Έξη

Μέρος 1ο - Όσφρηση

Όλα έχουν σχεδόν τελειώσει. Η ταινία, η πίτσα, η βότκα, τα τσιγάρα, οι κουβέντες, η νύχτα. Το μόνο που συνεχίζει είναι η μουσική. Δεν την προσέχω πλέον, απλά μου χαϊδεύει τα αυτιά και το είναι. Έχω χυθεί στον καναπέ, και εσύ έχεις γείρει το κεφάλι σου πάνω στο στήθος μου, και το χέρι σου τυλίγεται γύρω απ' την κοιλιά μου. Δεν έχω ιδέα αν κοιμάσαι ή απλά χαλαρώνεις. Μοιάζεις με γατί που έχει ψοφήσει στο παιχνίδι και κοιμάται στα ζεστά. Μυρίζεις υπέροχα. Έχω κλειστά τα μάτια, αλλά βλέπω την ίδια εικόνα πάνω στα βλέφαρά μου, σαν να έχει καεί στον αμφιβληστροειδή μου σε αρνητικό.

Αμυδρά το φως της νεαρής ανατολής γλιστράει ανάμεσα από τις χαραμάδες στο παντζούρι και αλλάζει τα χρώματα στο δωμάτιο. Άραγε κοιμάσαι; Ίσως το βρίσκεις διασκεδαστικό να έχεις κολλημένο εκεί το αυτί σου. Μυρίζεις υπέροχα. Ακούς την καρδιά μου, ακούς το μέσα μου, ζεις με τα αυτιά σου τον αθέατο εσωτερικό μου κόσμο. Γελάω μόνος μου.

Η ανάμνηση της εικόνας ξεθωριάζει. Ανοίγω τα μάτια μου. Προλαβαίνω να σε δω να κλείνεις τα δικά σου ένοχα.

"Είσαι ξύπνια;"

Δεν αντιδράς..

"Σε είδα που με κοιτούσες.. μην κάνεις τον ψόφιο κοριό"

Δεν κουνιέσαι χιλιοστό.. αλλά διακρίνω στην άκρη των χειλιών σου ένα σφίξιμο.. αυτό που φαίνεται όταν οι μυς προσπαθούν να συγκρατήσουν το χαμόγελο. Βλαμμένο! Μου κάνεις νάζια. Μυρίζεις υπέροχα. Σου μιλάω γλυκά.

"Σήκω"

Κουνάς νωχελικά το κεφάλι και συνεχίζεις τον εικονικό σου ύπνο, μερικά χιλιοστά πιο πάνω. Χαμογελάω.

"Σήκω"

Πιο κοφτή η λέξη αυτή τη φορά. Το χαμόγελό σου σχηματίζεται βεβιασμένο από την προσπάθεια να μην εμφανιστεί. Γελάω για λίγο. Σοβαρεύω. Ψιθυρίζω.

"Τώρα"

Σηκώνεσαι. Με κοιτάς. Χαμογελάς έντονα. Σε κοιτάω. Σουφρώνω τα φρύδια. Το χαμόγελό σου χάνεται. Χαμηλώνεις το βλέμμα. Σηκώνομαι όρθιος και σου πιάνω το χέρι. Κάνω να φύγω. Σηκώνεσαι και με ακολουθείς. Είσαι ξυπόλητη. Αποφεύγεις τα κεριά στο πάτωμα. Είσαι συνέχεια δίπλα μου μέχρι που φτάνουμε στην τραπεζαρία. Σε οδηγώ μπροστά στο μακρόστενο τραπέζι. Στέκεσαι μπροστά του. Και εγώ είμαι πίσω σου. Σου πιάνω και το άλλο χέρι. Φέρνω και τα δύο σου χέρια πίσω από την πλάτη σου. Τα σπρώχνω ψηλά κατά μήκος της ράχης σου. Στα κρατάω για λίγο εκεί. Τα αφήνω. Τα κατεβάζεις μερικά εκατοστά.

"Όχι!"

Τα ανεβάζεις πάλι απότομα. Σου φιλάω τον ώμο. Μυρίζεις υπέροχα. Βαδίζω προς την κουζίνα. Πας να ακολουθήσεις.

"Περίμενέ με εδώ."

Γυρνάς πάλι προς το τραπέζι. Φτάνω στο διάδρομο. Κοιτάζω πίσω μου. Εσύ ευθεία. Τα χέρια δεμένα πίσω σου ακόμα. Χωρίς δεσμά. Όχι απτά τουλάχιστον. Χαμογελάω. Μπαίνω στην κουζίνα. Διαλέγω ένα κοκκινόμαυρο δερμάτινο flogger από τη βαλίτσα. Κάτω απ' το τραπέζι. Το αφήνω στον πάγκο. Βγάζω δύο κολονάτα ποτήρια απ' το ντουλάπι. Ψηλά. Κρυστάλλινα. Και λευκό κρασί απ' το ψυγείο. Τα γεμίζω. Βάζω τη λαβή του flogger στην τσέπη. Κρατάω τα ποτήρια. Επιστρέφω.

Κοιτάς ακόμα μπροστά. Τα χέρια σου ακόμα δεμένα. Πλησιάζω πίσω σου. Σε φιλάω στον άλλο ώμο. Μυρίζεις υπέροχα. Ακουμπάω τα ποτήρια στο τραπέζι μπροστά σου. Βουτάω το δάχτυλό μου μέσα στο κρασί. Αφήνω σταγόνες πάνω από τα χείλη σου. Βγάζεις τη γλώσσα να γευτείς.

"Μη!"

Παγώνεις με τη γλώσσα έξω. Την ξαναβάζεις σιγά σιγά μέσα. Ακουμπάω μερικές ακόμα σταγόνες επάνω από τα χείλη σου. Πηγαίνω στην άλλη πλευρά του τραπεζιού. Στο οπτικό σου πεδίο. Φέρνω τα ποτήρια κοντά μου. ακουμπάω το flogger στη μέση του τραπεζιού. Χαμογελάω. Για λίγο.

"Δώσε μου τα χέρια σου"

Ακουμπάς τα χέρια σου στο τραπέζι. Μπροστά σου. Σκύβω μπροστά και τα κρύβω στα δικά μου. Τα τραβάω προς το μέρος μου, μέχρι που σκύβεις και ακουμπάς ολόκληρο τον κορμό σου πάνω στο τραπέζι. Το βλέμμα σου συνεχίζει να είναι μπροστά. Οι σταγόνες του κρασιού έχουν κυλήσει στα χείλια και το σαγόνι σου. Τα χέρια σου είναι τεντωμένα μπροστά σου. Πάνω από το κεφάλι σου. Οι παλάμες ακουμπάνε στο τραπέζι. Παίρνω τα ποτήρια και τα ισορροπώ πάνω στα δάχτυλά σου.

"Μην τα ρίξεις"

Με κοιτάς. Όσο μπορείς. Γνέφεις καταφατικά. Παίρνω στα χέρια μου το flogger. Το φέρνω στη μύτη μου. Η γνώριμη έντονη και βαριά μυρωδιά του δέρματος. Το τοποθετώ κάτω από το πρόσωπό σου. Σου αγκαλιάζω το κεφάλι με τις παλάμες μου. Τραβάω το πρόσωπό σου πάνω στο flogger. Η μύτη σου χάνεται μέσα στις λωρίδες του. Το ίδιο και η έκφρασή σου.

"Μείνε εκεί!"

Κλείνω τη μουσική. Σιγή. Πιάνω το κινητό σου. Βάζω χρονόμετρο. Σε πλησιάζω. Το μόνο που ακούγεται πλέον είναι η ανάσα σου. Έντονη. Κάθομαι στην καρέκλα. Ακουμπάω το τασάκι στην πλάτη σου. Και το κινητό σου δίπλα. Ανάβω τσιγάρο. Σε παρακολουθώ. Για 3 λεπτά. Δείχνεις να τρέμεις, αλλά δεν κουνιέσαι. Σηκώνομαι. Αφήνω το τσιγάρο αναμμένο μέσα στο τασάκι. Βάζω το τσαντάκι μου στον ώμο. Σκύβω και σε φιλάω στο κεφάλι. Μυρίζεις υπέροχα. Σου ψιθυρίζω στο αυτί.

"27 ακόμα"

Πηγαίνω στην εξώπορτα. Την ανοίγω. Κοντοστέκομαι στο κατώφλι. Σε κοιτάω. Χαμογελώ. Κλείνω την πόρτα πίσω μου όσο πιο απαλά γίνεται. Ξεφυσάω...

 

Μέρος 2ο - Ακοή

Το πρώτο πράγμα που αισθάνομαι είναι μία γενναία γουλιά σάλιου να κατεβαίνει δύσκολα στο λαιμό μου με το που ανοίγεις την πόρτα και σε αντικρίζω. Φοράς ένα εκπληκτικό μαύρο φόρεμα με σκισίματα τα οποία εξιτάρουν τη φαντασία. Τα πόδια σου στολίζουν οι μπότες που ξέρεις πολύ καλά πόσο μου αρέσουν. Και στο πρόσωπό σου φοράς το μοναδικό πράγμα το οποίο με αφοπλίζει, το χαμόγελό σου. Είσαι τόσο μα τόσο όμορφη. Σχεδόν μετανιώνω για αυτό που πρόκειται να κάνω.

"Έτοιμη;"

Μου γνέφεις καταφατικά, και το χαμόγελό σου γίνεται ακόμα πιο θερμό. Προτείνω το χέρι μου. Πας να το πιάσεις. Απότομα σηκώνω το βραχίονά μου και δείχνω προς τα πάνω με τα τέσσερα δάχτυλα. Το χέρι σου παγώνει. Το χαμόγελό σου χάνεται με μιας. Με κοιτάς. Γνέφω καταφατικά. Βάζεις τα χέρια σου πίσω από την πλάτη και τα κρατάς εκεί. Χαμογελάω. Κλείνω την πόρτα πίσω μου και βγάζω από την τσέπη του παλτού μου μία κατάμαυρη κουκούλα από spandex, χωρίς οπές. Στη φοράω στο κεφάλι. Θα μου λείψει το πρόσωπό σου.

Βγάζω το παλτό μου. Πηγαίνω στο σαλόνι και μετακινώ το τραπεζάκι του καφέ. Στη θέση του βάζω μία καρέκλα. Επιστρέφω. Σου ψιθυρίζω στο αυτί από πίσω σου.

"Δεν πιστεύω να στεναχωρήθηκες που δεν θα βγούμε;"

Κουνάς δεξιά και αριστερά το κεφάλι σου αρνητικά. Και μετά το σκύβεις προς τα κάτω. Σε πιάνω από το σβέρκο με το δεξί μου χέρι και σε οδηγώ στο σαλόνι. Τα τακούνια σου κάνουν έναν άρρυθμο και ξερό θόρυβο στα πλακάκια, καθώς προσπαθείς να κρατήσεις την ισορροπία σου. Φτάνουμε μπροστά από την καρέκλα. Φέρνω και το δεύτερό μου χέρι, αυτή τη φορά γύρω από το λαιμό σου, και σε πιέζω ελαφρά προς τα κάτω. Κάθεσαι στην καρέκλα. Σε αφήνω εκεί. Πάω στο στερεοφωνικό και βάζω ένα USB stick στη θύρα του. Από τα ηχεία ξεπηδάει βαβούρα. Ήχοι κόσμου. Ομιλίες, βάδισμα, γέλια, φωνές. Δεν νομίζω να σου πάρει πολύ ώρα να καταλάβεις πως έχω ηχογραφήσει τους ήχους ενός πολυσύχναστου εμπορικού κέντρου. Κοιτάω την ώρα.

Σε παρατηρώ. Γυρνάς το κεφάλι σου δεξιά και αριστερά τρομαγμένη. Χαμογελάω. Σου μιλάω.

"Περίμενέ με"

Προχωράω προς την κουζίνα. Αργά. Πολύ αργά. Φροντίζω τα βήματά μου να ακούγονται. Φτάνω στην κουζίνα. Πιάνω τον σάκο κάτω από το τραπέζι και τον βάζω πάνω του. Ανοίγω το ψυγείο. Βγάζω μία μπύρα. Από το ντουλάπι ένα ποτήρι. Σερβίρω τη μπύρα και κάθομαι στην καρέκλα. Ανοίγω τον σάκο και επιθεωρώ τα περιεχόμενά του. Όλα τοποθετημένα σε απόλυτη τάξη. Χαμογελάω. Πίνω μία γουλιά. Αράζω πίσω. Ανάβω τσιγάρο. Επτά λεπτά μετά τσακίζω τη γόπα στο τασάκι. Πίνω την τελευταία γουλιά μπύρας. Επιστρέφω στο σαλόνι. Με αργό αλλά αυτή τη φορά αθόρυβο βήμα.

Οι φωνές χαμένες στο πλήθος συνεχίζουν να βγαίνουν από κάθε ηχείο. Περιμένω τη στιγμή που κάποια από αυτές θα έρθει πιο κοντά. Τη στιγμή που το άναρθρο βουητό γίνεται καθαρές λέξεις, στο απόγειο της έντασής τους σε αγγίζω με τα δάχτυλα στο σβέρκο. Πετάγεσαι τρομαγμένη. Βάζω και τα δύο μου χέρια στους ώμους σου και σε καθησυχάζω. Κοιτάω την ώρα. Χαμογελάω. Αρχίζω να σου κάνω μασάζ ψηλά στην πλάτη σου με τους αντίχειρές μου. Αργό, δυνατό. Ένα πνιχτό βογκητό προσπαθεί να αποδράσει από τα κλειστά σου χείλη. Τα χέρια σου βρίσκονται ακόμα πίσω από την πλάτη σου.

Από το βάθος, αρχίζουν σιγά σιγά να ξεχωρίζουν μέσα στους ήχους του πλήθους άλλοι ήχοι. Αναστεναγμοί. Βογγητά. Ανάσες. Μερικές φορές λυγμοί. Όλα γυναικεία. Και ανάμεσα, ο ήχος του bullwhip να σκίζει τον αέρα και να οργώνει το δέρμα. Ακολουθεί μία κραυγή πόνου για λίγο. Και μετά σταματάει. Σηκώνεις το κεφάλι σου και οι μυς στην πλάτη σου σφίγγονται. Το συνονθύλευμα των ήχων συνεχίζει σε σχεδόν τυχαίες παραλλαγές. Σταματάω το μασάζ. Σκύβω δίπλα στο δεξί σου αυτί και σου μιλάω χαμηλόφωνα.

"Στα πέντε μέτρα μπροστά σου, είναι δεμένη η πιο όμορφη γυναίκα που έχω δει ποτέ μου. Τα χέρια της με σκοινί πάνω στο κάγκελο του ορόφου. Κοιτάει από κάτω. Είναι γυμνή. Γύρω γύρω ο κόσμος έχει σχηματίσει πηγαδάκια και σχολιάζει."

Παίρνεις μια βαθιά ανάσα. Την κρατάς για λίγο. Ξεφυσάς αργά. Σκύβω στο αριστερό σου αυτί.

"Η πλάτη της είναι γεμάτη χαρακιές. Το ίδιο και ο κώλος της. Στέκεται με τα πόδια ανοιχτά. Έχει κολλήσει το στήθος της πάνω στα χέρια της."

Σε ακούω να ξεροκαταπίνεις.

"Δύο μέτρα πίσω της είναι ένας άντρας ντυμένος στα μαύρα. Στο χέρι κρατάει ένα μαστίγιο. Το ύφος του είναι βλοσυρό."

Ο ήχος του μαστίγιου ακούγεται ξανά να σκίζει τον αέρα και να σκάει στο δέρμα. Η κοπέλα βογκάει δυνατά. Τινάζεσαι απότομα, σαν να δέχτηκες εσύ το χτύπημα. Πάω πάλι στο δεξί σου αυτί.

"Η γυναίκα είναι σε παραλήρημα. Το ύφος της είναι ανεκτίμητο κάθε φορά που προσγειώνεται το μαστίγιο πάνω της. Το τελευταίο προσγειώθηκε διαγώνια ξεκινώντας από χαμηλά αριστερά στην πλάτη της, μέχρι επάνω στη δεξιά της ωμοπλάτη. Το σημάδι είναι κατακόκκινο. Θα πρέπει να πόνεσε πολύ"

Σε βλέπω να σφίγγεις τα πόδια σου μεταξύ τους. Περνάω τα χέρια μου γύρω από την καρέκλα και γραπώνω απότομα και βίαια τα στήθη σου. Πετάγεσαι από την έκπληξη. Επιστροφή στο αριστερό σου αυτί.

"Την κοιτάνε όλοι. Κάποιοι πιάνουν το σαγόνι του και κρύβουν το στόμα τους. Άλλοι δείχνουν και γελάνε. Μερικοί βγάζουν φωτογραφίες η βίντεο από το κινητό τους"

Ένα ακόμα χτύπημα ακούγεται από τα ηχεία. Την στιγμή εκείνη σου σφίγγω περισσότερο τα στήθη. Ακουμπάς απότομα πίσω. Τα χέρια σου βρίσκουν στο στήθος μου, μέσα από το κενό στην πλάτη της καρέκλας. Η γυναίκα σπαράζει.

"Θα αντέξει πιστεύεις;"

Κουνάς αρνητικά το κεφάλι δεξιά και αριστερά. Κάνω έντονες μαλάξεις στα στήθη σου. Ανοίγεις τα δάχτυλά σου και προσπαθείς να με αγγίξεις. Πάω στο δεξί αυτί.

"Εσύ θα άντεχες στη θέση της;"
Τα χέρια σου παγώνουν. Η ανάσα σου κόβεται. Δέκα δευτερόλεπτα μετά, ανασηκώνεις τους ώμους σου. Ακουμπάω το δεξί μου χέρι πάνω στους μηρούς σου. Και μετά ανάμεσά τους. Τα πόδια σου είναι σφιχτά κλειστά και εσύ τα πιέζεις μεταξύ τους, σε σημείο που τρέμουν.

"Άνοιξε"

Σχεδόν αυτόματα χαλαρώνει η λαβή σου. Ανοίγεις τα πόδια σου και πατάς δεξιά και αριστερά από την καρέκλα. Φέρνω το χέρι μου ψηλότερα κάτω από το φόρεμά σου. Δεν φοράς εσώρουχο. Είσαι ήδη μούσκεμα.
Αγγίζω την κλειτορίδα σου με τα δάχτυλά μου. Παίρνεις μία βίαιη ανάσα και την κρατάς. Το κεφάλι σου γέρνει πίσω και ακουμπάει στον αριστερό μου ώμο.

"Να το δοκιμάσουμε τότε. Εσύ πιο γυμνή από ποτέ. Δεμένη από τους καρπούς σου στο κάγκελο. Η πλάτη σου και ο κώλος σου εκτεθειμένη σε όλους όσους περνάνε εκείνη τη στιγμή πίσω σου. Το στήθος σου... "

Αρχίζω να κάνω κυκλικές κινήσεις με τα δάχτυλά μου πάνω στην κλειτορίδα σου. Τρέμεις.

"...και το μουνάκι σου εκτεθειμένα σε αυτούς που σε κοιτάνε από τον κάτω όροφο"

Αυτή τη φορά ο αναστεναγμός καταφέρνει να δραπετεύσει από τα χείλια σου.

"Να σου βγάλω την κουκούλα να τους δεις;"

Κουνάς έντονα το κεφάλι δεξιά και αριστερά σαν να σε διαπέρασε ρεύμα. Οι κινήσεις των δαχτύλων μου γίνονται εντονότερες. Το αριστερό μου χέρι βρίσκει την ρώγα σου και τη σφίγγει ανάμεσα στον αντίχειρα και τον δείκτη. Πάνω από το φόρεμά σου. Ακούω τον αέρα της αναπνοής σου να διαπερνά τα δόντια σου. Καταλαβαίνω ότι δαγκώνεις τα χείλη σου. Οι ήχοι του ανελέητου μαστιγώματος συνεχίζονται. Το ίδιο και οι κραυγές.

"Και εγώ ακριβώς πίσω σου. Κατεβάζω το μαστίγιο πάνω σου. Σου φτιάχνω τα σημάδια που θα σου θυμίζουν όλη την εβδομάδα πόσο εκτεθειμένη είσαι απόψε."

Η κλειτορίδα σου έχει φουσκώσει. Τα δάχτυλά μου τη βασανίζουν ακόμα πιο δυνατά. Η ανάσα σου είναι πλέον κοφτή και γρηγορότερη.

"Και συνεχίζω να σε μαστιγώνω. Ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Και εσύ τινάζεσαι προσπαθώντας να πνίξεις τις κραυγές σου κάθε φορά που η ουρά απ'το μαστίγιο σε.. χαϊδεύει."

Δαγκώνεσαι σίγουρα πλέον. Η ανάσα σου σφυρίζει σαν τρένο ανάμεσα από τα δόντια σου. Σου είναι αδύνατον πλέον να μείνεις ακίνητη.

"Και δεν πρόκειται να σταματήσω. Μέχρι να ουρλιάξεις έλεος μπροστά σε όλο τον κόσμο που σε βλέπει και σε ακούει".

Γνέφεις αρνητικά και πάλι.

"Μόνο έτσι... θα το κάνεις... αλλιώς δεν θα σταματήσω"

Η άρνησή σου είναι εντονότερη αυτή τη φορά. τα δάχτυλά μου αυξάνουν ταχύτητα. Αρχίζεις και τρέμεις.

"Η πλάτη σου έχει αρχίσει να ματώνει. Θα το κάνεις"

Σκύβεις το κεφάλι σου μπροστά. Τρέμεις ολόκληρη. Πλέον δεν μπορείς να κρατήσεις την ανάσα σου μέσα από τα δόντια σου. Ξεφυσάς. Φωνάζεις..

"Έλεος!!".

Χαμογελάω. Πάω στο αριστερό σου αυτί.

"Τώρα!".

Το σώμα σου τραντάζεται. Το κεφάλι σου γέρνει πάλι πίσω απότομα, αυτή τη φορά στον δεξιό μου ώμο. Κλείνεις τα πόδια σου και μου σφίγγεις το χέρι ανάμεσά τους. Χουφτώνω με δύναμη το στήθος σου. Αδυνατείς να συγκρατήσεις τις κραυγές σου. Γυρνάς αριστερά το κεφάλι σου και τις αφήνεις μέσα στο αυτί μου. Γραπώνεις με τα δάχτυλά σου τη μπλούζα μου και την τραβάς. Αναπηδάς επάνω στην καρέκλα. Ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Και κάθε αναπήδηση απέχει λίγο πιο πολύ από την προηγούμενη. Μέχρι που χαλαρώνουν οι λαβές σου. Αφήνεις την μπλούζα μου. Τα χέρια σου πέφτουν πίσω σου πάνω στο κάθισμα. Το κεφάλι σου γέρνει μπροστά. Ξεφυσάς. Μένεις ακίνητη.

Κλείνω το στερεοφωνικό. Πιάνω την κουκούλα από την κορυφή της και την τραβάω προς τα πάνω. Το κεφάλι σου ακολουθεί. Έχει φτάσει στο μέτωπό σου. Σε κοιτάω στα μάτια. Οι κόρες σου είναι σαν μύτες καρφίτσας. Τα βλέφαρά σου μισοκλείνουν. Σε ενοχλεί το φως. Είσαι τόσο μα τόσο όμορφη. Βγάζω εντελώς την κουκούλα. Το κεφάλι σου πέφτει πάλι μπροστά. Εκείνη τη στιγμή δεν υπάρχεις.

Σου πιάνω τα χέρια και σε σηκώνω. Σε παίρνω αγκαλιά και σε κρατάω σφιχτά. Η καρδιά σου σφυροκοπάει πάνω στο στήθος μου. Σου ψιθυρίζω στο αυτί.

"Κινέζικο ή Ινδικό;"

Ανασηκώνεις τους ώμους σου για ακόμα μία φορά. Γελάω.

"Ινδικό λοιπόν"

 

Μέρος 3ο: Όραση

Γυρίζω το κλειδί στην πόρτα. Τέσσερις φορές. Τέσσερα μεταλλικά μασήματα. Μισό ακόμα και ανοίγω την πόρτα. Το σαλόνι έχει ένα απόκοσμο φως. Διάσπαρτα βρίσκονται αναμμένα κεριά. Σε διαφορετικά ύψη. Πίσω από αντικείμενα τα περισσότερα. Ο χώρος είναι ντυμένος με σκιές που χορεύουν σε μελωδίες πιάνου. Μόνο πιάνου. Κλείνω την πόρτα πίσω μου. Περπατάω αργά μέχρι το κέντρο του σαλονιού. Το κεφάλι σου με ακολουθεί. Όσο μπορεί. Αφήνω το σάκο στο πάτωμα. Πηγαίνω στο παράθυρο. Κοιτάω έξω.

"Έχει υπέροχο βράδυ απόψε".

Σκύβεις το κεφάλι και ξεφυσάς από τη μύτη. Γελάω.

"Μακάρι να μπορούσες να το δεις".

Σφίγγεις τις γροθιές σου και τεντώνεις τους μυς των χεριών σου. Η κίνηση ελάχιστη. Οι καρποί σου δεμένοι με σκοινί στην καρέκλα. Τα μπράτσα και οι βραχίονές σου τρέμουν. Αφήνεις ξανά τα δάχτυλά σου ελεύθερα. Το τρέμουλο σταματάει. Έρχομαι μπροστά σου. Η σκιά μου γλύφει το κορμί σου. Κοιτάω την υγρή γραμμή που ξεκινάει από το λαιμό και φτάνει χαμηλά στην κοιλιά σου. Η κουκούλα είναι εντονότερα μαύρη γύρω από το στόμα σου και μέχρι το λαιμό σου. Αλλάζω τον τόνο μου. Αυστηρά πλέον.

"Απόψε θα με δεις απ' την ανάποδη".

Σηκώνεις το κεφάλι σου. Κάνεις πως με κοιτάς. Η κουκούλα μαυρίζει περισσότερο κάτω από τα μάτια σου. Και γυαλίζει πάνω στο φως των κεριών. Ακουμπάω το χέρι μου στο κεφάλι σου. Δοκιμάζεις να σηκωθείς. Τα πόδια σου σε κρατάνε κάτω. Δεμένα και αυτά με σκοινί στην καρέκλα. Έρχομαι πίσω σου. Τραβάω την κουκούλα από την κορυφή της προς τα πάνω. Εμφανίζεται ο λαιμός σου. Το ίδιο και το στόμα σου. Ανοιχτό. Με μία μεγάλη διάτρητη πλαστική σφαίρα ανάμεσα απ' τα δόντια και τα κατάμαυρα χείλια σου. Και ένα δερμάτινο λουρί δεμένο πίσω από το κεφάλι σου να την κρατάει στη θέση της. Ξεπροβάλει και η μύτη σου. Αφήνω την κουκούλα να σου καλύπτει τα μάτια.

"Σου αξίζει να βλέπεις;"

Γνέφεις καταφατικά το κεφάλι σαν σε ήττα.

"Το αντέχεις να βλέπεις;"

Σκέφτεσαι λίγο. Κουνάς το κεφάλι αρνητικά.

Φέρνω το αριστερό μου χέρι γύρω από το λαιμό σου. Ο αντίχειρας και ο δείκτης μου πιέζουν το σαγόνι σου σφιχτά. "Κοιτάς" ευθεία. Το δεξί μου χέρι σου τραβάει την κουκούλα. Τα μάτια σου είναι ορθάνοιχτα. Πασχίζουν να καταβροχθίσουν το αμυδρό φως. Αντικρίζεις το πρόσωπό σου στον καθρέφτη ακριβώς μπροστά σου. Και μένα μέσα από αυτόν ανάσες πίσω σου. Ακαθόριστες μαύρες γραμμές και μουτζούρες σχηματίζονται γύρω από τα μάτια σου. Τραβάνε προς τα πάνω μέχρι το μέτωπό σου. Σου κρατάω το κεφάλι ακίνητο μπροστά στον καθρέφτη. Προσπαθείς να τραβήξεις το βλέμμα σου. Σε κρατάω στη θέση σου. Δεν κλείνεις τα μάτια.

"Κοίτα πόσο όμορφη είσαι".

Οι μουτζούρες στα μάτια σου υγραίνονται. Κυλάνε πάνω στο πρόσωπό σου και στο ζωγραφίζουν. Μισείς το μακιγιάζ. Τώρα μισείς τον εαυτό σου μέσα σ' αυτό. Με κοιτάς στα μάτια μέσα από τον καθρέφτη. Κάθομαι λίγο πιο πίσω. Στο πάτωμα. Δεξιά σου. Ανοίγω το σάκο και βγάζω 2 floggers και ένα bullwhip. Απ' το τραπέζι παίρνω ένα πανί, και ένα μπουκάλι με νερό. Μουσκεύω το πανί. Παίρνω ένα flogger στο χέρι. Με το πανί καθαρίζω αργά τις λωρίδες. Μία, μία. Από τη βάση, προς τις άκρες. Πολλές φορές την κάθε μία. Σποραδικά σου ρίχνω ματιές μέσα από τον καθρέφτη. Μουρμουρίζω τη μελωδία του πιάνου που ακούγεται. Συνεχίζω τις κινήσεις με το πανί. Δέκα ακόμα λεπτά.

Τελειώνω με το πρώτο flogger. Πιάνω το δεύτερο. Παίρνεις βαθιά ανάσα. Αυτή όμως είναι σχεδόν διακεκομμένη. Το μακιγιάζ συνεχίζει να ταξιδεύει στο πρόσωπό σου. Τυλίγω το πανί γύρω από την πρώτη λωρίδα. Ξεκινάω πάλι το μεθοδικό καθάρισμα.Γυρνάς το κεφάλι αριστερά. Κοιτάς το δωμάτιο αμήχανα. Ρίχνεις κλεφτές ματιές πάνω μου. Κάνω το ίδιο πάνω σου. Πάντα μέσα από τον καθρέφτη. Δεύτερη λωρίδα. Δέκα λεπτά ακόμα. Αφήνω τα floggers πάνω στο τραπέζι. Σηκώνομαι και έρχομαι πίσω σου. Σε φιλάω στο κεφάλι.

"Αρχίζουμε;"

Τσιτώνεις κάθε σημείο του κορμιού σου που μπορεί να κινηθεί. Από το στόμα σου βγαίνει ένας καταφατικός αναστεναγμός. Βάζω το χέρι στην τσέπη, και χαϊδεύω τα κουμπιά του τηλεχειριστηρίου. Μπροστά σου κατεβαίνει το πανί του προβολέα και καλύπτει τον καθρέφτη. Πανικοβάλλεσαι. Σκιές τρεμοπαίζουν παντού. Πλησιάζω τα κεριά. Τα σβήνω ένα ένα. Με κάθε φύσημα χάνεται και μία σκιά. Σβήνω και τα υπόλοιπα. Χάνεται και η τελευταία σκιά. Το μόνο φως που υπάρχει πλέον είναι ο περιβάλλων δημοτικός φωτισμός που προσπαθεί να εισβάλλει, σχεδόν ανεπιτυχώς, από το παράθυρο. Κατεβάζω το παντζούρι. Σκοτάδι.

Βγάζεις ένα στεναγμό σχεδόν σαν θρήνο. Παράπονο. Ακούγεται υγρό καθώς διαπερνά το σάλιο σου. Ανάβω τον προβολέα. Στο πανί βλέπεις τον εαυτό σου. Δύο φορές. Μία σε κινηματογραφική λήψη, από στιγμές του παρελθόντος. Και μία την σκιά σου. Στις λήψεις είσαι γυμνή. Όπως και τώρα. Πότε δεμένη. Πότε όχι. Κομμάτια μικρά από τη ζωή μας ατάκτως ερριμμένα. Αλλά φαίνεσαι μόνο εσύ. Οι σκηνές εναλλάσσονται γρήγορα. Το πιάνο συνεχίζει. Πάνω από τη σκιά σου, ξεπροβάλλει η δική μου. Οι σκιές γίνονται η πραγματικότητά σου. Δεξιά και αριστερά σου τεντώνονται τα χέρια μου. Νοητή τους συνέχεια τα floggers. Ένα στο καθένα. Τα σηκώνω ψηλά. Γεμίζω την οθόνη. Σφίγγεις τις γροθιές σου ξανά.

Βλέπεις το flogger στο πανί να κατεβαίνει επάνω σου με δύναμη. Οι λωρίδες του να σε διαπερνάν. Ο ήχος του αέρα καθώς παραμερίζει στις ουρές σε τσιτώνει. Τεντώνεσαι και πετάγεσαι σαν να σε χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Το δέρμα σου όμως δεν ένιωσε κάτι. Κλάσματα αργότερα, κατάλαβε τον ψυχρό αέρα που εκτόπισε το flogger. Παίρνεις βαθιά ανάσα και την κρατάς. Ο εαυτός σου από τα παλιά στο πανί έχει σημάδια. Η σκιά σου τα αποζητάει. Ξεφυσάς. Κατεβαίνει το δεύτερο flogger με την ίδια δύναμη του πρώτου. Στην αντίθετη γωνία. Ακούγεται η φωνή σου καθώς σου κόβεται η ανάσα. Τινάζεσαι στην καρέκλα σου. Αλλά και πάλι αυτή που πόνεσε ήταν η σκιά σου μόνο.

Σηκώνω και πάλι τα χέρια μου ψηλά. Η σκιά μου καλύπτει μια εκδοχή σου δεμένη σε ευάλωτη στάση. Κατεβαίνει το flogger. Δεν σε αγγίζει ποτέ. Για τη σκιά σου όμως είναι μαρτύριο. Τινάζεσαι. Ένα βογκητό δυσφορίας πνίγεται πίσω από τη μπάλα. Δυναμώνει στην επόμενη κίνηση. Και σε κάθε επόμενη καλύπτει όλο και περισσότερο το πιάνο. Στην τριακοστή είναι πλέον φωνή. Κράμα πόνου και καύλας. Η σκιά σου σφαδάζει. Εσύ δοκιμάζεις τα δεσμά σε κάθε κατέβασμα. Κρατάω απόσταση από κάθε χτύπημα. Θέλω να έχεις χρόνο να το καταλαβαίνεις. Χάνω το μέτρημα. Είσαι δύο φορές υγρή χαμηλά.

Αφήνω τα floggers. Η σκιά που δυναστεύει τη σκιά σου εμφανίζεται ξανά με το bullwhip στο χέρι. Φαίνεται μικρότερη. Το bullwhip μεγαλύτερο. Υψώνεται στον αέρα. Στροβιλίζεται. Επιτίθεται. Ο ήχος είναι τρομακτικός. Η σκιά σου ματώνει. Ουρλιάζεις. Στο πανί προσπαθείς να ξεφύγεις από ένα hogtie. Στροβιλίζω το μαστίγιο ξανά. Στο σπάσιμο της άκρης τραντάζεσαι. Σπαράζεις. Αρχίζεις να κλαις. Επιμένω. Παρακαλάς άναρθρα για έλεος. Τραντάζεσαι και πάλι. Το πρόσωπό σου έχει γεμίσει μαύρα δάκρυα. Πετάω κάτω το μαστίγιο.

Λιώνεις στην καρέκλα. Το ίδιο και η σκιά σου. Έρχομαι πίσω σου. Λύνω την μπάλα. Κλείνεις το στόμα. Ψιθυρίζω.

"Δεν σε άγγιξα ποτέ".

Συνεχίζεις να κλαις. Αναθαρρείς.

"Πόνεσα όμως το ίδιο"

Σου φοράω την κουκούλα. Λύνω τα χέρια σου. Και τα πόδια σου. Σε σηκώνω. Καταρρέεις. Σε κρατάω. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω σου. Σε αγκαλιάζω δυνατά και σε χαϊδεύω. Με αγκαλιάζεις και εσύ. Μιλάω στο αυτί σου.

"Είσαι εντάξει;"

"Σ' αγαπώ".

"Και η σκιά σου;"

"Σε μισεί".

Σε πιάνω από τα χέρια. Σε παροτρύνω να με ακολουθήσεις προς την κρεβατοκάμαρα. Χαμογελάω.

"Ώρα για ύπνο".

 

Περιμένοντας την αφή...

 

 

Γεύση!

 

Γεύση it is then!

 

Μέρος 4ο: Γεύση

Εγκαταλείπω την κουζίνα για πολλοστή φορά σήμερα. Κοντοστέκομαι δύο βήματα παραπέρα. Γυρνάω πίσω και κλείνω το φως. Ξαναβγαίνω. Μπαίνω στο σαλόνι. Είσαι ακόμα στο πάτωμα μπροστά από το τραπεζάκι του καφέ. Πλησιάζω στην άλλη πλευρά του τραπεζιού και κάθομαι κάτω. Ακούς τον ήχο της σακούλας καθώς την αφήνω δίπλα μου. Γυρνάς το κεφάλι σου προς το θόρυβο. Τα μάτια σου είναι δεμένα. Ανοίγω την σακούλα. Σε κοιτάω. Στέκεσαι με τον κορμό όρθιο γονατιστή. Τα πόδια σου ορθάνοιχτα. Με ακούς να ψαχουλεύω τη σακούλα. Είσαι γυμνή. Χαμογελάω. Τα χέρια σου βρίσκονται με τις παλάμες ανοιχτές ψηλά, πάνω στα γόνατά σου. Πατάω το play στο τηλεχειριστήριο. Μονότονη, ambient μουσική ξεπηδάει από τα ηχεία. Στις θηλές σου δεσπόζουν δύο κλιπ, άρρηκτα συνδεδεμένα μαζί τους. Η αλυσίδα που τα ενώνει, περνάει πρώτα κάτω από το τραπεζάκι. Ο μεσαίος της κρίκος είναι αγκιστρωμένος στο γατζάκι που βιδώσαμε εκεί το Μάρτιο. Κοιτάω τα χείλια σου. Δεν αντιδράς. Συνήθισες τον πόνο. Αναπνέεις σχεδόν ήρεμα. Παρατηρώ την κίνηση της ακινησίας σου. Χαμογελάω χαμηλόφωνα.

"Τα θυμάσαι;"

"Τα θυμάμαι"

"Θέλεις να τα πω πάλι μήπως;"

"Τα θυμάμαι!".

"Ξεκίνα λοιπόν"

Σηκώνεις το κεφάλι ψηλότερα. Ανοίγεις το στόμα διάπλατα. Βγάζεις έξω τη γλώσσα. Την αφήνεις εκεί. Σε κοιτάω σιωπηλός. Ένα αμήχανο χαμόγελο προσπαθεί να σχηματιστεί στα χείλια σου. Αποτυγχάνει. Κοιτάω το ρολόι πίσω σου. Επιστρέφω το βλέμμα μου επάνω σου. Χαζεύω το κορμί σου. Περνάν τα δευτερόλεπτα ακαθόριστα. Στάλες από το σάλιο σου υγραίνουν τη γλώσσα και ταξιδεύουν προς την άκρη της. Προσπαθείς να εκφράσεις δυσφορία ανασηκώνοντας τους γοφούς σου. Κάθεσαι και πάλι στην αρχική θέση. Αλλάζει το λεπτό στο ρολόι. Οι σταγόνες έχουν αρχίσει να πέφτουν από τη γλώσσα στο τραπέζι. Ανασαίνεις αργά. Προσπαθείς να σώσεις την υγρασία σου. Μία από τις δύο τουλάχιστον. Ακούς και πάλι τον ήχο της σακούλας. Τα δευτερόλεπτα δείχνουν 36. Αισθάνεσαι ενα υγρό να πέφτει στη γλώσσα σου. Τρομάζεις και τινάζεσαι ελαφρά. Το μαζεύεις στο στόμα σου και το γεύεσαι. Γλύφεις αμέσως τα χείλη σου που έχουν χάσει εδώ και λίγη ώρα τη γυαλάδα τους. Παίρνεις ανάσα.

"Λεμόνι"

"Ναι"

Βάζεις τα χέρια σου ανάποδα πάνω στο τραπέζι. Σου στάζω λίγο ακόμα σε κάθε παλάμη. Κλείνεις τις χούφτες σου ελαφρά, και φέρνεις τα χέρια σου στο στήθος σου. Απλώνεις το λεμόνι γύρω από τις ρώγες σου. Ξαναβάζεις τα χέρια σου πάνω στα πόδια σου. Γέρνεις τον κορμό σου προς τα πίσω αργά. Η αλυσίδα τεντώνεται. Το ίδιο και οι θηλές σου. Και ακολουθεί το στήθος σου. Μορφάζεις αρχικά. Μετά δαγκώνεις τα χείλια σου. Στη συνέχεια ανοίγεις τα χείλια σου και κρατάς τα δόντια σου κλειστά σφικτά. Ανασαίνεις βίαια μέσα από τα δόντια. Κουνάς το κεφάλι σου πάνω κάτω ρυθμικά σαν να συμφωνείς. Ξέρω ότι μετράς. Η κίνησή σου συγχρονίζεται με τον ανεπαίσθητο ήχο του δείκτη των δευτερολέπτων στο ρολόι. Βγάζεις μία πνιχτή κραυγή. Κάτι μεταξύ ηδονής και παραπόνου. Η φωνή σου με λιώνει. Η ανάσα σου αρχίζει να χάνει τη συνέχειά της. Σε λίγο η ροή της γίνεται διακεκομμένη στον ίδιο ρυθμό που οι κοιλιά σου τινάζεται προς τα έξω. Γέρνεις ακόμα πιο πολύ πίσω. Αισθάνεσαι το κλιπ να φτάνει στο όριο αντοχής του. Το ίδιο και τις θηλές σου. Παγώνεις σε εκείνο το σημείο. Φωνάζεις πλέον. Το κεφάλι σου κινείται ρυθμικά ακόμα. Στην εξηκοστή φορά γέρνεις και πάλι μπροστά και ακουμπάς την κοιλιά σου στο τραπεζάκι. Προσπαθείς να ελέγξεις την αναπνοή σου. Σχεδόν το καταφέρνεις. Γέρνεις πάλι πίσω το κεφάλι, ανοίγεις διάπλατα το στόμα και βγάζεις τη γλώσσα έξω. Όπως έκανες και πριν. Ψιθυρίζω.

"Ένα"

Χαμογελάς. Σε κοιτάω πάλι. Μία στο στήθος, μία στο στόμα. Περιμένω σιωπηλά μέχρι να στεγνώσουν και πάλι τα χείλια σου. Σταγόνες από το σάλιο σου πέφτουν και πάλι πάνω στο τραπέζι. Αισθάνεσαι ανεπαίσθητα τσιμπήματα στη γλώσσα σου. Σαν το χάιδεμα από κόκκους. Τη φέρνεις στο στόμα να γευτείς και γλύφεις και πάλι τα χείλια σου. Σφίγγεις για λίγο τους μύες στο λαιμό σου.

"Αλάτι"

"Ναι"

Όπως και πριν βάζεις τα χέρια σου στο τραπέζι και αισθάνεσαι το αλάτι να πέφτει στις χούφτες σου. Ακούς έναν μουντό θόρυβο από κάτι που ακουμπάει στο τραπέζι. Σηκώνεις τα χέρια σου ψηλά χωρίς να αφήσεις το αλάτι να πέσει. Αγγίζεις κάτι. Το ψηλαφίζεις. Είναι υγρό, αλλά κανονικά δεν είναι. Αναγνωρίζεις δύο μου δάχτυλα. Τα παίρνεις μέσα στις χούφτες σου και απλώνεις πάνω τους το αλάτι το οποίο κολλάει σε όλο το μήκος τους. Βάζεις τα χέρια σου πίσω από την πλάτη σου. Σκύβεις μπροστά και τα αγγίζεις με τη γλώσσα σου. Ανοίγεις τα χείλη σου και τα αφήνεις να γλιστρήσουν μέσα στο στόμα σου. Κουνάς και πάλι το κεφάλι πάνω κάτω ρυθμικά. Αυτή τη φορά όμως το κουνάς και μπρος πίσω. Ακολουθείς με τα χείλια σου το μήκος των δαχτύλων μου. Σου αφήνει στη γλώσσα μία έντονα αλμυρή γεύση, με ψήγματα ξινού από το λεμόνι. Σφίγγεις τα χείλια σου γύρω από τα δάχτυλά μου και τα ρουφάς στο στόμα σου έντονα. Προσπαθείς να πάρεις όλο το μήκος τους στο στόμα σου. Δυσκολεύεσαι. Τραβιέσαι πίσω. Ξαναπροσπαθείς. Αυτή τη φορά τα καταφέρνεις. Εξαφανίζεις και τον τελευταίο κόκκο αλάτι από πάνω τους. Κάνεις έρωτα στα δάχτυλά μου με τα χείλια σου. Βλέπω το λαιμό σου να διαστέλλεται και να συστέλλεται σε κάθε γουλιά σάλιο που καταπίνεις. Σταματάς απότομα. Γυρίζεις στη θέση σου. Τα χείλη σου σουφρώνουν. Φέρνεις τα χέρια σου και πάλι στα πόδια σου. Τεντώνεις τον κορμό σου. Σηκώνεις το κεφάλι και βγάζεις την γλώσσα πάλι έξω.

"Δύο"

Προσπαθείς να χαμογελάσεις. Το χαμόγελο βγαίνει μισό. Μου ξεφεύγει ένα κοφτό γέλιο. Σε κοιτάω και πάλι. Ακούς κάτι να ακουμπάει στο τραπέζι.

"Πλύσου"

Φέρνεις τα χέρια σου πάνω στο τραπέζι και ψηλαφίζεις μία μικρή λεκάνη. Βάζεις τα χέρια σου μέσα της και αντιλαμβάνεσαι το νερό. Κουνάς τα χέρια σου μέσα του για λίγο και τα καθαρίζεις. Τα φέρνεις πάλι πάνω στα πόδια σου. Η γλώσσα σου πάντα έξω και το στόμα σου ανοιχτό. Η ανάσα σου πλέον ακούγεται. Τα χείλη σου ξηραίνονται γρήγορα. Με ακούς να απομακρύνω τη λεκάνη. Περιμένω.

Πάλι η αίσθηση κόκκων στη γλώσσα σου. Αυτή τη φορά ακόμα πιο ανεπαίσθητη. Δοκιμάζεις να γευτείς. Γυρνάς το κεφάλι σου λίγες μοίρες δεξιά σε απορία. Πας να υγράνεις τα χείλια σου με τη γλώσσα και πάλι. Στη μέση σταματάς. Βλέπω τους μύες πάνω από τα φρύδια σου να ανασηκώνονται. Τεντώνεις έντονα τον κορμό σου.

"Πιπέρι;"

"Ναι"

Φέρνεις τα χέρια σου, δειλά αυτή τη φορά, επάνω στο τραπέζι. Βάζω πιπέρι πάνω στα δάχτυλά σου, υγρά ακόμα από το νερό. Ξεροκαταπίνεις. Κατεβάζεις το δεξί σου χέρι ανάμεσα από τα πόδια σου. Με τα δάχτυλά σου αγγίζεις την κλειτορίδα σου. Κάνεις αργές κυκλικές κινήσεις. Από τα χείλια σου δραπετεύει ένας αναστεναγμός. Κουνάς το κεφάλι ρυθμικά. Η ταχύτητά σου αυξάνει απότομα. Η ανάσα σου βαραίνει. Δαγκώνεσαι και πάλι ελαφρά. Μετράω τις κινήσεις σου. Στις 34 τα χείλη σου σχηματίζουν ένα ωμέγα. Αλλά η φωνή σου δεν παράγει το επιφώνημα. Παίρνεις βαθιά ανάσα.

"Καίει!"

"Σιωπή!"

Ο ρυθμός σου γίνεται ξέφρενος. Προσπαθείς να τελειώσεις. Σταματάς στις 62 κινήσεις. Ανάμεσα από την φρενήρη ανάσα σου ξεπηδάει ένα επιφώνημα απογοήτευσης. Επιστρέφεις στη θέση σου. Τα χέρια σου πάνω στα πόδια. Το κεφάλι ψηλά. Το στόμα ανοιχτό. Η γλώσσα έξω. Η ανάσα όμως γρήγορη και έντονη.

"Τρία"

Ξεφυσάς. Αυτή τη φορά δεν περιμένω. Αισθάνεσαι κάτι κρύο να αγγίζει τη γλώσσα σου, και αμέσως μετά υγρό να κυλάει πάνω της και να πέφτει από τα πλάγια στο τραπέζι. Κλείνεις τα χείλια σου πάνω της και την τραβάς μέσα στο στόμα σου. Το υγρό κυλάει πάνω στο πηγούνι σου καθώς κατεβαίνει από τα χείλια σου. Πάνω στα χείλια σου αισθάνεσαι κόκκους να κολλάνε. Καταπίνεις. Σκύβεις το κεφάλι και το κουνάς πότε δεξιά και πότε αριστερά. Αφήνεις ένα μακρόσυρτο μουγκρητό σκέψης.

"Μαργαρίτα;"

"Ναι"

Παίρνεις απότομα ανάσα και αυτή ακούγεται σαν πνιχτή φωνή καθώς περνάει από το λαιμό σου. Βάζεις τα χέρια σου πάνω στο τραπέζι. Γεμίζω τις παλάμες σου με ότι έχει μείνει από τη μαργαρίτα. Καταλαβαίνεις ότι το τραπέζι έχει γίνει χάλια. Φέρνεις το δεξί σου χέρι και απλώνεις τη Μαργαρίτα στα στήθη σου γύρω από τις θηλές σου. Παράλληλα αισθάνεσαι την παρουσία μου μπροστά σου. Αντιλαμβάνεσαι τα πόδια μου να αγγίζουν τους βραχίονές σου. Σηκώνεις το αριστερό σου χέρι και αγγίζεις ανεπαίσθητα τους μηρούς μου. Το φέρνεις μπροστά από το στόμα σου. Συνειδητοποιείς ότι είμαι και εγώ γυμνός. Τα δάχτυλά σου σταματούν πάνω στο πέος μου. Το αγκαλιάζεις στην παλάμη σου και το υγραίνεις με τη μαργαρίτα. Φέρνεις το στόμα σου επάνω στην κορυφή του πέους και την τυλίγεις με τα χείλια σου. Βάζεις τα χέρια σου πίσω από την πλάτη. Αφήνεις και πάλι ένα μουγκρητό.

Πιέζω μπροστά τη λεκάνη μου και αισθάνεσαι το πέος μου να εισβάλλει στο στόμα σου. Κουνάς το κεφάλι ρυθμικά. Γελάω. Προχωράω μπροστά. Προσπαθείς να μείνεις στη θέση σου. Σε ακούω που βγάζεις ένα πνιχτό μούγκρισμα. Οπισθοχωρείς. Η αλυσίδα τεντώνεται. Πιέζω περισσότερο. Γέρνεις πίσω πιο πολύ. Οι θηλές σου επιμηκύνονται και πάλι. Κάνω ένα βήμα μπροστά. Φτάνεις και πάλι στο σημείο όπου τα στήθη σου ανασηκώνονται. Αναπνέεις λίγο από τη μύτη και λίγο από το στόμα όσο μπορείς. Αισθάνομαι την αναπνοή σου επάνω στο πέος μου ζεστή και έντονη. Γρυλίζεις. Προσπαθείς να φωνάξεις. Γλιστράω μέσα σου πιο πολύ. Σε ακούω σχεδόν να πνίγεσαι. Τραβιέμαι πίσω. Παίρνεις βαθιά ανάσα. Μπαίνω ελάχιστα. Γέρνεις μπροστά και προσπαθείς να με πάρεις όλο μέσα σου. Η γλώσσα σου πιέζει δυνατά το πέος μου. Στην αρχή στην κορυφή. Και μετά από κάτω του. Αποκτάω ρυθμό. Τον ίδιο με το κεφάλι σου. Μπαίνω και βγαίνω. Ταυτόχρονα μετατοπίζω τη δράση όλο και πιο μπροστά. Η αλυσίδα τεντώνεται όλο και πιο πολύ. Το ίδιο και εσύ. Βγάζεις κραυγές. Σχεδόν σαν κλάμα. Στα 60 σταματάω και τραβιέμαι απότομα. Γέρνεις μπροστά και εσύ και ακουμπάς το κεφάλι σου στο μηρό μου. Παίρνεις βαθιές ανάσες. Επιστρέφω στη θέση μου. Το ίδιο και εσύ.

"Τέσσερα"

Αυτή τη φορά το χαμόγελό σου είναι πλατύ. Σχεδόν γελάς. Για λίγο. Ανοίγεις το στόμα σου πάλι. Κρεμάς τη γλώσσα έξω. Βγάζεις ένα χαριτωμένο επιφώνημα. Δηλώνεις έτοιμη. Κάθομαι σιωπηλώς και σε κοιτάω. Τώρα περιμένω. Περιμένεις και εσύ. Στη γλώσσα σου ακουμπάει κάτι πιο βαρύ και στέρεο. Το φέρνεις προσεκτικά στο στόμα σου. Δαγκώνεις. Ο ήχος του σπασίματος αντηχεί μέσα στο κεφάλι σου. Χαμογελάς έντονα. Στιγμές αργότερα όμως το χαμόγελό σου χάνεται.

"Σοκολάτα.."

"Ναι..."

Χαμογελάω. Φέρνεις τα χέρια σου πάνω στο τραπέζι. Σου βάζω ένα κομμάτι σοκολάτα σε κάθε παλάμη. Κλείνεις τα δάχτυλά σου και την κρύβεις μέσα στα χέρια σου. Γέρνεις μπροστά μέχρι να ακουμπήσουν οι θηλές σου στο τραπέζι. Κρατάς τεντωμένα τα χέρια μπροστά. Με ακούς να έρχομαι πίσω σου. Στιγμές μετά ακούς το γνώριμο ήχο από τις λωρίδες που παραμερίζουν τον αέρα. Στιγμές πριν βρούνε τη θέση τους πάνω στην πλάτη σου. Δεν μιλάς, αλλά σφίγγεις τα χέρια σου. Αρχίζεις την ρυθμική κίνηση του κεφαλιού σου. Περιμένω τρεις τέτοιες πριν κατεβάσω το flogger και πάλι στην πλάτη σου, με την ίδια δύναμη. Και ξανά. Και άλλη μία φορά. Και ακόμα μία. Οι τρεις γίνονται δύο. Η δύναμη αυξάνεται. Κάθε τόσο δραπετεύει παράπονο από τα χείλια σου. Δραπετεύει μέχρι τις 31. Η 32η κίνηση σηματοδοτεί ακόμα μία αύξηση σε δύναμη. Και ένα χτύπημα σε κάθε σου κίνηση. Φωνάζεις πλέον σε κάθε χτύπημα. Σε κάθε επόμενο η φωνή σου γίνεται εντονότερη. Το ίδιο και η δύναμη. Οι φλέβες στους βραχίονές σου φαίνονται έντονα. Οι γροθιές σου είναι πλέον σφιχτές. Η σοκολάτα λιώνει στα χέρια σου. Στο 60 είναι η δυνατότερη όλων. Ουρλιάζεις. Σταματάω.

Σηκώνεσαι αργά για να πάρεις και πάλι τη θέση σου. Έρχομαι πάλι μπροστά σου. Οι γροθιές σου είναι ακόμα σφιγμένες.

"Πέντε"

Δεν αντιδράς. Με αργές κινήσεις όμως χαλαρώνεις τις γροθιές σου. Ανοίγεις τα δάχτυλά σου. Η σοκολάτα διαγράφει τις γραμμές της ζωής πάνω στις παλάμες σου. Φέρνεις τα χέρια πάνω στα πόδια σου. Παίρνεις βαθιά ανάσα. Η διαδικασία γνώριμη. Στόμα ανοιχτό. Κεφάλι ψηλά. Κορμός τεντωμένος. Η γλώσσα έξω. Μετράς νοερά. Νομίζεις ότι δεν βλέπω ότι το κάνεις. Περιμένω. Συνεχίζεις να μετράς. Περιμένω περισσότερο. Επιμένεις. Επιμένω. Κάποια στιγμή σταματάς. Μόλις το κάνεις, δέχεσαι το επόμενο ερέθισμα στη γλώσσα σου. Υγρό και πάλι. Δοκιμάζεις τη γεύση και υγραίνεις έντονα τα χείλια σου. Λίγο πριν τα σουφρώσεις έντονα. Διστάζεις να μιλήσεις. Αργείς.

"Άλμη;"

"Όχι"

Κουνάς τη γλώσσα σου μέσα στο στόμα.

"Ξινόγαλα;"

"Όχι"

"Σπέρμα;"

"Σταμάτα"

"Σπέρμα είναι!"

"ΣΤΑΜΑΤΑ!".

Σταματάς. Σου λύνω τα μάτια. Τα ανοίγεις γρήγορα, μόνο για να τα ξανακλείσεις απότομα και να τα κρατήσεις μισάνοιχτα. Σε ενοχλεί το φως. Δεν προλαβαίνεις να το συνηθίσεις. Βγάζω τα κλιπ από της θηλές σου. Ουρλιάζεις. Ενστικτωδώς φέρνεις τα χέρια σου και αγκαλιάζεις τα στήθη σου. Αυτά γεμίζουν λιωμένη σοκολάτα. Με το που αγγίζεις τις θηλές σου, τραβάς τα χέρια σου μακρυά απότομα. Η έκφραση στο πρόσωπό σου είναι περίεργη. Σαν να προσπαθεί να αποδώσει πολλά συναισθήματα ταυτόχρονα.

Έρχομαι πίσω σου. Σε παίρνω αγκαλιά. Γέρνεις πάνω μου. Χωρίς το άγχος της αλυσίδας αυτή τη φορά. Σε φιλάω στο λαιμό. Μετά στα χείλια.

"Σπέρμα δεν ήταν;"

"Δεν ξέρω. Μπορεί να το μάθεις σε πέντε μέρες. Όταν θα εκπαιδεύσουμε τη γλώσσα σου πάλι."