Μπροστά σου

"Παρτο! Παρτο στα χέρια σου και τραβα τη σκανδάλη! Πυροβόλησέ με! Καντο σου λέω! Κρατούσε το όπλο παρατεταμένο προς αυτήν αλλά με την κάνη προς το πρόσωπό του... Έτρεμε. Έκλεγε. "Σε παρακαλώ παρτο και ρίξε! Δεν αντέχω άλλο. Δώσε ένα τέλος. Δεν καταλαβαίνεις? Κάνε κάτι. Μίλα, πες κάτι και μετά σκότωσέ με. Πες μου μια τελευταία φορά αυτά που μου λες για να σιγουρευτώ πως θέλω να πεθάνω! Δε φοβάμαι τον θάνατο. Εσένα φοβάμαι. Με κατέστρεψες.." Ξέσπασε σε λυγμούς. Δάκρυα μπλέχτηκαν με τα σάλια του. Τα μάτια του κλειστά. Η λαβή του όπλου στραμμένη προς το μέρος της. Κοιτούσε ήρεμη και απορημένη. Χωρίς μορφασμούς. Σαν χωρίς συναίσθημα. Σαν παγωμάρα. Σαν λύπηση. Σαν οίκτο. Τον κοιτούσε που έτρεμε. Που έκλαιγε. Κοιτούσε το όπλο. Μετά αυτόν και ξανά το όπλο... "Ηρέμησε. Εξήγησέ μου" του είπε. "Δεν μπορώ άλλο. Δεν αντέχω. Εξαντλήθηκα. Κέρδισες. Κατάφερες να κερδίσεις. Το κέρδισες όλο το παιχνίδι. Δεν έχω να χάσω κατι άλλο. Τα πήρες όλα. Όλα. Πάρε και τη ζωή μου. Θέλω να την πάρεις. Μόνο καντο. Δεν αντέχω άλλο... Δεν μπορώ να ζήσω έτσι. Δεν ζεις έτσι. Ειμαι άρρωστος καταλαβαίνεις? Καντο. Τώρα. Μόνο αυτό σου ζητάω. Πήρες την περηφάνειά μου, τη δουλειά μου, τους ανθρώπους μου. Είμαι τελειωμένος. Πεθαμένος. Θέλω να το κάνεις. Τώρα. Μόνο έτσι." Τα χέρια του κουράστηκαν και χαμήλωσε το όπλο. Η φωνή του ακούστηκε πιο κουρασμένη απο ποτέ. Το κεφάλι του σκυφτό. Τα μάτια του κλειστά. Τα είχε χάσει κυριολεκτικά όλα. Ότι του απέμεινε, το μάζεψε με μια ανάσα και βρέθηκε απέναντί της ζητώντας εξιλέωση. Ελευθερία. Με κάθε κόστος. Είχε χάσει μυαλό, δουλειά, οικογένεια. Όλα. Για την εμμονή του. Αυτή. Θυμήθηκε το πρώτο μήνυμα. Την πρώτη φωτογραφία. Το πρώτο σκίρτημα. Θυμήθηκε τις ατέλειωτες ώρες που του είχε καρφωθεί στο κεφάλι. Που τη σκεφτόταν νυχθημερόν. Σταμάτησε να ασχολείται με φίλους, με τη δουλειά. Η φίλη του πληγώθηκε. Όλα χάθηκαν απο γύρω του. Ένα ένα έσβηναν. Χάνονταν. Υποτάχθηκε στον πόθο, τη λαγνεία. Έχασε μυαλό, πνεύμα και σώμα... Έγινε άβουλος. Έγινε φυτό. Μια σκέψη τον κυριαρχούσε. Όταν. Όταν τη δει. Όταν τη συναντήσει. Όταν της κάνει τα πάντα. Την ερωτεύτηκε παράφορα. Με ανιδιοτέλεια. Με ζήλεια. Σταμάτησε να δουλεύει. Χρέη πολλά και προβλήματα συσσωρεύτηκαν. Σταμάτησε να ενδιαφέρεται για τη σύντροφό του. Την οικογένειά του, τους φίλους. Όλα σταμάτησαν και ξεκίνησε η εμμονή. Τον τρέλανε. Νόμιζε ότι θα τα κατάφερνε. Ένιωθε κυρίαρχος. Εξουσιαστής. Γελάστηκε και άργησε να το καταλάβει. Είχε καταστραφεί προ καιρού. Τώρα απλά το είδε. Το κατάλαβε. Σήκωσε το κεφάλι του και άνοιξε τα μάτια του. Την κοίταξε κατάματα. Σήκωσε πάλι το όπλο με το ένα χέρι και το έβαλε στον κρόταφο. "Θα το κάνω μόνος μου μπροστά σου", τις είπε με λιγοστή δύναμη πια αλλά αποφασισμένος. "Και τι θα καταλάβεις? Σε τι θα σε ωφελούσε να σε δω να τινάζεις τα μυαλά σου στον αέρα? Αγόρι μου σύνελθε! Και στους δυο άρεσαν τα παιχνίδια. Την έβρισκες και την έβρισκα. Αφού μας άρεσε και μας αρέσει, γιατί κανεις έτσι. Τα είπαμε αυτά. Άστο κάτω και πάμε μια βόλτα" του είπε."Με πρόδωσες. Μου τα πήρες όλα. Και εγώ, σα μαλάκας, έδινα, έδινα. Νόμιζα ότι είμασταν ξεχωριστοί. Νόμιζα πως ήσουν ερωτευμένη μαζί μου" της απάντησε. "Έλα τώρα, μη κάνεις σαν παιδί. Τα είπαμε αυτά. Συμφώνησες ότι είχες καταλάβει λάθος. Τα συζητήσαμε. Άλλωστε, τι νομίζεις ότι θα γινόταν? Θα τα άφηνες όλα και θα με έπαιρνες σπίτι σου? Στη δουλειά σου? Ή θα ερχόσουν σε μένα επαναστάτης για μια καινούργια αρχή? Θέλω να ηρεμήσεις και....."
Ο κρότος ήταν δυνατός. Μεγάλος. Η σφαίρα καρφώθηκε στο ζυγωματικό και βγήκε από πίσω από το κεφάλι απο μια τρύπα δεκαπλάσια. Η κάνη άχνισε λιγο. Το σώμα ταλαντεύτηκε και ξαφνικά σωριάστηκε. Αίμα. Αίμα παντού. Τα μάτια ανοικτά. Το στόμα ανοικτό. Τα μαλλιά ποτισμένα στο αίμα, κόλλησαν στο μέτωπο. Δεν κουνιόταν. Την κοίταξε με έκπληξη. Κείτονταν νεκρή απο τον πυροβολισμό. Είχε γίνει. Όρθιος αυτός και αυτή πλέον μια ανάμνηση για τη φυλακή. Περίμενε να νιώσει ελεύθερος πια. Δεν το ένιωσε όμως. Που είναι η γαλήνη? Που είναι η ξεκούραση? Δεν τα νιώθει. Ξεσπάει πάλι σε κλάματα. Γύρισε το όπλο προς το δικό του κεφάλι. "Μόνο έτσι θα μπορώ να σε έχω για πάντα". Τράβηξε σκανδάλη. Ελεύθερος πια πήγε να την ξανασυναντήσει...


Ιστορίες πλασμένες απο φαντασία. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι σύμπτωση, οπότε be cool.

 

Όλα καλά αλλά σα πολύ θανατικο δεν έχει πέσει;  

 

Έχω ακόμα να τον φτάσω

 

HAHAHAHA! Ενδιαφέρον!

 

Εγώ ένα ξέρω: the owls are not what they seem. -

 

twin peaks? Sinister presences?