Το φως του απογεύματος που έσπαγε μέσα απ το βιτρώ...

Η φύση που περιέβαλε την επαρχιακή πόλη στην οποία μεγάλωσαν ήταν απλά υπέροχη. Θάλασσα, πεύκα, ελιές, πλατάνια, καστανιές, μηλιές, χωράφια, κτήματα, λόφοι και βουνίσιες περιοχές με ένα σωρό ξέφωτα. Η φύση αυτή γεννούσε επιθυμίες, υπέθαλπε τον αισθησιασμό στο έπακρο.

Οι δύο φίλες είχαν βγει για μια καλή περπατητική βόλτα έξω απ την πόλη, εκείνο το απόγευμα προχωρημένης άνοιξης. Είχαν φύγει κατά τις τρεις με σκοπό να γυρίσουν πίσω καθώς θα έπεφτε ο ήλιος, να φτιαχτούν για το βράδυ και να βγουν να χορέψουν μέχρι χαράματα, στο κλαμπ της περιοχής. Όλοι οι φίλοι εκεί θα ήταν μαζεμένοι.

Ήταν δεκαεννιά και είκοσι χρονών. Η μία, η μεγαλύτερη, έκανε φροντιστήριο για το πανεπιστήμιο, αρχιτεκτονική, αν και λαχταρούσε να το σκάσει να αλητέψει σε όλη την Ευρώπη. Η άλλη είχε ήδη μπει στη φιλοσοφική, αλλά, ιδίως στο πρώτο έτος, δεν πάτησε ποτέ της, μα ήταν τόσο αντιαισθητική η σχολή! Έκανε ιδιαίτερα και μεταφράσεις, τα χρήματα που είχε βγάλει της έφταναν τσίμα τσίμα να πάει, από Μάϊο ως Οκτώβριο, στα νησιά. Μετά έβλεπε. Άγχος για να περάσει τα μαθήματα δεν είχε, όταν ήταν ώρα θα διάβαζε και θα πήγαινε να δώσει και να περάσει, ωραία και καλά. Δεν το ήξερε πόσο η γενιά της είχε ασκηθεί να δίνει εξετάσεις, αν και καμιά φορά αναρωτιόταν αν το μόνο πράγμα που ήξερε καλά να κάνει ήταν αυτό, και τότε, ένιωθε να αγριεύει.

Η άλλη ήταν πάντα άγρια, μα έκρυβε την αγριάδα της αυτή πίσω από ένα κοφτερό μυαλό και αψεγάδιαστη, σκληρή λογική. Το “αγριόγατο”, την έλεγαν. Κατάμαυρα, ατελείωτα σε μάκρος, πάμπολλα μαλλιά, πράσινα μάτια, τριγωνικό πρόσωπο, μικρά, αραιά και μυτερά δόντια, σκληρό σώμα για σκληρές ηδονές. Τα απλά τα είχε ήδη εξαντλήσει. Την ξετρέλαινε η αντρική γροθιά στο αιδοίο της, ήταν ικανή να τη χαίρεται για ώρες. Μόνο γροθιά στον πρωκτό της δεν ανεχόταν. Μια φορά που κάποιος της είχε βάλει τρία δάχτυλα από πίσω και πήγαινε, στη ζούλα, να της βάλει και το τέταρτο, τινάχτηκε και τον δάγκωσε βαθιά, ψηλά στον πήχυ, κοντά στην εσωτερική πτυχή του αγκώνα. Μετά έφυγε πέρα, στην άλλη άκρη του δωματίου, έτοιμη να τσακωθεί αγριότατα. Δεν χρειάστηκε, με τέτοιο πόνο ο άλλος είχε ζαλιστεί, έκανε πίσω ασυζητητί.

Η μικρότερη, η φοιτήτρια, ήταν πιο απαλή, σε όλα της. Είχε βγάλει όνομα τρυφερής ερωμένης, ήδη. Δεν είχε αρνηθεί ποτέ τίποτα σε κανέναν, δεν είχε άποψη, δεν είχε φόβους, όμως δεν βιαζόταν να ζήσει. Δεν μπορούσε να το ξέρει, πόσο ιδιαίτερες είναι οι ηδονές που χτυπούν το άμαθο σε αυτές σώμα, το μη ζορισμένο, που μετά και μια ζωή να τις αναζητά κανείς δεν τις ξαναβρίσκει. Εν αγνοία της, δεν βιαζόταν από αισθησιασμό.

Λίγο καιρό νωρίτερα, οι δύο φίλες ήθελαν λεφτά για να ταξιδέψουν σ ένα κοινόβιο στην Ελβετία. Το αγριόγατο είχε προτείνει να βγουν στο δρόμο. Να πηγαίνουν τα σαββατόβραδα στη μεγάλη πόλη και να προσφέρονται με αμοιβή, μόνον ως ζευγάρι όμως, ποτέ η καθεμία μόνη της, αυτό θα ήταν επικίνδυνο. Η άλλη, το μόνο που ρώτησε ήταν αν θα τους φαινόταν αυτό που θα έκαναν, αν θα το καταλάβαιναν οι άλλοι, μετά από λίγο καιρό με το που θα τους έβλεπαν. Άλλο κακό δεν έβρισκε. “Λες να πρασινίσουμε;” της είχε πει το αγριόγατο. Απορρίφθηκε ως παράλογο, ουδέποτε στη ζωή τους είχαν δει άτομο πράσινο. Μια και δεν θα πρασίνιζαν είπαν να το προχωρήσουν. Πράγματι, πήγαν στη μεγάλη πόλη, αμέσως τις πλεύρισε κάποιος, του είπαν τι σκέφτονταν και ότι χρειάζονταν λεφτά και για να τα έχουν προσέφεραν αυτό κι αυτό. Αυτός ρώτησε γιατί τα χρειάζονταν τα λεφτά. Η φοιτήτρια έκανε να πει τον λόγο, η μεγαλύτερη την σκούντηξε κάτω απ το τραπέζι και αυτή σώπασε. “Μετά θα τους είναι εύκολο να μας βρουν, άμα έχουμε πει λεπτομέρειες.” της εξήγησε αργότερα, όταν ανέλυαν το περιστατικό. Ο τύπος το καλοσκέφτηκε και τις απέρριψε με τρόπο που δεν σήκωνε κουβέντα. “Δεν ξέρετε τίποτα για το πώς γίνονται αυτά, από τη μια δεν ξέρω τι μπορεί να κολλήσω, με την άλλη δεν ξέρω πού μπορεί να μπλέξω, το αφήνουμε και άλλη φορά να προσέχετε τι λέτε και σε ποιον.”, τους είχε πει. Δεν ξαναπροσπάθησαν.

Κάναν έρωτα και μεταξύ τους, στη χάση και στη φέξη και το απολάμβαναν. Πάντα ήταν το αγριόγατο από πάνω. Δεν ήταν κάτι που θεωρούσαν σημαντικό στη σχέση τους, απλά μπορούσαν και το έκαναν, γιατί όχι. Χωρίς διείσδυση, γι αυτήν υπήρχαν οι άντρες. Τίποτα δεν τους φαινόταν τόσο άξιο κοροϊδίας όσο οι δονητές και τα ντίλντο. Χέρι, στόμα και γλώσσα, τους έφταναν και με το παραπάνω. Το αγριόγατο είχε προσπαθήσει, εδώ που τα λέμε, να γίνει ο άντρας στη σχέση, αλλά, χωρίς να το καταλαβαίνει, δεν έβρισκε έρεισμα για να σταθεί και το άφησε.

Είχαν βγει για τα καλά έξω από την επαρχιακή πόλη και τραβούσαν προς τα πάνω, σε περιοχές που δεν είχαν περπατήσει ξανά. Σιωπηλές και γρήγορα, το περπάτημα δεν σήκωνε κουβέντες. Με τα τζην τους, τα τι σερτ, με το μπουκάλι το νερό και τις φλογέρες τους. Τους άρεσε καμιά φορά να παίζουν φλογέρα, καθώς περπατούσαν.

Μίας ώρας περπάτημα ανηφορικό με όμορφο καιρό, το απολάμβαναν. Τα μάτια γέμιζαν εικόνες, άγνωστες αλλά φιλικές και αναμενόμενες. Οι ήχοι και οι μυρωδιές ξεσήκωναν τις αισθήσεις. Σε μια μικρή κατηφοριά βρέθηκαν σ ένα ξέφωτο. Κατέβηκαν λίγα χορταριασμένα πέτρινα σκαλοπάτια και ήταν μπροστά σ ένα κτίριο. Λευκό, με κόκκινα κεραμίδια, κολόνες και καμάρες. Βαριά, μεγάλη πόρτα, από σκούρο ξύλο, ίσιο. Ρόπτρο σκονισμένο, μάνταλο που έμοιαζε σκαλωμένο και απαγορευτικό. Αγριελιές έριχναν τις σκιές τους πάνω του, το κράξιμο των πουλιών έδινε τόση ηρεμία στο χώρο. Ήχοι ανθρώπινης παρουσίας δεν υπήρχαν.

“Να καθίσουμε εδώ λίγο να παίξουμε φλογέρα;”
“Να πάμε μέσα, να δούμε και μετά βγαίνουμε έξω και παίζουμε.”

Προχώρησαν προς την πόρτα. Με προσοχή, ανέβασαν το μάνταλο και τράβηξαν την πόρτα. Άνοιγε προς τα μέσα. Μπήκαν. Ήταν ήσυχα και όμορφα, ο χώρος αδειανός από ανθρώπινο ίχνος. Ένα χωλ. Δεύτερη πόρτα, ανεβάζουν το μάνταλο, ανοίγουν και μπαίνουν. Μεγάλος χώρος, αδειανός, ευθύς άπλετα σχεδιασμένος. Κολόνες, τζάμια μεγάλα σε τακτικές αποστάσεις, κανένα σπασμένο, όλα όμορφα. Το πάτωμα γυμνό. Σχέδια στο μαρμάρινο μωσαϊκό, μεγάλα κυκλικά σχεδιάσματα. Κρύο σε σχέση με έξω. Μετά τον τελευταίο κύκλο ήταν ένας ξεχωριστός χώρος, ο τελευταίος, που ανέδιδε ... απουσία. Ένα γυμνό τραπέζι στο κέντρο του, και γύρω γύρω βιτρώ. Παιχνιδίσματα με το φως στο χώρο, του χάριζαν απίστευτη ομορφιά. Ήταν ο ήλιος που έπεφτε και ζέσταινε. Η φοιτήτρια ρίγησε. Ήθελε να βγει, ήθελε να μείνει, άπειρος αριθμός εικόνων εντυπωνόταν μέσα της και ήθελε να τον νιώσει. Να τραβάει μέσα της αισθήσεις να καταγράφονται, τίποτα άσκημο δεν υπήρχε για να φιλτράρει να μείνει απέξω, τίποτα ερμηνεύσιμο, όλα ήταν τόσο απλά και έντονα. Προχώρησε προς το γυμνό τραπέζι. Η φίλη της την έσπρωξε μπροστά, να κρατιέται απ το τραπέζι σκυμμένη. Της ξεκούμπωσε το τζιν, το τράβηξε προς τα κάτω και άρχισε να παίζει μαζί της, να ερεθίζει την ήδη ερεθισμένη περιοχή. Την χάιδεψε απολαυστικά, την γύρισε κανονικά, να κοιτάζονται και συνέχισε. Η άλλη έριξε πίσω το κεφάλι και αφέθηκε. Το χάδι κράτησε ώρα πολύ. Όποτε έφτανε σε πλάτωμα διέγερσης, χαλάρωνε, κοίταζε τη φίλη της, φιλιόνταν, έβλεπε το φως γύρω γύρω, πως “έσπαγε” μέσα από τα βιτρώ και γέμιζε τον άδειο από ανθρώπινη παρουσία χώρο.

Πάντα, στο σεξ με γυναίκα, τίποτα δεν την ανάγκαζε να συγκεντρωθεί σε κάτι συγκεκριμένο, ακόμα και οι ίδιες οι αισθήσεις ήταν κάπως ασαφείς, δεν εστιάζονταν σε ένα μόνο σημείο, μπορούσε να αποσπάται και ο νους με τις αισθήσεις να περιπλανιούνται όπου ήθελαν, η φίλη της δεν ενοχλιόταν διόλου απ αυτό. Οι χωρίς συναίσθηση κινδύνου ηδονές.

Η διέγερση ανέβαινε, ο οργασμός ήρθε ήρεμος και τόσο έντονος, όπως ήταν πάντα με τη φίλη της. Φιλήθηκαν. “Σου άρεσε” της ψιθύρισε το αγριόγατο στο αυτί. “Διόλου” γέλασε αυτή, “δεν το είδες κι εσύ;” Την φίλησε τρελά και βγήκαν έξω. Ήταν καλύτερα έξω, αλλά δεν έπαιξαν φλογέρα και επέστρεψαν, με ανάλαφρο βήμα, στην πόλη, νωρίτερα απ ό,τι λογάριαζαν.

 

Απάντηση: Το φως του απογεύματος που έσπαγε μέσα απ το βιτρώ...

Τα κορίτσια να τα διώξεις απ'την πόλη. Να αλητέψουν μαζί στην Ευρώπη, όπως ονειρεύεται η μεγάλη. Να ποτίσουν το γρασίδι των πάρκων του Λονδίνου και του Παρισιού με τον ιδρώτα τους, τα κολπικά υγρά τους και τους αναστεναγμούς τους. Να αγκαλιαστούν ζεστά στο αγιάζι του Βερολίνου ξημερώματα, μεθυσμένες.

 

Απάντηση: Το φως του απογεύματος που έσπαγε μέσα απ το βιτρώ...

Να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στον κακό δαίμονα του φόρουμ που χάσαμε την προηγούμενη δημοσίευση του θέματος και απολαμβάνουμε τώρα μια τόσο εξαίσια (φανταστική ή πραγματική) ιστορία.  

 

Απάντηση: Το φως του απογεύματος που έσπαγε μέσα απ το βιτρώ...

ωραιο, αλλα οχι αρκετα δυνατο οπως το πρωτο;

 

Απάντηση: Το φως του απογεύματος που έσπαγε μέσα απ το βιτρώ...

Ναι, είναι αλήθεια, νόθευσα αρκετά τα στοιχεία που παρέπεμπαν σε θρησκευτικούς χώρους για να μην έχουν πρόβλημα μέλη του φόρουμ. Ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει στην ηλεκτρονική μου ζωή, πιο κάτω δεν έχω λυγίσει ποτέ τον εγωισμό μου.

Γιατί έχω άλλη άποψη και απαντήσεις σε όσα έσουραν στην ιστοριούλα μου υπήρχαν, αλλά η ηρεμία του συνόλου δεν είναι και αυτή ευκαταφρόνητος παράγων.

Αν το κράταγα το ίδιο κείμενο και το αναρτούσα στο inner, γινόταν και αυτό, τότε τα μέλη θα είχαν θέμα. Ως moderator δεν το ήθελα αυτό. Αν πάντως είχε αναρτήσει το νήμα μέλος, η ελευθερία έκφρασής του θα είχε προτεραιότητα και όλα τ άλλα μετά  

 

Απάντηση: Το φως του απογεύματος που έσπαγε μέσα απ το βιτρώ...

Moderator ξε-moderator θα σε μαλώσω. Στο είχα πει και σε μήνυμα ότι αν έβαζες στην πρώτη ιστορία ένα υστερόγραφο με την ένδειξη "ο χώρος δεν ανήκει σε ναό κλπ" δεν θα γίνονταν εκείνος ο ντόρος.

Η ελευθερία της έκφρασης έχει προτεραιότητα εφόσον δεν προσβάλλει, καθ' οιονδήποτε τρόπο, άλλα μέλη ή/και τις όποιες πεποιθήσεις τους. Φαντάζομαι ότι υπάρχει αντίστοιχη διάταξη στους κανόνες του φόρουμ. Αν κάποιος θέλει να γράφει ελεύθερα χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν τότε δεν έχει να κάνει τίποτα άλλο από το να φτιάξει ένα blog και να βγάζει το όποιο άχτι του εκεί. Μόνο ας φροντίσει το blog να μην είναι σε χώρο που ελέγχει η Google μιας και ενίοτε κλείνει όσα blogs ανακαλύπτει ότι έχουν προσβλητικό περιεχόμενο (σύμφωνα με τα χρηστά ήθη και όχι τα ήθη του BDSM).

 

Απάντηση: Το φως του απογεύματος που έσπαγε μέσα απ το βιτρώ...

Πως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο ...? ..Γνωρίζεις ...?

 

Απάντηση: Το φως του απογεύματος που έσπαγε μέσα απ το βιτρώ...

Συνήθως κλείνει αμέσως αυτά που άλλοι χρήστες τα καταγγέλλουν ως προσβλητικά. Παρ' όλα αυτά και η ίδια "χτενίζει" κάθε τόσο τα blogs μιας και η νομοθεσία για σεξουαλικά εγκλήματα έχει κάπως αυστηροποιηθεί τα τελευταία χρόνια. Γενικά πάντως θέλει προσοχή με την Google, τείνει να γίνει ο μεγαλύτερος επί γης ρουφιάνος...

 

Απάντηση: Το φως του απογεύματος που έσπαγε μέσα απ το βιτρώ...

Ξέρεις εσύ πού έλαβε χώρα το ερωτικό περιστατικό, ήσουν εκεί μήπως και δεν σε θυμόμαστε; Δύσκολο, εκεί, τότε  

Στην πραγματικότητα, δεν μπορείς να γνωρίζεις πόσο έχω αυτοσυγκρατηθεί.

Δεν είναι για να φαντάζεσαι, πρέπει να γνωρίζεις, πού ξέρεις, μπορεί κι εσύ, άθελά σου, να κάνεις ένα λάθος.

Ο βασικός κανόνας

είχε ήδη τηρηθεί, κατά την άποψη της δημιουργού, εμού δηλαδή, όταν δημοσιεύτηκε η πρώτη ιστορία. Δεν υπήρχε ίχνος ανθρώπινης παρουσίας άλλης και δεν υπήρχε το παραμικρό σύμβολο. Τα βιτρό δεν είναι σύμβολα, είναι περιγραφικό στοιχείο. Έπρεπε να συμπεράνει κανείς για να θεωρήσει εαυτόν θιγέντα. Αλλιώς δεν έβγαινε. Και αυτό είναι πολύ σχετικό αν είναι ενοχλητικό, και πολύ περισσότερο προσβλητικό. Θρησκευτικού χαρακτήρα, με τη στενή έννοια δεν ήταν, με την καμία  

Διότι, αν το τραβήξει κάποιος πιο μακριά απ ότι πηγαίνει η σκιά του, τότε μπαίνουμε στον άλλο κανόνα,

και αυτή τη φορά υπάρχει παράβαση απέναντι σε αυτόν που έγραψε, σ εμένα δηλαδή. Δεν θα κρύψω ότι κάποιες στιγμές στην πρώτη εκδοχή, ένιωσα ελάχιστα κάπως σαν βιασμένη, αλλά ελάχιστα, να μην τα παραλέμε  

Έχω blog στο google και γνωρίζω πάρα πολύ καλά τους κανόνες του, είναι οι πλέον φιλελέ. Προβληματίζεται πάνω στη ρητορική μίσους, αλλά για ιστορίες σαν τη δική μου, ακόμα και με μηδέν αυτολογοκρισία, δεν μπαίνει το παραμικρό θέμα εφόσον είναι μεταξύ ενηλίκων και εφόσον το blog έχει χαρακτηριστεί ως ενηλίκων.

Χμμμμ, σχετικό είναι   Αν καταγγείλεις πρέπει να το κάνεις επώνυμα και να αποδεικνύεις γιατί αυτό που γράφτηκε είναι προσβλητικό προς εσένα ειδικά. Αν καταγγείλεις κάτι γενικά προσβλητικό τότε πηγαίνεις στους κανόνες της google που είναι πολύ δύσκολο να τους παραβεί κανείς αν δεν πλέξει με ορισμένα πολύ συγκεκριμένα θέματα. Απλά, "ο ρουφιάνος" [δηλαδή για την πλάκα της το κάνει; ] δίνει IP αν ζητηθούν με εισαγγελική εντολή.

 

Απάντηση: Το φως του απογεύματος που έσπαγε μέσα απ το βιτρώ...

Τη νύχτα ήρθαν οι χωρικοί με τσουγκράνες και πυρσούς.

 

Απάντηση: Το φως του απογεύματος που έσπαγε μέσα απ το βιτρώ...

Σαφώς μπορεί να κάνω κι εγώ λάθη και τα οποία δεν έχω κανένα πρόβλημα να παραδεχτώ. Όπως παραδέχτηκα σε εκείνο το θέμα, μετά την δική σου διευκρίνιση, ότι κακώς θεώρησα πως πρόκειται περί ναού.

Παρ' όλα αυτά θα πρέπει να θέσω υπόψη σου ότι ένα από τα πρώτα πράγματα που δεν ανέχομαι είναι να εμπαίζουν την νοημοσύνη μου. Παραδέξου, λοιπόν, ότι έτσι όπως είχες περιγράψει το κτήριο ήταν πολύ εύκολο να θεωρήσει κανείς ότι επρόκειτο περί ναού. Άλλωστε δεν ήμουν το μόνο από τα μέλη που αντέδρασε, αν θυμάσαι καλά, και σίγουρα ήμουν από τα μέλη που έκανε περισσότερο γενικές τοποθετήσεις επί του θέματος του σεβασμού των συμβόλων παρά τοποθετήσεις με αιχμές εναντίον σου. Από την άλλη μπορεί να θεωρήσει κανείς ότι εξαναγκάστηκες να διαψεύσεις τα περί ναού βλέποντας τις αντιδράσεις των μελών, αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν ήταν ναός όντως αλλά ότι ψεύδεσαι για να αποφύγεις την "κατακραυγή".

Προφανώς δεν ελπίζω να βγει άκρη δεδομένου ότι δεν μπορείς αυτήν την στιγμή να λειτουργήσεις απολύτως αντικειμενικά. Ναι μεν είσαι moderator και οφείλεις να είσαι αντικειμενική αλλά τώρα διαπραγματευόμαστε δική σου δημοσίευση. Εσύ λοιπόν έχοντας και το μαχαίρι και το πεπόνι αποφασίζεις μόνη σου για το σωστό της δημοσίευσής σου και το κάνεις τρίβοντάς το ανερυθρίαστα στα μούτρα μας.

Το λοιπόν, δεν αρκεί οι δημοσιεύσεις μας να μην είναι ευθέως προσβλητικές αλλά θα πρέπει να μην αφήνουν καν τέτοιες υπόνοιες. Θα ήθελα βεβαίως να μου εξηγήσεις ποιον κανόνα ακριβώς παρέβηκα όταν αναφερόμουν στην αναγκαιότητα του σεβασμού ακόμα και των συμβόλων;


Όσον αφορά την Google δεν ξέρω αν κάνει ό,τι κάνει για την πλάκα της, αυτό που ξέρω είναι ότι λίγο πολύ έχει πληρέστατο αρχείο για κάθε κάτοχο δικής της e-mail διεύθυνσης. Παίζει να έχει καλύτερο αρχείο από ό,τι η αστυνομία. Σκέψου μόνο ότι όσοι έχουν android κινητό στέλνουν, χωρίς να το θέλουν, το αρχείο με τις θέσεις που έχει καταγράψει το GPS, γι' αυτό και την λέω ρουφιάνο. Όχι μόνο για αυτά που κάνει στο blogspot.com.

 

Απάντηση: Το φως του απογεύματος που έσπαγε μέσα απ το βιτρώ...

Για τα καμάρια τους; Χωρίς να γνωρίζουν τίποτα; Γιατί;

Θέμα ψεύδους δεν τίθεται, βρισκόμαστε στο Art and Literature και γράφω ποιητική αδεία  

Εγώ περιέγραψα, αισθήσεις ήθελα να μεταδώσω. Αν έμοιαζε με ναό, δεν υπήρχε το παραμικρό θρησκευτικό σύμβολο. Άρα τα περί προσβολής συμβόλων δεν ισχύουν.

Αν, τώρα, απαιτείς από κάποιον που γράφει μια ιστορία, ας πούμε εμένα, να είμαι ειλικρινής, να γράφω με ελεύθερη βούληση αλλά έτσι όπως αρέσει στους άλλους και συγχρόνως να αποδίδω τι συνέβη με ιστορική ακρίβεια, νομίζω ότι τα θέλεις όλα δικά σου. Δηλαδή και να μην ενοχλείσαι από αυτά που γράφονται και να νιώθεις ταυτόχρονα ότι σέβεσαι την ελευθερία του άλλου. Δεν ξέρω αν γίνονται και τα δύο. Χωρίς παρεξήγηση, πάντα  

Εντελώς ανερυθρίαστα, αλλά στα μούτρα σας δεν τρίβω τίποτα, έγραψα μια ερωτική διήγηση και σχετικά μαζεμένα, επειδή είμαι moderator. Πιο μαζεμένα απ ό,τι αν θα ήμουν μέλος.

Βάζω αλλού τον πήχυ, ακόμα και πιο απλωμένη να ήμουν στην πρώτη ιστορία ευθέως προσβλητική δεν ήμουν, ούτε καν ενοχλητική και οι υπόνοιες είναι θέμα του καθενός.

Εκεί κανέναν. Όταν όμως ασκείται - όχι πως το έκανες - σε κάποιον πολλαπλή πίεση για κάτι που έγραψε και στην πραγματικότητα δεν προσβάλει κανέναν, τότε γυρίζει προσβολή προς αυτόν που έγραψε τελικά και περιορισμός της ελευθερίας έκφρασής του, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος.

Η διαφορά μεταξύ του ρουφιάνου και του χαφιέ είναι ότι ο ρουφιάνος το κάνει για το κέφι του, παλιά ιστορία   Προφανώς η google έχει ένα καλότατο αρχείο για τον καθένα μας αλλά οι θέσεις της στο blogspot είναι μια χαρά.

Πάντα χωρίς παρεξήγηση, δεν έχω θέμα, δεν έχω πρόβλημα και δεν θα ήθελα να παρεξηγηθεί κανένας από αυτά που λέω. Κάποιες φορές συμβαίνει να χρειάζεται να βάλει κανείς νερό στο κρασί της ελεύθερης έκφρασής του. Δεν είναι υποτίμηση νοημοσύνης κανενός.