Άλμπερτ

Οι νύχτες έρπουν ενοχλητικά.
θα ήθελα να κοιμηθώ
μια τελευταία φορά
στα πόδια ενός κοριτσιού
που δεν θα καταλάβει τα εγκλήματα μου
και δεν θα προσπαθήσει
ή ίσως, αν είμαι τυχερός,
η σκέψη μου ξεχειμωνιάσει
στα μπράτσα ενός νεκρού αγοριού.

Ακούω τα έντομα και τις ημέρες τους
να περνούν.

 

Υπομονή. Το καλοκαίρι τελειώνει.

 

Αλληγορικό, σκοτεινό, απαισιόδοξο.. Σαν μανιφέστο παραίτησης.. Γιατί οργής δεν είναι

 

πως θα μπορούσε να είναι? Για όσους γνωρίζουν την ματαιότητα των επιδιώξεων και πλέον έχουν την δύναμη ν αξύσουν μόνο το κέλυφος αυτων.

 

Κι όμως.. Ίσως και να μπορούσε. Και γιατί μόνον να ξύνουμε στην επιφάνεια και να μην πάμε βαθειά ως το κόκκαλο; Ίσως ο πόνος μας κάνει να αντιδράσουμε

 

μόνο αν πεινάσεις θα αντιδράσεις

 

άτιμο πράγμα η αποχαύνωση αδερφέ μου...
γέμισε την κενωνια μας επαναστάτες του καναπέ
αμπελοφιλοσοφους
ρήτορες της τάβλας...
ο κόσμος πλέον δεν αντιδρά..
απέκτησε μνήμη για όσο κρατούν τα γεγονότα στην τιβι...
και με θλίβει σου λέω...
με θυμώνει πραγματικά
που ακόμα και οι εξεγέρσεις μας είναι στημένες προβοκατόρικες παραστάσεις απο μπατσους...
καληνύχτα αδερφέ μου...
αύριο είναι μια καινούρια μερα...
ίσως ξυπνήσει ο κόσμος απ' το λήθαργο...

(το κείμενο μου γεννήθηκε μόλις απο την απάντηση του @Marlen Daudaux
δεν γράφτηκε για να απαντήσει σε κανέναν και κυρίως δεν γράφτηκε για το αρχικό ποστ)
την καλησπέρα μου

 

γυναίκα είμαι...

 

αλλα, no worries, οπως σε βολευει...

 

ωχ... Σορρυ καλή μου  
έκανα πατάτα

 

τις νύχτες ντύνομαι μικρός.. κάποιον να ξεγελάσω

 

Ο άνθρωπος αρχίζει να ζει όταν μπορεί να ζει έξω από τον εαυτό του…