BDSM και ενσυναίσθηση

Παρακαλώ, μια διευκρίνηση. Τι εννοείτε με το "τον κάνει λιγότερο ασφαλή";;;

 

Quote η ερώτηση της @gaby_m , στην οποία αφορούσε η απάντησή μου.

Η ερώτηση αναδιατυπωμένη:
Θεωρείτε ότι κάποιος που δεν έχει ενσυναίσθηση, αλλά είναι παρατηρητικός και έχει την αμέριστη προσοχή του στο υ κατά τη διάρκεια ενός s/m play, είναι περισσότερο πιθανό να μην αναγνωρίσει πότε πρέπει να σταματήσει?

 

Δεν είναι βασικό χαρακτηριστικό κανενός.
Ούτε των υ ούτε των Κ.
Δεν είναι απαραίτητο για να είναι κάποιος Κυρίαρχος, ούτε απαραίτητο να είναι κάποιος υ.
Εξάλλου κανένας Κυρίαρχος δεν ψάχνει υποτακτική με ενσυναίσθηση και καμία υποτακτική δεν υποτάσσεται σε κάποιον, λόγω της εμφανούς του ενσυναίσθησης. (Από που να το καταλάβει άλλωστε 

 

Οι Κυρίαρχοι συναντούνται κυρίως στο D/s, Τα S/m play είναι για τους Top.
Ακόμη και αν ένας Κυρίρχος εφαρμόζει σαδομαζοχιστικές πρακτικές, ποτέ δεν επενδύεται της Κυριαρχίας του.

 

Υπάρχει ορισμός για το άνωθι, για να σταματήσω να χρησιμοποιώ την έκφραση "επόμενο στάδιο της ενσυναίσθησης"?

Αυτός είναι και ο λόγος που ήθελα να επαναφέρω το νήμα και να ακούσω τις απόψεις Κ & υ, καθώς η αίσθηση μου είναι ότι η ενσυναίσθηση (ή καλύτερα η ενσυναίσθηση συν το επόμενο στάδιο του να νιώθεις ότι ο διπλανός σου) αποτελεί κοινό και βασικό χαρακτηριστικό των υ, ασχέτως αν το έχουν κι άλλοι άνθρωποι εκτός status ή bdsm.
Από πλευράς Κ θεωρώ ότι φτάνουμε μέχρι το επίπεδο της ενσυναίσθησης, αλλά το βίωμα που ακολουθεί είναι εντελώς διαφορετικό.

 

Το "συν" της ενσυναίσθησης, της συμπάθειας, της συμμαχίας και άλλων έχει ως υποκείμενο πάντα εμάς. Εμείς είμαστε αυτοί που πηγαίνουμε και προστιθέμεθα.
Πού προστιθέμεθα; Στον άλλο άνθρωπο, οποιοσδήποτε και αν είναι αυτός, ανεξαρτήτως αν είναι μαζί μας, με την πλευρά μας ή όχι.
Γενικώς και αορίστως στον άλλο άνθρωπο; Όχι, χρειάζεται να έχουμε μια έστω απολύτως στοιχειώδη αλληλεπίδραση, διότι είναι κατά βάση θέμα κατοπτρικών νευρώνων. Βλέπουμε ή αντιλαμβανόμαστε κάποιον και νιώθουμε, χωρίς καν ανάλυση, μερικά ή περισσότερα από αυτά που νιώθει, επειδή μας οδηγούν οι κατοπτρικοί μας νευρώνες.

Μιλώ για κατανόηση της κατάστασης εδώ, εφικτή αν δεν έχετε πολωθεί στην ιδέα ότι ο άλλος είναι ένα τέρας. Με λειτουργική ενσυναίσθηση μέσα σας, ο πανικός, αν υπάρξει, θα είναι πολύ λιγότερος και αυτό ίσως σας βοηθήσει να δείτε κάποιο παράθυρο λύσης εκείνη τη στιγμή, με πανικό δύσκολα. Η ενσυναίσθηση δεν έρχεται σε στάδια τύπου πρώτα η κατανόηση, μετά η ενσυναίσθηση. Είναι απλό, έχετε έναν άλλο άνθρωπο σαν κι εσάς απέναντί σας και μπορεί να καταλάβετε έστω και κάτι ελάχιστο σε αυτόν, που ίσως βοηθήσει. Ένα "καταλαβαίνεις τι μου κάνεις τώρα;" ίσως μειώσει την ένταση από πλευράς του και αυτό σας δίνει λίγο χρόνο, μπορεί βέβαια και να μη λειτουργήσει, αλλά συχνά λειτουργεί, έστω και κατά ένα μέρος.

Ήθελα λίγο να καταλάβω πώς εννοείτε την ταύτιση και με βοηθήσατε με τα γραφόμενά σας παραπάνω για το "συν".

Το θέμα όμως δεν είναι οι "συν" σε εμάς διότι αυτοί είναι και σε κάποιο βαθμό προβλέψιμοι, οικείοι, ασφαλείς κ.ά. Το θέμα είναι όταν ανοίγει η περίμετρος και μπορούμε να βρεθούμε απέναντι σε κάποιον, ο οποίος είναι απλά ένας άλλος άνθρωπος, όχι απαραίτητα υπέρ μας και μαζί μας αλλά ούτε κατ' ανάγκη γεννημένος για να μας δώσει το χτύπημα της μοίρας. Ήταν λίγο γραφικό το υποθετικό ερώτημα με τον απειλητικό ληστή στο δρόμο, θα μπορούσε να είναι ένας γείτονας με τον οποίο έχουμε μόνιμη διαφορά ως προς το παρκάρισμα π.χ. Αυτόν χρειάζεται πιο πολύ να τον νιώσουμε με ενσυναίσθηση από τον κολλητό μας, που στο κάτω κάτω τον ρωτάμε και μας λέει αν κάτι μας διέφυγε.

Παρατηρεί προσεκτικά και αντλεί πράγματα από το υ, μοναδικά πράγματα του συγκεκριμένου υ όπως είναι τη στιγμή εκείνη, τα βάζει σε μια σειρά και βγάζει συμπεράσματα. Για μένα αυτό είναι ενσυναίσθηση και με το παραπάνω. Δεν είναι δεδομένο ότι συμβαίνει πάντα, φαντάζομαι θα υπάρχουν και καταστάσεις όπου δεν υπάρχει αυτό το στοιχείο σαφώς πιο σκληρές, μπορεί και τιμωρητικές, σίγουρα εξευτελιστικές.

Δε νομίζω, αλλά δεν θα σας το χαλάσω κιόλας, στο κάτω κάτω όλο κι όλο ένα υ γνωρίζω στην πραγματικότητα και αυτό έχει ενσυναίσθηση για τον άνθρωπο Κ, από τότε που συνδέθηκε μαζί του και ένιωσε ότι δεν υπάρχουν εμπόδια και του επιτρέπεται η πρόσβαση.

Σε αυτό έχω ήδη απαντήσει  

 

@Satine

Το παραπάνω, Μου γεννά κάποια ερωτήματα που θα ήθελα παρακαλώ να αποσαφηνίσετε.

Στην πορεία της συζήτησης έχετε αναπτύξει την θέση ότι η ενσυναίσθηση είναι η

και ένα

ώστε να επηρεάζει την ικανότητα και την ασφάλεια ενός Κυρίαρχου, προκύπτει το εξής ερώτημα: υπάρχει κάποιος πρακτικός, ποσοτικός ή ποιοτικός τρόπος μέτρησης της ενσυναίσθησης, ένα κάτι τέλος πάντων, που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να ορίσει τι είναι Κυρίαρχος και τι δεν είναι;

Μπορεί κάποιος να πάει να μετρηθεί κάπου;

Πώς το τεκμηριώνουμε αυτό, πέρα από την υποκειμενική αίσθηση του υποτακτικού;

Αναφέρετε ότι είστε

Πώς ορίζετε ακριβώς το hyper-empathy στο πλαίσιο του BDSM δηλαδή, και πού διαφέρει από την απλή ενσυναίσθηση;

Και, το κυριότερο, ποια είναι η εμπειρική ή η επιστημονική τεκμηρίωση που υποστηρίζει την ύπαρξη αυτής της hyper-empathy, και τον ισχυρισμό ότι αποτελεί πλεονέκτημα για την Κυριαρχική θέση;

Με εκτίμηση

Iagos

Nobuyoshi Araki by Iagos posted 24 August 2025 at 10:24

 

@gaby_m

Ενω αναγνωρίζω την προσωπική εμπειρία που εκφράζετε, οι θέσεις σας για τον ρόλο της ενσυναίσθησης στον Κυρίαρχο είναι αντιφατικές με την έννοια της δομής και του ελέγχου.

Η άποψή σας, η οποία συνοψίζεται στο ότι ο Κυρίαρχος γνωρίζει πώς νιώθει το υποτακτικό και ότι η ενσυναίσθηση είναι το θεμέλιο της Κυριαρχίας Του, υπονομεύει τη θέση του Κυριάρχου και τον καθιστά λειτουργικό εξάρτημα της συναισθηματικής κατάστασης του υποτακτικού.

Υποστηρίζετε ότι η ενσυναίσθηση είναι το

Αν το θεμέλιο της Κυριαρχίας είναι η κατανόηση των αναγκών και των αισθήσεων του άλλου, τότε η Κυριαρχία μετατρέπεται σε απάντηση στις ανάγκες του υποτακτικού και όχι σε επιβλητική θέση.

Η θέση του Κυρίαρχου είναι να ορίζει τη δομή, να επιβάλλει την πειθαρχία και να ασκεί τον έλεγχο, λειτουργίες που απαιτούν ψυχική απόσταση από τη συναισθηματική φόρτιση του υποτακτικού. (Εχω αναφερθεί στην αποστασιοποίηση στο νήμα "Υλιστική προσέγγιση της αγάπης στο M/s)

Ο Κυρίαρχος εκτός από γκόμενος δεν είναι και Νταντά.

Όταν ο Κυρίαρχος απορροφάται τόσο πολύ στα έσω του υποτακτικού, η Κυριαρχία εκφυλίζεται σε ατελή φροντίδα.

Ο Κυρίαρχος τότε λειτουργεί ως ψυχικός ρυθμιστής του υποτακτικού, αντί ως η αμετακίνητη πηγή της εξουσίας.

Ο Κυρίαρχος πρέπει να παρατηρεί αλλά όχι να αισθάνεται με το υποτακτικό.

Μ/μας περιγράφετε ένα βίωμα όπου αισθανθήκατε την επικέντρωση του Κυριάρχου στα έσω σας.

Αυτό είναι ένα υποτακτικό βίωμα της φροντίδας και της αναγνώρισης.

Ορίζετε δηλαδή την Κυριαρχία με βάση το πώς αισθάνεται το υποτακτικό;

Αυτή είναι η κλασική υποτακτική αντιστροφή του ορίζω τον Κυρίαρχο με βάση το πόσο καλά εξυπηρετεί τις δικές μου ψυχολογικές ανάγκες, αντί να αποδεχτώ τον Κυρίαρχο ως εξουσία.

@gaby_m η ενσυναίσθηση είναι ένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό που δεν μπορεί να λείπει από κανέναν, αλλά δεν είναι το θεμέλιο της Κυριαρχίας. Η Κυριαρχία θεμελιώνεται στην αυτονομία, τη δομή, τον έλεγχο και την πρακτική ευθύνη.

Το να την καθιστούμε θεμέλιο είναι ιδεαλισμός που εκτρέφεται από την υποτακτική ανάγκη για συναισθηματική ασφάλεια.

Iagos

... by Iagos posted 18 October 2025 at 10:57

 

Ρε συ πρόεδρε @rea.. ... Kαι είδα μπαίνοντας σήμερα το πρωί κάτι αίματα στην είσοδο και λέω "ποιον κακομοίρη πετσόκοψαν έτσι;". Ρε δικά μας ήταν ωρέ; 

 

Disclaimer ότι δεν έχω διαβάσει αρκετά από τα ενδιάμεσα ποστς οπότε ίσως κάπου επαναλάβω ήδη ειπωμένα, απολογούμαι 

Η ενσυναίσθηση καίτοι τρελό buzz word τα τελευταία χρόνια είναι μια έννοια που υπάρχει από αρχαιοτάτων χρόνων και συνδέεται τόσο με σωματικές όσο και με διανοητικές και ψυχικές ανθρώπινες ιδιότητες.

Ένα πολύ σημαντικό σημείο που – κατά τη γνώμη μου- παραβλέπουν συχνά οι συζητήσεις περί ενσυναίσθησης ακόμη και από (σχετικά) ειδικούς είναι ότι η ενσυναίσθηση είναι η ικανότητα να μπαίνεις στα παπούτσια του άλλου, αλλά χωρίς να υποφέρεις το δικό του πάθος (επίτηδες δεν βάζω λέξεις όπως «μαρτύριο» γιατί κάποιες φορές και ένας υπερβολικός ενθουσιασμός μπορεί να παρασύρει). Η ενσυναίσθηση, λοιπόν, δεν είναι κατανόηση απλά, ούτε εποπτεία, ούτε παρατηρητικότητα, ούτε συμπόνοια, ούτε προβλητική ταύτιση κλπ Η ενσυναίσθηση είναι η δυνατότητα εκείνη που μπορεί να σε κάνει να δεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια του άλλου, σαν να ήσουν εκείνος ακριβώς.

Οι επιστήμες που σχετίζονται με την ψυχολογία χωρίζουν την ενσυναίσθηση σε δυο βασικούς πυλώνες που είναι η γνωστική ενσυναίσθηση και η συναισθηματική ενσυναίσθηση. Η πρώτη είναι πιο κοντά στην έννοια της κατανόησης (συγγνώμη για τη χρήση αγγλικών όρων που θα ξεκινήσω αλλά με βοηθούν να αναπτύξω τη σκέψη μου), δηλαδή του understanding ενώ η δεύτερη πιο κοντά στην έννοια του συμπάσχειν (compassion). Επίσης συνηθέστατα η δεύτερη έχει να κάνει με πιο σωματικές – σωματοποιημένες αντιδράσεις (gut feeling) ενώ η πρώτη με νοητική διεργασία. Η ενσυναίσθηση είναι μια ιδιότητα που κάποιοι άνθρωποι την έχουν έντονα αλλά είναι και ένα capability που μαθαίνεται, τουλάχιστον μέχρι κάποιο βαθμό. Επομένως δεν σημαίνει ότι είτε το’ χεις, είτε δεν το’ χεις.

Δεν γνωρίζω αν υπάρχει κάποια βάσιμη επιστημονική εξήγηση του γιατί κάποιοι άνθρωποι έχουν αυξημένη ενσυναίσθηση και κάποιοι όχι. Μια εντελώς δική μου θεωρία, από τις παρατηρήσεις μου στους άλλους και κυρίως τον εαυτό μου, είναι ότι ίσως η ανάπτυξη της ενσυναίσθησης συνδέεται κάπως με τον τύπο δεσμού (κατά Bowlby) του κάθε ανθρώπου. Η θεωρία… μου λέει ότι οι άνθρωποι που έχουν τον αμφιθυμικό τύπο δεσμού είναι αυτοί με την υψηλότερη ενσυναίσθηση και αυτό όχι για κάποιον ευλογημένο και αγαθό λόγο αλλά γιατί αναγκάστηκαν από πολύ μικρή ηλικία να παρατηρούν πολλά σημάδια/σήματα στους άλλους - κυρίως μη λεκτικά- στην αναζήτηση επιβεβαίωσης όχι τόσο της αγάπης και του ενδιαφέροντος των άλλων όσο του «τι παίζει τελικά ρε παιδιά και πώς νιώθουμε για αυτό;». Ενώ οι ασφαλείς και οι αποφευκτικοί – για άλλους λόγους- δεν έχουν τόσο. Ωστόσο ξαναλέω ότι αυτό δεν σημαίνει πως δεν μαθαίνεται σε σημαντικό βαθμό αυτό το capability.

Δεν βρίσκω σύνδεση – και σίγουρα όχι αιτιακή- ανάμεσα στον ερωτικό προσανατολισμό Κ ή υ και στην ενσυναίσθηση. Το ότι ένα υ είναι ή προσπαθεί να είναι πάρα πολύ ανοικτό και alert στα σήματα που «στέλνει» το Κ έχει να κάνει με άλλους λόγους πολύ περισσότερο (π.χ. τιμώ τη θέση μου) παρά με την ενσυναίσθηση. Ίσα ίσα που όταν η ενσυναίσθηση φτάνει στα «πάνω άκρα» (προφανώς είναι φάσμα) και αυτό το «χωρίς να υποφέρεις το δικό του πάθος» αρχίζει και χάνεται τότε ένα υ είναι εξαιρετικά πιθανό λόγω ορμής να βγει από τη θέση και λοιπά φαινόμενα του Χάιζενμπεργκ (όχι εγώ, μια φίλη μου ).

Και – αν πήρε το μάτι μου καλά ή κυρίως αν αντελήφθην καλά ένα ερώτημα που μπήκε στη ροή της συζήτησης- για το πώς θα μπορούσαμε να πούμε το ότι ένα Κ κατανοεί και νιώθει το τι αισθάνεται το υ, έννοιες όπως η φροντίδα, η αντίληψη, η εποπτεία και η γνώση (απαραίτητα stepping stones για τον έλεγχο κατ’ εμέ) αρκούν, δεν βρίσκω γιατί πρέπει να μπλέξει κάποια ενδότερη και πιο περίπλοκη διαδικασία.

 

Βασικό στοιχείο Κ δεν μπορεί να είναι γιατί η ενσυναίσθηση δεν είναι από μόνο του στοιχείο επιβολής.
Μπορεί να είναι βασικό στοιχείο για έναν καλό ψυχοκούκου ή για έναν καλό γονέα ή για ένα καλό φίλο.

Είναι ένα ακόμα εργαλείο αντίληψης που όλοι έχουμε στην φαρέτρα μας.

Έχω γνωρίσει άτομα με ενσυναίσθηση σε υπολειτουργία, εντός και εκτός χώρου, τα πιο εύκολα θύματα για χειραγώγηση που έχω συναντήσει. Είναι στην κοσμάρα τους, τους δίνεις αυτό που χρειάζονται για να μην σκάσει η φούσκα τους και τους έχεις στο τσεπάκι για όσο δεν ταράζεις την φούσκα τους. Πλήθος οι φούσκες "Κ/υ" , όπως και σε όλα τα είδη σχέσεων οι φούσκες.

@gaby_m
Όπως το καταλαβαίνω εγώ, το υποκείμενο είναι το συν . Εγώ σε σχέση με κάτι/ κάποιον άλλο. Είναι η ταυτόχρονη αντίληψη .Η σύνδεση ή όπως είπες το "προστιθέμεθα".

Για να συμβεί μια σύνδεση επί της ουσίας θα πρέπει να υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής. Μπορεί σε κάποιον να είναι το "αγαπάτε αλλήλους" που έχει ευρεία απήχηση που συνδέει τα πάντα και τα κοάλα και για κάποιον άλλο να είναι πιο συγκεκριμένο το ζητούμενο σύνδεσης.

Η έννοια παραμένει στην σύνδεση.

Το ζητούμενο του καθενός μας για να συνδεθεί είναι προσωπικό του θέμα χαρακτήρα. Ανάλογα τα γούστα και τα χούγια μας ο καθένας μας.

Μπορώ να εκτιμήσω, να καταλάβω, να σεβαστώ, να θαυμάσω, να χαρώ από όλες τις πλευρές ακόμα και τις κόντρα.
Όμως με ανθρώπους που δεν ξέρουν τίποτα για την ζωή μου και ούτε εγώ για την δική τους, σύνδεση επι της ουσίας δεν μπορώ να νιώσω.


Στο εν συν, μπαίνουμε σε ανώτερο πεδίο αντί – ληψης. Έχει ψυχικό βάθος.. το μοίρασμα.

Υπάρχει μια πολύ όμορφη και εύστοχη φράση για την ταύτιση:
"Μπαίνω στα παππούτσια σου."
Βλέπω που έχεις πάει, που είσαι και που σκοπεύεις/θες να πας.

Ο μηχανισμός της ταύτισης απαιτεί μια ανοιχτή ψυχή που θα πει την ιστορία της και μια ανοιχτή ψυχή που θα αγκαλιάσει την ιστορία αυτή.
Για μένα από τις πολυτιμότερες και σπουδαιότερες των ανθρωπίνων Στιγμών.

 

χαχαχαχαχαχα Τελικά ισχύει αυτό που λένε ότι το "προεδριλίκι" τρώει το περισσότερο ξύλο!