Ένα χαρούμενο ζηλιάρικο γατί

Μου είχε πει για προηγούμενο σκλάβο της. Μου τον περιέγραφε. Πράγματα που είχαν ζήσει και πραγματικά ζήλευα, ζήλευα πολύ. Η ίδια λάτρευε την ταχύτητα, το ίδιο κι εκείνος αλλά του το απαγόρευε. Δεν ήταν τόσο καλός οδηγός όπως Εκείνη και κυρίως είναι υπερπροστατευτική με ότι της ανήκει, το ήξερα καλά αυτό.

Μία μέρα, ο πρώην σκλάβος της είχε ένα τροχαίο. Αναποδογύρισε το αυτοκίνητο του. Το κατέστρεψε. Ευτυχώς ο άνθρωπος δεν έπαθε το παραμικρό. Η Κυρία μου περιέγραψε πόσο εκνευρισμένη ήταν μαζί του. Άφησε μερικές μέρες να περάσουν μέχρι να τον τιμωρήσει. Μου περιέγραψε την τιμωρία.

«Τον έδεσα γυμνό, μπρούμυτα στο κρεβάτι μας. Το σώμα του αδύνατο, καθαρό, γυμνασμένο. Του εξήγησα ότι θα τιμωρηθεί χωρίς έλεος. Χωρίς σταματημό. Τον φίμωσα αν και άντεχε, άντεχε πολύ. Πήρα δύο βίτσες μια ξύλινη και μια μεταλλική. Ξεκίνησα με την ξύλινη στις πατούσες, τις γάμπες του, τον κώλο του και την πλάτη του που έσπασε. Γεμάτη αίματα. Τα μάτια του γεμάτα δάκρυα. Τον γύρισα ανάσκελα. Συνέχισα με την μεταλλική βίτσα. Με κοίταζε να τον δέρνω, το φοβόταν αυτό. Όλο του το σώμα από πάνω μέχρι κάτω γέμισε σημάδια και πληγές, τον είχα τιμωρήσει»

Όταν τελείωσε την περιγραφή, έβαλα τα κλάματα.
«Τον αγαπούσατε πολύ, Κυρία.» είπα
«Τον αγαπούσα και τον αγαπώ» μου απάντησε. Μέσα μου καιγόμουν, κόντευα να σκάσω. Δεν με είχε δείρει ποτέ με βίτσα μέχρι τότε, έλεγε δεν θα αντέξω. Κι εγώ πίστευα ότι δεν μ' αγαπάει.
Χαμογελούσε. Έβαλε τα χέρια της στα μαλλιά μου. Ήμουν γονατιστός ανάμεσα στα πόδια της, γυμνοί και οι δύο.
«Γλείψε με απαλά» διέταξε. Υπάκουσα, η γεύση της, η ζεστασιά της.
«Θέλω να σου κάνω βίτσα, πιο δυνατά εσένα μικρέ μου» μου είπε και σχεδόν άφησα τα δάκρυα μου μέσα της. Με τράβηξε.
«Κοίτα με» διέταξε. Την κοίταζα μέσα στα μάτια. Γέλασε.
«Θα πρέπει να περιμένει τουλάχιστον εννιά μήνες αυτό» μου είπε.
«Τι;» πετάχτηκα πάνω, χοροπήδηξα σα γατί.
Γέλασε γέλασε πιο δυνατά από ποτέ!

 

Και περιγράφεις μια ενδυνάμει κακοποιητική σκηνή ως ιδεατή; WTF??

 

Αυτο καταλαβες?

 

Περιγράφεις μια ιστορία όπου ο σκλάβος δέχεται μια ακραία τιμωρία που φαίνεται να ξεπερνά τα όρια της ασφάλειάς του, αφού γέμισε όλο το σώμα του αίματα με κίνδυνο μόλυνσης.. επίσης φαίνεται ότι δεν υπάρχει η ρητή συναίνεση του σκλάβου (η οποία πρέπει να είναι και ανακλητή ανά πάσα στιγμή ακόμα κι αν είχε συμφωνήσει εξαρχής σε κάτι τέτοιο), καθώς όπως αναφέρεις δεν υπήρξε ούτε έλεος ούτε σταματημός, ακόμα και σε περίπτωση που αυτή ξεπερνούσε τα όριά του.. επιπλέον ένας σκλάβος που έχει παραδώσει το σώμα του και το μυαλό του στον Αφέντη/ντρα του, δεν θα χρησιμοποιήσει εύκολα τη λέξη ασφαλείας, αν υπάρχει αυτή, γιατί ίσως φοβάται ότι θα απογοητεύσει τον Κύριό του ή την Κυρία του ή και επειδή νιώθει ενοχές θεωρώντας ότι του αξίζει κάτι τόσο ακραίο αφού παράκουσε. Αυτή είναι η ουσία της τοξικότητας και της παγίδας από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει εύκολα αν το θέλει, πράγματα χαρακτηριστικά της κακοποίησης. Άρα μια χαρά κατάλαβα.

 

Δεν περιγράφω, μεταφέρω μια ιστορία όπως μου δόθηκε. Μία ακραία τιμωρία είναι μία τιμωρία στο πλαίσιο μιας σχέσης M/s συμφωνημένης. Δεν γνωρίζεις τις συνθήκες, παρά ταύτα και χωρίς να ξέρεις τις διαφορές ανάμεσα σε σκλάβο και υποτακτικό κατακρίνεις. Άρα ναι, δεν κατάλαβες. Επιμένεις απλά σε λογικά σφάλματα για να επιβεβαιώσεις τον εαυτό σου. Έχεις δε τέτοια ανάγκη να το κάνεις αυτό που δικαιολογείς τον εαυτό σου. Είσαι κάθε μέρα έτσι, τέτοιος ή μόνο όταν δεν καταλαβαίνεις;

 

Το κατάλαβα ότι μεταφέρεις μια ιστορία, δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι την παρουσιάζεις σαν αποδεκτή και ζηλευτή, όταν η γραμμή ανάμεσα σε αυτήν την ακραία τιμωρία χωρίς έλεος ή σταματημό και την κακοποίηση είναι τόσο λεπτή. Ξαναλέω, γιατί μάλλον δεν διάβασες ολόκληρη την απάντησή μου, ότι ακόμα κι αν έχει υπάρξει συμφωνία εξαρχής, η πραγματική συναίνεση σημαίνει ότι είναι ανακλητή ανά πάσα στιγμή. Επιπλέον και η ασφάλεια είναι εξίσου σημαντική. Δεν έχει καμία σημασία αν πρόκειται για σκλάβο ή υποτακτικό. Προφανώς και δεν ξέρω τις πραγματικές συνθήκες, όμως κρίνω από όσα μεταφέρεις. Κι αυτό που φαίνεται είναι ότι πρώτον δεν υπήρχε η δυνατότητα να ανακληθεί η συναίνεση του σκλάβου, και δεύτερον δεν λήφθηκε υπόψιν η ασφάλειά του, δύο πολύ βασικά πράγματα που διαχωρίζουν το υγιές BDSM από την κακοποίηση. Εγώ αιτιολογώ ο, τι λέω, συνεπώς δεν κάνω εγώ λογικά σφάλματα, αλλά εσύ που αντί να αντικρούσεις το ζήτημα περί ασφάλειας που ανέφερα, απλά μου κάνεις προσωπική επίθεση, γνωστή και ως ad hominem.

 

οκ καταλαβαίνω ότι έχεις περιορισμένες δυνατότητες λόγω έλλειψης εμπειριών. Δεν πειράζει πάμε παρακάτω. Σου εύχομαι να κάνεις κάτι και μετά έλα να μιλήσεις για κακοποίηση.

 

Πάλι δεν λες γιατί αυτό τελικά ήταν ασφαλές για την σωματική και την ψυχική υγεία του σκλάβου ή γιατί υπήρχε ανακλητή συναίνεση και αντ' αυτού προσπαθείς να με υποτιμήσεις εννοώντας ότι αφού δεν έχω ζήσει κάτι τέτοιο, δεν έχω δικαίωμα να εκφέρω γνώμη, κάτι πολύ γενικό, αόριστο που υπεκφεύγει. Δεν χρειάζεται απαραίτητα να έχει κανείς εμπειρία για να έχει κριτική σκέψη και να ξεχωρίζει το υγιές από το μη υγιές.

 

Διαβάζοντας τέτοιου είδους αφηγήσεις εμπειριών, αυτό που προβληματίζει δεν είναι η ένταση της εμπειρίας, αλλά η εντυπωσιακή ευκολία με την οποία βαφτίζεται ως «κακοποιητική». Και μάλιστα σε έναν χώρο που, υποτίθεται, υπάρχει ακριβώς για να συζητάμε BDSM.

Σε ένα φόρουμ όπου μοιραζόμαστε εμπειρίες και βιώματα εντός αυτού του πλαισίου, θα περίμενε κανείς έναν στοιχειώδη σεβασμό στη διαφορετικότητα των ορίων και των δυναμικών. Καλό είναι, λοιπόν, πριν μπούμε σε τέτοιες συζητήσεις, να αφήνουμε τις προσωπικές μας φοβίες και τις ηθικές μας παρωπίδες στο χαλάκι της εξώπορτας. Δεν είναι όλες οι εμπειρίες υποχρεωμένες να περνούν από το ίδιο φίλτρο για να θεωρηθούν «έγκυρες».

Η συναίνεση δεν είναι μια έννοια αποκομμένη από τον ίδιο τον σχετισμό, ούτε μια safe word που την επικαλούμαστε κατά το δοκούν. Είναι μια σύνθετη, εξελισσόμενη δυναμική, που χτίζεται με τον χρόνο, μέσα στον ίδιο τον σχετισμό. Το να αντιμετωπίζεται κάθε έντονη ή «άβολη» εμπειρία ως «εν δυνάμει κακοποίηση» δεν προστατεύει κανέναν. Αντίθετα, ακυρώνει το βίωμα εκείνου που το αφηγείται και προβάλλει πάνω του τις φοβίες των τρίτων.

Αν, σε έναν χώρο BDSM, δεν μπορούμε να συζητήσουμε εμπειρίες BDSM χωρίς να τις αποστειρώνουμε ή να τις «εξευγενίζουμε» με όρους ξένους προς το ίδιο το πλαίσιο, τότε ίσως το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην αφήγηση, αλλά στο βλέμμα με το οποίο την προσεγγίζουμε.

Υ.Γ. Προσωπικά, αν δεν συναινέσω, δεν έχει τιμωρία. Και για να τη δώσω, τη χιλοτραγουδισμενη μου, πρέπει πρώτα να μου ορκιστεί ότι θα μου αρέσει, ότι θα την απολαύσω τη ρημάδα την τιμωρία, βρε αδερφέ!
Αυτάαααα.

Σε χώρο BDSM, το να μεταφράζεις κάθε εμπειρία που σε ξεβολεύει ως «κακοποίηση» δεν είναι προστασία.
Είναι αδυναμία να κατανοήσεις ότι ο άλλος μπορεί να επιλέγει αυτό που γουστάρει.

 

Εμένα με συγκίνησε η ιστορία του @slave32. Ιδίως οι τελευταίες αράδες της.

Εξάλλου, ανυπακοή μετά καταστροφής αυτοκινήτου λόγω ανυπακοής αυτές τις τιμές έχει, τόσο πάει και είναι τυχερό το σκλαβί αν δεν απολυθεί κιόλας, μετά το ξύλο που έφαγε.

Η δε ευχέρεια για την ανάκληση συναίνεσης λόγω πόνου τιμωρίας είναι - κυριολεκτικά όμως - από τα άγραφα!! Δεν έχει ξαναγραφτεί τέτοιο πράγμα ούτε εδώ ούτε, υποθέτω, σε άλλη ιστοσελίδα BDSM.

 

Όλα όσα λες συν το γεγονός ότι θεωρείς ότι δεν πρέπει να υπάρχει η ανάκληση της συναίνεσης και την υποτιμάς είναι η κουλτούρα της κακοποίησης, την οποία κανονικοποιείς. Κάτι τέτοιο έρχεται σε αντίθεση με τις σύγχρονες βασικές αρχές του υγιούς BDSM που είναι "Safe Sane & Consensual". Η συναίνεση δεν σημαίνει μόνο στην αρχή, αλλά σε κάθε στιγμή. Από την άλλη αν ο σκλάβος ή ο υποτακτικός την ανακαλεί συνέχεια κάθε φορά για να κάνει ο, τι θέλει και μετά να αποφύγει οποιαδήποτε τιμωρία, σημαίνει ότι δεν έχει παραδοθεί ποτέ. Σε αυτή την περίπτωση καλύτερα να τερματίσει ο/η Αφέντης/ντρα την σχέση, που ποτέ δεν είχε λειτουργήσει έτσι κι αλλιώς, παρά να θεωρήσει ότι δεν έχει ο σκλάβος το δικαίωμα να ανακαλέσει τη συναίνεσή του και πραγματικά μπορεί να του κάνει ο, τι θέλει. Υποτακτικοί με αυτές τις απόψεις ίσως είναι επικίνδυνοι για τον εαυτό τους, ενώ αντίστοιχα Κυρίαρχοι είναι επικίνδυνοι για όσους είναι στην ευάλωτη θέση του υποτακτικού.

 

Λογικό είναι να βαφτίζεται εύκολα κάτι κακοποίηση όταν φαίνεται να μην είναι ανακλητή η συναίνεση του σκλάβου που είναι σε ευάλωτη θέση εφόσον δεν θα υπήρχε σταματημός ή έλεος. Δεν βάφτισα κάθε εμπειρία εν δυνάμει κακοποίηση, αλλά τη συγκεκριμένη. Το να έχει υπάρξει συμφωνία εξαρχής από μόνο του δε σημαίνει συναίνεση αν ο σκλάβος αλλάξει γνώμη μετά ή νιώσει παγιδευμένος να υποστεί την τιμωρία για να μην απογοητεύσει τον/την Αφέντη/ντρα του. Αυτό δεν είναι διόλου απίθανο για έναν σκλάβο που έχει παραδοθεί πλήρως και θέλει μόνο να Τον/Την ικανοποιεί no matter what. Επιπλέον μπαίνει η ασφάλειά του σε κίνδυνο μόλυνσης αφού όλο το σώμα του είναι γεμάτο πληγές. Ούτε αυτό φαίνεται να λήφθηκε υπόψιν από την Αφέντρα, που έχει και την ανάλογη ευθύνη εφόσον ασκεί εξουσία.