Ψεύτικα γυναικεία προφίλ στις ψηφιακές πλατφόρμες: μια καθόλου αθώα απάτη

Καταρχάς να δηλώσω πως χαίρομαι για το ότι μπορούμε να συζητάμε. Είναι πάρα πολύ ευχάριστο!

Συμφωνώ. Η θεωρία της Butler δεν αποσκοπεί σε τέτοια πράγματα. Υπήρξε πρωτοποριακή και παραμένει πολύτιμο εργαλείο κατανόησης του φύλου. Όμως δεν είναι γραμμένη σε πέτρα· εξελίσσεται, υπόκειται σε κριτική και μπορεί να αξιοποιηθεί με διαφορετικούς τρόπους.

Δεν ισχυρίστηκα σε καμία περίπτωση ότι υπάρχει μια «πραγματική» αρρενωπότητα που μιμείται το θηλυκό. Η αναφορά μου εστιάζει στο ότι η ψηφιακή μεταμφίεση μιμείται αδέξια τον μηχανισμό της επιτέλεσης: παράγει την ψευδαίσθηση ενός θηλυκού υποκειμένου μέσα από γλώσσα, εικόνες και σύμβολα. Η κρίσιμη διαφορά είναι πως, ενώ η επιτέλεση κατά Butler έχει κοινωνικό έρεισμα, ιστορικότητα και υλικότητα σώματος, το ψεύτικο προφίλ είναι μια παρασιτική απομίμηση — χωρίς σώμα, χωρίς ιστορικότητα και χωρίς συναίνεση. Εκεί ακριβώς εντοπίζεται η διάσταση της απάτης.

Παράλληλα, αναγνωρίζω ότι για κάποιους άντρες η υιοθέτηση γυναικείων ψηφιακών ταυτοτήτων λειτουργεί ως πείραμα αυτοδιερεύνησης — το ψηφιακό ανάλογο της πρώτης φοράς που κάποιος δοκιμάζει ένα γυναικείο ρούχο και αρχίζει να αναρωτιέται για το κοινωνικό του φύλο. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί τη ζημία που προκαλείται όταν γίνεται χωρίς διαφάνεια και χωρίς σεβασμό στην εμπιστοσύνη των άλλων.

Η ταυτότητα φύλου παραμένει μια εξαιρετικά σύνθετη και ανοιχτή διαδικασία· κι αυτό είναι που την κάνει συναρπαστική αλλά και "δύσκολη" στο να χωρέσει σε απλουστευτικά σχήματα.

 

@bas

Η τοποθέτησή σας παρουσιάζει μια θεμελιώδη αντίφαση που αξίζει να επισημανθεί. Από τη μία, δηλώνετε ότι δεσμεύεστε στη θεωρητική δομή της Butler, απορρίπτοντας την έννοια μιας «πραγματικής» ταυτότητας. Από την άλλη, εισάγετε ένα νέο κριτήριο γνησιότητας, χαρακτηρίζοντας την ψηφιακή έκφραση ως «παρασιτική απομίμηση».

Αυτή η κίνηση αποκαλύπτει μια εγγενή ασυμφωνία: Χρησιμοποιείτε τη θεωρία της Butler ως εργαλείο ανάλυσης μόνο όταν ευθυγραμμίζεται με το προαποφασισμένο σας συμπέρασμα, αλλά την αγνοείτε όταν η λογική της αναιρεί το ηθικό σας πλαίσιο.

Ο χαρακτηρισμός «παρασιτικός» προϋποθέτει την ύπαρξη ενός φυσιολογικού, «γνησίου» φαινομένου (της ενσώματης επιτέλεσης) το οποίο η ψηφιακή πρακτική «εκμεταλλεύεται». Αυτό εγκαθιστά εκ νέου μια νέα δυαδικότητα (γνήσιο/παρασιτικό) που είναι εξίσου ουσιαστικοποιημένη όσο αυτή που η Butler επιχειρεί να αποδομήσει. Δέχεστε ότι δεν υπάρχει πραγματικό φύλο, αλλά υπονοείτε ότι υπάρχει ένας «γνήσιος» τρόπος να το επιτελείς.

Το επιχείρημά σας περί «απάτης» βασίζεται σε ένα ηθικό πλαίσιο που προϋποθέτει έναν γνήσιο πράκτορα που κρύβει συνειδητά μια «αλήθεια». Ωστόσο, η θεωρία που επικαλείστε αρνείται ακριβώς την ύπαρξη ενός τέτοιου γνησίου πράκτορα πριν από τις πρακτικές της επιτέλεσης. Επομένως, το ίδιο το αξίωμα της «απάτης» έρχεται σε άμεση θεωρητική σύγκρουση με την κεντρική θέση της Butler για τη συστατική φύση της ταυτότητας.

Το ερώτημα, συνεπώς, παραμένει: Πώς συμβιβάζετε την καταδίκη μιας πρακτικής ως «απάτη» — όρος που ενέχει μια ουσιαστική γνησιότητα — με τη θεωρητική σας παραδοχή ότι καμία τέτοια γνησιότητα δεν υφίσταται εκ των προτέρων;

Περιμένω την τοποθέτησή σας πάνω σε αυτή την ακριβή θεωρητική αντιφάσκουσα δομή.

 

Δεν διακρίνω καμμία αντίφαση.

Στο παρόν δεν εξετάζω ενδελεχώς γιατί γίνεται η εξαπάτηση, ούτε και νομίζω πως δύναμαι, απλά πιθανολογώ.

Αλλα για την ουσία της υπόθεσης δεν βλέπω να αναφέρεστε. Δηλαδή για το πραγματικό πρόβλημα που είναι η εξαπάτηση και οι δυνητικοί κίνδυνοι για μια θηλυκότητα.

Η αγαπητή @Dark_Explorer έχει πολλά να καταθέσει από «σερνικοπουλια» που υιοθετώντας μια ψευδή persona επιχειρούν να εξαπατήσουν μια θηλυκότητα.

Και καλά εκείνη είναι δύο μέτρα γυναικάρα και μπορεί να «καθαρίσει».

Με ένα 19χρονπ κορίτσι 50 κιλών που πάει να συναντήσει ένα άλλο 19χρονο κορίτσι 50 κιλών κι εμφανίζεται ο 40 αρης ντελικανης των 90 κιλών τι γίνεται; Να μην το ενημερώσουμε - προειδοποιήσουμε;

Αυτά και καλό ΣΚ σας εύχομαι!

 

@bas

Η άρνηση της ύπαρξης αντιφάσεων δεν είναι επιχείρημα. Είναι μια δήλωση. Το ζήτημα που σας τέθηκε ήταν συγκεκριμένο και θεωρητικό: πώς συμβιβάζετε την απόρριψη της «πραγματικής» ταυτότητας (θέση Butler) με τον χαρακτηρισμό μιας πρακτικής ως «παρασιτικής» (ο οποίος προϋποθέτει μια «γνήσια» ταυτότητα)

Αντί να απαντήσετε σε αυτό το ερώτημα, μετατοπίζετε την συζήτηση στο ηθικό αδίκημα της εξαπάτησης. Αυτές είναι δύο ξεχωριστές σφαίρες.

Το Θεωρητικό ερώτημα αφορά την εσωτερική συνέπεια της χρήσης σας της θεωρίας της Butler. Εσείς τη χρησιμοποιείτε για να αρνηθείτε την ουσιαστικότητα, αλλά στη συνέχεια εισάγετε μια νέα μορφή ουσιαστικότητας («γνήσια» vs «παρασιτική» επιτέλεση). Αυτή είναι η αντίφαση που σας τέθηκε. Η άρνησή σας να την αντιμετωπίσετε δεν την εξαφανίζει.

Το ηθικό ζήτημα το ότι η εξαπάτηση δηλαδή είναι ηθικά κατακριτέα δεν αναιρεί το θεωρητικό σφάλμα. Μπορεί κάποιος να καταδικάσει την εξαπάτηση χωρίς να επικαλεστεί λανθασμένα τη θεωρία της Butler και χωρίς να εισάγει την έννοια του «παρασίτου». Μπορεί απλώς να πει: «Αυτή η πρακτική είναι εξαπάτηση γιατί παραπλανούμε τον άλλο και τον εκθέτουμε σε κίνδυνο, χωρίς τη συγκατάθεσή του».

Επομένως, το ερώτημα παραμένει άκρως σχετικό: Γιατί επιλέγετε να χρησιμοποιήσετε την Butler — και συγκεκριμένα έναν παραποιημένο ορισμό της επιτέλεσής της — ως θεμελίωση για μια ηθική κριτική που μπορεί να στηριχτεί αποκλειστικά σε απλούστερους και πιο άμεσους ηθικούς κανόνες (σεβασμός, ειλικρίνεια, συναίνεση), χωρίς να χρειαστεί να εμπλακείτε σε θεωρητικές αντιφάσεις;

Η αποφυγή σας να απαντήσετε στο αρχικό ερώτημα είναι κατανοητή, αλλά δεν είναι επιχείρημα. Περιμένω ακόμη μια θεωρητικά τεκμηριωμένη απάντηση στο συγκεκριμένο ζήτημα της αντιφάσκουσας χρήσης των όρων «γνήσιος» και «παρασιτικός» στο πλαίσιο της φιλοσοφίας (Butlerian thought) της Judith Butler.

 

Είσαι λεσβία;

 

Τσου...

Αυτό είναι απλά μια ακίνδυνη περίληψη για ευρεία λαϊκή κατανάλωση.

Η θεωρία της Butler, αποτελεί μια ριζοσπαστική κριτική των κανονιστικών δομών του φύλου, της σεξουαλικότητας και του κράτους.

Στο παρόν νήμα η ριζοσπαστική κριτική μετατρέπεται εδώ:

σε ένα εργαλείο ηθικής επιτήρησης που υπηρετεί μικροαστικές αξίες όπως η ειλικρίνεια, η αυθεντικότητα και η ατομική εμπιστοσύνη και είναι προϊόν σκέψης επηρεασμένων από τέτοιες ακίνδυνες περιλήψεις όπως αυτή που ανεβάσατε @espimain

Η @bas δεν παρεξηγεί απλά τη θεωρία της Judith Butle, αλλά της "τινάζει τα πέταλα" που λέμε και στο χωριό Μου.

Χρησιμοποιεί την έννοια της επιτέλεσης (performativity) όχι για να αποδομήσει τις καταπιεστικές νόρμες, (σε αυτές κατα δήλωση της ρίχνει ψόφους, γιατί δεν τα μπορεί τα πολιτικά) αλλά για να εγκαταλείψει την πολιτική κριτική και να επικεντρωθεί σε μια ατομικιστική ηθική της απάτης.

Αντί να ασχοηθεί με τη συστημική βία του κράτους, του εθνικισμού και του καπιταλισμού, θέματα που απασχολούν την Butler στην πραγματικότητα, και που δεν υπάρχουν πουθενά στο κείμενο σας @espimain η @bas μετατοπίζει την προσοχή σε ατομικές πρακτικές ψηφιακής αυτοπαρουσίασης.

Η κριτική της δεν αφορά τα συστήματα που παράγουν την βία αλλά τον άνδρα που «προσποιείται» ότι είναι γυναίκα online.

Αυτή η μετατόπιση αποπολιτικοποιεί μια βαθύτατα πολιτική θεωρία, μετατρέποντάς την σε ένα απλό εργαλείο για την επιβολή της μικροαστικής ηθικής.

Στην πραγματικότητα @espimain, η Judith Butler έχει αφιερώσει τα τελευταία χρόνια της καριέρας της στην καταπολέμηση του Σιωνισμού και στην αποκάλυψη της γενοκτονίας στην Παλαιστίνη, θεωρώντας ότι οι Παλαστίνιοι θεωρούνται «μη πένθιμες ζωές» (ungrievable lives) από το δυτικό και ισραηλινό κατεστημένο .

Αυτή η ριζοσπαστική πολιτική δράση αγνοείται πλήρως και από το κείμενο σας @espimain και από την @bas, που προτιμά να μειώσει τη θεωρία σε ένα εργαλείο για την καταδίκη της απάτης στα social media.

Η στάση της @bas αποτελεί ένα κλασικό παράδειγμα μικροαστικής αφομοίωσης της ριζοσπαστικής σκέψης.

Λυμαίνεται το θεωρητικό της υπόβαθρο για να νομιμοποιήσει μια συντηρητική, ατομικιστική και αποπολιτικοποιημένη ηθική, εκτρέποντας την κριτική από τα συστήματα εξουσίας και επιβάλλοντας μια νέα δυαδικότητα «γνησίου» και «παρασιτικού» όπως με επιχειρήματα και όχι με δηλώσεις ανέδειξε η @de7

Η θεωρία της Judith Butler γίνεται έτσι θύμα της ίδιας της λογικής που αρχικά επιχείρησε να ανατρέψει.

Iagos

 

ήρθε η ώρα να συμφωνήσουμε.

 

Από την εμπειρία μου σε διαδικτυακές πλατφόρμες και εφαρμογές όπου αντιλήφθηκα αυτό το φαινόμενο, έχω να μοιραστώ τις εξής παρατηρήσεις.

Δεν είμαι πεπεισμένη ότι ο άντρας πάντα ταυτίζεται σε οποιοδήποτε βαθμό με την γυναικεία περσόνα που έχει δημιουργήσει ώστε να υπάρχει χρησιμότητα στο να αναλύσουμε την προσωπικότητα του.

Το προφίλ στις περισσότερες περιπτώσεις που έτυχε να υπάρξει διάδραση με το δικό μου προφίλ, είναι εργαλείο για να παραβιάσει κανόνες ή λειτουργίες της πλατφόρμας στην οποία επικοινωνήσαμε. Δεύτερος λόγος/σκοπός έρχεται το catfishing.

Πχ σε μια πλατφόρμα το γυναικείο προφίλ έχει δωρεάν full access και μπορεί να βλέπει όλο το περιεχόμενο των προφίλ άλλων χρηστών, ενώ το αντρικό προφίλ πρέπει να πληρώσει συνδρομή για να δει φωτογραφικό υλικό στα άλλα προφίλ, ή για να στείλει μηνύματα σε άλλους χρήστες.

Πχ με το γυναικείο προφίλ μπορεί να πείσει (πιο εύκολα από αντρικό προφίλ) την άλλη γυναίκα χρήστη να γίνουν διαδικτυακές "φίλες" ώστε να έχει πρόσβαση σε friends only υλικό.
Πχ έχει φάει πολλά block με το κανονικό/αντρικό προφίλ του.

Πχ να γίνει διαδικτυακή "φίλη" με αντρικά προφίλ ώστε να έχει πρόσβαση στο τι κάνουν οι ανταγωνιστές του, ή να έχει πρόσβαση στους διαδικτυακούς φίλους του γυναικείου προφίλ που τον ενδιαφέρει, ή με την οποία έχει δια ζώσης σχέση. Εδώ οι λόγοι ποικίλλουν, από το να έχει πρόσβαση σε πληροφορίες που δεν μοιράζονται δημόσια, μέχρι και να μπορεί να έχει υλικό για να γλευάζει τους άντρες (όσο και παιδικό να ακούγεται το έχω παρατηρήσει με μεσήλικες who should know better).

Φαινόμενα τύπου gender performance έχω παρατηρήσει από απόσταση, με την έννοια ότι υπάρχουν τέτοια προφίλ στην πλατφόρμα αλλά σπάνια θα υπάρξει άμεση διάδραση με τα προφίλ αυτά, ώστε να έχω την ευκαιρία να συνομιλήσω μαζί τους και να έχω άποψη για τα κίνητρα τους.
Αυτό που μπορώ να σχολιάσω είναι τις (ψεύτικες) φωτογραφίες που επιλέγουν για τα προφίλ, τα κείμενα/περιγραφές του προφίλ ή κείμενα στις φωτογραφίες τους, και κατ' επέκταση την επιλογή του ύφους των κειμένων αυτών.
Δεν νομίζω πως υπάρχει λόγος να μοιραστώ τις απόψεις μου για τα αμέσως παραπάνω, πέρα από το ότι σχετικά εύκολα μπορούμε να υποψιαστούμε πως τα προφίλ αυτά κάνουν αυτό που κάνουν. Προσωπικά δεν με πειράζουν εφόσον δεν θέλουν κάτι από μένα. Και βέβαια δεν μπορούμε να είμαστε πάντα σίγουροι εάν δεν το αποκαλύψουν στην πορεία.
Οπότε τύχει να ζητήσουν επικοινωνία μαζί μου δεν το δέχομαι ακριβώς επειδή υπάρχει αυτή η αμφιβολία.

 

Η δημιουργία ενός ψεύτικου γυναικείου προφίλ από έναν άνδρα με σκοπό να προσεγγίσει άλλες γυναίκες δεν είναι ένα απλό παιχνίδι ή μια αθώα φάρσα. Αντιθέτως, πρόκειται για ένα φαινόμενο που αγγίζει πολλές πλευρές της ανθρώπινης ψυχολογίας: την ανασφάλεια, την ανάγκη για έλεγχο, την επιθυμία για αποδοχή, αλλά και την αναζήτηση ταυτότητας μέσα σε ένα περιβάλλον όπου η εικονική πραγματικότητα έχει αποκτήσει βαρύτητα σχεδόν ίση με την πραγματική ζωή.

Όταν ένας άνδρας κρύβεται πίσω από μια γυναικεία ταυτότητα, το πρώτο που πρέπει να αναγνωρίσουμε είναι η δυσκολία του να σχετιστεί με ειλικρίνεια. Η ανωνυμία και η πλαστότητα λειτουργούν ως ασπίδα απέναντι στον φόβο της απόρριψης. Για πολλούς, η ιδέα ότι θα δείξουν τον πραγματικό τους εαυτό και δεν θα λάβουν την αποδοχή που επιθυμούν είναι αφόρητη. Έτσι, η ψεύτικη ταυτότητα γίνεται μια στρατηγική επιβίωσης, ένας τρόπος να «δοκιμάσουν τα νερά» χωρίς να πληγωθούν. Αυτή η στάση, όμως, φανερώνει και μια βαθύτερη ανωριμότητα: την αδυναμία να αντέξουν το ρίσκο της πραγματικής επαφής.

Σε άλλες περιπτώσεις, η δημιουργία μιας πλαστής γυναικείας περσόνας μπορεί να αποκαλύπτει μια έλξη προς το παιχνίδι ρόλων. Ο άνδρας που υιοθετεί γυναικεία ταυτότητα ζει για λίγο σε έναν κόσμο όπου μπορεί να βιώσει πώς είναι να βρίσκεσαι στην άλλη πλευρά. Μπορεί να πρόκειται για μια φαντασίωση ελέγχου, όπου «εισχωρεί» στον κόσμο των γυναικών, αποκτώντας πρόσβαση σε συζητήσεις και αντιδράσεις που υπό κανονικές συνθήκες θα του ήταν απρόσιτες. Το στοιχείο της περιέργειας είναι ισχυρό: θέλει να δει πώς μιλούν οι γυναίκες μεταξύ τους, πώς εκφράζουν τις ανασφάλειες ή τις επιθυμίες τους, πώς ανταποκρίνονται σε προσεγγίσεις. Στο βάθος, αυτή η περιέργεια δεν είναι αθώα· είναι μια μορφή διείσδυσης σε έναν χώρο που δεν του ανήκει.

Πέρα όμως από την περιέργεια, υπάρχει και η διάσταση της εξουσίας. Κάποιοι άνδρες καταφεύγουν σε αυτή την πρακτική για να νιώσουν ανώτεροι, να χειριστούν καταστάσεις και ανθρώπους με τρόπους που στην πραγματική τους ταυτότητα δεν θα μπορούσαν. Η δύναμη να εξαπατάς, να καθοδηγείς συναισθήματα, να παρατηρείς αντιδράσεις δίχως οι άλλοι να γνωρίζουν ποιος πραγματικά είσαι, δίνει μια ψευδαίσθηση κυριαρχίας. Η ψυχολογία της εξαπάτησης στηρίζεται ακριβώς σε αυτό: στο αίσθημα ότι μπορείς να ξεγελάσεις τον άλλον, να τον κάνεις να πιστέψει κάτι που δεν ισχύει, και μέσα από αυτό να νιώσεις πιο δυνατός.

Υπάρχει επίσης η σεξουαλική διάσταση, η οποία δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Για κάποιους άνδρες, η γυναικεία περσόνα στο διαδίκτυο είναι ένα όχημα για να προσελκύσουν γυναίκες σε ερωτικές συζητήσεις ή ανταλλαγή υλικού που διαφορετικά δεν θα είχαν την αυτοπεποίθηση να ζητήσουν. Το να κρύβονται πίσω από μια ελκυστική εικόνα και μια ψεύτικη ταυτότητα, τους επιτρέπει να πλησιάσουν με τρόπο που, αν ήταν ειλικρινείς, ίσως να συναντούσε απόρριψη. Το στοιχείο της φαντασίωσης παίζει σημαντικό ρόλο εδώ, καθώς για μερικούς η ίδια η πράξη του να «παριστάνουν» μια γυναίκα και να μιλούν με άλλες γυναίκες, ενέχει έντονη σεξουαλική φόρτιση.

Σε πιο σύνθετο επίπεδο, τέτοιες συμπεριφορές μπορούν να συνδέονται με δυσκολίες ταυτότητας. Η διαδικτυακή περσόνα δεν είναι μόνο εργαλείο εξαπάτησης· μερικές φορές λειτουργεί και ως πειραματισμός με πλευρές του εαυτού που ο άνδρας δεν μπορεί να εκφράσει ανοιχτά. Η ψευδής ταυτότητα επιτρέπει να δοκιμάσει, έστω και παραπλανητικά, μια θηλυκή όψη που δεν τολμά να αποκαλύψει στον πραγματικό του κόσμο. Εδώ η συζήτηση αγγίζει βαθύτερα ζητήματα γύρω από την έμφυλη ταυτότητα, τη σεξουαλικότητα και την ανάγκη για αποδοχή.

Ωστόσο, ανεξάρτητα από τα κίνητρα, η πράξη της δημιουργίας ψεύτικου προφίλ υπονομεύει την έννοια της εμπιστοσύνης. Στις ανθρώπινες σχέσεις, και ιδιαίτερα στις σχέσεις που ξεκινούν μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, η εμπιστοσύνη είναι θεμέλιο. Όταν αυτή αντικαθίσταται από εξαπάτηση, οι συνέπειες είναι συχνά επώδυνες. Οι γυναίκες που αλληλεπιδρούν με τέτοια ψεύτικα προφίλ μπορεί να βιώσουν απογοήτευση, ντροπή, ακόμα και τραύμα, όταν αντιληφθούν ότι έχουν επενδύσει συναισθηματικά σε μια ανύπαρκτη ταυτότητα. Η ζημιά δεν είναι απλώς ψηφιακή· αγγίζει την αίσθηση αξίας και την εμπιστοσύνη στις μελλοντικές σχέσεις.

Δεν πρέπει επίσης να αγνοήσουμε και την πιθανότητα δόλου με πιο πρακτικούς στόχους. Υπάρχουν άνδρες που χρησιμοποιούν τέτοιες μεθόδους για να αποσπάσουν φωτογραφίες, προσωπικές πληροφορίες ή ακόμα και χρήματα. Σε αυτή την περίπτωση, το ψεύτικο προφίλ είναι μέσο απάτης. Το φαινόμενο αυτό έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις διεθνώς, και φανερώνει πώς η ανάγκη για οικειότητα μπορεί να μετατραπεί σε εργαλείο εκμετάλλευσης.

Ψυχολογικά, η ρίζα όλων αυτών βρίσκεται σε ένα κοινό υπόστρωμα: την ανασφάλεια. Ο άνδρας που χρειάζεται να κρυφτεί πίσω από ψεύτικες εικόνες για να συνδεθεί με γυναίκες, αποκαλύπτει ότι δεν πιστεύει στην αξία του πραγματικού του εαυτού. Η πράξη αυτή είναι ένα μίγμα φόβου και επιθυμίας, ένας τρόπος να ελέγξει τον πόνο που θα προέκυπτε από την ειλικρινή έκθεση. Και όσο αυτή η τακτική επαναλαμβάνεται, τόσο ενισχύεται η ψευδαίσθηση ότι η αλήθεια δεν αρκεί, ότι μόνο με ψέμα μπορεί να βρει την αποδοχή. Αυτό, φυσικά, δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο μοναξιάς και αποξένωσης.

Αν δούμε το φαινόμενο πιο ευρύτερα, αντικατοπτρίζει και την εποχή μας. Ζούμε σε έναν κόσμο όπου η εικόνα και η παρουσία στα κοινωνικά δίκτυα έχουν αποκτήσει τεράστια αξία. Η δυνατότητα να δημιουργήσεις έναν «ιδανικό» εαυτό, έστω ψεύτικο, είναι δελεαστική. Η κοινωνική πίεση να είσαι ελκυστικός, δημοφιλής και επιθυμητός τροφοδοτεί τέτοιες πρακτικές. Στην πραγματικότητα, δεν μιλάμε μόνο για ατομική παθολογία, αλλά για ένα κοινωνικό σύμπτωμα: τη δυσκολία του σύγχρονου ανθρώπου να αποδεχθεί την ατέλειά του και να σχετιστεί αυθεντικά.

Για να αντιμετωπιστεί αυτή η συμπεριφορά, δεν αρκεί η ηθική καταδίκη. Χρειάζεται κατανόηση του ψυχολογικού κενού που την γεννά. Η θεραπευτική διαδικασία μπορεί να βοηθήσει τον άνδρα να έρθει σε επαφή με τις ανασφάλειες του, να αναγνωρίσει τον φόβο της απόρριψης και να μάθει να αντέχει την αλήθεια των σχέσεων. Μόνο έτσι μπορεί να απελευθερωθεί από την ανάγκη να κρύβεται και να αναπτύξει αληθινή οικειότητα.

Στο τέλος, το ζήτημα αγγίζει τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης: όλοι αναζητούμε αποδοχή, αγάπη και επιβεβαίωση. Το ερώτημα είναι αν θα τα διεκδικήσουμε με ειλικρίνεια, ρισκάροντας την απόρριψη αλλά και κερδίζοντας πραγματική σύνδεση, ή αν θα αρκεστούμε σε μια ψεύτικη εκδοχή που μας προσφέρει πρόσκαιρη ασφάλεια αλλά βαθαίνει τη μοναξιά. Η πρόκληση για τον καθένα είναι να τολμήσει να σταθεί με αυθεντικότητα, γιατί μόνο εκεί, στην αλήθεια, μπορεί να ανθίσει η σχέση.