Ιδού η Ρόδος, άνευ πηδήματος

Ισχύς και συγχώρεση.

Εισαγωγικό μάθημα.

@Marqui... αχ... @Marqui ελπίζω, ότι πίσω από την καθαρεύουσα γυμνασιάρχη των "Αρσακειάδων" της δεκαετίας του εξήντα που χρησιμοποιείς ως γλώσσα, να κατάλαβα... (Δεν συμβαίνει μόνο σε Εμένα άλλωστε, καθώς φαίνεται)

Χρησιμοποίησες λοιπόν την συγχώρεση για να αποδείξεις τι ακριβώς;

Ότι η Ισχύς στην ασυμμετρία είναι ρευστή και μεταφέρεται;

Στην ουσία λες αυτό «Αφού η ισχύς στη συγχώρεση είναι εσωτερική βούληση, τότε και η Θέση είναι εσωτερική βούληση, άρα μεταφέρεται.» σωστά;

@Marqui... αχ... @Marqui

Επειδή δύο πράγματα έχουν το επίθετο «εσωτερικό» δεν σημαίνει ότι ανήκουν στην ίδια κατηγορία. Αυτό είναι διανοητική αφέλεια. Τι... όχι;

Πρέπει λοιπόν να καταλάβεις τη θεμελιώδη αντίθεση ανάμεσα στη δομή της ασυμμετρίας και τη δυναμική της συγχώρεσης.

Πάμε βήμα, βήμα.

Η Ισχύς που ανακατανέμεται μέσω της συγχώρεσης είναι ρευστή και συμπτωματική.

Εξαρτάται από τις νευρώσεις, τα τραύματα και τις συναισθηματικές ανάγκες των εμπλεκομένων.

Είναι το πιο ασταθές μέτρο Ισχύος που μπορείς να βρεις.

Μ/μας λες ότι η Ισχύς βρίσκεται σε αυτόν που «δεν έχει ανάγκη». Σήμερα έχεις την Ισχύ γιατί ο άλλος χρειάζεται τη συγχώρεση. Αύριο, ο άλλος συνειδητοποιεί ότι δεν τη χρειάζεται, και η Ισχύς σου εξατμίζεται.

Αν αυτό δεν είναι κωμωδία, και δη αστική, τότε τι είναι;

@Marqui

Η ασυμμετρία είναι η οριστική εγκατάλειψη αυτής της ρευστότητας. Είναι η οριστική εγκατάλειψη της διαπραγμάτευσης της Ισχύος. Η Θέση στην ασυμμετρία είναι αμετάκλητη και δομική.

Όταν ένα slave παραδίδει την Ισχύ, δεν την παίρνει πίσω κάθε φορά που ο Κυρίαρχος χρειάζεται γαλήνη ή το slave συναισθηματική επιβεβαίωση.

Η Θέση είναι η αρχική λογική συμφωνία που βάζει τέλος στο συναισθηματικό εμπόριο.

Η αξία του slave βρίσκεται στην πλήρη παράδοση και τη συνέπεια, όχι στη διαρκή διαπραγμάτευση της ανάγκης.

Η πλάνη σου αποκαλύπτει ότι βλέπεις ακόμα την Ισχύ με όρους αγοράς, προσφορά και ζήτηση δηλαδή.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος που κάνεις.

Μ/μας λες ότι η ισχύς είναι συναλλακτική.
Ότι δηλαδή είναι ένα εμπόρευμα.

«Εγώ σου προσφέρω γαλήνη (προσφορά συγχώρεσης), εσύ μου δίνεις την Ισχύ (ζήτηση).»

Αυτό είναι συναλλακτικό και ασθενές. Αν αλλάξει η τιμή της γαλήνης, αλλάζει και η Ισχύς.

Η ασυμμετρία ΔΕΝ είναι προσφορά και ζήτηση. Η Θέση είναι η δομή της ίδιας της σχέσης. Είναι η πραγματικότητα των εμπλεκόμενων στον συσχετισμό.

Η Θέση είναι η αιτία της σχέσης, όχι το αποτέλεσμα των καθημερινών συναισθηματικών συναλλαγών.

Η Θέση δεν αλλάζει επειδή ο Κυρίαρχος ξυπνά με ανάγκη για ένα φιλί ή το slave με ανάγκη για επιβεβαίωση. Αυτά είναι συναισθηματικά συμπτώματα που διαχειρίζονται εντός της δομής. Η δομή δεν καταρρέει λόγω των συμπτωμάτων.

Εάν η Ισχύς στην ασυμμετρία ήταν σαν τη συγχώρεση, τότε η Δομή Μ/μας θα κατέρρεε κάθε πρωί μαζί με τα αυγά μάτια και το μπεϊκον, που σαβουριάζω τις καλές μέρες των ευτραφών αγελάδων...

Αν ο Κυρίαρχος ξυπνούσε με ανάγκη για την αγάπη του slave, τότε το slave θα αποκτούσε Ισχύ, άρα η Θέση θα άλλαζε.

Αυτό δεν είναι ασυμμετρία. Παραμένει κωμωδία και δη αστική...

Αυτά και εφόσον κατάλαβα τι λες...

Γιατί κάθε φορά που σε διαβάζω, Μου έρχεται στο νου η παρακάτω σκηνή



Iagos

 

Μάθημα προσγείωσης σε ανεπίδεκτο μαθήσεως.

Everything is business. Η μόνη διαφοροποίηση είναι good business vs bad business.

Και ξέρεις ποιος το κατάλαβε αυτό πρώτος? Εκείνος στον οποίο αποδίδεται (αληθώς ή όχι) η φράση "οι καπιταλιστές θα μας πουλήσουν το σχοινί με το οποίο θα τους κρεμάσουμε". Μόνο που, ως συνήθως, λησμόνησε να διαβάσει τα μικρά γράμματα της σύμβασης πωλήσεως. Εκεί που έγραφε ότι το σχοινί θα παραμείνει στην κυριότητα και κατοχή του πωλητή, μέχρι ο αγοραστής να αποπληρώσει το δάνειο που πήρε από τον εξάδελφο του πωλητή. Ε, ως γνωστόν, επιτόκια, τόκοι, υπερημερίες ... ο αγοραστής πληρωσε τον πωλητή, αλλά μέχρι να αποπληρώσει το δανειο, το σκοινί είχε σαπίσει.
Αλλα δεν τελείωσε η ιστορία εκεί.
Όταν τα minions του αγοραστή κατάλαβαν όταν το σχοινί είναι σάπιο, έτρεξαν στον πωλητή να τους μάθει καπιταλισμό.
Και μετά ξέρεις τι έγινε?
Κάτσε να στο θυμίσω.
Επειδή σε συνθήκες καπιταλισμού δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε σοσιαλισμό, μπήκε η Τυποεκδοτική σε προπτωχευτική διαδικασία και μείνανε οι εργαζόμενοι, οι κανονικοί εργαζόμενοι, όχι οι άλλοι που κάνανε "κοκκινα μεροκάματα", σαν την Σαπφώ Νοταρά να ζητάνε τα μιστά τους.

Διάβασα ότι το Πάντειο Πανεπιστήμιο ψηφιοποίησε όλα τα τεύχη του ΑΝΤΙ.
Σε ένα από αυτά, κάπου γύρω στο 82-83 , υπάρχει ένα σκίτσο, εάν θυμάμαι καλά, του Ιωάννου. Δείχνει τον Παπανδρέου να κάθεται σε ένα σύννεφο, να το διαπερνά με το χέρι του και να κρατά κάτω από το σύννεφο ένα βρέφος, το οποίο ρωτά "Μπαμπά τί σημαίνει αιθεροβάμων?" Και ο Ανδρέας απαντά "Σοσιαλισμέ σκάσε κι ωρίμασε".

Τα πάντα ρει και ουδέν μένει ή αλλοιώς What did the Romans ever do for us?



φίδι, πίθηκος κι αητός

 

@Marqui

Χαίρομαι που κατάλαβες και εγκατέλειψες το ύφος γυμνασιάρχη.

Ωστόσο, λυπάμαι που πρέπει να διαπιστώσω ότι η επόμενη επιλογή σου ήταν να υιοθετήσεις το ύφος του μπάρμπα σε καφενείο στο χωριό Μου.

Δεν εννοούσα βέβαια να φτάσεις σε αυτόν τον βαθμό ευτέλειας, αλλά, όπως φαίνεται, η αυτοσυγκράτηση και η διανοητική πειθαρχία δεν είναι στοιχεία που κατέχεις εύκολα. Διορθώνεται, βέβαια, και αυτό, με πολλή καλή θέληση.

Από εκεί και πέρα, άνοιξες ένα νήμα στο BDSM Discussion, στην ενότητα "Κυριαρχία-υποταγή D/s".

Ο σκοπός αυτής της ενότητας απαιτεί σοβαρότητα, δομική σκέψη και συνέπεια.

Τα μέλη που γράψαμε έως τώρα το καταλάβαμε, εσύ σίγουρα όχι.

Και εξηγούμε...

Στην αρχή αρκετοί νομίσαμε ότι ήθελες να πεις κάτι άλλο... ότι ήθελες να θίξεις τη μεταφορά του mindset.

Στην συνέχεια Μ/μας είπες ότι λες κάτι άλλο... κάτι που αφορά την συγχώρεση... και την αστική δημοκρατία... τέλος πάντων...

Αργότερα Μ/μας είπες ότι δεν ξέρεις τι λες και τώρα Μ/μας λες ότι άνοιξες ένα νήμα στο BDSM Discussion επειδή σε απασχολεί η ιστορία της «Τυποεκδοτικής» και η αποτυχία του σοσιαλισμού.

Έχει πιο κάτω να πας;

Εννοείται πως έχει.

Το επόμενο βήμα είναι "Ναιιιι αλλά για τον Στάλιιιιν δεν λέτε τίποταααα"

Κοντά στον πάτο θα είσαι όταν αρχίσεις να μιλάς για κονσερβοκούτια και συμμορίτες.

Έχεις ακόμα κατήφορο... μην ανησυχείς.

Ενώ στο νήμα που άνοιξες, τα μέλη που τοποθετήθηκαν έδωσαν στην συζήτηση μια ενδιαφέρουσα πορεία και φώτισαν σημαντικές δομικές παραμέτρους που αφορούν στην ασυμμετρία, εσύ, αν και ο νηματοθέτης, μετέτρεψες το νήμα σε καφενείο και έριξες το υψηλό επίπεδο της συζήτησης.

Αν δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις σε μια συζήτηση που αφορά στην ασυμμετρία τότε μην ανοίγεις νήματα στο BDSM Discussion.

Έχει το φόρουμ και άλλες ενότητες για να Σ/συζητήσουμε για την ιστορία της "Τυποεκδοτικής".

Αν δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις σε μια συζήτηση που αφορά στην ασυμμετρία, και αν δεν μπορείς να διαχειριστείς τη λογική, πώς μπορείς ως Κυρίαρχος να κρατήσεις το τιμόνι μιας ασύμμετρης σχέσης, όπου η ακλόνητη δομή είναι η μόνη εγγύηση για την ασφάλεια και την αυθεντικότητα του υποτακτικού;

Iagos

Touvla2 by Iagos posted 3 August 2025 at 08:44

 

Έχω δει περιπτώσεις που οι αξιακές κατηχήσεις και οι τριβές από τα "τραμπαλίσματα" των ενεργειακών πόλων επηρεάζουν τις θέσεις. Ειδικά στα πρώτα βήματα του Κ/υ πλαισίου είναι ίσως το ανεμενόμενο. Είτε αυτό Ρυθμίζεται – είτε καταστρέφει.

Κάθε Ρύθμιση συγκροτεί και θωρακίζει τις θέσεις όλο και περισσότερο στην πορεία του πλαισίου. Το "εμπόδιο" ή "εξωτερική τριβή" γίνεται έναυσμα – εργαλείο εκπαίδευσης προσαρμογής της θέσης υ, σ.

Απ όσο έχω δει, πολύ δύσκολα μπορεί να επιβληθεί οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο ή κατάσταση σε ένα υ, σ συγκροτημένο στην υποταγή του στον/στην Κ που ανήκει και μόνο. Να αρκεί,όπως είπατε, στην καθημερινότητα η εσωτερίκευση της συνέπειας της θέσης.
Αν δεν αρκεί και δεν ρυθμίζεται ώστε να αρκεί, τότε δεν βλέπω πως μπορεί να είναι υπάρχει.

Συμφωνώ με την θέση της @de7 ότι τίποτα δεν είναι εκτός πλαισίου, αλλά θεωρώ, η ενσωμάτωση όπως περιγράφει η @margarita_nikolayevna εκτείνεται και καταλαμβάνει σταδιακά με ρυθμίσεις Ελέχγου/παράδοσης των όποιων άλλων καταστάσεων προκύπτουν στην καθημερινότητά μας.

Αξίζει να αναφερθεί ότι ακόμα και στα Κ/υ με προσυμφωνημένες παραχωρήσεις εκτός πλαισίου, υπάρχουν ανάλογες ρυθμίσεις όταν βλάπτουν/ υπονομεύουν την συγκρότηση της θέσης υ.
Σε περίπτωση που τονίζω είναι παραχωρήσεις ελευθεριών και προνομίων της Κυριαρχίας στα υ με προσυμφωνημένο δικαίωμα άρσης αυτών κατά κρίση και βούληση Κ .

 

@Master Electro-pain Είχα έντονες αντιρρήσεις για τον τρόπο που ασκείτε την εξουσία διαχείρισης του παρόντος φόρουμ. Μετά την ανωτέρω ανάρτησή σας I stand corrected. Τουλάχιστον ως προς το έντονες.
Κατόπιν αυτού επαναδιατυπώνω.

Εκτός του μικρόκοσμού Μ/μας, ζούμε σε μια δεδομένη κοινωνία, η οποία ,κατά τεκμήριο, λειτουργεί εκτός των κανόνων και του δικού Μ/μας feedback.
Εξαιρώντας τα άτομα εκείνα τα οποία δεν είναι λειτουργικά εκτός Κ/υ θέσης και αλληλεπίδρασης, για τον οποιονδήποτε λόγο, τα οποία δεν αφορούν ούτε εμένα προσωπικά, ούτε το παρόν νήμα, οι λοιποί, οι οποίοι είμαστε απολύτως λειτουργικοί ασχέτως εάν βρισκόμαστε στην θέση του Κυριαρχικού που δεν έχει υ/σ, του αδέσποτου υ., εντός Κ.υ συσχετισμού ή ό,τι άλλο βάλει ο νους του καθενός και που βρίσκουμε την γαλήνη και την ελευθερία μας εντός του modus vivendi στο οποίο η ανισότητα δεν ειναι κατακριτέα, ενίοτε δε ειναι και το ζητούμενο, όταν λειτουργούμε σε χώρους, τόπους ή και στιγμές με τον βανιλόκοσμο, προκειμένου να είναι τελέσφορη για Ε/μας η όποια δράση η οποία έχει την μορφή φλίπερ, εμείς δηλαδή ελέγχουμε την αρχική εκτόξευση της μπίλιας και τα φλιπερακια, αλλά τα λάστιχα και τα κουδουνια είναι βανίλα, βγαίνουμε από το στάτους Μ/μας?
Όταν το τελικό αποτέλεσμα εξαρτάται από ή και από την πρόσληψη των ενεργειών Μ/μας από εκτός του χώρου άτομα υπό την υπόθεση ότι το αποτέλεσμα είναι κρίσιμο, σημαντικό, παραμένουμε στο ίδιο modus operandi ή μπορεί να φθάσουμε στην άλλη πλευρά του νομίσματος που Ε/είμαστε? Ή να αλλάξουμε και νόμισμα?
Και, τέλος, τα δίπολα παραμένω στον Κ/υ ψυχισμό μου και αποτυγχάνω ή άλλαζω την θέση Μ/μου και επιτυγχάνω, τι αντίκτυπο έχουν στον ψυχισμό Μ/μας?

Εδώ όμως διαφωνώ κάθετα μαζί Σας.
Θα αναπτύξω την διαφωνία μου εδώ και αφήνω στην απόλυτη διακριτική σας ευχέρεια την πιθανότητα του split, της μετακίνησης ή όποιας άλλης ενέργειας.

Ξεκινώ με κάποιες παραδοχές οι οποίες για εμέ είναι αδιαπραγμάτευτες.
1. Το ότι θέλει κάποιος κάτι πάρα πολύ, δεν σημαίνει ούτε ότι το δικαιούται, ούτε ότι υπάρχει εγγύηση πως θα το καταφέρει.
2. Βρίσκω την γαλήνη μου σε περιβάλλοντα που έχουν όσο το δυνατόν λιγότερους κανόνες ΑΛΛΑ οι όποιοι κανόνες υπάρχουν τηρούνται.
3. Το μείζον κριτήριό μου επί ανθρώπων, σκέψεων, ιδεών είναι η αποτελεσματικότητά τους.
4. Το κερασάκι στην τούρτα μου είναι το 2 και το 3 συνδυασμένα και εφαρμοσμένα με άρτια αισθητική.

Υπό αυτές τις προσωπικές μου παραδοχές, αυτός ακριβώς ο νεοφιλελευθερισμός που περιγράψατε, είναι το ιδανικό πεδίο προκειμένου να ανθήσει η Κ/υ αλληλεπίδραση και μάλιστα να ανθήσει σε όλα τα επίπεδα αλληλεπίδρασης.
Έτσι για να ξαναγίνω "Λυκειάρχης" ο συνδυασμός των Homo homini lupus, Si vis pacem, parabellum και Laissez faire - laissez passer είναι το ιδανικό περιβάλλον για να απαλλαγεί κάποιος από την βδελυγμιαία ετεροκαθοριζόμενη ηθική και να περάσει στον προσωπικό του αξιακό κώδικα ΑΝ είναι έτοιμος να πληρώσει το τίμημα της παραδοχής 1.
Και, απολύτως ανερυθρίαστα, έχω καταλήξει σε αυτήν την επιλογή, διότι πληρεί την παραδοχή 3 και δεν αποκλείει το 4.
Αντιθέτως, οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση, στα δικά μου μάτια και υπό τις δικές μου εμπειρίες και βιώματα, είτε είναι πλήρως αναποτελεσματική ή έχει τόσο μικροαστικό βανιλοπυρήνα, που όσα στρωματα κι αν αφαιρεθούν, δεν προκειται να αποβανιλοποιηθεί.
Ευχαρίστως να μιλήσω με ιστορικά παραδείγματα, εαν υπάρχει επιθυμία να συνεχισθεί η συζήτηση.

"στην αρχή σαν έγχρωμο έργο στην Ταγγέρη, αλλά, εν τέλει, με του κάτω κόσμου το έγκαυμα στο χέρι".

 

@Marqui

Η συζήτηση γύρω από την ασυμμετρία είναι αδιαπραγμάτευτα ασύμβατη με τις λογικές του νεοφιλελευθερισμού και του κεφαλαίου.

Η όποια προσπάθεια εξίσωσης της ασυμμετρίας με τα συστήματα ιεραρχίας της αγοράς και του "business" αποτελεί θεμελιώδη διανοητική υποχώρηση που απειλεί την ίδια την οντολογική βάση της επιλογής Μ/μας.

Η κεντρική αντίφαση ανάμεσα στην ασυμμετρία και τον Καπιταλισμό έγκειται στον δομικό τρόπο με τον οποίο η κάθε πλευρά θεμελιώνει και διαχειρίζεται την υποταγή. Η ασυμμετρία λειτουργεί ως ριζοσπαστικό αντίδοτο στον Καπιταλισμό, καθώς αρνείται τον πυρήνα της λογικής του, δηλαδή την εκμετάλλευση.

Η έννοια της ασυμμετρίας είναι η θεμελιώδης άρνηση της συναλλαγής. Δεν είναι ένας ρόλος που αναλαμβάνεται για υλικό κέρδος, αλλά μια συνειδητή, βιωματική Θέση που βασίζεται στην εθελοδουλία. Η εθελοδουλία προκύπτει από την πλήρη, ελεύθερη συναίνεση του, η οποία αποτελεί το δομικό αντίδοτο στην αναγκαστική δουλεία.
Αυτή η ερωτικοποιημένη βούληση έρχεται σε μετωπική σύγκρουση με την αναγκαστική υποταγή που επιβάλλεται για τον βιοπορισμό στον Καπιταλισμό, όπου η υποταγή είναι μη ερωτικοποιημένη και αλλοτριωτική. Ο αναγκαστικά υποταγμένος εργαζόμενος δηλαδή αποξενώνεται από το προϊόν και τη διαδικασία της εργασίας του (Αλλοτρίωση), καθιστώντας την υποταγή ένα βάρος και όχι μια πηγή εκπλήρωσης. Εκτός και αν ο αναγκαστικά υποταγμένος εργαζόμενος το πρωί πηγαίνει στο Αφεντικό γεμάτος χαρά.

Αυτά μόνο στις διαφημίσεις τα βλέπουμε…

Η βασισμένη στην εκμετάλλευση υποταγή επιβάλλεται από την ανάγκη, επιτρέποντας στον αστό να ιδιοποιηθεί την υπεραξία του εργαζόμενου. Αυτό το ξέρουν μέχρι και οι πέτρες…

Η υποταγή στην ασυμμετρία δεν είναι η «επιχείρηση».

Είναι η ριζική άρνηση του Καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, γιατί αντικαθιστά την αλλοτριωτική υποταγή της ανάγκης με την ηδονική εδραίωση της εσωτερικής θέσης.

Η υποταγή είναι δυνατή όπου δεν υπάρχει ούτε ανάγκη, ούτε εξαναγκασμός...

Iagos

taken by Aso Mohammadi by Iagos posted 12 November 2023 at 09:51

 

Θεωρίες, οι οποίες έχουν χάσει την αποτελεσματικότητά τους σε καταλυτικό ποσοστό όσων έχουν συμπληρώσει το 25ο έτος βιολογικής ηλικίας, συνεχίζουν όμως να γεμίζουν σελίδες των κάθε μορφής Άρλεκιν.
Η αναποτελεσματικότητα εντείνεται έναντι όσων κάνουν μισό βήμα πίσω και τις διαβάσουν δίχως να πέσουν στην παγίδα της δογματικής μετατροπής του ζητούμενου σε δεδομένο.
Τελικά, η αναποτελεσματικότητα μετατρέπεται σε τραγέλαφο όταν τις διαβάσουν όσοι γνωρίζουν μισό δράμι ιστορίας.

Παγίδα 1η.
Αναλόγως το τι θέλουμε να υποστηρίξουμε, μεταφέρουμε δεδομένα διαπροσωπικών σχέσεων, σε κοινωνικοπολιτικές συμπεριφορές και τανάπαλιν. Τιθεται δηλαδή ένας κανόνας, τον οποίο ο ίδιος ο συντάκτης του τον χρησιμοποιεί ως "μπιφτέκι".
Τι μας λέει? Ότι εκείνος που φέρεται με τον τρόπο Α στο διαπροσωπικό σχετίζεσθαι, αναγκαστικά θα φέρεται με τον ίδιο τρόπο στο κοινωνικο, επαγγελματικό, πολιτικό ή όποιο άλλο σχετίζεσθαι.
Σταματά εκεί? Όχι βέβαια. Συνεχίζει με το όλοι όσοι επιλέγουν την νόρμα Α, σχετίζονται με τον ίδιο τρόπο.
Πως προεκτείνεται αυτό, δίχως να γίνει λογικό άλμα? Ότι η θέαση του συγγραφέα είναι η ομαδοποίηση των ανθρώπων, με υποχρεωτική ταύτιση των χαρακτηριστικών αυτών που απαρτίζουν κάθε ομάδα.

Τώρα εάν η θέαση αυτή μόνο στο δικό μου λεξιλόγιο λέγεται φασισμός, μπορεί και να κάνω λάθος.
(Να ξεκαθαρίσω. Ο φασισμός δεν είναι μόνο μαύρος. Ο φασισμός είναι τρόπος σκέψης και δράσης και μπορεί να είναι μαύρος, κόκκινος, μπλε, κοκκινόμαυρος, παοκτσίδικος και ό,τι άλλο).

Παγίδα 2η.
Από την μία, έχεις ένα σύστημα το οποίο, στην διαφημιστική του έκδοση, λειτουργεί υπό την λογική, η εξέλιξη και η προαγωγή ενός εκάστου ατόμου, θα προάγει και θα εξελίξει το κοινωνικό σύνολο και στην ρεαλιστική έκδοση υπό την λογική "αποθανώντος εμού, γαία πυρί μειχθήτω".
Από την άλλη, ένα σύστημα το οποίο, στο διαφημιστικό ντέμο, το άτομο υπηρετεί το σύνολο και μέσα από την προαγωγή του συνόλου, ανεβαίνει και το άτομο και στην ιστορική του έκδοση, έχεις μια κοινωνία υποχρεωτικού μέσου όρου να υπηρετεί την κομματική νομενκλατούρα.

Εάν δεν ακολουθήσουμε την τακτική "έτσι - γιουβέτσι" και παραμείνουμε σε ένα κριτήριο για ίδιες καταστάσεις, σε ποιο από τα δύο συστήματα οι εκτός πλειοψηφικής κοινωνικής νόρμας επιλογές είναι περισσότερο εφικτές?

Παγίδα 3η.
Χειραγώγηση ακροατηρίου λόγω ιστορικής άγνοιας σε συνδυασμό με τις 2 πρώτες στροφές του "Άγγελου, Εξάγγελου".

Να δεις, πως το λενε για την πραγματικότητα που δεν συμβαδίζει μαζί τους?
Σε αυτό το πλαίσιο και πάντα γράφοντας και μιλώντας στο συγκεκριμένο ακροατήριο διατυμπανίζουμε την αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας στις χώρες του Εφαρμοσμένου Σοσιαλισμού, αλλά μας διαφεύγουν οι στημένες σε ναζιστικά πρώτυπα U.M.A.P. στις οποίες στάλθηκαν και ομοφυλόφιλοι, λόγω της σεξουαλικής τους επιλογής, όπως λησμονούμε την ρητορική για τον "νέο άνδρα" που πρέπει να είναι δυνατός, σκληραγωγημένος και ηρωικός και φυσικά η μνήμη μας δεν φτάνει ούτε καν στο 2010 και στην δημόσια, γραπτή παραδοχή ηγέτη σοσιαλιστικής χώρας για την προσωπική του ευθύνη για τις διώξεις ομοφυλοφίλων.
Τώρα πώς κολλάει η, με διαολεμένη συχνότητα επαναλαμβανόμενη, πρακτική του διαλύουμε ανθρώπους και ερχόμαστε 40 και 50 χρόνια μετά να πουμε "συγγνωμη λάθος. θα τους αποκαταστήσουμε πολιτικά ή/και ιστορικά" με το εύφορο έδαφος για Κ/υ, ενώ είναι αδιαπραγμάτευτα ασύμβατη η , σταθερά αμοραλιστική, νεοφιλελεύθερη προσέγγιση, είναι ένα ερώτημα, το οποίο δεν δύναμαι να απαντήσω.
Όπως επίσης μου ειναι, ιστορικά και πολιτικά, όχι ad hominem,αδύνατο να κατανοήσω το πώς γίνεται το άλμα από το "Σοβιετ χωρίς κομμουνιστές" στην κατά περίπτωση συμφωνία. Που έχει πάει ρε γαμώτο η καθαρότητα σκέψης και δράσης? Εκτός εάν υπάρχει η παραδοχή αδυναμίας αντιμετώπισης κατά μόνας του κοινού εχθρού και αναγκαστικής προσωρινής συσπείρωσης.


Εκτιμώ ότι δεν υπάρχει έλλογο ον το οποίο να αμφισβητήσει ότι η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο ξεκίνησε περίπου 23 δευτερόλεπτα μετά την εμφάνιση του homo erectus και συνεχίζεται εώς σήμερα.
Εάν κάποιος επιθυμεί να μιλήσει με όρους υπερ Μαθουσάλα και να προβλέψει ότι λίγο προν σβήσει ο ήλιος, θα σταματήσει ο άνθρωπος να εκμεταλλεύται τον άνθρωπο, έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει.
Εάν κάποιος επιθυμεί να πιστέψει ότι θα ζήσει την στιγμή αυτή, έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει.

Εάν όμως επιθυμούμε να μιλήσουμε επί πραγματικού το οποίο θα βιώσουμε εμείς, τότε τα πραγματα ειναι πολύ πιο απλά.
Υπάρχουν 4 θεωρητικοί, τρόποι να βιώσουμε την επιλογή μας.
1. Να προσπαθήσουμε να ανοίξουμε το κοινωνικό πλαίσιο, ώστε οι επιλογή του σχετίζεσθαι άνισα να ενταχθεί εντός αυτού.
2. Να ζήσουμε εκτός κοινωνικού πλαισίου ωσαν ερημίτες.
3. Να ζήσουμε above and beyond κοινωνικού πλαισίου.
4. Να δημιουργήσουμε μια φούσκα μικρόκοσμου, εντός του κοινωνικού πλαισίου.
Με δεδομένο το ότι η ομορφιά του ανθρώπου είναι στις ατέλειές του και ταυτόχρονα δεν υπάρχει μεγαλύτερη κλωτσιά στον κώλο από το "Ύπαγε να αναμετρηθείς με την ατέλεια των ανθρώπων", συνεχίζει να μου είναι ακατανόητο γιατί ο τρίτος τρόπος δεν έχει θέση εδώ.

 

@Marqui

Το Είπα, να πω ότι δεν το Είπα...

Στην επόμενη ανάρτηση σου θα θυμηθείς τον Στάλιν... την Κούβα τέλος πάντων...

Και Εμένα τώρα γιατί Μου τα λες αυτά;

Πρώτος Εγώ, Εχω αναδείξει αυτά τα θέματα στο φόρουμ και Έχω κάνει κριτική στον σταλινισμό

οπότε δεν καταλαβαίνω σε τι Με αφορούν όσα Μου απευθύνεις.

Απο που και ως που υποθέτεις εσφαλμένα ότι η κριτική Μου στον Καπιταλισμό συνεπάγεται υποχρεωτικά την υιοθέτηση της κομμουνιστικής γραφειοκρατίας της ΕΣΣΔ.

Η θέση Μου δεν είναι μια υπεράσπιση του Εφαρμοσμένου Σοσιαλισμού του 20ού αιώνα, αλλά μια διερεύνηση του γιατί ο Νεοφιλελευθερισμός είναι ένα δομικά εκμεταλλευτικό σύστημα.

Η παγίδα στην οποία πέφτεις @Marqui είναι ότι το γεγονός ότι ένα ιστορικό σύστημα απέτυχε δεν σημαίνει ότι, ο νεοφιλελευθερισμός, έπαψε να είναι ένα καταπιεστικό και εκμεταλλευτικό μοντέλο.

Η εκμετάλλευση στην αγορά συνεχίζεται ανεξάρτητα από την τύχη του «Κόκκινου» μπλοκ.

Η κεντρική σου αντίφαση, @Marqui , έγκειται στην υπεράσπιση της αλλοτριωτικής ελευθερίας.

Ενώ επικρίνεις την κρατική βία του Σοσιαλισμού, αγνοείς τη δομική βία του Καπιταλισμού.

Η θέση Μου δεν είναι ότι όλοι οι Καπιταλιστές είναι κακοί, αλλά ότι το σύστημα είναι δομικά εκμεταλλευτικό λόγω της υπεραξίας και της αλλοτρίωσης.

Αυτό είναι κριτική ανάλυση, όχι δογματική ταύτιση.

Η ασυμμετρία τώρα @Marqui είναι η ριζική άρνηση του υποδείγματος Ανάγκης/Εκμετάλλευσης.

Δεν είναι ούτε ενσωμάτωση (Τρόπος 1), ούτε απομόνωση (Τρόπος 2), ούτε φούσκα (Τρόπος 4).

Είναι η δημιουργία ενός αυτόνομου, εσωτερικού συστήματος αξιών όπου δεν δανείζεται τους όρους της από την αγορά, δεν διώκει τη διαφορετικότητα και τέλος αρνείται την εκμετάλλευση ως δομική αρχή.

Η υποταγή είναι δυνατή μόνο όπου δεν υπάρχει ούτε ανάγκη, ούτε εξαναγκασμός.

Iagos

Ηράκλειο. by Iagos posted 29 August 2025 at 16:44

 

Όχι
Ευθέως.
Ευθύτατα
Δεν καταδικάζω την βία, από όπου κι αν προέρχεται. Αντιθέτως την ενστερνίζομαι ως κοινωνικο - ιστορικό καταλύτη.

Καταδικάζω την υποκρισία του διαχωρισμού καλή - κακή βία αναλόγως του πολιτικού της προσήμου.
Καταδικάζω την υποκρισία του "Είναι ηθικό να επαναστατήσω βιαίως γιατί με καταπιέζεις, αλλά εσύ είσαι ανήθικος όταν καταστέλλεις την επανασταση βίαια".
Καταδικάζω κάθε "ηθικό πλεονέκτημα" προθέσεων και ενστερνίζομαι την ανηθικότητα του αποτελέσματος.

Η υποταγή είναι υποταγή μόνο όταν επιβληθεί. Αλλοιώς είναι παράδοση, εκχώρηση ή συνθηκολόγηση.

 

Ωραίο ποστ! Ωραίο ποστ, πραγματικά!

Και για μένα, που καταδικάζω τη βία από όπου και αν προέρχεται και δεν τη θεωρώ μονόδρομο προς την εξέλιξη. Επειδή κάποτε ο Χέγκελ έπεισε τον μαθητή του τον Μαρξ ότι ο διαλεκτικός υλισμός σε υπόστρωμα βίας είναι η μόνη διαδρομή και ο Μαρξ το πέρασε παντού, έπεται ότι θα το έχουμε για πλανητική αλήθεια ενάμιση αιώνα μετά; Όταν μάλιστα οτιδήποτε άλλο από την τεράστια κληρονομιά του Μαρξ έχει ναυαγήσει και μόνο τα αρχικά προβλήματα που αγωνίστηκε να επιλύσει παραμένουν; Δε χωρεί αμφισβήτηση και ανατροπή στη βία ως κοινωνικό και ιστορικό καταλύτη;