Ο Κ ανήκει; (split από Υλιστική προσέγγιση της αγάπης και M/s)

Το λοιπόν, ή τόσα χρόνια σε παρεξηγούσα σε κάποια πράγματα. Ή είναι η πρώτη φορά, που εγώ τουλάχιστον διαβάζω τόσο ξεκάθαρα το σκεπτικό σου. Ή πιθανότατα να είναι ένας συνδυασμός και των δύο. Επιτέλους κατάλαβα τι εννοείς με κείνη την μαμημένη τη φράση ο Κ δεν είναι γκόμενος. Το αν ασπάζομαι ή όχι την άποψη σου, δεν έχει σημασία επί της παρούσης. Για μένα το σημαντικό είναι, ότι σου οφείλω μια ειλικρινή συγγνώμη. Και δε μαμιέται ( θα το γράψω τώρα και ας θεωρηθεί, ότι σε πήρα για γραμματόσημο χαχα ), συμφωνώ με την άποψη σου. Ιδιαιτέρως στο σημείο που γράφεις περί συνετού Κ.

Υ.Γ. ο χρόνος έχει το κουσούρι κάποια μυαλά να τα βοηθάει, να μεστώσουν. Και αν μη τι άλλο, να καταφέρνουν έστω και λιγάκι, να κατανοούν και να σέβονται τις απόψεις των άλλων ( όταν εκφέρονται με σεβασμό και επιχειρήματα ) . Που να συμφωνούν ή να διαφωνούν μαζί τους.

 

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον αυτή τη συζήτηση μέρες τώρα. Μου δημιουργήθηκε μία ειλικρινής και ενδεχομένως αφελής απορία, οπότε συγχωρέστε με για αυτό. Πιστεύω όμως ότι η απορία μου ίσως σχετίζεται και με τον λόγο που τέθηκε το αρχικό ερώτημα, ή για να είμαι απόλυτα ακριβής, αυτή η απορία ίσως ωθούσε εμένα να αναρωτηθώ αν ο Κ ανήκει.
Η απορία λοιπόν είναι η εξής: Προφανώς το κύριο μέλημα της υποτακτικής/σκλάβας είναι η απόλαυση του Κυρίαρχου/Αφέντη. Υπάρχει κύριο μέλημα του Κυρίαρχου/Αφέντη σε σχέση με την υποτακτική/σκλάβα και αν ναι, ποιο είναι αυτό?
Ζητώ συγνώμη αν η απάντηση είναι προφανής στους περισσότερους εδώ, καθώς σε εμένα δεν είναι.

 

Επειδή έχω συζητήσει αρκετά τα περίπου 20 χρόνια που έχω ζήσει στο «χώρο» με άτομα υποτακτικής ψυχολογίας, ακόμη και με άτομα που στα επιμέρους μπορεί να έχουμε σημαντικές διαφωνίες ή πολύ διαφορετικές απόψεις και γνώμες, θα σου πω (δεν έχω πρόβλημα με τον ενικό αφού είσαι ΟΚ): Και όμως η εμπειρία μου συνάδει με τη γενικότερη ψυχολογία των υποτακτικών ανθρώπων.

Ανά τα χρόνια Έ/έχουμε δει κα διαβάσει πολλά για έρευνες και «έρευνες», αν φέρεις κάποια συγκεκριμένη στη συζήτηση, μπορούμε να μιλήσουμε επ’ αυτής. Έτσι γενικά η αναφορά σε έρευνες δεν (μου) λέει τίποτα.

Ναι, είναι λάθος ανάγνωση όσων είπα. Οπότε εξηγώ: Αυτό για το οποίο μιλάω είναι ο τρόπος ή ο μηχανισμός ή ακόμη και ο ορισμός του τι εστί... Προφανώς και υπάρχει ένα ευρύ φάσμα του πώς το βιώνει και το βλέπει κανείς. Και φυσικά στο φάσμα αυτό κινούμαστε όλοι ανάλογα την εμπειρία μας, τα προσωπικά μας μπαγκάζια, τον Ά/άνθρωπο που έχουμε κάθε φορά απέναντί Μ/μας, τις συνθήκες της ζωής μας και πολλά άλλα. Όπως προείπα έχω ζήσει σε τέτοιες σχέσεις περίπου 20 χρόνια. Προφανώς και δεν μπήκα day one σε αυτό, ούτε η οπτική μου ήταν ίδια, ούτε τίποτα. Αυτό, όμως, που έκανα ήταν αφαιρετικά να φτάσω σε έναν πυρήνα, που είναι αυτός ο τρόπος/μηχανισμός/ορισμός στον οποίο προαναφέρθηκα. Και αυτός δεν αλλάζει αλλιώς μιλάμε για άλλο είδος σχέσης.

Καμία αντίφαση. Και πάλι λάθος ανάγνωση. Και χρησιμοποίησα πολύ περισσότερα ρήματα από το απλό «θέλω». Είναι κάτι που ήρθε μέσα από τα χρόνια των σχέσεων, τη συνειδητοποίηση (βιωματική και μάλλον εδώ είναι η διαφορά μας – θα επιμείνω) του τι είναι αυτές οι σχέσεις, τι είμαι. Ο @espimain έχει ήδη απαντήσει σε αυτά και η @iolanda το ίδιο. Θα μπορούσα να τα επαναλάβω, αλλά δεν βρίσκω το λόγο να λέμε τα ίδια και τα ίδια.

Ποιος επιβάλλει οπτική θέτοντας έναν κανόνα αξιωματικά (υπογράμμιση); Τι λέει η φράση ουσιαστικά; Ότι «το μόνο M/s που δεν θα οδηγήσει σε καταστροφή είναι αυτό που έχει συμφωνημένα όρια». Υπάρχουν πάρα πολλές σχέσεις Κ/υ, που επεδίωξαν/προσπάθησαν/ευαγγελίστηκαν να γίνουν Κ/υ και ξεκίνησαν με «συμφωνημένα όρια» και πήγαν απλά… βράχια.

Όχι. Το M/s που δεν θα οδηγήσει σε καταστροφή είναι αυτό μέσα στο οποίο τα Μ/μέλη του ευημερούν. Και αυτό μπορεί να γίνει όταν υπάρχει πίστη στον Ά/άνθρωπο, στο Π/πρόσωπο. Όλα τα άλλα… κενό γράμμα. Ότι δηλαδή τι; Αν μπει ένα όριο σε μια συνομιλία μεταξύ Δ/δυο δυνάμει μέλη ενός Κ/υ συσχετισμού αυτό είναι η εγγύηση της επιτυχίας; Του σεβασμού; Tης ασφάλειας; (και να πω ότι δεν τα είπαν συνομιλητές παραπάνω;; )

Με αυτή τη φράση σου καταλαβαίνεις την αντίφαση για την οποία μίλησες (και μου απέδωσες) παραπάνω; Αν αγνοώ την ύπαρξη ενός ορίου, ακόμη και αν μπω σε μια αναλυτικότατη χαρτογράφηση ορίων, πώς θα το θέσω ως όριο;

Οπότε όλοι οι παραπάνω είναι αφεντάδες όλων και του M/s του ίδιου; Αν ο όποιος Αφέντης δεν έχει διαβάσει αυτούς ή κάτι αντίστοιχο δεν θα είναι υπεύθυνος απέναντι στην ιδιοκτησία του ή αντιστρόφως αν έχει διαβάσει αυτό θα τον κάνει υπεύθυνο απέναντι στην ιδιοκτησία του; Η νοησιαρχία χτυπά κόκκινο…

Να γιατί εικάζω έλλειψη εμπειρίας. Αυτό είναι μια «υποτακτικοκεντρική», φοβική και pre-judgemental θεώρηση. Σαν να τεκμαίρει ότι ο Αφέντης θέλει να βλάψει το σκλάβο του εκτός αν ένα έξωθεν σύστημα (ποιο; Δοτό από πού; ) τον φρενάρει. Αυτό είναι το ζητούμενο;

Το abuse είναι abuse με οποιαδήποτε χροιά. Δεν έχει ανάγκη συγκεκριμένο κουστουμάκι. Abuse είναι ο,τιδήποτε γίνεται χωρίς συναίνεση.

Δεν κατηγορώ. Δεν είμαι εισαγγελέας. Η λέξη είναι συμπεραίνω. Δεν έχω κανένα λόγο να κατηγορήσω (τι να κατηγορήσω; Ένα κείμενο; ). Από τη στιγμή όμως που κάτι γράφεται δημόσια μπορώ να συμπεράνω. Και να δημοσιοποιήσω το συμπέρασμα. Άρα όλα τα υποστηρίζω/υποστηρίζεις που παρέθεσες, είναι άκυρα.

Κανείς εδώ δεν έχει ανάγκη προστατών και σωματοφυλάκων. Το μόνον που μπορεί να γίνει είναι η κοινότητα (και κανένας από μόνος του και σίγουρα όχι αυτεπάγγελτα) να υποστηρίζει τους ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν κάτι τέτοιο. Για όσο. Σε όποιο βαθμό. Με γνώση. Όχι με MoUs, κανονιστικές διατάξεις, frameworks και λοιπά…προστασίας του πολίτη.

Χωρίς ειρωνεία -μιας και αναγιγνώσκω καλή πρόθεση καταρχήν- αλλά βάζοντας όρια (καθώς το επιθυμώ) θα πω: «ευχαριστώ αλλά δεν έχω ανάγκη προστασίας, έχω ανάγκη γνώσης, συζήτησης, μοιράσματος. Προστασίας όχι». Ε, και να πω την αλήθεια το βρίσκω και λίγο προσβλητικό κάποιος να θέλει να διασφαλίσει προστασία σε έναν δεσποζόμενο αλλά κατανοώ ότι είναι άλλη συζήτηση αυτή…

Η δική μου οπτική συνιστά περιγραφή ενός μηχανισμού που καθένας τον προσαρμόζει (ή ενός ορισμού που ο καθένας υλοποιεί) σε αυτά που θέλει/μπορεί/επιδιώκει. Τίποτα παραπάνω. Αυτά τα αριστο-κρατικά σχήματα (συνειδητά η παύλα) μακρυά από μένα. Ά/άνθρωποι με Α/ανθρώπους συσχετιζόμαστε. Όχι πρότυπα, ούτε θεοί…

Η κοινότητα συζητά, κάνει ώσμωση και υποστηρίζει αν και εφόσον κάποιος το θέλει.

Κατόπιν αυτής της συζήτησης και μιας και λόγω επαγγέλματος έχω πάρει ένα σασί και έχω μια…αγάπη με τα τσιτάτα, θα πρότεινα να κάνεις την υπογραφή σου «I will ask you if you allow me to give you what you are afraid to ask for» (αυτό το τελευταίο είναι εννοείται χιούμορ) 

 

Θα σας δώσω τη σύντομη απάντηση: "Ό,τι επιθυμεί ο Κυρίαρχος/Αφέντης"

Το οποίο σημαίνει ό,τι επιθυμεί το $TOP μέλος της σχέσης και το $bottom μπορεί να παραδώσει *ΚΑΙ* το $TOP πιστεύει ότι το $bottom μπορεί να παραδώσει.

 

Ελεύθερα! Όλοι ρωτήσαμε και ρωτάμε και θα ρωτάμε.  

 

Να την Κυριαρχεί.

 

@MarquisDeSalonique πώς σας ακούγεται αυτή η φράση και πώς πιστεύετε πως θα ακούγεται στα υποτακτικά αυτιά;

Προσωπικά ισως και να με θύμωνε λίγο, τα πρώτα παρορμητικά δευτερόλεπτα, έπειτα θα με καθησύχαζε, διότι θα ήξερα τον σκοπό μου εκεί, θα μου θύμιζε την θέση μου και στο τέλος, μαντέψτε, θα με διέγειρε!
(Μου συνέβη κατ' επανάληψη, δεν είναι φαντασίωση.)

Συνυπογράφω.

 

Κοίταξε τον τώρα αυτόν τον άνθρωπο... Μα πού τα είδατε αυτά γραμμένα;;;   

 

Είχαμε μια διαρροή πληροφοριών από τον σύλλογο "Η δόλια σούμπα" Δ' Καλαβρύτων. Το πρόβλημα διορθώθηκε.

 

Πολύ ωραία οπότε φαντάζομαι τη σούμπα... ε το πρόβλημα ήθελα να πω... δεν θα το ξαναβρούμε ποτέ μπροστά μας