν είναι καθόλου παράξενο. Το «αλάθητο του Πάπα» δεν σημαίνει ότι ο Πάπας δεν κάνει λάθη· σημαίνει ότι οι αποφάσεις του δεν επιδέχονται κρίση από κάποιον που αυτοπροσδιορίζεται ως Καθολικός.

Αφήνοντας τα θρησκευτικά στην άκρη, το ίδιο το «δίκαιο» έχει νόημα μόνο μεταξύ ισοδύναμων, όπως έμαθαν με τον σκληρό τρόπο οι Μήλιοι.

Τούτου λεχθέντος, και επειδή μιλάμε για BDSM κι όχι Realpolitik, τα όποια νεύρα, για τον όποιο λόγο του υ, είναι υπόθεση του Κ: εκείνος αποφασίζει πώς θα τα διαχειριστεί (ή αν θα τα διαχειριστεί).

Σε κάθε περίπτωση μιλάμε για συναινούντες ενήλικες με πλήρη ικανότητα δικαιοπραξίας και αυτό σημαίνει ότι πάντα υπάρχει η επιλογή «μένω ή φεύγω».

Yeah, I know, choice is a bitch and owning it is even... bitchier.

But it’s there.