Ο Κ ανήκει; (split από Υλιστική προσέγγιση της αγάπης και M/s)

Ίσως ο κοινός τόπος των αντικρουόμενων θέσεων είναι η συναίνεση

Για κάποιους η συναίνεση πρέπει να έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο και για κάποιους φαίνεται κάτι γενικότερο, σαν να είναι "λευκή επιταγή"
Ωστόσο η λειτουργία της σε κάθε περίπτωση παραμένει η ίδια

Μια και η συναίνεση, εκτός από μια προσωπική κατάσταση εδώ πέρα, παραμένει πάντα και μια νομική έννοια, μου έρχεται στο μυαλό και μια άλλη έννοια από το Διεθνές Δίκαιο (το οποίο μάλιστα, για την ειρωνία του πράγματος, διακρίνει ανάμεσα σε πλήρη Κυριαρχία και σε απλά κυριαρχικά δικαιώματα ενός κράτους πάνω σε θάλασσα στεριά και αέρα). Είναι η έννοια της προσχώρησης. Όταν εισέρχεσαι σε μια προδιαμορφωμένη συμφωνία χωρίς δυνατότητα διαπραγμάτευσης των όρων της, με λίγα λόγια take it or leave it

 

@espimain , το πως αντιμετωπίζω το BDSM αφήστε να το κρίνει η σκλάβα και σύζυγός μου τα τελευταία 5 χρόνια, όχι ένας χρήστης σε ένα forum που δε γνωρίζει το παραμικρό για εμένα και το πως λειτουργώ στην προσωπική μου ζωή.

Αντιλαμβάνομαι το επιχείρημά σας ότι τα όποια checklists δεν μπορούν να αποτρέψουν ουσιαστικά το κακό, και ότι το Κυρίαρχο μέρος οφείλει να έχει σώας τας φρένας και συνετός. Όμως, αυτό δε σημαίνει ότι ένα λειτουργικό πλαίσιο ασφαλείας είναι άχρηστο, αυτό λειτουργεί συμπληρωματικά της σύνεσης, όχι ως υποκατάστατο.
Στην πράξη:

• Η σύνεση προλαμβάνει πολλά και η ανθρώπινη κρίση δεν είναι αλάνθαστη. Μια λέξη ασφαλείας είναι σήμα ότι κάτι πάει στραβά.
• Τα όρια δεν είναι οι κανόνες που βάζει ο σκλάβος στον Αφέντη, είναι η επιφάνεια της σύμβασης όπου ο Αφέντης αναλαμβάνει την εξουσία. Χωρίς λοιπόν αυτήν την επιφάνεια, πώς η εξουσία θα νομιμοποιηθεί και θα λογοδοτήσει;
• Το "αν νιώσεις ανασφάλεια φεύγεις" ακούγεται εξαιρετικά απλό, συχνά όμως δεν είναι εφικτό (σοκ, πανικός, δέσιμο, κλπ.). Εκεί ακριβώς είναι που χρειάζονται συμφωνημένοι μηχανισμοί ασφαλείας.

Για τη διάκριση μεταξύ S/M, D/s, M/s συμφωνώ ότι δεν τα συγχέουμε. Και στα τρία όμως, η συναίνεση έχει κοινό πυρήνα, την κατανόηση του τι είναι εντός και εκτός πλαισίου. Τόσο στο D/s, όσο και στο M/s η υποταγή και η Κυριαρχία λειτουργούν ακριβώς επειδή υπάρχει σαφής ανάθεση ρόλων και ορίων, όχι επειδή απουσιάζουν.

Τέλος, η απόρριψη υποτακτικών που διατυπώνουν όρια και να τις θεωρούμε "ξεπέτες" τιμωρεί ουσιαστικά την ειλικρίνια και ανταμείβει τη σιωπή. Η διαύγεια, θεωρώ πως δεν είναι κανόνας κατά του Κυρίαρχου μέρους, αλλά δέσμευση και από τις δύο πλευρές να κάνουν το M/s τους βιώσιμο στο χρόνο. Προσωπικά προτιμώ μια σκλάβα που μου λέει ανοιχτά τι την κρατά ασφαλή, για να μπορώ να αναλάβω πλήρως την ευθύνη μου ως Αφέντης.

@Master Electro-pain , αρχικά ευχαριστώ για τη σαφή θέση σας. Αναγνωρίζω και αντιλαμβάνομαι την ανησυχία για τη διατήρηση της σημασίας των κατηγοριών (αν όλα είναι M/s, τότε τίποτα δεν είναι M/s), και συμφωνώ ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ σχέσεων που είναι service/obedience-centered με love/respect-centered. Εδώ μάλιστα είναι και το παράδοξο της συναίνεσης που δεν μπορούμε να αποφύγουμε, του τρόπου με τον οποίο φτάνει μια σκλάβα στη θέση που μπορεί να αποδεχτεί το: "Στ' αρχίδια μου τα θέλω σου, είσαι εδώ για εκπληρώνεις τα δικά μου.".

Προσωπικά βλέπω 3 επιλογές:

Επιλογή 1: Η σκλάβα το επέλεξε, επιθυμούσε λοιπόν αυτήν τη δυναμική, όπου τα θέλω της δε μετράνε στη σχέση. Ως εκ τούτου, το "θέλω" της (να μη μετράνε τα θέλω της) μέτρησε και συμφωνήσατε σε αυτό. Αυτή είναι η διαπραγμάτευση για την οποία αναφέρομαι.

Επιλογή 2: Δεν το επέλεξε, απλώς βρέθηκε σε αυτήν τη δυναμική. Αν ναι, τότε μπορεί να υπάρχει κάποιο abuse λόγω εφόσον αποδειχτεί ότι δεν υπάρχει κάποιου είδους συναίνεση.

Επιλογή 3: Ακόμη και στο πιο ακραίο M/s, η αρχική μεταβίβαση εξουσίας προς τον Αφέντη είναι κάτι συναινετικό, διαφορετικά δεν μπορούμε να μιλήσουμε καν για BDSM, αλλά για έγκλημα.

Σχετικά με το σχόλιό σας: "αν ξυπνήσω το πρωί και είσαι ακόμη εδώ, καλώς", αυτό υποθέτει, τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό, και παρακαλώ διορθώστε με αν αντιλαμβάνομαι κάτι λάθος, ότι: παρουσία = συναίνεση. Έρευνες επάνω στο domestic violence και coercive control δείχνουν πως οι άνθρωποι μένουν εντός τέτοιων σχέσεων για πληθώρα λόγων πέραν της συναίνεσης όπως:

• οικονομική εξάρτηση
• κοινωνική απομόνωση
• trauma bonding
• φόβος αντίδρασης αν φύγουν
• ύπαρξη οικογένειας (π.χ. παιδιά)
• shock

Γνωρίζω 3 περιπτώσεις στον άμεσο και στενό μου κύκλο με υποτακτική ψυχολογία, που μένανε για χρόνια σε κακοποιητικές σχέσεις λόγω trauma bonding, ύπαρξης τέκνων και της οικονομικής εξάρτησης.

Χμμμ… Έχει ενδιαφέρον αυτό που λέτε, ας εξετάσουμε λοιπόν μία έρευνα που έχει αναφορές και σε άλλες έρευνες: https://journalofpositivesexuality....ed-BDSM-couples-Cutler-Lee-Cutler-Sagarin.pdf και την οποία θα μπορούσαμε να συζητήσουμε.

Ποιος είναι αυτός ο πυρήνας/μηχανισμός/τρόπος; Πώς γνωρίζουμε ότι είναι καθολικός και ισχύει σε όλους όταν αναφέρεις πως έχεις 20 χρόνια εμπειρία με συγκεκριμένους ανθρώπους;

Η βιωματική συνειδητοποίηση που περιγράφετε, το ότι δηλαδή με τα χρόνια κατάλαβες τι χρειάζεσαι, αυτό θεωρείται διαπραγμάτευση, όχι απαραιτήτως τυπική, καθώς επικοινώνησε το υποτακτικό μέρος αυτήν τη συνειδητοποίησή του και ο Αφέντης του την αποδέχτηκε. Αυτό ακριβώς είναι μια διαδικασία συναίνεσης, ανεξαρτήτως αν συνέβη σε 1 βράδυ ή σε 10 χρόνια.

Παρακαλώ μη βάζετε στο στόμα μου πράγματα που δεν έχω αναφέρει. Ουδέποτε είπα ότι τα όρια εγγυώνται επιτυχία, μόνο το ότι κάνουν μια σχέση βιώσιμη και ασφαλή. Πολλές σχέσεις με όρια αποτυγχάνουν, αλλά συνήθως αποτυγχάνουν για άλλους λόγους, όπως π.χ. ασυμβατότητα χαρακτήρων, έλλειψη χημείας, κλπ. Οι σχέσεις όμως χωρίς όρια έχουν περισσότερες πιθανότητες να οδηγήσουν σε κάποιο άσχημο συμβάν, και όχι απλώς σε χωρισμό. Έχει διαφορά λοιπόν το να αποτύχει μια σχέση με το να είναι abusive.

Συμφωνούμε ότι το να ευημερούν όλα τα μέρη είναι το βασικό κριτήριο μιας υγιούς σχέσης, η διαφορά μας όμως είναι στον τρόπο που φτάνουμε σε αυτό το σημείο. Το να εμπιστευόμαστε έναν άνθρωπο είναι κρίσιμο, αλλά μια σημαντική ερώτηση που θέλω να σου κάνω είναι η εξής: Πώς αποφασίζει κάποιος ότι η πίστη αυτή είναι δικαιολογημένη; Αναφέρεστε σε έναν άνθρωπο που είναι μαζί με το σύντροφό του 20 χρόνια; Μια 20χρονη που τώρα δειλά δειλά κάνει τα πρώτα της βήματα στο χώρο; Ή κάποια σκλάβα που μόλις συνάντησε έναν νέο Αφέντη;

Εδώ ακριβώς είναι που τα όρια, το safeword, αλλά και η συζήτηση προστατεύουν, χωρίς να αντικαθιστούν την πίστη προς το πρόσωπο του ανθρώπου αυτού. Δίνουν χρόνο να χτιστεί ακριβώς αυτή η εμπιστοσύνη με ασφάλεια και επιτρέπουν στον Αφέντη να αποδείξει με πράεις ότι η πίστη στο πρόσωπό του δικαιολογείται. Σίγουρα δεν μπορούν να δικαιολογήσουν μια επιτυχή σχέση, μπορούν όμως να μειώσουν το όποιο ρίσκο αποτυχίας της.

Η διαφορά λοιπόν δεν είναι για μένα όρια vs. πίστης, αλλά «εμπιστοσύνη που χτίζεται μέσα από δομές» vs. «εμπιστοσύνη χωρίς κάποια δομή».

Ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο υπάρχει η επικοινωνία αλλά και η λέξη ασφαλείας. Επειδή ακριβώς δεν μπορούμε να γνωρίζουμε εκ των προτέρων όλα μας τα όρια, μπορούμε να έχουμε μηχανισμούς για να μας προστατεύσουμε όταν ανακαλύψουμε κάποιο. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ του «δεν το ήξερα, αλλά μπορούσα να το σταματήσω» με το «δεν το ήξερα, αλλά δεν μπορούσα να το σταματήσω και υπέφερα σιωπηλά επειδή δεν υπήρξε κάποιος τρόπος να το επικοινωνήσω».

Δεν είπα ότι πρέπει να διαβάσει κανείς αυτούς τους συγγραφείς, είπα ότι είναι ηθικό χρέος ενός Αφέντη η υπεύθυνη Κυριαρχία του και η προστασία της ιδιοκτησίας του από οποιασδήποτε μορφής βλάβη. Οι ανωτέρω συγγραφείς, παρότι γνωστοί παγκοσμίως για την προσφορά τους στο χώρο του M/s, απλώς τεκμηριώνουν αυτήν την αρχή. Η αρχή λοιπόν δεν προέρχεται από αυτούς, αλλά από την ηθική λογική της φροντίδας όσων μας εμπιστεύονται.

Δεν υποθέτω ότι κάποιος Αφέντης θέλει σώνει και ντε να βλάψει τη σκλάβα του, αυτό που λέω είναι πως ακριβώς επειδή είμαστε άνθρωποι, μπορούμε να κάνουμε κάτι λάθος. Ένα πλαίσιο ασφαλείας δεν είναι επειδή δεν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου, είναι επειδή σέβομαι την ιδιοκτησία μου τόσο πολύ, ώστε δε θέλω να αφήσω την όποια υπερβολική αυτοπεποίθηση να την θέσει στον οποιονδήποτε κίνδυνο. Το να αναγνωρίσω τα όριά μου ως άνθρωπος θεωρώ ότι με κάνει καλύτερο Αφέντη, όχι χειρότερο.

Σε αυτό συμφωνούμε πλήρως, γι’ αυτό ακριβώς χρειαζόμαστε μηχανισμούς που διασφαλίζουν ότι η συναίνεση παραμένει ενεργή, όχι μόνο στην αρχή μιας σχέσης, αλλά καθ’ όλη τη διάρκειά της.

Δεν προσφέρω προστασία ως «σωματοφύλακας», προσφέρω γνώση για το πως οι δομές οφείλουν να λειτουργούν ως τρόποι για να κρατήσει η υποτακτική τον έλεγχο της συναίνεσης ενώ παραδίδει τον έλεγχο της ζωής της. Αυτό θεωρώ πως είναι ενδυνάμωση.

Εν κατακλείδι, θεωρώ πως συμφωνούμε σε πολλά σημεία. Η συναίνεση είναι κεντρική, ενώ abuse είναι οτιδήποτε δίχως συναίνεση. Πιστεύω και εγώ πως η κοινότητα δεν πρέπει να επιβάλλει μοντέλα. Οι άνθρωποι ζούνε το είδος της σχέσης τους όπως αυτοί το επιθυμούν. Η διαφορά μας είναι στο ότι προσωπικά πιστεύω πως τα πλαίσια ενεργοποιούν μια βαθύτερη εμπιστοσύνη και υποταγή ενώ εσείς φαίνετε πως θεωρείτε πως η εμπιστοσύνη υπερσκελίζει την ανάγκη των πλαισίων. Και οι δυο οπτικές έχουν αξία στο χώρο, η κάθε μια για τους δικούς της λόγους. Η δική μου στοχεύει στο να θέσει γερά θεμέλια στους νέους, ενώ η δική σας απευθύνεται σε πιο ώριμους του χώρου.

@iolanda αρχικά ευχαριστώ που μοιράζεστε μια προσωπική σας εμπειρία. Θεωρώ πως είναι αρκετά χρήσιμο και πολύτιμο στη συζήτηση αυτή.

Η φράση που περιγράφετε, και που ανέφερε προηγουμένως ο Master Electro-pain ακούγεται στα αυτιά μου είτε ως TPE είτε ως CNC. Και οι δυο είναι δυναμικές όπου το υποτακτικό μέρος έχει συναινέσει στο να «μη μετράει» η συναίνεσή της. Αυτό είναι κατά βάση διεγερτικό για τα υποτακτικά μέρη και απολύτως ικανοποιητικό όταν υπάρχει βαθιά εμπιστοσύνη και κοινή κατανόηση.

Το δικό μου ερώτημα, αν μου επιτρέπετε είναι το εξής: Πώς φτάσατε με τον Αφέντη σας σε τούτη τη δυναμική; Κάποια στιγμή, είτε ρητά, είτε σιωπηρά, συζητήσατε ότι αυτός ο τρόπος αλληλεπίδρασης είναι αυτό που επιθυμείτε και οι δύο; Υπάρχει τρόπος να σηματοδοτήσετε, έστω και μη λεκτικός, ότι κάτι δεν πάει πραγματικά καλά; Αν ναι, τότε αυτή ήταν η διαπραγμάτευση για την οποία αναφέρομαι, απλώς έλαβε τη μορφή: «θέλω να μου λες ότι δε μετράνε τα θέλω μου».

Η ανησυχία μου δεν είναι για εσας, φαίνεται ότι έχετε εμπειρία και γνωρίζετε τι σας αρέσει. Η ανησυχία μου είναι για τους νεοεισερχόμενους στο χώρο που ακούει «τα υ δεν ξέρουν τι θέλουν» και βρίσκεται με έναν άνθρωπο που πραγματικά δεν ενδιαφέρεται για την ασφάλειά της όχι στη σχέση, αλλά στην πραγματικότητα.

Η διαφορά μεταξύ CNC και abuse είναι ότι στο μεν CNC αυτό έχει συμφωνηθεί, και εφόσον χρειαστεί μπορείς να διακόψεις τα πάντα, ενώ στο abuse είναι πραγματικότητα και συνήθως δεν υπάρχει εύκολη διέξοδος.

Συμφωνείτε ότι αυτή η διάκριση έχει σημασία; Αν ναι, πώς προτείνετε να τη μεταδίδουμε στα νέα μέλη της κοινότητας;

 

Τι λέτε;

Το "Στ' αρχίδια μου τα θέλω σου, είσαι εδώ για να εκπληρώνεις τα δικά μου" (όχι ακριβώς αυτό αλλά κάτι παρόμοιο) ήταν μέρος της κατίσχυσης, η παραμονή μου εκεί και η ευτυχία στο πρόσωπο μου ήταν η συναίνεση μου, δεν χρειάστηκε να το επαναλάβει.

Εφόσον μιλάμε για Αφέντη και όχι για κάποιον κακοποιητη που ντύθηκε τον ρόλο, δεν βλέπω πώς και γιατί θα μπορούσε να βλάψει την σκλάβα Του.
Την έχει στην κατοχή Του αρκετό καιρό ώστε να γνωρίζει τα πάντα για αυτήν.
Ακόμα όμως και στην περίπτωση του έκτακτου, μια αιφνίδια αδιαθεσία για παράδειγμα, η σκλάβα μπορεί να το επικοινωνήσει στον Αφέντη της.
Δεν ξέρω γιατί το κάνετε να φαίνεται τόσο περίπλοκο.

Συγνώμη αλλά ξενέρωσα και μόνο που το διάβασα.
Όχι δεν δουλεύει έτσι.
Η s δεν είναι εκεί για να λέει τι θέλει, ακόμα κι αν αυτό είναι το "θέλω να μου λες ότι δεν μετράνε τα θέλω μου".
Είναι εκεί γιατί νιώθει ευτυχία, νιώθει διέγερση να ικανοποιεί τα θέλω του Μ.
Νιώθει ηρεμία να αφήνεται στα χέρια και στην κρίση του Μ και να αποφασίζει αυτός ο Άλλος για τις οποίες επιθυμίες και ανάγκες της.
Αυτό που προσπάθησα να σας εξηγήσω και σε προηγούμενο ποστ, είναι πως δεν βαφτίζεται κάποια σκλάβα με το καλημέρα σας.
Εξαρτάται από τη δυναμική του συσχετισμού, τα θέλω του Μ και του υλικού (s) που έχει στην κατοχή του.
Για αυτό σας έγραψα πως η σχέση ζυμώνεται και ωριμάζει στον χρόνο της.


Ως προς το τελευταίο σας ερώτημα, θεωρώ πως κάθε άνθρωπος έχει την νόηση, την αντίληψη και ακόμα και έναν εσωτερικό συναγερμό, ώστε να είναι σε θέση να ξεχωρίσει αν αυτό που ζει είναι κακοποιητικο ή μη.
Να μην βιάζεται να βάλει ταμπέλες στον εαυτό του ή/και σε άλλους και να παίρνει τον χρόνο του, ώστε να νιώθει καλά στην όποια σχέση βρίσκεται.
Εντός ή εκτός bdsm, είναι καλό να ακούμε την εσωτερική μας φωνή, δεν κάνει ποτέ λάθος.

 

Η απάντηση σας αυτή επιβεβαιώνει όλα όσα σας έγραψα.
Είναι προφανές ότι έχετε αρκετό δρόμο για να καταλάβετε τι γινεται στις σχέσεις Κυριαρχίας - υποταγής.
Έχετε πάθει κάτι μέσα στον ενθουσιασμό σας.
Σαν Θεσσαλονικιός θα έχετε ακούσει (πιθανότατα χωρίς να το θέλετε, κάνοντας ζάπινγκ) τον Λιακόπουλο.
Αυτός γράφει μια παπάντζα, που την βασίζει σε βιβλιογραφία κάποιου που έχει γράψει κι εκείνος μια παπάντζα, που την βασίζει σε βιβλιογραφία κάποιου τρίτου που έχει γράψει και αυτός μια παπάντζα.
Τελικά παπάντζα στην παπάντζα, από όλους αυτούς με την «παγκόσμια αναγνωσιμότητα» καταλήγει να μιλάει για τους «Νεφελίμ και να αποδεικνύει την ύπαρξη τους.
Όλοι όσοι απαντήσανε στα γραφτά σας, το έκαναν καλοπροαίρετα. Εσείς είστε αυτός που παίρνει στάση άμυνας υπερασπιζόμενος αυτά που γράψατε αρχικά και πολύ συχνά μιλάτε «ως από καθ΄ έδρας».
Κανένας δεν σας έκανε τον δάσκαλο εδώ μέσα. Εσείς εμφανιστήκατε και θέλετε να μας διδάξετε το φως το αληθινό του BDSM. Κάντε μια ανασκόπηση στα γραπτά σας και μπορεί να καταλάβετε.
Όταν σας λέω ότι είστε νεοεισαχθείς στο φόρουμ και διαβάζοντας θα καταλάβετε, εννοώ ότι στοιχειωδώς θα κατανοήσετε τι σημαίνουν διάφορες έννοιες για τα περισσότερα μέλη εδώ μέσα και κάποια στιγμή θα μπορέσετε να επικοινωνήσετε επαρκώς.
Τα πέντε χρόνια συνύπαρξης δεν σας κάνουν δάσκαλο κανενός και προπαντός δεν σας παρέχουν καμία συναίνεση στο δασκαλιλίκι.
Σας προτείνω να διαβάσετε (για να ευθυμήσετε κιόλας) τα πάμπολλα βιβλία της Mistress Scarlet. Αυτή να δείτε πόσα έχει γράψει και να έχετε υπ’ όψην σας ότι υπήρξαν στο παρελθόν άτομα που ορκίζονταν στο όνομα της και το Valilla Time που πρεσβεύει για το D/s.
Όλα είναι γραμμένα εδώ μέσα στο φόρουμ.
Καλωσορίσατε και μην βιάζεστε.

 

Ο πυρήνας/μηχανισμός/τρόπος/ορισμός είναι ότι σχέση Κυριαρχίας και υποταγής είναι όταν ένας άνθρωπος παραδίδει τον έλεγχο και ένας άλλος Άνθρωπος αναλαβάνει αυτό τον έλεγχο.
Και ο δεύτερος Άνθρωπος, αυτός που αναλαμβάνει τον έλεγχο, είναι ο Κυρίαρχος και Κυρίαρχος είναι αυτός που θέτει τους όρους και τους ορισμούς.
Όλα τα υπόλοιπα είναι ένα ομολογουμένως καλογραμμένο κείμενο χωρίς, όμως, κανένα θεμέλιο γιατί βασίζεται σε λάθος παραδοχές και όταν λέω παραδοχές εννοώ σε προσωπικούς σας όρους για βασικές έννοιες. kαι αυτό μπορεί να είναι πάρα πολύ ΟΚ για να έχετε μια εκπληκτική σχέση με τη σύζυγό σας αλλά δεν βγάζει συνεννόηση σε ένα δημόσιο διάλογο. Για τον δεύτερο θέλουμε κάποιο ελάχιστον κοινά αποδεκτών όρων.

Για την έρευνα μόνο επιφυλάσσομαι να επανέλθω αφού τη διαβάσω.

@espimain πατώνετε;
Πατώνουμε;
Πατώνουν;  

 

Με τα βατραχοπέδιλα ακουμπάω.
     

 

@MarquisDeSalonique

Καλώς ήρθατε.

Επιτρέψτε Μου να σταθώ στην έρευνα που παραθέσατε.

Ε/ευχαριστούμε, κατ' αρχάς, για την έρευνα.

Επιτρέψτε Μου να επισημάνω ότι πρόκειται για μια ακόμα έρευνα με έμφυλο προσανατολισμό. Πουθενά δεν συμπεριλαμβάνει lgbtqi συσχετισμούς. Ίσως, αν συμπεριλάμβανε, να είχε διαφορετικά αποτελέσματα.

"The 33 participants consisted of 17 heterosexual couples from 16 households."
Αυτό γράφει η έρευνα.

Για μια φορά ακόμη η lgbtqi κοινότητα που έθεσε τις βάσεις μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο αγνοείται επιδεικτικά.

Προσωπικά την επιστρέφω ως επιστημονικά απαράδεκτη.

Φέρτε Μ/μας μια άλλη παρακαλώ... Συμπεριληπτική.

Επίσης σας προτείνω να δείτε, αν δεν το είδατε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το Irving park του Παναγιώτη Ευαγγελίδη.

Iagos

 

Κι εσείς αυτό προσπαθείτε να κάνετε. Τον δάσκαλο. Ο κάθε ένας έχει την οπτική του .
Την καλημέρα μου

 

Σας ευχαριστώ αγαπητέ για την επισύμανση, επειδή οι περισσότερες έρευνες είναι πίσω από pay walls εκτός εάν είσαι μέλος κάποιου ακαδημαϊκού ιδρύματος, ή αποκτάς πρόσβαση μέσω βιβλιοθήκης ακαδημαϊκού ιδρύματος, ή τις αγοράζεις, αντιλαμβάνεστε ότι εάν παραθέσω κάποια που είναι πίσω από paywall, θα μου πείτε ότι αυτή είναι πίσω από paywall. Εφόσον θέλετε μεγαλύτερο δείγμα, μπορώ να σας αναρτήσω σχετική έρευνα εντός ημέρας, αλλά να γνωρίζετε πως θα βρίσκεται πίσω από σχετικό τοίχο.

 

Τόσο καταλαβαίνετε τόσο λέτε.
Δεν πειράζει.

 

@espimain ως τώρα δεν παρατήρησα κάποια ουσιαστική απάντηση στα ζητήματα που έθεσα επάνω στη συναίνεση, την ασφάλεια, και στα πλαίσια που τα ενώνουν, παρατήρησα μόνο μια επίθεση σχετικά με το αν δικαιούμαι να θέτω τέτοιες ερωτήσεις στην κοινότητα. Έχετε να τοποθετηθείτε με σοβαρά επιχειρήματα επάνω σε αυτά, ή αρκεί για εσάς το "έτσι τα κάνουμε εδώ";

Η στήριξη αποκλειστικά σε παραδόσεις και η απόρριψη εκ των προτέρων του διαβάσματος και της μελέτης διαφόρων συγγραφέων είναι ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο ο σκοταδισμός, ο μεσαίωνας, και άλλα καθεστώτα λειτουργούν, και πλήθος αρνητικών μοτίβων γεννιούνται και επιβιώνουν. Η κοινωνία, αλλά και η κοινότητα έχει να κερδίσει απείρως περισσότερα όταν μπορεί να συνδυαστεί η εμπειρία με την κριτική σκέψη.

Όσον αφορά τις έρευνες αλλά και τα επιχειρήματα που έφερα, αν έχετε συγκεκριμένα στοιχεία ότι είναι παπάντζες, είμαι εδώ για σοβαρή και ειλικρινή συζήτηση. Επιχειρήματα όμως τύπου "έτσι το κάνουμε εμείς εδώ" και "άμα σ' αρέσει", δεν απαντούν σε ερωτήματα ασφαλείας, συναίνεσης, και ηθικού D/s, πόσο μάλλον ηθικού M/s!

Δε διαφωνούμε πως τα 5 χρόνια γάμου δεν κάνουν κανένα δάσκαλο. Αυτό που ωριμάζει έναν άνθρωπο είναι η καθημερινή τριβή, τα βιώματά του, οι σχέσεις του, αλλά και η ειλικρινής ανταλλαγή απόψεων και η μελέτη. Αυτό είναι που κατά τη γνώμη μου βοηθάει ένα άτομο να μεγαλώσει μέσα σε μια κοινότητα που έχει ως γνώμονα την ασφάλεια, ώστε να μείνει και το ίδιο ασφαλές, αλλά και να γίνει πιο ικανό σε αυτά που επιθυμεί να ζήσει.

@Η Μελίνα Του για εμένα τουλάχιστον η ουσία της συζήτησης δεν είναι ποιος "κάνει τον δάσκαλο", αλλά αν απαντώνται οι ερωτήσεις γύρω από τη συναίνεση, την ασφάλεια, και την ηθική σε Κ/υ και Α/σ. Όταν οι απαντήσεις είναι τύπου "έτσι το κάνουμε εμείς εδώ", η συζήτηση παύει να είναι χρήσιμη στην κοινότητα και ακόμη περισσότερο στα νέα μέλη που έρχονται σε αυτήν και επιθυμούν να μάθουν και να βιώσουν πράγματα. Προσωπικά θα προτιμούσα να παραμείνουμε στα επιχειρήματα και όχι στα υπονοούμενα, εκεί φαίνεται ποιος πραγματικά βοηθάει την κοινότητα.