Η Αρχόντισσα

Είχε ήδη μπει η εποχή των δυνατών βροχών, αυτό το απόγευμα δεν μπορούσε να ήταν διαφορετικό. Οι δυνατές βροντές τράνταζαν τα τζάμια του αρχοντικού. Το τσάι ήταν έτοιμο να σερβιριστεί. Η υπηρέτρια χτύπησε την πόρτα, η άδεια δόθηκε από την Κυρία του σπιτιού. Έσπρωξε την ξύλινη πόρτα με την μύτη του τακουνιού της και πέρασε στο δωμάτιο που βρίσκονταν Εκείνη κάθε απόγευμα. Τον προσπέρασε σαν να μην υπήρχε, πήγε μπροστά στην Αρχόντισσα της κι άφησε τον δίσκο με τον καφέ. Εκείνη κάθονταν σταυροπόδι στη πολύθρόνα της, φορώντας ένα κοντό μαύρο φόρεμα που άφηνε στη θέα όσων ματιών είχαν την τύχη ν' αντικρύσουν τα σμιλεμένα πόδια της.

-Με θέλετε κάτι άλλο, Κυρία;

Την ρώτησε με σκυμμένο κεφάλι και χαμηλωμένη φωνή. Ένα νεύμα ότι μπορούσε να φύγει της δόθηκε. Ξαναπέρασε από δίπλα του, σαν να μην υπήρχε στο χώρο, έκλεισε την πόρτα πίσω της κι έφυγε. Εκείνος συνέχισε να διαβάζει το βιβλίο που είχε διαλλέξει η Κυρία για αυτόν, ενώ η Αρχόντισσα απολάμβανε τον καφέ και το βιβλίο της.

Η ώρα περνούσε γρήγορα με συντροφιά τις αναπνοές τους, το γύρισμα της σελίδας και τον ήχο από το φλυτζάνι του καφέ που ακουμπούσε στο πιάτελο του κάθε φορά που η Κυρία γεύονταν άλλη μία γουλιά. Ακούστηκε ο ήχος από το κουδούνι, εκείνος ένιωσε μία έκπληξη. Εκείνη χαμογέλασε, περίμενε επίσκεψη. Σηκώθηκε, ανασήκωσε το φόρεμα της, έβαλε τα μαύρα γοβάκια της και πέρασε από μπροστά του, δίχως να του μιλήσει. Συνέχισε να διαβάζει το βιβλίο του, καθώς άκουγε την πόρτα να κλείνει και να κλειδώνει πίσω του, παραμένοντας μόνος στο δωμάτιο, ακούγοντας τις φωνές από το διπλανό δωμάτιο.

Είχε έρθει ο Τζέημς, ο φίλος της Κυρίας.

Αγκαλιάστηκαν φλογερά μπροστά στην υπηρέτρια, εκείνη πήρε το παλτό του και την ομπρέλα του.

Οι δυο τους ανέβηκαν τη σκάλα αγκαλιασμένοι, τα γέλια τους ακούγονταν μέχρι μέσα στο κλειδωμένο δωμάτιο.

Τους ακολούθησε η υπηρέτρια, σέρβιρε το κρασί και τα τυριά στο μεγάλο δωμάτιο της Κυρίας όπως η ίδια της είχε ζητήσει νωρίτερα.

-Μισέλ, 15!

Ήταν το μόνο που η Αρχόντισσα είπε στην υπηρέτρια. Εκείνη χαμογέλασε. Ένα σκληρό και αυστηρό χαμόγελο, ο Τζέημς δεν καταλάβαινε τίποτα. Καθώς έβλεπε την υπηρέτρια να χαμογελάει, τα γαλανά μάτια της γυάλιζαν. Την Μισέλ θα μπορούσες να την φοβηθείς από την πρώτη φορά που θα την έβλεπες. Πάντα με την στολή της υπηρέτριας και την λευκή ποδιά της, τα κατάξανθα μαλλιά της δεμένα πίσω από το κεφάλι της, το κατάλευκο δέρμα της μαρτυρούσαν την Βαυαρική της καταγωγή, γεροδεμένη, οι γάμπες της σαν χοντροί σωλήνες γεμάτοι μύς. Στα νιάτα της ήταν αθλήτρια της ελληνορωμαϊκής, δεν ήταν και πολύ δύσκολο να καταλάβεις ότι δεν έπρεπε να στέκεσαι εμπόδιο στο δρόμο της. Από τα τριάντα της είναι υπηρέτρια σε αυτό το σπίτι, τώρα δεκαπέντε χρόνια μετά, λύνει και δένει και η Κυρία την εμπιστεύεται περισσότερο από όλους, άλλωστε η Μισέλ γνωρίζει.

Η Μισελ έφυγε από το δωμάτιο, η Κυρία της μεταμορφώνονταν σε μία γατούλα του σεξ, έτοιμη να δώσει τον καλύτερο εαυτό της στον Τζέημς κι εκείνος εκτός από το καλό κρασί που θα απολάμβανε ήταν έτοιμος να ικανοποιήσει την Αρχόντισσα.

Περπατούσε προς τι σκάλα, ήταν χαρούμενη για το νούμερο που της έδωσε. Τώρα μπορούσε να κάνει αυτό που ακριβώς ήθελε.

Συνέχισε να διαβάζει το βιβλίο του, περιμένοντας υπομονετικά αν και μέσα του ήξερε περίπου τι πρόκειται να του συμβεί τα γόνατα του είχαν αρχίσει να πονούν αρκετά, το κλειδί στην πόρτα που ξεκλείδωνε ήταν το επόμενο που άκουσε.
Η υπηρέτρια μπήκε στο δωμάτιο, ξανακλείδωσε. Αυτή τη φορά κοίταξε προς το μέρος του. Ήταν εκεί όπως όλη την ώρα, γυμνός, γονατιστός τα χέρια του κρατούσαν σε απόσταση περίπου μισού μέτρου τον κορμό του από το πάτωμα, όπου βρισκόνταν το βιβλίο που του είχε δώσει η Κυρία του, μόνη ελευθερία κινήσεων ν' αλλάζει τις σελίδες. Είχε διαβάσει πολύ τόση ώρα, αν κι ένιωθε τον πόνο στα κόκκαλα του κορμιού του λόγω της στάσης του κορμιού του.

Η Μισέλ παρέμεινε σιωπηλή καθώς θαύμαζε τα υπέροχα λευκά, άτριχα καπούλια του που την περίμεναν για να υποφέρουν. Σήμερα η Κυρία είχε διαλέξει την βίτσα, το 15 ήταν ένα νούμερο που χαροποιούσε ιδιαίτερα την Μισέλ, καθώς έβγαζε την στολή της. Πάντα της άρεσε να τον δέρνει γυμνή, έβγαλε τη στολή της και το γεροδεμένο σώμα της ήταν ελεύθερο καθώς η Κυρία δεν της επιτρέπει ποτέ να φοράει εσώρουχα.

Πήγε κοντά του, αντίκρυσε το πόδι της, κατάλαβε ότι ήταν γυμνή, παρέμενε ακίνητος. Με την άκρη του ματιού του είδε την βίτσα που είχε στο χέρι της. Ένιωσε ν'ανατριχιάζει το κορμί του, ήξερε ότι πρόκειται να υποφέρει πολύ σήμερα. Έβαλε το αριστερό της χέρι στα μαλλιά του και άρχισε να προχωράει μπροστά του καθώς εκείνος την ακολουθούσε, σταμάτησε απότομα. Λίγο πιο μπροστά του, τον ανασήκωσε κι έσπρωξε το πρόσωπό του μέσα στα καπούλια της. Την μύριζε, μύριζε υπέροχα και ήταν τόσο γυμνασμένη που ένιωθε και την παραμικρή διέγερση του κορμιού της καθώς η γλώσσα του ταξίδευε ολοένα και πιο βαθειά της.

Σταμάτησε για άλλη μία φορά απότομα, τον πήγε στο ανάκλινδρο.

-Σήκω!!

Διέταξε με την βαριά προφορά της.

Εκείνος υπάκουσε αμέσως, ένιωθε χαμένος, φοβισμένος. Στέκονταν δίπλα της, έβλεπε τα στήθη της καθώς ένιωθε τα χέρια της να σφίγγουν γύρω από τους όρχεις της, η Αρχόντισσα της είχε δώσει το κλειδί από την κλειδαριά της ζώνης αγνότητας του, τον ελευθέρωσε και μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, ήταν ερεθισμένος, σκληρός. Αναμφισβήτητα ήξερε κι εκείνη ότι την ποθούσε όσο και αυτή, όμως πιο πολύ ποθούσε να τον κάνει να ματώσει με την βίτσα της.

Δεν έχασε την ευκαιρεία της, τον χαστούκισε δυνατά. Τραντάχτηκε τόσο αυτός, όμως γίνονταν ολοένα και πιο σκληρός, με το ένα χέρι της έκλεισε το στόμα του, σχεδόν η τεράστια παλάμη της περικύκλωσε το πρόσωπό του και με το άλλο τράβηξε και γύρισε τόσο πολύ δυνατά τους όρχεις του που οι φωνές του πνίγηκαν μέσα στη παλάμη της που γέμισε με τα σάλια και τα δάκρυα του. Τον ελευθέρωσε, εκείνος έσκυψε το κεφάλι του.

-Τώρα είσαι έτοιμος

Εκείνος έγνεψε καταφατικά το κεφάλι του προς τα κάτω, καθώς εκείνη περνούσε το φίμωτρό του πίσω από το κεφάλι του. Η Κυρία ήταν σαφής σε αυτό, δεν ήθελε να ακουστεί το παραμικρό.

Τον τοποθέτησε στο ανάκλινδρο δένονταν τα χέρια του σφιχτά από τα δερμάτινα δεσμά, τα πόδια του παρέμειναν στο πάτωμα και ο κώλος του τουρλώθηκε όσο μπορούσε προς τα επάνω. Εκείνος δεν ήξερε πόσες είχαν αποφασιστεί να δεχθεί, το μόνο που ήξερε είναι ότι η Κυρία του, του είχε υποσχεθεί ότι σήμερα θα δεχθεί το δώρο για την δέκατη πέμπτη επέτειο του γάμου τους.

Χράατςςςς Η βίτσα ξανά έσκισε τον αέρα πριν προσγειωθεί για δέκατη φορά επάνω του, ο πόνος τραχύς και βαθύς, τα δάκρυα συνέχιζαν να κυλούν στο πρόσωπό του, πάντα μία μεγάλη παύση πριν από κάθε χτύπημα, ένιωθε ότι θα ξεκολλήσει ο κώλος του από το υπόλοιπο σώμα, η Μισέλ τον χτυπούσε πραγματικά με όλη της την δύναμη.

Σταματούσε σε κάθε χτύπημα και τον κοιτούσε, τα πόδια του που έτρεμαν, την ζωγραφιά της, είχε ήδη αρχίσει να ματώνει. Πήγε κοντά του, έβαλε το χέρι της στο στήθος του, ένιωσε τους χτύπους της καρδιάς του που κόντευε να φύγει από την θέση της, κοίταξε προς τα κάτω, δεν ήταν άλλο ερεθισμένος. Την ευχαρίστησε αυτό, ό,τι υποφέρει πραγματικά.

Πήγε πάλι από πίσω του σήκωσε την βίτσα, ψηλότερα από τις υπόλοιπες φορές, τραντάχτηκε ολόκληρος, τα δεσμά του ήταν αυτά που δεν του επέτρεψαν να πέσει, ακούγονταν ελαφρά τα κλάματα του.

-15

Αναφώνησε η Μισέλ και συνέχισε

-Έμειναν ακόμα δέκα αυτές θα τις ευχαριστηθώ περισσότερο από όλες.

Η Αρχόντισσα ήξερε ότι πάντα του έδινε παραπάνω, δεν την είχε ρωτήσει ποτέ γιατί, όμως ήταν από τις λίγες πρωτοβουλίες που της επέτρεπε.

Σήκωσε ξανά την βίτσα, όμως δεν ήταν όπως πριν, άρχισε να τον χτυπάει δυνατά και συνεχόμενα στο ίδιο ακριβώς σημείο, εκείνος χοροπηδούσε, τα ουρλιαχτά του πνίγονταν μέσα από το φίμωτρο. Σταμάτησε. Έπεσε στα γόνατα, ο κώλος του ήταν ματωμένος για τα καλά, τα δάκρυα του δεν σταματούσαν να κυλούν. Πήγε μπροστά του, κρατώντας την ματωμένη βίτσα, αφαίρεσε το φίμωτρο. Ήξερε τι έπρεπε να πει, μάζεψε τα κομμάτια του για να το πει.

-Ευχαριστώ που με δείρατε Μισέλ

Εκείνη του χαμογέλασε.

-Η χαρά ήταν όλη δική μου, Κύριε.


Ακούστηκαν ξανά φωνές στη σκάλα, η Μισέλ ήταν ήδη ντυμένη. Είχε αφήσει τον Κύριο της στην ίδια θέση που τον βρήκε, γονατιστό, να διαβάζει το βιβλίο του, ζωγραφισμένο όπως της είχε ζητηθεί. Έδωσε το παλτό και την ομπρέλα στο Τζέημς καθώς έκλεινε την πόρτα πίσω του. Η Αρχόντισσα χαμογελούσε.

-Σας περιμένεις ο Κύριος μέσα, Αρχόντισσα.

Χαμογέλασαν η μία στην άλλη ήξεραν...

 

Η αρχοντισσα και ο αλητης.....

 

μόνο αλήτη δεν τον λες..

 

Πανέμορφο!

 

...Ο καναπές μπροστά από τη μπαλκονόπορτα;
Δεν έχουν τηλεόραση στο αρχοντικό;

 

Είναι για να σκύψει. Τι να την κάνουν την τηλεοραση, έχουν άλλο θέαμα

 

Είχε πολύ καιρό η Μισέλ να δεί αυτή την δίψα στα μάτια της Κυρίας της, ήξερε ότι οι κραυγές του Κυρίου της θα συνέχιζαν να ακούγονται στο υπόλοιπο αρχοντικό. Έδωσε άδεια στο υπόλοιπο προσωπικό να φύγει..

Δεν πέρασε πολύ ώρα, που ακούστηκε η φωνή της Κυρίας

-Μισέλ, Μισέλ έλα εδώ αμέσως..

'Ετρεξε προς το δωμάτιο τους, άνοιξε την πόρτα και σχεδόν σάστισε από το θέαμα που αντίκρυσε. Ένιωσε το σώμα της να ανατριχιάζει και να ερεθίζεται αμέσως.

Ο κύριος της, ο σκλάβος τους, ήταν δεμένος στο έδαφος, το κορμί του ήταν γεμάτο σημάδια από το μαστίγιο της Κυρίας.. Εκείνη ήταν γυμνή, κρατούσε το μαστίγιο και φαίνονταν έτοιμη να του ρίξει κι άλλες.

-Έδιωξες το προσωπικό;

-Μάλιστα Κυρία

-Ωραία. Λύσε τον και βγάλε του το φίμωτρο.

Πήγε πάνω από τον σκλάβο, τον έλυσε και του έβγαλε το φίμωτρο με απότομες κινήσεις

-Χαστούκισε τον.

Διέταξε η Κυρία.

Η δυνατή στιβαρή της παλάμη αγκάλιασε σχεδόν το πρόσωπό του, τον χαστούκισε δυνατά, ξανά και ξανά. Δέχονταν κάθε χτύπημα της, κλαψουρίζοντας.. Τα μάτια της Κυρίας έλαμπαν, αν άντεχε θα την άφηνε τον Μισέλ να τον χτυπάει όλο το βράδυ.

-Αρκετά

Η Μισέλ σταμάτησε.. τον πέταξε μέσα από τα χέρια της στο πάτωμα..

Οι γυναίκες ξέσπασαν στα γέλια..