Ο δρόμος προς την υποταγή είναι μοναχικός ?

Όταν είδα γραμμένη αυτήν την φράση, σκέφτηκα ότι αξίζει μια ανάλυση για σκέψεις πάνω σε αυτό.

Είναι μοναχικός ο δρόμος προς την υποταγή? Τι μπορεί να σημαίνει αυτό? Πως και αν το βιώνουμε στον δρόμο μας?

Η αγαπητή @skia άνοιξε ένα παρόμοιο όμορφο νήμα που μιλάει για τη "μοναξιά" της υποταγής που από μόνη της σαν λέξη φέρει ένα πρόσημο, που σίγουρα έχει να προσφέρει προς μία κατεύθυνση.
Η μοναχικότητα θεωρώ πως δεν έχει πρόσημο. Και πιστεύω ότι παίζει ρόλο να δούμε αυτήν την φράση έτσι ακριβώς όπως έχει ειπωθεί. Ελεύθερα από πρόσημα και κατευθύνσεις, Όπως το νιώθει ή βιώνει ή αντιλαμβάνεται κανείς τον δρόμο προς την υποταγή.

 

Δεν το έχω νιώσει ή δεν το έχω ερμηνεύσει έτσι ίσως.
Ακόμα και τις στιγμές που δεν αλληλεπιδρούσαμε, Τον ένιωθα παντού.

Στο δικό μου μυαλό, δεν μου κολλάει η υποταγή με την μοναχικότητα, αφού κι αυτή έχει απαχθεί.
Η μόνη στιγμή ίσως που θα μπορούσα να πω πως ένιωσα κάτι κοντά σε αυτό που περιγράφεται, ήταν πριν το άλμα (βλέπε νήμα "Άλμα πίστης" της mpaxari).

Δεν ξέρω αν κατάλαβα καλά το νόημα του νήματος ή είναι λάθος όλος ο συλλογισμός.

 

Ο άνθρωπος σε όλα πορεύεται μονος.
Όλοι οι άλλοι απλά κάνουν υποθέσεις.
Και στο τέλος.
Μενει μονο η σφραγίδα των πράξεων του.

 

Η σκέψη μου πήγε σε σύγκριση με άλλους ανθρώπους, που χρειάζονται το "μαζί" μέχρι απαίτησης, που χρειάζονται την σχέση.
Το να νιώθεις ήρεμη στην θέση σου και Εκείνος/η να είναι σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη.
Ή το να ελευθερώνεσαι από εσωτερικές συγκρούσεις και τετραγωνες λογικές για να κάνεις το άλμα πίστης σου, όπως ανέφερες.

Δεν ξέρω αν έχει απαχθεί η μοναχικότητα ή αν η θέση στα πόδια Του/της την καλλιεργεί γιατί νιώθεις όμορφα στο πετσί σου και δεν χρειάζεσαι το "μαζί" και δεν το χρειαζόσουν και ποτέ to begin with.
Στον δρόμο της υποταγής, αδειάζουμε από "θέλω" και από "έχω" και τι μένει? Μια στέρεη θέση για χρήση και μας καλύπτει απόλυτα αυτό.
Ποιο άλλο είδος ανθρώπου δεν θα ένιωθε μοναξιά και ανασφάλεια χωρίς τα "θελω- εχω" του? Δεν προσπαθω να μας "ηρωποιήσω" σε δράματα, μην ξεφύγουμε σε.. ερωτικούς γολγοθάδες.
Απλά αναρωτιέμαι, έχοντας αυτές τις ανάγκες υποταγής, μήπως είμαστε και σαν είδος γενικότερα δηλαδή μοναχικά πλάσματα ?

 

Θα έλεγα πως είμαστε μοναχικά πλάσματα, όταν δεν μπορούμε να είμαστε σε κατάσταση/θέση αφομοίωσης από τον Άλλον.

 

Τουναντίον.
Το περπάτημα το Αναλαμβάνει Το Κ.

 

@rea.. λατρεμένε μου κάφρε,
Όμορφο το νήμα σου πολύ, με έκανε να αναλογιστώ, να αναπολήσω.

Προσωπικά θα αναγνώριζα μια μόνο μοναχικότητα: αυτή της αιώρησης. Ενός εαυτού που δεν συμβιβάζεται σε βανίλα σχέσεις, δεν χωρά στα βολετά και τα βολέματα και δεν ξεδιπλώνεται, δεν ρέει στη συμμετρία. Και η μοναχικότητα εντός των σχέσεων αυτών είναι ακόμα πιο βαριά..Ασήκωτη. Θηλειά που σφίγγει, αέρας που κόβεται.

Αν βίωσα κάποια μοναχικότητα στο δρόμο προς την υποταγή, αυτή ήταν μόνο η αδυναμία μοιράσματος με τους πιο δικούς μου ανθρώπους στην πρώτη-πρώτη περπατησιά μου σε αυτό.
Το μοίρασμα με ανθρώπους που καταλαβαίνουν τι νιώθεις, τι βιώνεις..λειτουργεί λυτρωτικά per se.

Έκτοτε, έχοντας ανακαλύψει εκ νέου τον εαυτό μου, συνειδητοποιώντας τι ακριβώς θέλω, δεν αισθάνθηκα μοναχικότητα παρά μόνο όταν ήμουν αδέσποτη. Αυτή η μοναχικότητα της αιώρησης, του κενού, της απόλυτης «ελευθερίας» να με ορίζω, να παίρνω τις αποφάσεις, να μην διαφεντεύομαι και να μην δέομαι.

Μου πήρε αρκετό καιρό να καταλάβω πως μεταφράζονταν αυτή μου η γνωστή γκρίνια
« βαρέθηκα να είμαι ο άντρας της ζωής μου».
Δεν αγανακτούσα για τις κονσέρβες που δεν μπορούσα να ανοίξω, ούτε για τα υδραυλικά που δεν μπορούσα να φτιάξω μόνη μου.
Άσθμαινα για το Δέος προς Εκείνον που θα «όριζε τους ορισμούς» όπως έχει γράψει το άλλο λατρεμένο πλάσμα η @margarita_nikolayevna.

Κι όσο και αν η πορεία στα πόδια Του είχε ζόρια, όσες φορές και αν βρέθηκα «μόνη» να αναμετριέμαι με τις ατέλειες μου, όσο και αν δύσκολα ενίοτε μετουσιωνόμουν σε αυτό που Εκείνος ήθελε, καταθέτω ευτυχής πως ούτε μια στιγμή δεν αισθάνθηκα μοναχικά σε όλο αυτό. Ακόμα και όταν αποτραβιόταν για τις απαραίτητες ζυμώσεις εντός μου, ήταν εκεί. Με όλη την ενέργεια, την προνοητικότητα και τις μικρό ρυθμίσεις. Αυτό το αόρατο fine tuning που μπορεί να μην ήταν εκκωφαντικό, ήταν όμως πάντα ενεργό.

Από τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που ζουν εντός συμμετρίας, είμαστε λίγοι αναλογικά εκείνοι που δεν την επιθυμούμε. Και ακόμη πιο λίγοι είμαστε εκείνοι που δεν βλέπουμε την ασυμμετρία ως άλλο δρόμο, αλλά ως τον μόνο.

Για μένα, οι επιλογές μας σε δρόμους λιγότερο περπατημένους απ τους πολλούς δεν είναι μοναχικότητα.
Είναι βαθιά συνειδητοποίηση εαυτού και γαλήνη εντός του…