Ο πουτσαράς αφέντης

Αν και τον γνώριζα σχετικά για καιρό, ούτε που θα μου πέρναγε απ' το μυαλό ότι θα έκανα κίνηση μαζί του. Μαυρομάλλης,σίγουρα πατημένα 40, γύρω στα 1.90, ο Στράτος έμενε κάπου κοντά στη γειτονιά - δεν ήξερα πού ακριβώς - αλλά τον είχα δει πολλές φορές, άλλοτε κυριλέ ντυμένο άλλοτε με τζιν και φόρμες οπότε υπέθετα ότι σε καμιά εταιρεία θα δουλεύει.
Μια μέρα περνώντας ήτανε κάτω κι έπλενε τ'αμάξι του. Φόραγε σορττσάκι και σαγιονάρες. Οι ποδάρες του φαίνονταν τεράστιες κι ήταν πολύ ογκώδης, γεροδεμένος και πολύ τριχωτός. Έπαθα την πλάκα μου. Έκανα το γνωστό τυπικό νεύμα χαιρετισμού μεταξύ γειτόνων και προχώρησα.
- Φίλε... μου λέει.
Γύρισα, προσπαθώντας να φαίνομαι φυσιολογικός, και πλησίασα.
- Θέλεις κάτι; τον ρώτησα.
- Κάνε μου μια χάρη,κάτσε ένα λεπτό εδώ να πεταχτώ για τσιγάρα γιατί τα έχω όλα ανοιχτά.
Εκμεταλλεύτηκα τη στιγμή.
- Δεν τρέχει τίποτα. Θα σου πάρω εγώ, του πα χαμογελώντας.
Χαμογέλασε κι έσκυψε μες τ' αμάξι να βρει λεφτά. Το σορτσάκι κατέβηκε και φάνηκε η κωλάθρα του, τεράστια και πολύ τριχωτή. Όταν γύρισε πάλι κατάλαβε ότι το βλέμμα μου είχε πέσει εκεί αλλά το γύρισε στ' αστείο.
- Σόρυ, ε; Βγήκα "φωτογραφία", ε;; μου πε γελώντας και σήκωσε το σορτσάκι του.
- Δεν πειράζει του πα παίρνοντας τα λεφτά. Τί μάρκα θες;
Μου πε τη μάρκα κι έφυγα. Γύρισα σε λιγάκι με τα τσιγάρα του τα'δωσα, του 'δωσα και τα ρέστα κι έκανα να φύγω.
- Να κεράσω τσιγάρο; μου πε.
- Να κεράσεις.
Κάτσαμε στο πεζοδρόμιο και κάναμε τσιγάρο. Συστηθήκαμε και λέγαμε διάφορα. Μέσα μου φούντωνα αλλά δεν είμαι τύπος που φαίνομαι οπότε δεν πρέπει να με καταλάβαινε. Μιλήσαμε κανά δεκάλεπτο.
- Που πας; με ρώτησε. Μια και με βοήθησες να σε πετάξω κάπου;
- Άστο, του λέω. Κέντρο πάω. Θα πάρω λεωφορείο.
- Όχι, δε λέει. Πάω πάνω να πλυθώ, ν' αλλάξω και σε πετάω εγώ.
Άλλο που δεν ήθελα εγώ να με πάει και για πρακτικούς λόγους και για την παρέα μαζί του.
- Ανέβα πάνω μαζί μου, να μην περιμενεις εδώ μόνος σου, μου πε.
Το πε με τέτοιο ύφος σαν να γνωριζόμασταν χρόνια και να μίλαγε σε φίλο του. Καλά, απάντησα κάπως αμήχανα.
Το σπίτι του ήταν άχρωμο, χωρίς κάτι ιδιαίτερο, ατακτοποίητο, αλλά φαινόταν καθαρό.
Με το που μπήκαμε κι έκλεισε την πόρτα έβγαλε τη μπλούζα του. Άραξε, μου λέει, σε δυο λεπτά είμαι έτοιμος.
Έκατσα στον καναπέ κι έκανα τσιγάρο ακούγοντας από μέσα βρύσες να τρέχουν και ντουλάπες ν' ανοιγοκλείνουν. Κάποια στιγμή πέρασε απ' το διάδρομο μπροστά μόνο με τη πετσέτα στη μέση. Είχε πολύ δυνατό κορμί. Δεν ήταν γυμνασμένος και φέτες αλλά ήταν πολύ σωματώδης και με σφιχτό κορμί.
Ήρθε μέσα στο σαλόνι μόνο με την πετσέτα.
Όλα καλά μικρέ; μου είπε. Εγώ του έγνεψα καταφατικά. Έσκυψε μπροστά να πάρει απ' το τραπεζάκι τα τσιγάρα του και του' φυγε η πετσέτα! Έμεινε ολόγυμνος μπροστά μου. Ήταν θεόρατος με μεγάλα γερά μπούτια, τριχωτός παντού και με βαριά μεγάλα αρχίδια. Κοκκίνισα ολόκληρος. Το βλέμμα μου χωρίς να το καταλάβω είχε κοκκαλώσει ανάμεσα στα μπούτια του και κοίταζα την ψωλάρα και τ' αρχίδια του. Σίγουρα με κατάλαβε.
Τί έγινε ρε Γιαννάκη; Κοκκίνισες ολόκληρος, μου πε άνετα. Άντρες είμαστε, δεν τρέχει τίποτα.
Δεν έκανε κίνηση να ξαναβάλει την πετσέτα. Έχω συνήλθα απ' το πρώτο σοκ και προσπαθούσα να το παίξω άνετος. Άναψα τσιγάρο.
- Άναψέ μου κι εμένα ένα, μου πε κι άραξε ολόγυμνος στην πολυθρόνα στο πλάι μου.
- Βιάζεσαι εκεί που πας; με ρώτησε.
- Όχι, όχι.. του πα ενώ η αμηχανία μου ξεχείλιζε παντού. Ο Στράτος καθόνταν αραχτός στην πολυθρόνα ολόγυμνος κι έκανε τσιγάρο.
- Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράμα απ' το να αράζεις γυμνός με το καφεδάκι σου, μου πε. Μόνο ο καφές μας λείπει. Τράβα φτιάξε, μου πε κάνοντας μου νέυμα με τα μάτια. Ήταν φανερό ότι με έπαιζε κανονικά.
Σηκώθηκα και πήγα προς το πάσο της κουζίνας.
- Φραπέ σκέτο με πολύ πάγο, μου πε. Φτιάξε και δικό σου.
Έφτιαξα τους καφέδες και ξαναγύρισα στο σαλόνι.
- Εσύ έτσι θα κάτσεις; μου λέει.
- Τί εννοείς; τον ρώτησα.
- Βγάλτα κι εσύ να αράξουμε.
Αντέδρασα κάπως αλλά μου λέει στο καπάκι..
- Ρε βγάλτα ρε, μόνοι μας είμαστε, άντρες, μην κολώνεις!
Έβγαλα τη μπλούζα, τα παπούτσια μου, και μετά κατέβασα το παντελόνι μου κι έμεινα με το σλιπάκι.
- Ε, τί, έχω εγώ σλιπάκι; μου λέει. Βγάλτο κι αυτό.
Ο τρόπος του ήταν απίστευτος. Δεν είχε κάποιο ύφος επιτακτικό αλλά μου μιλούσε σαν αυτά που έλεγε να ήταν απόλυτα απλά και φυσιολογικά. Κατέβασα και το σλιπάκι κι έμεινα ολόγυμνος κι εγώ.
- Έτσι μπράβο μικρέ, μου λέει. Έβαλε το ένα του πόδι πάνω στο μπράτσο της πολυθρόνας ανοίγοντας περισσότερο τη θέα μου στο παλούκι και τ' αρχίδια του. Εγώ, όσο μ'έπαιρνε έριχνα κλεφτές ματιές κι έκανα αγώνα για να μην καυλώσω και φανώ.
- Σ' αρέσει όπως είμαστε; με ρώτησε.
- Ξέρω 'γω, απάντησα αμήχανα.
- Πόσο είσαι είπαμε;
- 28, απάντησα.
- Γκόμενα έχεις;
- Όχι, του λέω, εσύ;
- Όχι, αλλά σε λίγο θα 'χω,απαντάει.
Ήταν ολοφάνερο ότι και γούσταρε και με είχε καταλάβει ότι γούσταρα. Εγώ δεν ήμουν και άβγαλτος αλλά ούτε και θα τόλμαγα να κάνω πρώτος κίνηση.
- Σίγουρα δε βιάζεσαι; μου λέει.
- Ναι, του λέω.
- Ωραία, γιατί λέω ν' αράξουμε όλη μέρα εδώ. Κυριακή είναι.
Δεν απάντησα τίποτα. Ο Στράτος έκανε να πιει καφέ και του 'φυγε το ποτήρι και χύθηκε αρκετός καφές επάνω του. Μου ψιλοφάνηκε σαν να το έκανε επίτηδες, αλλά μές στη ταραχή που ένιωθα εκείνη την ώρα και δεινόσαυρο στο μπαλκόνι να έβλεπα, φυσιολογικό θα μου φαινόταν.
- Έλα εδώ ρε σύ, μου πε εντελώς φυσιολογικά. Καθάρισέ το.
- Σηκώθηκα να πάω προς την κουζίνα να βρω τίποτα.
- Που πας ; μου λέει.
- Να βρω κάτι να το καθαρίσω.
- Δεν χρειάζεται.
- Μα πώς θα το καθαρίσω; του λέω απορημένος.
- Με την πούστικη γλώσσα σου, μου λέει.
Έμεινα κόκκαλο. Τι λες... ψέλισσα.
- Έλα ρε μικρέ, μου λέει άνετα, μην το κουράζουμε, πιάσε δουλειά.
Με τράβηξε δυνατά αλλά όχι απότομα με τα χέρια του και μ' έφερε να κάθομαι στα πόδια του.
- Είναι πούστικη η γλώσσα σου; με ρωτάει.
Δεν μπορούσα να απαντήσω τίποτα.
- Είναι ρε πούστική η γλώσσα σου; με ξαναρώτησε με ένα ύφος λες κι έλεγε το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.
Εγώ λέω, συνέχισε, ότι η γλώσσίτσα σου είναι πούστική και βλέπω και το μουνάκι σου ερεθισμένο τώρα που σ' έχω στα πόδια σου. Άρα πιάσε δουλειά να τελειώνουμε!
Αυτό ήταν. Άρχισα να ανεβοκατεβαίνω με τη γλώσσα μου καθαρίζοντας τον καφέ απ' το στήθος του. Ο Στράτος άναψε τσιγάρο. Το μάτι μου έπεσε στο εργαλείο του που άρχιζε να καυλώνει.
- Γλύφε πουστράκο, γλύφε να γουστάρω... μου πε.
Εγώ έγλυφα το στέρνο του καθαρίζοντας τον καφέ κι όταν τέλειωσα έκανα να πάω προς τα κάτω. Είχα γίνει πύραυλος. Μ' έπιασε απ' το σβέρκο και μ' ανασήκωσε.
- Όπα πουστράκο, μου λέει, βιάζεσαι...κι είπαμε, σήμερα δε βιάζεσαι.
Προς μεγάλη μου έκπληξη αφού έκανε τσιγάρο μου πε να ντυθώ και να φύγουμε για να με πάει στη δουλειά μου. Ρώτησα αν έκανα κάτι λάθος, μου έγνεψε χαμογελαστά όχι και με φίλησε.

[Η ιστορία είναι φανταστική]

 

Απάντηση: Ο πουτσαράς αφέντης

μια χαρά.. ωραίος ο τύπος

βέβαια αυτή την ατάκα με το "έλα τώρα άντρες είμαστε" που την επαναλαμβάνει, θα μπορούσε να την παραλείψει..

 

Απάντηση: Ο πουτσαράς αφέντης

Με BDSM εμπειρία τι σχέση έχει αυτό τώρα?

 

Απάντηση: Ο πουτσαράς αφέντης

μεσα στην απορεια παντα  

 

Απάντηση: Ο πουτσαράς αφέντης

Μα εδώ ήρθα για πληροφόρηση.

Και απορώ το smiley σου που το βρήκε το τόσο αστείο και ξεκαρδίζεται ?

 

Απάντηση: Ο πουτσαράς αφέντης

προφανως διαφερει το χιουμορ μας μην μασας μικρο το κακο...

 

Απάντηση: Ο πουτσαράς αφέντης

Να μασήσω? Εγώ?

Πρέπει να με γνωρίσεις καλύτερα..

 

Απάντηση: Ο πουτσαράς αφέντης

Η μόνη εμπειρία αγαπητέ που ανακαλύπτω εγώ, είναι ότι η διαφορά του "πουτσαρά" και του "πουσταρά",

είναι η ...αναδιάταξη ....του ...τ ....και του ...σ .... 

 

Απάντηση: Ο πουτσαράς αφέντης

θα επρεπε να μπουμε σ αυτη την διαδικασια?

 

Απάντηση: Ο πουτσαράς αφέντης

Μπορεί να έχει και συνέχεια.. μη βιάζεστε

αυτό ήταν απλώς η αρχή.. ναι tipotatipota?

 

Απάντηση: Ο πουτσαράς αφέντης

μακαρι ηταν πολυ ρομαντικη αλλα το λεω χωρις να γελασω μην με μαλωσουν παλι

 

Απάντηση: Ο πουτσαράς αφέντης

Με παρεξήγησες...