Desecration, Part A...a mixture of inspiration and felt senses...

Είχε ακολουθήσει τις οδηγίες που είχε λάβει το προηγούμενο βράδυ με χειρόγραφο σημείωμα, που της ενεχειριάστηκε από ένα άγνωστο πιτσιρίκι, που χτύπησε την πόρτα της, της το πέταξε σχεδόν κατάμουτρα, κι εξαφανίστηκε...

''Στις εννιά ακριβώς, στο γνωστό υπόγειο κελάρι. Μία μαύρη καμπαρντίνα. Μόνο. Τίποτ΄άλλο. Άβαφη. Πλυμένη. Με αντισηπτικό σαπούνι. Παντού. Θα εξεταστείς ενδελεχώς για τρίχες. Αλίμονό σου. Μαύρες γόβες, 17 πόντους, στιλέτο. Χωρίς καλσόν. Κανένα κόσμημα. Θα φορέσεις την καλύπτρα και θα σταθείς μπροστά στην πόρτα. Θα χτυπήσεις τρεις φορές. Δεν θα μιλήσεις. Δεν θα ακούσω την φωνή σου. Ότι κι αν γίνει!''

Ήταν άψογη! Πανέμορφη, ακόμη πιο όμορφη άβαφη παρά βαμμένη, απαλή, λεία, λευκή, αγέρωχη.
Πήρε τρεις βαθιές ανάσες και χτύπησε την πόρτα.

Η εξώπορτα είχε κλείσει, βαριά ξύλινη, διπλή, με γδούπο στο σφράγισμά της...
Την ραχοκοκαλιά της ξεπνόησε ένα παγωμένο, άνιωθο ρίγος...

Η υψηλή, ακατανόητη διαίσθησή της, την έκανε να πιστεύει ότι εκείνο το βράδυ θα ήταν πολύ διαφορετικό από οτιδήποτε είχε προηγηθεί...

Η πρώτη και μόνη ερώτηση είχε μία λέξη:'' Έτοιμη?''

Έγνεψε καταφατικά...

Δεν υπήρξαν διευκρινίσεις...Δεν χρειάζονταν άλλωστε...

Ένιωθε ότι δεν υπήρχε κάτι που δεν θα δεχόταν...

Φανταζόταν...Δεν ήξερε...Η μάχη είχε δοθεί μέσα της και είχε ήδη κερδηθεί, τουλάχιστον έτσι πίστευε...

_''Δεν θα σκεφτώ τίποτα. Δεν θα φοβηθώ τίποτα. Ότι και να γίνει θα είναι υπέροχο, γιατί θα ικανοποιήσω τις επιθυμίες Του.''

Είχε πείσει τον εαυτό της...

Ένιωθε τις σκέψεις της να παίρνουν υπόσταση και να ακούγονται με αντίλαλο σε κείνον τον τεράστιο χώρο. Δεν υπήρχε μουσική, κανένας εξωτερικός θόρυβος, άκουγε μόνο τα βήματα και τις ανάσες τους...

Αυτός λειτούργησε σα να την άκουσε...
Την χάϊδεψε για πρώτη και τελευταία φορά απαλά στους λευκούς, καλοσχηματισμένους, θελκτικούς της ώμους και ευχήθηκε μέσα του ν΄αντέξει...
Ήταν πολύ σημαντικό γι αυτόν...

Η καμπαρντίνα βγήκε με μία εντυπωσιακή κίνηση, αφού αυτή είχε απλώσει τα χέρια της ανοιχτά προς τα πίσω, όπως της ζητήθηκε, και πετάχτηκε στο πάτωμα...

Στεκόταν εκεί, γυμνή, με τα χέρια ανοιχτά, τα μάτια καλυμμένα, αναπνέοντας διαφραγματικά, με τιτάνια προσπάθεια να κρατήσει χαμηλά τους παλμούς τής καρδιάς της...

Της τοποθέτησε ένα μεταλλικό χοντρό κολλάρο στον λαιμό, που της προκάλεσε υπερέκταση...

Τραβώντας το με το ένα του δάχτυλο από τον μεταλλικό κρίκο την οδήγησε στον σταυρό...

Πήρε το σχοινί και της έδεσε απλά, αλλά εξαιρετικά σφιχτά, περιμετρικά, τους καρπούς στο τραχύ οριζόντιο δοκάρι οξιάς....

Όσο το σχοινί έσφιγγε, ένιωθε τις ακίδες του ξύλου να βυθίζονται στην εξωτερική πλευρά του πήχυ...

Κοντοστάθηκε σε μία απόσταση ενάμιση μέτρου περίπου και την θαύμασε...

Ήταν εκστατικά αψεγάδιαστα όμορφη...

Θελκτικά ανοχύρωτη, μα ακόμη εξαιρετικά περήφανα αυτοκυριαρχημένη...

''Θα αλλάξει αυτό'' σκέφτηκε...

Άκουγε τα βήματα του να απομακρύνονται, καθώς έτριζε το ξύλινο δάπεδο και αναλογιζόταν, προσπαθώντας να μην αναλογίζεται τίποτα, καθαρτικά αδειάζοντας το μυαλό της από κάθε σκέψη, δεν θα της προσέφερε τίποτα να προβάλλει καμία σκεπτομορφή που θα της τάραζε την ηρεμία...

Ψυχραιμία, ψύχρα στο κελάρι, 12 βαθμοί σταθερά...

Οι ρώγες της σκλήρυναν, δεν ήξερε αν ήταν από το κρύο ή από τους ασυνείδητους μηχανισμούς διεγερτικής άμυνας...

Επανήλθε, τα βήματα του το ίδιο αργά, καμμία βιασύνη...

Της σήκωσε διαδοχικά το κάθε πόδι και της πέρασε έναν κορσέ...

Έσφιξε από πίσω τα κορδόνια, σπρώχνοντας προσεκτικά το σώμα της μπροστά...

Πήρε ένα ψαλίδι, και αργά, τελετουργικά έκανε ανοίγματα στον κορσέ, στο ύψος της μέσης, με ένα ψαλίδι...

Άκουγε το ύφασμα να κόβεται και ένιωθε την αμβλεία πλευρά του ψαλιδιού να της παγώνει το δέρμα...

Απαλά, έχωσε τα χέρια του μέσα στον κορσέ, και έβγαλε τα στήθη της έξω απ΄ αυτόν...

Την επιθεώρησε ενδελεχώς...Δεν υπήρχε πουθενά δείγμα τρίχας...Έπρεπε η αφετηρία να είναι άψογη...

Ο τρίποδας ήταν στημένος στην απέναντι πλευρά από τον σταυρό, προσαρμοσμένος και τοποθετημένος από πριν...

Ένα καλώδιο με ένα μπουτόν στην απόληξή του, του επέτρεπε να τραβάει ότι πλάνο ήθελε...

Μία λήψη για κάθε φάση...

Το έργο ήταν σπονδυλωτό...

Άκουσε τα απανωτά κλικ του διαφράγματος...Δεν ένιωσε φλας ν΄ανάβει, δεν είδε καμία λάμψη, η καλύπτρα δεν μπορούσε να συσκοτίσει τόσο απόλυτα τα πάντα...

Προχώρησε, δένοντάς της τα πόδια...

Ο σταυρός ήταν κανονικός, σε σχήμα Ταύ και όχι πλάγιος σε σχήμα Χ...

Τα πόδια της ήταν σε απόσταση τριάντα πόντων, δεμένα στην βάση του σταυρού, ανεξάρτητα μεταξύ τους...

Συνέχισε με την μέση της...

Ένιωσε τα πλευρά της να συνθλίβονται και την ανάσα της να κόβεται...το σφίξιμο του σχοινιού στο στομάχι ήταν τέτοιο, που ένιωσε το διάφραγμά της και το στήθος της ν΄ανεβαίνουν ψηλά...

Η προετοιμασία είχε τελειώσει...

Ακούστηκε ένας γδούπος από μαλακό δέρμα...

Είχε ξεδιπλώσει την θήκη με τα μαχαίρια, τα κοπίδια, τις λεπίδες του και τα υπόλοιπα αντικείμενα που σκόπευε να χρησιμοποιήσει εκείνο το βράδι...

Διάλεξε γι αρχή ένα κεραμικό μαχαίρι κουζίνας, απίστευτα κοφτερό, μισού χιλιοστού...

Το πήρε στα χέρια και άρχισε με αυτό να διατρέχει το σώμα της...

Ξεκίνησε από τα πόδια, ανεβαίνοντας αργά και βασανιστικά μέχρι τους μηρούς...

Σε ανάπαυλα, έπαιξε με το μουνί της, τραβώντας προς τα έξω την κλειτορίδα και τα μεγάλα χείλη της...

Μικρές αμυχές, σαν γρατζουνιές σχηματίστηκαν στην περιοχή, μία γενικευμένη κοκκινίλα, δεν μπόρεσε Αυτός ωστόσο να μην παρατηρήσει, την διόγκωση και την ύγρανση της περιοχής...

Συνέχισε για λίγο χαλαρά με την ενασχόλησή του, αυτή συνέχιζε να μην βγάζει άχνα, άφατη Μαντόνα, αγέρωχη και ανάλγητη, το σώμα της ωστόσο την πρόδιδε...

Ένιωθε το ένα χέρι του να συνεχίζει την ενασχόλησή Του αυτή, ενώ το άλλο ψαχούλευε κάτι μέσα από το δερμάτινο θηκάρι, άκουγε τον απαλό ήχο του δέρματος που ξετυλίγεται...και ξανατυλίγεται...

Μπήκε στον πειρασμό να σκεφτεί την επόμενη κίνηση...Απόδιωξε την σκέψη αυτή και προσπάθησε να παραμείνει συγκεντρωμένη στην αίσθηση...

Ένιωσε το χέρι του να απλώνει τρυφερά, αλλά εξαιρετικά προσεκτικά μία αλοιφή...

Η διέγερσή της ήταν πλέον καθαρά εγκεφαλική, η αίσθηση στην περιοχή έφθινε κάθε λεπτό που περνούσε...


Μετά από μερικά λεπτά της τοποθέτησε τα clamps...τα τράβηξε, με αυξανόμενη ένταση...παρατηρούσε τις αντιδράσεις της, καθαρά σωματικά, το πρόσωπό Του ήταν στο ύψος του αιδοίου της φυσικά...δεν τιναζόταν, δεν σφιγγόταν, δεν φαινόταν να πονάει ιδιαίτερα...

Έπραξε το ίδιο με την κλειτορίδα της...την τράβηξε από την βάση της δυνατά προς τα έξω, κι αυτή η μικρή ατίθαση, τράνεψε και ορθώθηκε με μία αναιδή ορμή...

Σ΄αυτό το στάδιο, ξαναπάλεψε με τις επικείμενες σκέψεις, νίκησε όμως, και κατάφερε να μην ακουστεί η ανάσα της, ωστόσο δεν ήταν σίγουρη και για τον χτύπο της καρδιάς της που σφυροκοπούσε στ΄αυτιά της και ένιωθε ότι την έκανε να πάλλεται...

Αυτό δεν πέρασε καθόλου απαρατήρητο από Εκείνον, που αποφάσισε να μειώσει τον ρυθμό, να την παιδέψει λίγο ακόμη, καθώς πολύ καλά γνώριζε, ότι όση αυτοκυριαρχία και να έδειχνε ότι είχε, η ακαμψία της είχε ήδη αποδομηθεί, τα υπόλοιπα έπονταν...

Είχε βγάλει από πριν τις ειδικές βελόνες από το θηκάρι, ήταν μέσα σε πλαστική θήκη, αποστειρωμένες, έτοιμες για χρήση...

Απομακρύνθηκε, με ομοιόρυθμα, αργά βήματα και πήγε να απολυμάνει τα χέρια του...

Ήδη το εσωτερικό τρέμουλο είχε αρχίσει, αλλά όχι, δεν θα το άφηνε να επικρατήσει, Του είχε απόλυτη εμπιστοσύνη, γνώριζε πολύ καλά πως Του ανήκε, οπότε δεν είχε λόγο να αγχώνεται για τίποτα...

Η επιστροφή Του επέσπευσε τις εξελίξεις...Με σταθερά χέρια, άρτι απολυμασμένα, έβγαλε εξαιρετικά προσεκτικά την πρώτη βελόνα και την έπιασε από την αμβλεία της πλευρά, ήταν κάτι σαν σακοράφα, από ατσάλι, μόνο πιο αιχμηρή, η μύτη της ήταν σε θέση να διακορεύσει οποιοδήποτε σημείο του σώματος, εργαλείο των Piercers, ειδική παραγγελία, για τις οποίες είχε προνοήσει σε ανύποπτο χρόνο, προτού καν εκπαιδευτεί, εκείνα τα απογεύματα που χανόταν, από τον ερίτιμο φίλο του, γιατρό και piercing expert...

Ήταν σίγουρος γι αυτό που έκανε, το είχε επαναλάβει μ΄εκείνη την μικρή που εκπαίδευε ο γιατρός, του είχε επιτρέψει να κάνει κι Εκείνος μία από τις τρύπες της, η μικρή βέβαια, είχε πιει τον Βόσπορο, σε σημείο να μην αντιλαμβάνεται και να μην πολυκαταλαβαίνει τίποτα, τόσο σε εγκεφαλικό, όσο και σε σωματικό επίπεδο...Άλλη ιστορία εκείνη όμως...

Εδώ τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά...Το αντικείμενό Του, το πουτανί του, ήταν άλλο πλάσμα...Το μυαλό της έτρεχε με χίλια, δεν μπορούσε καν να διανοηθεί να την ποτίσει αλκοόλ ή να τις δώσει οποιαδήποτε ουσία για να μην μπορεί να αντιληφθεί εγκεφαλικά πρωτίστως τον πόνο που θα της χάριζε...Η επιθυμία του ήταν να είναι απόλυτα συνειδητή και να έχει πλήρη επίγνωση της διαδικασίας, βήμα-βήμα, χωρίς καθόλου εκείνη να γνωρίζει ή να υποψιάζεται τι σκόπευε να κάνει εν τέλει...

Προσεκτικά επάλειψε την περιοχή με ιώδιο, αφού είχε φορέσει ένα ζευγάρι αποστειρωμένα γάντια και της είπε τις επόμενες δύο λέξεις: ''Μην κουνηθείς!'' Φυσικά, εκείνη υπάκουσε...

Με μία και μόνη, απότομη και αποφασιστική κίνηση, βύθισε την βελόνα αρχικά στο αριστερό της χείλος, το οποίο είχε ανασηκώσει με την αντίστοιχη λαβίδα, χειρουργικές κινήσεις, ακαριαία η διακόρευση, στο σημείο που είχε από πριν εντοπίσει και παγιδεύσει με την λαβίδα...

Η έντονη αίσθηση καψίματος, όσο κι αν της διαπέρασε τον εγκέφαλο, ήταν τόσο στιγμιαία, τόσο παροδική, αλλά και τόσο έντονη, που της έστειλε κύματα νοητικής έντασης, απίστευτα, σαν να γινόταν ηφαιστειακή έκρηξη στο κεφάλι της...

Πριν προλάβει αυτή η αίσθηση να εξαπλωθεί σε ολόκληρο το κορμί της, ήρθε η δεύτερη βελόνα, στο δεξί χείλος και στο καπάκι η τρίτη, στην κλειτορίδα της...Προσεκτικά, τοποθέτησε τα ατσάλινα κρικάκια και βίδωσε τις στρογγυλεμένες απολήξεις...

Συγκλονιζόταν από τα στιγμιαία καψίματα, αλλά και την ανακούφιση που ένιωθε, καθώς κατάλαβε ότι όχι μόνο μπορούσε να το αντέξει, αλλά το απολάμβανε κι όλας εξόχως σωματικά...


Πριν από τρεις μήνες, είχαν κάνει μία τέτοια συζήτηση, Του είχε δώσει την συγκατάθεσή της για οποιαδήποτε τρύπα στο σώμα της, χωρίς ωστόσο να φαντάζεται ότι Εκείνος θα επέλεγε να απολαύσει ο ίδιος την διενέργεια μιας τέτοιας διαδικασίας...

Το εσωτερικό της χαμόγελο αναδύθηκε στις άκρες των χειλιών της, δεν κατάφερε να το αποσοβήσει...Ναι, να το αποσοβήσει, ήταν κακό και ανεπίτρεπτο να προτάσσει την ικανοποίησή της, αυτό γνώριζαν και οι δύο καλά, πως δεν είχε καμία, μα απολύτως καμία σημασία...

Ωστόσο, η καλύπτρα την εμπόδισε να δει το συνοδό χαμόγελο που σχηματίστηκε και στα δικά του χείλη, πρώτη φορά εκείνο το βράδι, ήξερε πλέον πως της πρόσφερε ηδονή, κάνοντας κάτι που ικανοποιούσε άπειρα Εκείνον...

Τα χαμόγελα όμως, έπρεπε να αντικατασταθούν με την συνέχεια της Πράξης αυτής, την τελολογική ερμηνεία των επιμέρους πράξεων που Αυτός είχε αποφασίσει και εκείνη έπρεπε να βιώσει, ακριβώς με τον τρόπο που είχε προεπιλεγεί...

Το σπαρτάρισμα το βίωνε εντελώς εσωτερικά, μετά την έκλυση διεγερτικής λάβας σε κάθε της κύτταρο, είχε ήδη αρχίζει να σπάζει, μαλάκωσαν τα χαρακτηριστικά της και χαλάρωσαν τα σαγόνια της...Το στόμα μισάνοιγε εδώ και ώρα, καμία αίσθηση δεν είχε ότι τα σάλια της άρχισαν να ρέουν και να στάζουν πάνω στις ακάλυπτες ρώγες της, στολίζοντάς τες με υγρά ''δάκρυα''...

Η γλώσσα της ασυναίσθητα είχε μισοβγεί προς τα έξω...Δεν παρήγαγε φυσικά κανέναν ήχο, όσο κι αν ούρλιαζε το μέσα της...Δεν φανταζόταν τίποτα πια, όταν Εκείνος πήρε έναν βαμβακερό, λεπτό και υπερανθεκτικό σπάγκο και άρχισε να τον περιστρέφει γύρω από την μουσκεμένη της γλώσσα, αφήνοντας κάτι σαν φιδίσια απόληξη στην άκρη να κρέμεται έξω από το στόμα...
Οι άκρες του σπάγκου στερεώθηκαν στ΄αυτιά, με περιστροφή που εξασφάλιζε την αδυναμία λυσίματος του...

Είχε ήδη αρχίσει να χάνεται, για δευτερόλεπτα, ή για λεπτά, δεν ήταν καλή η αίσθηση του Χρόνου, δεν μπορούσε να προσδιορίσει αν είχε περάσει μία ώρα ή τρεις, δεν ήξερε τίποτα...

Δεν ήθελε να ξέρει τίποτα...

Το χειρουργικό λεπίδι έκοψε την σάρκα της πάνω από το εφηβαίο, σχηματίζοντας το αρχικό του S, του οποίου η τελευταία φούρλα εφαπτόταν πάνω στο παλιό της ψεγάδι...

Σε μία ενσυνείδητη αναλαμπή, το ένιωσε να την σκίζει και να σχηματίζεται πάνω της...
Το χαμόγελό της, αυτήν την φορά, δεν μπορούσε να φανεί, λόγω του δεσίματος της γλώσσας...

Ευδαιμονιζόταν, βουλιάζοντας σε άλγη ρευστά και βαθιά σαν θάλασσες και υψιπετώντας σε ανακουφιστικές, λυτρωτικές εικόνες...

Το single tail, έσκισε κατευθείαν τον κορσέ, ήταν λεπτός, μεταξωτός, στο χρώμα του δέρματος...
Ξεπρόβαλαν οι κάθετες μπανέλες, μαζί με τα ματωμένα σημάδια που συμμετρικά στόχευε στα μπράτσα, την κοιλιά, αποφεύγοντας επιμελώς το στομάχι και τα πλευρά της...

Έκαιγε, ένιωθε την σάρκα της να ανοίγει, κι ενώ είχε φύγει, γύριζε πίσω με κάθε χτύπημα...

Όταν τελικά τον ένιωσε να την λύνει, τα γόνατά της λύθηκαν ταυτόχρονα κι αυτά, ακούμπησε στο δάπεδο και όταν απελευθερώθηκαν τα χέρια της, στηρίχθηκε και σ΄αυτά, νομίζοντας ότι είναι εξουθενωμένη, στα τέσσερα πια...

Ο κώλος της ήταν εκτεθειμένος, γυμνός, ο κορσές έπιανε μόνο ένα σημείο χαμηλά στην πλάτη, είχε μαζευτεί και ξεσκιστεί πλέον απ΄όλες τις πλευρές...

Δεν ήταν η πλάτη της η αδυναμία του...Ήθελε να συνεχίσει να φοράει ρούχα που θα την άφηναν ακάλυπτη, για δική του τέρψη και μόνο...

Τα επόμενα χτυπήματα του μαστιγίου στόχευαν τον κώλο της και μόνο αυτόν, ριγωμένος συμμετρικά, με τα αιματώματα να σχηματίζονται και τις σταγόνες να ρέεουν πλέον προς τα κάτω, βάφοντας κόκκινη την οπή του πρωκτού της...

Δεν ακούστηκε ούτε τότε η φωνή της, είχε ξεφύγει για μία ακόμη φορά σε άλλη διάσταση, είχε αποκοπεί από το σώμα της...

Το hook γλίστησε μέσα της με την υποβοήθηση του αίματος από την γύρω περιοχή, με μία και μόνη κίνηση...

Η αλυσίδα προσαρμόστηκε στην απόληξή του και άρχισε να την περιφέρει στον χώρο...

Είχε έρθει η ώρα να την επαναφέρει προσωρινά, έπρεπε να την ποτίσει τουλάχιστον, γιατί καταλάβαινε ότι με την υπερέκκριση σάλιου και ιδρώτα, -παρόλο το κρύο- δεν έπρεπε να αφυδατωθεί...

Ακολουθούσε συνέχεια...Τα υγρά της έπρεπε να διατηρήσουν την ροή τους....

Την οδήγησε στο ένα από τα δύο μεταλλικά μπολάκια που είχε στο πάτωμα, έριξε μέσα στο ένα δροσερό, αλλά όχι κρύο εμφιαλωμένο νερό και της έλυσε απαλά την γλώσσα, που φυσικά είχε ήδη μουδιάσει...

_''Πιες'', ''Πιες όσο θες'' της είπε και απόλαυσε το θέαμά της καθώς λόγω του μουδιάσματος οι κινήσεις τής γλώσσας της ήταν αδέξιες και αποσυντονισμένες, με αποτέλεσμα να πιτσιλιέται νερό δεξιά-αριστερά κι αυτή να μην μπορεί να το ελέγξει...

Απίστευτα απολαυστικό...Με την αλυσίδα του hook στα χέρια, την ανασήκωσε στα γόνατα και της έχωσε το πέος Του στο στόμα...
_''Περιστροφικές κινήσεις πουτάνα μου, ξέρεις εσύ...Βαθιά στο λαρύγγι σου, να πνίγεσαι και πάλι γύρω-γύρω, σε όλο το μήκος''.

Φυσικά, αυτή δεν μπορούσε να το ελέγξει αυτό, καθώς πέραν του μουδιάσματος, ήταν σε μία κατάσταση πλήρους αποσυντονισμού, με τις φρέσκιες πληγές στο σώμα, τον κουρελιασμένο κορσέ με τα αίματα που είχαν αρχίσει να πήζουν επάνω στο ύφασμα, ιδρώτα να ρέει παντού, το hook να την τραβάει, τον κώλο να καίει μέσα-έξω, τα γόνατά της να αρχίσουν να γδέρνονται, τα χέρια της να τσούζουν από τα χτυπήματα και τις ακίδες...

Ήταν όμως εκστατική, σε κατάσταση ντελιριακή, όσο και ερεβώδη...
Το πήδημα στο κενό θα έμοιαζε εκείνη την στιγμή παιχνιδιάρικη ευκολία, αρκεί να της το ζητούσε...

Το χαστούκι της τίναξε το μάγουλο στην απέναντι πλευρά, το μικρό ασημένιο δαχτυλίδι που φορούσε στον παράμεσο έσκισε την παρειά και ο αυχένας της τινάχτηκε, ευτυχώς συγκρατημένος από το μεταλλικό χοντρό κολλάρο...

Το πρόσωπό της πλέον ήταν απίστευτα καυλωτικό, με τα σάλια, τα κολλημένα από τον ιδρώτα μαλλιά, την μελανιά στην γνάθο και το αίμα που έρεε στο μάγουλο...το στόμα μισάνοιχτο, η ανάσα της βαριά και ασθμαίνουσα, είχε πλέον χάσει κάθε έλεγχο...

Απλά δεν είχε μιλήσει καθόλου, ούτε κουβέντα δεν είχε βγει από τα χείλη της, δεν ακούστηκε ούτε ένα βογγητό...Της αφαίρεσε το κολλάρο και αργά ανέβηκε από πάνω της, υπερεκτείνοντας το κεφάλι της προς τα πίσω,αυτή στα τέσσερα, Αυτός όρθιος με ανοιχτά πόδια, πιάνοντάς την από τα μαλλιά και τοποθετώντας το εσωτερικό μέρος του πήχυ του στην καρωτίδα της...

Άρχισε να την πιέζει, για ν΄ανοίξει κι άλλο το στόμα της κι άρχισε να φτύνει με ορμή μέσα του...
Πιτσιλιές από σάλια μούσκεψαν το πρόσωπό της και πνιγόταν ταυτόχρονα τόσο από τον όγκο των δικών της υγρών, όσο κι απ΄του δικών του, που δεν μπορούσε να καταπιεί λόγω της πίεσης που ασκούσε στον λαιμό της...

Ακούστηκε ένα μικρό πνιχτό βογγητό, σαν ζώου, που δεν μπόρεσε να σιγάσει, βγήκε από τα σωθικά κι όχι από τα χείλη της...

_''Τι σου είπα μωρή καργιόλα? Δεν σου είπα να μην κάνεις κιχ, να μην ακούσω τίποτα? Ανυπάκουο ζώο, θα με αναγκάσεις εμένα, τον Αφέντη σου μωρή σκύλα, να σε γαμήσω σαν ζώο, αφού αυτό είσαι, το ζώο μου''.

Με μία κοφτή κίνηση, αφαίρεσε το hook και έχωσε το καυλί του μέσα της βαθιά, όλο με μία και μόνη κίνηση, μέχρι και ο ένας όρχις μπήκε κι αυτός ορμητικά μέσα της, κρατώντας την ακόμη με τον πήχυ από τον λαιμό, έτσι ώστε να μην μπορεί να κάνει την παραμικρή κίνηση...

Ένιωσε να σκίζεται στα δύο, να διαλύεται η συνοχή του κορμιού της, να σχάζεται βαθιά και τελεσίδικα, χωρίς ωστόσο να μπορεί ακόμη να κάνει την παραμικρή κίνηση...

Δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια της κι άρχισαν να τρέχουν στα μάγουλά της, ξέφυγαν από τα όρια της καλύπτρας, αναμεμιγμένα κι αυτά με όλα τα υπόλοιπα...

Την κοίταξε ανάποδα, έτσι όπως είχε στραμμένο το κεφάλι της προς τα πάνω, το μπουτόν της μηχανής κλικάρισε αρκετές φορές, μα τι υπέροχο θέαμα παρουσίαζε, ούτε άγγελος, ούτε δαίμονας δεν θα μπορούσε να αντισταθεί σε ένα τέτοιο θέαμα, το κλάμα της άρχισε να συνοδεύεται από λυγμούς που τράνταζαν το σώμα της σύγκορμο...

Αυτός τελείωσε έτσι, σχεδόν ακίνητος, με τα δικά της τινάγματα και τραντάγματα να τον κάνουν να εισχωρεί όλο και βαθύτερα...Οι όρχεις του πλέον μπαινόβγαιναν κι αυτή είχε ανοίξει τόσο, που έρρεαν από την τρύπα του κώλου της αίματα και βλεννώδη υγρά...

Έχοντας απίστευτους σπασμούς, μετά από μία απίστευτα σκληρή και στητή στύση, απόμεινε για μερικά δευτερόλεπτα να στηρίζεται στην πλάτη της...Το ένιωσε, ότι ήταν έτοιμη να καταρρεύσει

Οι λυγμοί της πλέον ήταν ένα απίστευτο κράμα ηδονής και οδύνης...

Ακούστηκαν ξανά τα κλικ της μηχανής...

Αυτή κι αν ήταν στιγμή που έπρεπε να αποθησαυριστεί στο χρόνο!!!

Όμως η νύχτα δεν είχε τελειώσει ακόμη...

 

ελπιζω το Part B να κυκλοφορισει συντομα ....

 

Όσα parts κι αν μας χαρίσεις, θα τα διαβάσουμε με ξεχωριστό ενδιαφέρον.

Εξαιρετικά καλογραμμένο, αν και δεν περίμενα κάτι λιγότερο από σένα  

 

Κι εγώ θέλω part2!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!  

 

Part B to 2016 τωρα σαν το Game of Thrones μια φορα το χρονο ... και εμεις θα περιμενουμε καρτερικα

 

Δεν μ΄αφήνετε να γράψω με την ησυχία μου, ανοίγετε όλοι από 2 νήματα την ημέρα...Για να τα διαβάσω μόνο, θέλω κάτι ώρες... 

 

Nα βρεις ένα τεκνάκι να διαβάζει και να σου κάνει περίληψη κι εσύ να γράφεις      

 

Αναζητείται τεκνάκι Κυριαρχούκος, με λογοτεχνικές ανησυχίες, ικανότητες περίληψης, που να του αρέσει η βιωματική λαγνοτεχνία και να είναι διαθέσιμος 9-5...(μετά είμαι busy) 
Πληροφορίαι ενταύθα... 

 

Ειληκρινα εχει περασει απο το μυαλο μου το ποσο ωραια θα ηταν να ειχα την @brenda για γραμματεα μου να τις λεω τις σκεψης μου και αυτη να τις γραφει με τον δικο της τροπο

ΥΓ. και να με ριχνει και καμια σφαλιαρα πριν παω να κανω η να πω καμια μαλακια

 

Όχι, όχι δεν θα σήκωνα ποτέ χέρι πάνω σου...Μ΄ένα κοντό bullwhip θα τις μάζευες, να μην σπάσω και κανένα νύχι... 

 

κι ενώ ξεκίνησα την ανάγνωση ενθουσιασμένη που η αισθητική του Μαστερ ηταν λιτή κι απέρριτη,ένας λάτρης της φυσικής ομορφιάς..(άβαφη,πλυμμένη,άτριχη,χωρίς κοσμήματα και μπιχλιμπίδια)

αναρωτιέμαι γιατι οι γόβες και μάλιστα οι 17ποντες και στιλέτο?
δεν θα ήταν πιο ταπεινό ένα ζευγάρι "μπαλαρίνες"?

 

Για να βασανίζεται καλή μου, είναι απλό, κάτσε μερικές ώρες με 17ποντα και θα καταλάβεις, το θέμα δεν είναι η φυσική ομορφιά, η απάντηση θα δοθεί στην συνέχεια...