Φυσώ

Αισθάνθηκα το βόμβο κάτω απ' τα πόδια μου. Σα μικρός σεισμός. Κι οι μηχανές πήραν μπροστά. Ένα μήνα μετά ξεκινουσα για το ταξίδι της επιστροφής. Ο καφές απ' τα φλο στην εταζερα της καμπίνας. Το πλαστικό ποτήρι με το νερό για το τσιγάρο. Άνοιξα το μπουκαλάκι και ήπια νερό. Έβγαλα το πόλο και την ιδρωμενη φανέλα. Πήρα μια καθαρή απ' τη βαλίτσα μου και τη φόρεσα. Άναψα το τσιγάρο και πήρα μια βαθειά ρουφηξια. Είχαν τελειώσει όλα.

Βρήκα το βιβλίο μου και κάθισα σιγοπινοντας τον καφέ μου ώσπου να πάει 6 και να ανοίξουν τα γκουντυς του πλοίου. Πάντα μου άρεσαν τα ταξίδια με πλοίο και καμπίνα. Αποδιωξα για άλλη μια φορά τις εικόνες της φαντασίας και απέφυγα τη δριμύτητα των εικόνων. Μόνο σκέψη. Μόνο περίσκεψη. Αυτό που έμαθα. Η διδαχή εκπαιδεύει. Η ελπίδα σκοτώνει. Ο,τι συνέβη δε μπορούσε να αλλάξει.

Από οκνηρία είχα εμπιστευτεί τα προβλήματα μου και τις πιθανές λύσεις στα χέρια άλλων. Είχα αφεθεί ολοκληρωτικά στη δικαιοδοσία τους. Οι σκέψεις και τα συναισθήματα μου είχαν γίνει το υλικό για τις σφαίρες επικρίσεων και υποτίμησης που μου εξαπολυονταν. Η νέα πραγματικότητα με την οποία ξυπναγα και κοιμόμουν ήταν ο αδιάβατος κόσμος των συναισθημάτων και εικόνων αναμνήσεων και προσδοκιών. Κάθε προσπάθεια μου να βρω ένα λογικό ειρμό υποβαθμιζοταν.

Σύμφωνα με τη νέα τάξη πραγμάτων ό,τι έλεγα κι ο,τι έκανα ήταν παράλογο, λάθος τακτικής και σαν αποτέλεσμα επέφερε την ασυνεννοησία. Φράσεις που έλεγα δε λαμβάνονταν ως κατανοητές ενώ οι ίδιες εκφρασμένες από άλλον με διαφορετική σύνταξη ή χωρίζοντας τις προτάσεις σε ξεχωριστές απαντήσεις έμοιαζαν ικανοποιητική προσπάθεια επικοινωνίας.

Όλοι αποκαλυπτομαστε εκεί που δεν το περιμένουμε. Δηλαδή στην αφροντισια με την οποία αντιδρούμε στα ασήμαντα. Κι εκεί έγινε η πρώτη αποκάλυψη πως είχα χειραγωγηθεί. Κι εκεί που πλέον δεν ήμουν διατεθειμένος να αμφισβητήσω το μυαλό μου, η αποκάλυψη όλων όσων έκανα και είχα κάνει σωστά.

Έβλεπα τα αποτελέσματα των καταστάσεων, όμως δεν ήμουν σε θέση να ανιχνεύσω τα αίτια και τις αιτίες. Υπήρχε ένα σημαντικό γιατί. Υπήρχε το ενδεχόμενο να μη το μάθω ποτέ. Κάποιος όμως ή κάποιοι είχαν τραβήξει τα πράγματα στα άκρα. Σώπασα. Αυτοεξοστρακιστηκα. Έπρεπε μόνος μου να αποφασίσω για το καλό μου και να αντιστοιχισω τα θέλω μου με συγκεκριμένους στόχους.

Έστριψα ένα ακόμα τσιγάρο κι έψαξα να βρω κάποιο κατάστρωμα να το καπνίσω. Η ομορφιά της θάλασσας είναι απόλυτη. Το αδιαπέραστο μπλε, αχανές. Είχα χρόνια να πάω στη θάλασσα. Θα το έκανα. Ήθελα να βυθισω το κεφάλι μου μέσα και με τα μάτια ανοιχτά να βιωσω την απουσία ανοησιας, την ανυπαρξία ποταποτητων.

Μπορεί κάποιος να σε έχει χειραγωγήσει. Αυτό δε σημαίνει πως ο,τι έκανε ήταν λάθος, ούτε πως σε ένα βαθμό δεν ήθελε το καλό σου. Αν απερριπτα τα πάντα, θα μειωνα εγώ αυτή τη φορά τον εαυτό μου. Αυτό που όμως έπρεπε να απορριφθεί πραγματικά ήταν οι ιδέες και εντυπώσεις που είχαν επιβληθεί.

Ήξερα πως αυτή η λεπτεπίλεπτη μορφή χειραγώγησης δεν είχε επιτευχθεί μόνο πάνω μου, αλλά τουλάχιστον σε δύο ακόμα ανθρώπους. Δεν ήμουν υπεύθυνος γι' αυτούς. Είχα ευθύνη για τον εαυτό μου. Υπήρξα αδύναμος και ανασφαλής και δεν έβαλα όρια. Σε κανέναν. Μόνο στον εαυτό μου.

Ήθελα τόσο πολύ να πω στο χειραγωγο μου έϊ δε φταίω εγώ, ούτε η Γιάννα, ούτε η Νίκη. Εσύ τα έκανες σκατα. Ακριβώς εκεί που πια σχεδόν κυριαρχούσες νόμισες πως κυριαρχούσες ολοκληρωτικά και πως μπορούσες να πεις ψέματα, να επικρινεις και να χλευασεις για κάτι μικρό κι ανούσιο και να επιτύχεις ένα ακόμη ρήγμα. Όταν όμως αμφισβητείς τη μνήμη μου και ακυρώνεις μια προηγούμενη ενέργεια δική σου δε μπορώ άλλο πια να κλείνω τα μάτια.

Έμεινα ήρεμος. Έμεινα ανοιχτός. Και μετά έφυγα. Και σιγά σιγά όλη η μνήμη επανήλθε. Ό,τι είχες πει διασταυρώθηκε ή απορρίφθηκε. Και δεν έκανες κάτι άλλο όλη την ημέρα από το να με τσιγκλιζεις, πιστεύοντας πως εγκλωβιστηκα και θα σε παρακαλέσω. Όμως έπεφτες συνέχεια σε νέα λάθη. Χρονικές ασυνέχειες, ασυνεπείς δηλώσεις, μα όχι πράξεις. Πάνω απ' όλα όμως να συνεχίσεις να παίρνεις πληροφορίες. Κι εκεί έχασες πια το παιχνίδι.

Εν απουσία μου επιτρέπω να με δερνετε, είχε κάποτε πει -υποτιθεται- ο Σωκράτης. Από την άλλη κάποτε όλοι ξυπνούν. Αν ήταν ασυνειδο κι εσύ θα ξυπναγες. Αν ήταν συνειδητό κάποτε τα άλλα σου θύματα θα ξυπναγαν. Σε κάθε περίπτωση εγώ σου είχα ξεφύγει. Ο,τι κι αν σκοπεύες να κάνεις κατά την απουσία μου.

Με τη Γιάννα είχες άπλετο χρόνο για να δοκιμάσεις όλες τις νέες μικρές ιδέες σου. Χρόνια το έκανες. Κι όταν κάποτε μου έκανε μια μικρή αποκάλυψη που ούτε εκείνη κατάλαβε, ίσως κάποτε το κάνει, εγώ ήμουν ασκεφτος. Όμως κάπου καταγράφηκε. Όταν άρχισαν να ξεκαθαρίζουν όλα, ήρθε κι αυτό να κουμπώσει.

Την είχες μαζί σου και της απομυζουσες την ενέργεια μέσω συνεχών καλοπιασματων. Κι όταν κατάλαβες πια πως πρέπει να υπάρχει και κάποιο άλλο κίνητρο για να μπορείς να τη σαδιζεις, της υπεβαλλες την ιδέα του νεαρού στον κάτω όροφο. Κι ας μην κατάλαβε τη σημασία στο να μη τη νοιάζει γι αυτόν οπότε απομακρυνόταν από σενα. Και τώρα το χες ξανακάνει μαζί μου. Στην κατάσταση που ήμουν ήταν αναμενόμενο πως μια θα θέλω τη Νίκη και την άλλη θα την αποστρεφομαι. Επιτέλους είχες τα παιχνίδια σου στο οικείο περιβάλλον σου. Εγώ κι η Γιάννα. Η Γιάννα κι εγώ.

Με τη Νίκη όμως εδρασες αριστοτεχνικά. Σου είχα δώσει το κλειδί και το δικαίωμα. Σου είχα δώσει λόγο πάνω της. Με αυτήν εκμεταλλεύτηκες το θυμό της, το πώς την μπλοκαραν τα συναισθήματα της, την ανάγκη της να μαζοχιζεται και το φόβο της για τη δέσμευση και την ανάληψη ευθυνών.

Ολέθριο λάθος να εξαφανιστω για δύο μέρες και να εμπιστευτώ έναν άνθρωπο που δεν ήξερες κι ούτε μπορούσες να ελέγξεις. Κι εγώ ήμουν στα χαμένα. Κι η Νίκη σε κράτος αλογου πανικού και οργής. Η ιδέα της τιμωρίας μου, υποβλήθηκε. Όμως όσο περνούσαν οι μέρες γλυκαινοσουν από την εξουσία σου. Και συνεχίζες να δίνεις τιμές σε κάποια από τις τρεις μεταβλητές για να δεις πως θ' αντιδράσουν οι υπόλοιπες.

Μα το μεγάλο λάφυρο ήμουν εγώ. Ξαναζουσες τον ενθουσιασμό που ζούσες τα πρώτα χρόνια παίζοντας με το μυαλό της Γιάννας κι είχες κάθε δικαίωμα να το κάνεις, αφού στο είχα δώσει. Υπήρχε άλλωστε ο ανεξέλεγκτος θυμός σου κάθε φορά που σε παρεκαμπτα. Υπήρχε το μένος για όλες τις φορές που εγώ ήμουν δυνατός κι εσύ αδύναμη και τρομαγμένη και σε βοήθησα. Υπήρχε κι η παλιά ασβέστη φλόγα πως θα με εντοιχιζες στους τοίχους του σπιτιού σου και θα εμένα ληθαργικος να πλένω τα πιάτα σου, να πετάω τα σκουπίδια σου, να με βρίσκεις εκεί όταν γυρνάς κι όταν βαριέσαι να μου μπηγεις βελόνες στο μυαλό, ή αν δεν είσαι καλά να επικαλεισαι το θαυμασμό μου ή τη λογική μου, που μετά φροντιζες να ξανακοιμισεις.

Ξεκίνησες να διαβάζεις αυτό το κείμενο ψιλοαδιαφορα, από βαρεμαρα. Μετά ζωηρεψες και τώρα γυρνάς σαν αλαφιασμενο ζώο. Τώρα ξέρεις ότι ξέρω. Τώρα ξέρεις τι περιμένω. Δεν τα έχεις όλα υπό έλεγχο. Πάντα θα σου ξεφεύγουν τα πράγματα . Γιατί δεν είσαι αρκετά καλή. Ήταν πολύ εύκολο επειδή βρισκόμουν σε συναισθηματική παρακρουση με την αδυναμία μετάφρασης των συναισθημάτων που με χαρακτηρίζει κι έτσι βρήκες πόρτα ανοιχτή. Δε σου αρκούσε όμως. Θέλησες να δοκιμάσεις τις δυνάμεις σου πάνω στην αντίληψη μου, στη μνήμη μου και στους συλλογισμούς μου, στην εμπειρία μου. Κι εκεί την πάτησες. Στο απόγειο σου έκανες το λάθος. Με ένα πακέτο μπισκότα.

Και όλα ξεκαθάρισαν.

Και ξέρεις τι έχει σειρά. Ήδη τρώγεσαι μέσα σου για την αποτυχία σου. Σε λίγο όμως θα στείλεις μηνύματα καλοπιασματος
κι ελέγχου σε όσα θύματα διαθέτεις, να ελέγξεις αν ακόμα τα κατέχεις. Κι αν κάποιο σου απαντήσει διστακτικά, η χωρίς ενθουσιασμό θα ξεκινήσεις να ανησυχείς. Εύχομαι να στρέψεις όλο το θυμό σου απέναντι μου. Αν και δε μπορείς να μου κάνεις τίποτα πια. Και τελικά, αργά ή γρήγορα όλοι θα φύγουν μακριά σου. Και θα μείνεις πάλι μόνη. Ολότελα. Και το μυαλό σου θα πεινάει. Κι όσο πεινάει θα τρώει από σένα.

Ο πόνος που προσφέρεται κάνει το σαδιστη ευάλωτο. Μπορεί να σπαραξει στο κλάμα τρισευτυχισμενος, νιώθοντας ευγνωμοσύνη, αγαλλίαση, ανακούφιση και μια μικρή δόση υγιών τύψεων. Κι αυτές ειδικά είναι το απαύγασμα του παραδείσου του, το δικαίωμα του να βρίσκεται εκεί. Ο πόνος όμως κι η δυσφορία που επιβάλλονται στο σαδιστη ξυπνούν αλλά πράγματα. Κι εσύ τα ξύπνησες. Θα το ξέρεις πως ίσως βρίσκομαι κάπου στη γειτονιά σου, ίσως κοιτώ το παράθυρο σου, ίσως σου τηλεφωνώ τη νύχτα που θα ξενυχτας και θα αλυχτας, χωρίς να μιλώ. Κι εσύ θα είσαι μόνη και εντελώς έρημη.

Κι όταν βρεις κάποιο νέο θύμα, θα με συναντήσεις. Και θα χάσεις το μπουσουλα. Γιατί εγώ ξέρω τι είσαι. Μια αποτυχία ανάμεσα σε τόσες άλλες, με μερικές λάμψεις. Και θα ξέρεις πως γνωρίζω ότι θες τον έλεγχο των άλλων, γιατί σου είναι αδύνατο να ελέγξεις τον εαυτό σου χωρίς να πληρώνεις αυτό το τίμημα. Κι η θυσία των άλλων πάντα είναι πιο εύκολη.

Αυτές οι σκέψεις σφραγίστηκαν στο ημερολόγιο του κινητού μου εκείνο το βράδυ που έφευγα κι όταν είμαι έτοιμος, όταν έχω επιστρέψει οριστικά, αυτή θα είναι η ενημέρωση σου. Ένα κείμενο αποκλειστικά και μόνο για σένα, σε κοινη θέα. Κι αν όλο αυτό μοιάζει με ψυχωτικό παραλήρημα, εμείς οι δυο ξέρουμε πως ότι σε κατάλαβα καταρρίπτει τη θεωρία. Και τώρα στείλε τα μηνύματα. Όσο ακόμα ασκείς κάποιον έλεγχο στα θύματα σου.