Ο Κ ανήκει; (split από Υλιστική προσέγγιση της αγάπης και M/s)

@rea.. Χίλια μπράβο! Είχα ετοιμάσει 3 drafts γι αυτό το νήμα, τα σχίζω και τα 3. Τα είπατε όλα και καλύτερα...Κι αν δεν είναι vera η ιστορία είναι η πιο ben trovata!

Οσο, γι αυτό... πρέπει να γίνει κάδρο!

 

Το πώς καταλαβαίνετε εσείς ή οποιοσδήποτε άλλος το bdsm ειλικρινά είναι κάτι που δεν έχει καν νόημα για μένα να το ακουμπήσω. Γιατί έχει να κάνει με την "έξω ζωή" στην οποία βουδουσουμιάρικη αλληλεπίδραση με κάποιον/α δεν θα την έχω a prescindere. Και ναι, αυτή είναι μια απάντηση που δίνω, σε όποιον θεωρεί ως κοσμική αλήθεια μονάχα την δική του και προσπαθεί να την επιβάλει - όχι να συζητήσει - . Βέβαια αν παρανόησα ξανά. Είμαι εγώ ο ξενόγλωσσος σε αυτό το νήμα, άρα αποσύρομαι.

Εκείνο που καταλαβαίνω όμως και σίγουρα αρκετά καλά, είναι ότι η αντίθετη άποψη περνάει, όταν αποδίδεται με σεβασμό στον συνομιλητή. Την ιστορία που παραθέσατε, δεν κατάφερα να την διαβάσω. Ο τίτλος δεν ήταν του γούστου μου. Αν ήταν τα σοσιαλιστικά φλόκια του do(l)m εκεί θα άλλαζε το πράγμα.

Σε κάθε περίπτωση σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας. Έτσι κι αλλιώς το συγκεκριμένο νήμα καθώς και πολλές απαντήσεις σε δαυτο, είναι τα "κλασικά εικονογραφημένα". Σίγουρα τα δικά μου λόγια ήταν. Να μην το κουράζω άλλο

 

Υπάρχουν δύο περιπτώσεις.
α) Το συζητά μαζί του και κάθεται, δεχόμενη την απάντηση του.
β) Το συζητά μαζί του και επιλέγει να φύγει.
Και στις δύο περιπτώσεις εξετάζει τα γεγονότα κι "επιλέγει" ανάλογα με τις αντοχές της. Εάν φύγει, δεν είναι αποτυχημένη. Είναι θέμα ορίων.
Αυτό που είναι αδιαμφισβήτητο είναι ότι το s ανήκει, δεν της ανήκει ο Κ. Η μορφή της σχέσης καθορίζεται εξαρχής κι από τους Δ/δύο κι εξελίσσεται ανάλογα με τις επιθυμίες και τις κόκκινες γραμμές αμφοτέρων.
Στη δική μου περίπτωση επέλεξα να φύγω από παλαιότερη και πολύχρονη σχέση λόγω συγκεκριμένων θεμάτων που δεν επιδέχονταν επίλυση, παρόλο που είχα αποποιηθεί της αποδέσμευσης. Μην προσπαθείτε να συγκρίνετε τις ιστορίες. Η ιστορία του καθενός είναι διαφορετική. Το δικό μου τέλειο είναι το απόλυτο. Το δικό σας μπορεί να είναι διαφορετικό. Δεν προτίθεμαι να βάλω στη ζυγαριά για να δω ποιο είναι βαρύτερο γιατί δεν με αφορά.
Το "προστατεύω'' τον εαυτό μου είναι σχετικό. Θα σας συμβούλευα, πολύ φιλικά και χωρίς κανένα ίχνος ειρωνείας, να μην έχετε αμυντική στάση στις απαντήσεις που λαμβάνετε αλλά να εστιάσετε σε αυτά που σας λένε διότι μπορεί να βρείτε κάτι πραγματικά βοηθητικό και λυτρωτικό στις απαντήσεις αυτές. Επίσης, σας ενημερώνω ότι δεν υπάρχει ουδεμία σκλάβα που να έχει περάσει εύκολα, χωρίς πόνο κυρίως ψυχικό, να μην έχει υποφέρει ή αντιδράσει. Και σας το λέω μετά λόγου γνώσης. Στο χωριό μου λένε ότι εάν δεν είσαι έτοιμος να καείς, μην παίζεις με τη φωτιά. Είναι τόσο απλό.

 

Αυτά συμβαίνουν όταν μεταφέρονται ιδανικες καταστάσεις στην σκληρή πραγματικότητα.

Ετσι στα πλαίσια αυτά, @ Κ είναι πάντα αμεπτ@ και το υ μέρος παραδομένο, με μόνη ανάγκη την υπακοή.

Οταν λοιπόν το ζεις Μελινα, η ίδια η πραγματικότητα θα σου γκρεμίσει κάθε πλαίσιο που είχες θέσει ή αποδεχθεί.

Προχωρα στο δρόμο σου. Το καραβσνι προχωρά, τα σκυλιά γαυγιζουν.

 

Δεν έχω καθόλου αμυντική στάση , ακούω κάθε άποψη . Το τι θα επιλέξω όμως είναι προσωπική υπόθεση. Σωστό ή λάθος θα φανεί. Συμφωνώ απόλυτα σε αυτό που λέτε , ότι η μορφή της σχέσης καθορίζεται και από τους δυο .
Αρκεί αυτή να είναι ειλικρινής. Μιλώ για σχέση Κ/υπό .

 

Μεγάλη Τιμή.. Σας ευχαριστώ!

 

Μακάρι να είχα ένα μαγικό ραβδάκι και να μπορούσα μ΄ένα "ντιιιν" να υποβάλω σε κάθε νέο μέλος, κάθε άνθρωπο που πλησιάζει το χώρο με ενδιαφέρον, και έφτασε ως εδώ, απ΄ οπουδήποτε, την εξής αλλαγή βλέμματος:

Προσπάθησε να δεις αν το BDSM κάνει για σένα, κι όχι αν εσύ κάνεις για το BDSM​

Επειδή για το το δεύτερο τσεκάρισμα, έχεις ήδη εκπαιδευτεί σκληρά εκεί έξω να δίνεις εύκολα την ναρκισσιστικά καταφατική απάντηση - για το οτιδήποτε.

 

Υπάρχουν περιπτώσεις που ο σκλάβος/α έχει αποποιηθεί και του δικαιώματος στην αποδέσμευση.
Και επειδή είναι κάτι που έχω κάνει στη ζωή μου, όσο εξωφρενικό και αν ακούγεται, θα σας πω ότι λειτούργησε πάρα μα πάρα πολύ ιαματικά για μένα, σε πράγματα που ούτε καν μπορούσα να φανταστώ.
Υπάρχει ένα σημείο που ακόμα και αν προσπαθήσω να το γράψω όσο πιο ευκρινώς μπορώ, δεν ξέρω αν μπορεί να το καταλάβει κάποιος παρά μόνο αν το έχει βιώσει. Θα το περιέγραφα σαν την ισχύ της ευκλείδειας γεωμετρίας έναντι αυτής του Ρίμαν (οι μαθηματικοί με διορθώνουν αν θυμάμαι λάθος το όνομα): Όσο ισχύει η συνθήκη, επικρατούν διαφορετικοί "νόμοι". Αν καταρρεύσει αυτόματα αυτοί οι νόμοι δεν ακυρώνονται αλλά δεν ορίζονται... divided by zero.

 

Η εργασία; Ακόμα και ένας ελεύθερος επαγγελματίας δεν νομίζω ότι έχει την αυταπάτη ότι του ανήκει η εργασία του.
Όσο για τους εαυτούς...
Αν πάτε σε ένα κοιμητήριο θα δείτε πολλούς εαυτούς που ήρθαν και παρήλθαν, που έφυγαν και δεν γυρνάνε.
Το μόνο που μένει από τον κάθε "εαυτό" είναι το αποτύπωμα που άφησε στους ανθρώπους γύρω του. Και για να υπάρξει αποτύπωμα πρέπει να υπάρξει σχέση, συσχετισμός, αλληλεπίδραση, μέθεξη. Και ακόμα και όταν οι άνθρωποι φεύγουν, αυτό που μένει, το μόνο που δεν φεύγει είναι αυτό το αποτύπωμα, αυτός ο τρόπος με και κατά τον οποίο άλλαξαν τον κόσμο για τους άλλους. Αυτή η γνωστή ρήση ότι οι άνθρωποι θα ξεχάσουν τι τους είπες αλλά ποτέ το πώς τους έκανες να νιώσουν.
Και αυτό το μόνο πράγμα που μας ανήκει τελικά είναι το εντελώς μοναδικό και αυθεντικό που παραξαμε, που φτιάξαμε συσχετιζομενοι με έναν άλλον άνθρωπο.
Για αυτό οι άνθρωποι δεν είναι ούτε πασαντζερς, ούτε αναλώσιμοι. Είναι μοναδικότητες που ενώνονται και παράγουν αυθεντικότητες.

 

Μάλλον πρέπει να αναδιατυπώσετε. Mήπως θέλατε να πείτε ένα υ ή σ που δεν έχει κύριο; (εσκεμμένο το μικρό κ ). Γιατί η διατύπωση ό,τι μια (οποιαδήποτε) γυναίκα που δεν εχει κύριο είναι αδεσπότη μπάζει από παντού. Μια χαρά δεσποζόμενες είμαστε, ημών των ιδίων. Και δυνητικά δεσπόζουσες ετέρων τινών. Εκτός αν η Κυριαρχία είναι μοναδικό προνόμιο του ανδρικού φύλου, να μας το πείτε ξακάθαρα, να τοποθετηθούμε ανάλογα.
Μία από το χωριό, δεν με ξέρετε...  

 

Ποιος είπε πως ο άνθρωπος δεν είναι μοναδικότητα;;;;
Η λέξη Όνομα το λέει ξεκάθαρα .
Πριν αφήσουμε το αποτύπωμα, μας, που τόσο όμορφα θέλετε να το δείξετε, ζούμε σε αυτόν τον κόσμο , υπάρχουμε και μαχόμαστε.
Το πώς θα το κάνουμε , είναι δικιά μας ευθύνη.

Τίποτα δεν μας ανήκει λοιπόν , πέραν της εργασίας μας (γιατί είναι αυτή που μας δίνει την δυνατότητα και ποιότητα επιβίωσης, αν την χάσω , δεν θα μου δώσει φαγητό κανείς) και του εαυτού μας (πριν αφήσουμε το αποτύπωμα )
Να είμαστε ρεαλιστές.

 

Ο ισχυρισμός σας ναι μεν είναι ρεαλισμός της εσωτερικής εμπειρίας και του φόβου, αλλά αντι-ρεαλισμός όσον αφορά στην εξωτερική, κοινωνική και νομική πραγματικότητα της ιδιοκτησίας και της συλλογικής ασφάλειας.

Iagos