Οικειότητα

Απάντηση: Οικειότητα

Μάλιστα. Είμαι ο μόνος που πιστεύει πως το TPE κινείται βαθιά μέσα στα όρια της ψυχοπάθειας και πως η demona χρήζει ψυχιατρικής βοήθειας;

Και όχι, η συναίνεση δεν παίζει κανένα ρόλο καθώς προϋποθέτει πως αυτός που τη δίνει είναι καλά στα μυαλά του.

 

Re: Απάντηση: Οικειότητα

Σύμφωνα με το DSM-IV, τα συμπτώματα μιας ψυχικής ασθένειας πρέπει να είναι αρκετά ώστε να προκαλούν "κλινικά σημαντική ψυχική οδύνη ή βλάβη σε κοινωνικά, επαγγελματικά ή άλλα πεδία λειτουργίας". Βεβαίως, μπορεί κάποιoς να αναρωτηθεί: "αυτό ποιος θα το κρίνει;" Και βεβαίως, κι εγώ - που ανήκω σε μία τρομακτικά μικρή μειοψηφία - συχνά αναρωτιέμαι πώς μπορούν όλα αυτά τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που τρώνε, χέζουν, παράγουν και καταναλώνουν να πιστεύουν ότι αυτό αποτελεί ποιοτική ζωή και όχι αποτέλεσμα ενός αποτρόπαιου conditioning...

Εννοείται ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο απεχθές από κάποιον Κ που κάνει BDSM με διανοητικά ανάπηρους ή παιδιά - πράγμα που αυτομάτως ελαχιστοποιεί τους διαθέσιμους "πόρους" σε επίπεδο που σχεδόν δικαιολογεί την ανεντιμότητα όσων το κάνουν.

 

Απάντηση: Οικειότητα

Μάλλον έχουμε διαφορετικούς ορισμούς του TPE. Ο ορισμός που δίνεται στο forum (αλλά και σε άλλα μέρη στο δίκτυο) ουσιαστικά εξομοιώνει το TPE με την 24/7 M/s σχέση ωστόσο that's not the case, καθότι σε μια M/s σχέση υπάρχουν σαφώς συμφωνημένα όρια.

TPE σημαίνει TOTAL POWER EXCHANGE. Σύμφωνα με τον Davis που δημιούργησε τον όρο, "A TPE (Total Power Exchange) relationship -sometimes described as an absolute lifestyle d&s relationship- is a relationship in which no impediment to the exercise of the owner's power is accepted. Such things as safewords, contracts, negotiated limits, and anything else which recognizes/acknowledges/formalizes limits on the owner's power are inimical to TPE."

Με δυο λόγια σε μια TPE σχέση -σύμφωνα τουλάχιστον με τον παραπάνω ορισμό- ουσιαστικά ο slave παραχωρεί δικαιώματα ζωής/θανάτου στον Master του. Ε, πως να το κάνουμε αυτό δε μου κάθεται καλά!!!

 

Re: Απάντηση: Οικειότητα

Δεν νομίζω να έχουμε διαφορετικούς ορισμούς του TPE. Δεν ξέρω αν κάποιες Μ/s σχέσεις έχουν σαφώς συμφωνημένα όρια. Αν έχουν, δεν είναι M/s, στο δικό μου το βιβλίο τουλάχιστον. Master / slave σημαίνει TPE, για μένα. Τι slv είναι η άλλη όταν θέτει όρια; Δεν μιλούμε για τα όρια της λογικής, ασφαλώς, έτσι δεν είναι; Γιατί κάποιος, φερ' ειπείν, θα μου έδινε εντολή να βλάψω τα παιδιά μου; Αυτά τα πράγματα εξ ορισμού απορρίπτονται, διότι οδηγούν στην καταστροφή. Με τον ίδιο τρόπο απορρίπτονται οι αυτοκαταστροφικές τάσεις της slv - αρκετές φορές με πραγματικό κόπο από την πλευρά του Αφέντη...Μα ίσα ίσα, το M/s είναι μία προσέγγιση στην ευζωϊα, και όχι στο αντίθετο. Η demona δεν είναι τρελή, αλλά εκστατικά ευτυχισμένη...

Δεν ξέρω γιατί θα ήταν απαραίτητο να ζουν και μαζί. Αν θέλει ο Αφέντης, ζουν μαζί. Αν όχι, όχι. Είναι απλό.

Φυσικά πρόκειται για δικαίωμα ζωής και θανάτου. Ακριβώς εκεί βρίσκεται η ουσία. Αν βγάλεις τη διαλεκτική με τον θάνατο, σου μένει μια σαπουνόφουσκα. Αυτό - η σαπουνόφουσκα - είναι κάτι που το κάνουν και τα παιδάκια του BDSM, οι "πόροι" που προανέφερα. Η διαλεκτική με το θάνατο προϋποθέτει μία υποτυπώδη έστω συνειδητότητα ότι η ζητούμενη απόλαυση περνάει μέσα από την ιδέα του θανάτου, και αυτό είναι ξεκάθαρο σε όλους τους μετέχοντες - άλλο που σπάνια το παραδέχονται. Όσο μεγαλύτερη η συνειδητότητα περί τίνος πρόκειται, τόσο μεγαλύτερη η απόλαυση. Ουσιαστικά, από τη στιγμή που το "πιάνεις", απλά ψάχνεις για τρόπους να το προσεγγίσεις όλο και περισσότερο...και από διαφορετικές σκοπιές...

Ο θάνατος επομένως, με την έννοια της ιδέας του θανάτου, ως του υπέρτατου πόνου, και κυρίως με την έννοια ότι το Υ βρίσκεται σε μία ενδεχόμενη πορεία προς τον θάνατο, πράγμα το οποίο γνωρίζει και αποδέχεται - κι εκεί ακριβώς ελλοχεύει ο υπέρτατος πόνος - είναι η πύλη της απόλαυσης, για κάποιους ανθρώπους.

Υπάρχουν βέβαια πάντα και οι απλές διασκεδάσεις, δεν είναι απαραίτητο όλοι να περνούν αυτή την πύλη. Αλλά από το να βαφτίσω ψυχοπαθείς όσους το κάνουν, απέχω πολύ. Αυτό γίνεται διότι έχω αποδεχθεί ότι μετέχω της συγκεκριμένης σεξουαλικής διαταραχής, πράγμα που δεν με κάνει ουδόλως ψυχοπαθή, αλλά απλά με κάνει να έχω την συγκεκριμένη σεξουαλική διαταραχή. Δεν θα ήθελα να θεραπευθώ από την διαταραχή μου - και δεν πιστεύω ότι θα μπορούσα. Ο Λακάν, στο σεμινάριο XI, θεωρούσε τη θεραπεία αυτή εφικτή, μέσω της ψυχανάλυσης. Αργότερα όμως παραδέχτηκε ότι η θεμελιώδης διαστροφική φαντασίωση δεν μπορεί ποτέ να ξεπεραστεί, μπορεί απλώς να μετριαστεί στη ζωή κάποιου, να γίνει λιγότερο ενεργή. Με λίγα λόγια, η θεμελιώδης φαντασίωση - είτε την προσεγγίζουμε από την κάτω πλευρά είτε από την πάνω - παραμένει πάντα η ίδια. Και αυτός ακριβώς, αν θέλετε να ξέρετε, είναι και ο λόγος που όλοι ξαναγυρνούν εδώ. Αυτό το τελευταίο απευθύνεται σε όσους προσπάθησαν κατά καιρούς να απομακρυνθούν, για να "δουν το pattern". Το ότι εγώ, που είμαι μικρό ακόμα, το βλέπω ξεκάθαρα, και μάλιστα όντας μέσα, είναι αρκετή απόδειξη ότι δεν χρειάζεται κάποιος να το δει μέσα από γυαλάκια πρεσβυωπίας. Έστω και μετά τα σαράντα του. 

 

Απάντηση: Οικειότητα

Μην παίζουμε με τις λέξεις και τις έννοιες- Όχι όρια σημαίνει αυτό ακριβώς: Όχι όρια.

Δηλαδή εσύ, αν ο αφέντης σου αποφασίσει να σε σκοτώσει για τον όποιο λόγο, θα το αποδεχτείς;

 

Re: Απάντηση: Οικειότητα

Είναι ένα κλασικό φαινόμενο, για όσους είναι στην απέξω, να ψάχνουν να βρουν έρεισμα για να απορρίψουν την πραγματικότητα της σχέσης σκλαβιάς. Πρόκειται περί βιώματος, δεν αποτελεί ένα case-study που πρέπει να πληροί κάποια θεωρία που έγραψε κάποιος ανόητος καλαμαράς. Την ύπαρξη του ορίου την αντιλαμβάνεται αυτός που μόλις το πέρασε. Και δεν είναι ποτέ αυτά που φαντάζονται όσοι παρατηρούν το Μ/s απ' έξω και αναρωτιούνται. Παραδείγματα ορίων: είναι δύσκολο για μια γυναίκα να χύνει μπροστά σε κάποιον που αδιαφορεί γι αυτήν, που βλέπει τηλεόραση, και αυτήν την έβαλε να αυνανίζεται όρθια στον τοίχο. Δύσκολο για μια γυναίκα να πάει να συναντήσει έναν άγνωστο και να κάνει ότι της πει. Για έναν χρόνο! Δύσκολο να αλλάξει εντελώς τρόπο ζωής, ριζικά και για πάντα. Ο Αφέντης δεν θα ζητήσει να πηδήξω από το μπαλκόνι, αυτό το κάνω κι από μόνη μου. Δεν χρειάζεται εντολή για να κάνω αυτοκαταστροφικά πράγματα. Αυτό το ξέρουν όλοι όσοι έχουν μια μαζόχα στα χέρια τους!

Και δεν περιμένουμε στη γωνία με το δίκανο, μέχρι να βρούμε την αντίφαση. Ο Αφέντης δεν είναι κάποιος μαλάκας, κάποιο τσουτσέκι της σειράς, που απλά περνάει την ώρα του. Όσα όρια έχω υπερβεί ήταν δυνατά όρια, και τα πέρασα με μεγάλο πόνο ψυχής - και σώματος, γιατί όταν πονάει η ψυχή, πονάει και το σώμα. Οι υποθέσεις που κάνουν στην απέξω, δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα μίας M/s σχέσης. Όχι όρια, σημαίνει όχι όρια. Δεν σημαίνει ναι στην μαλακία. Αυτό θα έπρεπε να μην απαιτεί επεξηγήσεις...

Ναι. Αλλά αυτό δεν μετράει τόσο όσο φαντάζεσαι, γιατί μου είναι ήδη ψιλοαπεχθής η ζωή...Θα έλεγα ότι ο Αφέντης μου κουράστηκε πολύ για να με κάνει να εκτιμώ την ζωή, όσο την εκτιμώ σήμερα. Ο λόγος που την εκτιμώ και την απολαμβάνω είναι ότι του την έχω δώσει. Αλλιώς...στην μουνάρα μου. Αυτά που έκανα στη ζωή μου, δεν ήταν λόγω απίστευτου θάρρους, αλλά επειδή ήμουν...εντελώς αδιάφορη. Και έχω κάνει πολλά.

Όσο για τον ίδιο τον βιολογικό θάνατο του Υ: Η διαλεκτική με τον θάνατο προϋποθέτει μία ζωντανή και σκεπτόμενη ύπαρξη. Ένα ον. Θα ακύρωνε την όλη διαδικασία ο βιολογικός θάνατος. Όποιος μετέχει της συγκεκριμένης σεξουαλικής διαταραχής το γνωρίζει αυτό. Γνωρίζει ότι τα θύματα δεν είναι ανταλλάξιμα, στο πλαίσιο της ανθρώπινης συμβίωσης και των ανθρώπινων νόμων. Γνωρίζει επίσης ότι το ον που αποδέχτηκε τον ενδεχόμενο θάνατό του - ο οποίος προσεγγίζεται πάντα όλο και περισσότερο, χωρίς να φτάνουμε ποτέ εκεί - είναι πολύτιμο διότι η συναίνεσή του αποτελεί αποτέλεσμα τεράστιας επένδυσης ενέργειας και χρόνου, από την πλευρά του Αφέντη. Και είναι σχετικά δύσκολο να βρει κάποιος ένα τέτοιο ον. Όποιος το βρει, δεν το αφήνει ποτέ. Σίγουρα δεν το θανατώνει. Και αυτό θα έπρεπε να μην απαιτεί επεξηγήσεις...

Η ερώτησή σου επομένως είναι άκυρη και δείχνει την μη κατανόηση της διαδικασίας. Η διαδικασία ξεκινάει από ένα παράλογο (; ) death-wish και ολοκληρώνεται με την προσέγγιση του θανάτου, όσο πιο κοντά γίνεται και την τελική άρνηση της προσφοράς του θανάτου από τον Αφέντη. Αυτή η προσέγγιση και απομάκρυνση, η ταλάντωση προς τον θάνατο, είναι η διαλεκτική του θανάτου. Αν μπορούσα να περιγράψω την αίσθηση της απόλαυσης που προέρχεται από αυτές τις διαδοχικές προσεγγίσεις του θανάτου, με μία λέξη, θα ήταν swooning. Είναι ένα είδος ιλίγγου, μισο-λιποθυμίας. Λίγο πριν χαθεί η συνείδηση, μέσα στον πόνο, στον τρόμο και στη φρίκη. Πρόκειται για κάτι απλό, αλήθεια, μόλις κάποιος το κατανοήσει. Το δύσκολο είναι να επιτύχουμε την δυνατότητα του όντος για πλήρη χαλάρωση, πριν το μοιραίο. Άσχετα που αυτό δεν έρχεται ποτέ. Εκεί μέσα, στο κενό αυτής της χαλάρωσης, βρίσκεται η υπέρτατη απόλαυση, και των δύο: του θύτη και του θύματος.

Ελπίζω να βοήθησε κάπως η ανάλυσή μου. Ίσως βέβαια τα νταούλια των δύσπιστων θα αρχίσουν να βαράνε και πάλι. Η γελοιοποίηση ως διέξοδος είναι ενα κατανοητό κοινωνικό φαινόμενο. Δεν έχω να πω πολλά επ' αυτού. Είναι θέμα παιδείας, καθαρά.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Οικειότητα

Συντριπτικά ειλικρινής απάντηση -και δεν ειρωνεύομαι.

I rest my case.

 

Το μόνο που χρειάζεται είναι να είναι ισορροπημένος ο Κυρίαρχος αλλά και η υποτακτική..
όλα τα άλλα δουλεύονται..θέλω να πιστεύω..