Professor

Μετά από πολλά μηνύματα, Σας ευχαριστώ, Ο Αφέντης μου μου επιτρέπει να ανεβάζω μόνο ιστορίες.

Στο δεύτερο έτος της σχολής τα μαθήματα του χειμερινού εξαμήνου μόλις ξεκίνησα. Στο μάθημα της στατιστικής έφεραν έναν νέο καθηγητή. Νέος σε σχέση με τους συνάδελφους του, περίπου σαρανταπέντε ετών. Οι περγαμηνές που τον συνόδευαν, προηγούνταν της φήμης του. Υπήρξε ο νεότερος καθηγητής στο φημισμένο Μπέρκλεϊ. Η αγάπη του για την πατρίδα του την Πάτρα και κάποια προβλήματα υγείας του πατέρα του τον ανάγκασαν να επιστρέψει στον τόπο του. Η έλευση του, έδωσε πνοή στην σχολή. Ο κοσμήτορας του έκανε αμέσως πρόσληψη. Ήταν η πρώτη φορά που θα δίδασκε στην Ελλάδα.



Το αμφιθέατρο ήταν γεμάτο. Τα κορίτσια είχαν βάλει τα καλά τους. Είχαν μάθει ότι είναι νέος, ωραίος κι αυστηρός. Χαρακτηριστικά που γοήτευαν τις περισσότερες. Εκείνος σοκαρίστηκε όταν συνειδητοποίησε ότι πρέπει να γράψει σε μαυροπίνακα, χρησιμοποιώντας κιμωλίες. Οι φοιτητές δεν είχαν υπολογιστές, αλλά κρατούσαν σημειώσεις στα τετράδια τους.

«Κωμικοτραγικό» είπε αφήνοντας τα πράγματα του στο έδρανο του. Συστήθηκε στους φοιτητές.

Οι περισσότεροι συγκράτησαν το μικρό του, Κωνσταντίνος.



Ξεκίνησε την παράδοση του μαθήματος. Οι περισσότεροι αδυνατούσαν να καταλάβουν ότι τους έλεγε. Ο ίδιος διαπίστωσε τα εγκληματικά κενά τους. Προσπάθησε για μέρες, αφιερώνοντας περισσότερο χρόνο από το υποχρεωτικό διδακτικό του ωράριο για να τους βοηθήσει να κατανοήσουν καλύτερα. Παρά την αυστηρότητα του, τους βοηθούσε πραγματικά.



«Θέλω κάποιος από εσάς να γίνει βοηθός μου. Δεν θα είναι εύκολο, θα πρέπει να γράφει τις σημειώσεις μου και διάφορα άλλα. Επίσης δεν θα έχει καμία εύνοια στην βαθμολογία»



Αυτό το τελευταίο ήταν που έκανε πολλούς να μην περάσουν για συνέντευξη. Από την άλλη πολλά κορίτσια πήγαιναν. Είχα στο μυαλό τους περισσότερο κάποιες ερωτικές περιπέτειες παρά να γίνουν πραγματικοί βοηθοί του. Λίγα αγόρια πήγαν για συνέντευξη. Ανάμεσα τους και ο Μάριος.



«Γιατί θες να γίνεις βοηθός μου Μάριε;» τον ρώτησε ο καθηγητής που κάθονταν απέναντι του. Ο νεαρός νωχελικός και ντροπαλός σχεδόν έτρεμε. Χαμηλών τόνων, κέντριζε το ενδιαφέρον του καθηγητή.

«Θέλω να δω πως είναι η ζωή του καθηγητή, να διδαχθώ από αυτή, Κύριε». Απάντησε με απόλυτο σεβασμό αποσπώντας το χαμόγελο του καθηγητή.

Συνέχισαν οι ερωτήσεις γύρω από τη στατιστική. Ο νεαρός ήταν καλά διαβασμένος.

«Τώρα θέλω να σου κάνω μερικές προσωπικές ερωτήσεις. Οι περισσότεροι συμφοιτητές σου, δεν απάντησαν και γι αυτό απορρίφθηκαν» τον πληροφόρησε ο καθηγητής του που δεν έχασε καθόλου τον χρόνο του.

«Μένεις μόνος σου στη Πάτρα; οικογενειακή κατάσταση;»

«Μένω μόνος στη Πάτρα. Μοναχοπαίδι, οι γονείς μου είναι στην Αθήνα, Κύριε»

«Ύψος, βάρος» αν και μπορούσε να τα δει αυτά.

«Είμαι 190 εκατοστά και 74 κιλά, Κύριε» πρόσθετε σε κάθε απάντηση του το Κύριε γιατί ήθελε να δείξει σεβασμό, αλλά και γιατί είχε επηρεαστεί τόσο πολύ από την ταινία η ‘’γραμματέας’’ που είχε παρακολουθήσει το προηγούμενο βράδυ.

«Έχω μια τελευταία ερώτηση, η οποία είναι καθοριστική», πρόσθεσε ο καθηγητής.

«Είναι δύο η ώρα το βράδυ, σε καλώ στο τηλέφωνο σου να έρθεις στο σπίτι μου είναι επείγον. Έρχεσαι. Κάθομαι στο σαλόνι και σου ζητώ να μου φτιάξεις ένα τσάι και να μου το σερβίρεις. Τι θα κάνεις;»

Ο Μάριος το σκέφτηκε πάρα πολύ πριν απαντήσει. Είχε ακούσει για μια πολύ δύσκολη ερώτηση, αλλά κανείς δεν έλεγε τι, καθώς όλοι υπέγραψαν συμφωνία εμπιστευτικότητας πριν δώσουν συνέντευξη. Μόνο που ήταν αποφασισμένος να ρισκάρει τα πάντα ο μικρός.

«Θα πάω στην κουζίνα σας, θα φτιάξω το τσάι όπως το προτιμάτε. Θα σας το σερβίρω. Θα βγάλω τα ρούχα μου, θα γονατίσω και θα σας ικετέψω να γίνω σκλάβος Σας και να ικανοποιήσω κάθε επιθυμία Σας Κύριε» απάντησε ο Μάριος γεμίζοντας με δάκρυα από την ένταση το πρόσωπό του.

Ο Καθηγητής τον κοίταζε επίμονα, μην μπορώντας να πιστέψει τη θησαυρό είχε βρει μπροστά του.

«Πολύ καλά» του απάντησε. «Μπορείς να πηγαίνεις, θα επικοινωνήσω μαζί σου σύντομα για τα αποτελέσματα».

Ο Μάριος σηκώθηκε ταπεινωμένος κι έφυγε. Πήγε σπίτι του κι έφερε στον νου του ότι είχε συμβεί. Αγχώθηκε πάρα πολύ. Ήξερε ότι τα είχε κάνει σκατά. Μα τι σκέφτονταν; Γιατί ξεφούρνισε κάτι τέτοιο. Άρχισε να. Βρέχει πολύ εκείνη την βραδιά. Τον πήρε ο ύπνος βλέποντας μια ταινία στη τηλεόραση. Ξαφνικά το κινητό του άρχισε να ηχεί. Κοίταξε την οθόνη του. Ένας αριθμό που δεν τον ήξερε το καλούσε. Το απάντησε.

«Μάριε θέλω να έρθεις σπίτι μου είναι επείγον»

Ο Κύριος Κωνσταντίνος ήταν. Νόμιζε ότι ονειρεύονταν. Κοίταξε το ρολόι του έγραφε δύο το βράδυ. Πήρε το ποδήλατο του και πήγε στο σπίτι του καθηγητή όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Φορούσε ολόλευκη φόρμα. Η βροχή μούσκεψε τα ρούχα του, αν ήταν μέρα θα φαίνονταν πόσο διάφανα ήταν. Ο καθηγητής τον περίμενε, του άνοιξε την πόρτα και χωρίς να του πει τίποτα άλλο, τον άρπαξε από το μαλλί και τον έσυρε μέσα στο σπίτι αφαιρώντας του όλα τα ρούχα. Αφήνοντας γυμνό μπροστά του, το νεαρό, άτριχο λευκό του κορμί.

«Είμαι παρθένος Κύριε» ψέλλισε. Ο καθηγητής τον χαστούκισε μερικές φορές. Το εικοσάχρονο αγόρι, έβαλε τα κλάματα και καύλωσε ταυτόχρονα. Ο Καθηγητής τον πήγε στο κρεβάτι του. Τον έβαλε στα τέσσερα, του έδεσε με χειροπέδες τα χέρια πίσω από την πλάτη του. Μπήκε μέσα του, χωρίς προφυλακτικό, χωρίς λιπαντικό. Ο νεαρός κραύγασε από πόνο, αλλά δεν αντιστάθηκε καθόλου. Άφηνε ελεύθερο τον εαυτό του, σαν να ήταν ο πιο έμπειρος παρτενέρ του κόσμου. Υποτακτικός σε όλα του. Ο Καθηγητής τον γαμούσε δυνατά για ώρα. Σταμάτησε μόνο για να πάει μέχρι το μπάνιο. Πλύθηκε και ξαναγύρισε, αυτή τη φορά το στόμα του νεαρού θα γίνονταν η φωλιά του. Αυτό το στόμα το γαμούσε, δεν του έκανε έρωτα. Ο νεαρός πνίγονταν, προσπαθούσε να πάρει ανάσα, ξέρασε και συνέχισε μέχρι που ο Καθηγητής γέμισε το στόμα του με σπέρμα.

Τον άφησε να ηρεμήσει για λίγο. Τον πήρε μια αγκαλιά, λύνοντας του τα χέρια.



«Θα σε πάρω για βοηθό μου, αλλά θα σε γαμάω δυο και τρεις φορές την ημέρα»

«Μάλιστα Κύριε» απάντησε ο νεαρός.

 

Ευχαριστούμε πολύ τον Αφέντη σου.