Through the looking glass

Μιλούσα τον τελευταίο καιρό μαζί της. 37 χρονών, παντρεμένη με δύο παιδιά, η Στέλλα θαρείς πως ζούσε από κεκτημένη ταχύτητα ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση μου είχε δώσει. Από τις φωτογραφίες που μου είχε στείλει φαινόταν ότι κρατιέται καλά και το πρόσωπό της σε καμία περίπτωση δεν είχε χάσει τη νεανική του λάμψη. Είχε κουραστεί από τη ζωή της αλλά δεν ήθελε ούτε καν η ίδια να το παραδεχτεί.

Όχι ότι εγώ ήμουν καλύτερος ούτε καν δέκα χρόνια πριν...

Η αλήθεια είναι ότι όταν ήρθα Αθήνα είχα σκοπό να της προτείνω να βγούμε για ένα καφέ αλλά με πρόλαβε εκείνη.

Και όχι απλά με πρόλαβε...

Δεν είχε πιει το ουίσκι της, έφυγε σαν κυνηγημένη σχεδόν. Ήπια μια γερή γουλιά και αφού ντύθηκα βγήκα στο μπαλκόνι να κάνω ένα τσιγάρο.

Αλήθεια ήταν ότι ήθελα να την ξαναδώ ωστόσο πέρα από το κίνκυ σεξ δεν ήξερα τι άλλο θέλω μαζί της. Δηλώνω vanilla στο φόρουμ γιατί είμαι βανίλλα, σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ το τοπιλίκι μου ως κυριαρχικό mindset παρά το γεγονός ότι η ίδια η ιδέα μου άρεσε.

Παρά το γεγονός ότι όσο έμεινα Αθήνα δεν ξαναβρεθήκαμε εξακολουθούσαμε να επικοινωνούμε. Η ίδια ήταν φανερό ότι πάλευε με τον εαυτό της και ήταν ευάλωτη αν είχα τη θέληση να τη χειριστώ ωστόσο είχα κόψει αυτά τα παιχνιδάκια από τότε που συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι δεν είναι ούτε κατακτήσεις ούτε άψυχα παιχνίδια.

Σαν παιχνίδι ομολογώ ότι είναι γοητευτικό αλλά είναι το αποτέλεσμα που έπαψε να είναι του γούστου μου.

Συνεχίσαμε να μιλάμε και απέφευγα επιμελώς να αναφερθώ στα όσα έγιναν εκείνο το απόγευμα στο ξενοδοχείο. Εγώ της είχα πει ότι θέλω να την ξαναδώ αλλά η απόφαση ήταν δική της και ήθελα να παραμείνει δική της.

- "Λάμπη, να σε ρωτήσω κάτι;" μου έγραψε μια μέρα στο τσατ.
- "Μου ζητάς άδεια, μικρή;  " τη ρώτησα πειρακτικά.
- "Να τα και τα πιπεράτα  " ήταν η απάντηση που μου έδωσε.
- "Η ερώτησή σου αφορά στο πώς το τρίβουν το πιπέρι του διαόλου οι καλογέροι;  "
- " "
- "Μη μου βγάζεις γλώσσα εμένα, θα πάρω πέτρα!"
- "Ναι καλά... μια χαρά σου άρεσε όταν έβγαλα τη γλώσσα μου  "
- "Ίσως και η απάντησή μου είναι οριστική!"
- "You are pleading the 5th; Και μετά λες εμένα κοτάρα...  "
- "Ρώτα ρε βάσανο, με έσκασες!"
- "Χιχι"
- "Σε φαγουρίζει το υπέροχο κωλαράκι σου, Στελλίτσα;"
- "Να σου πω, τώρα που το λες  "
- "Καλά, συνέχισε να τρίβεσαι στη γκλίτσα του τσοπάνη και θα δεις... Ξέρεις τι κάνουμε εμείς οι βλάχοι, ε;"
- " "
- "Ρε θα μου πεις ή θα με σκάσεις;"
- "Να μωρέ... διάβασες το νήμα της <$$$$>?"
- "Ναι, το διάβασα."
- "Πώς σου φάνηκε;"
- "Πώς να μου φανεί; Αν η ίδια είναι χαρούμενη εκεί που πιστεύει ότι είναι τι λόγος μου πέφτει εμένα;"
- "Δεν ξέρω βρε Λάμπη... είναι έτσι ή είναι καθ'υπαγόρευση;"
- "Ούτε ξέρω και εδώ που τα λέμε ούτε με ενδιαφέρει."
- "Είναι όμως επιλογή; Εσύ λες ότι είμαστε οι επιλογές μας."
- "Φυσικά και είναι επιλογή, Στέλλα. Συμφωνώ με όσους λένε ότι η κυριαρχία επιβάλλεται αλλά η αποδοχή αυτού του γεγονότος είναι επιλογή. Άλλη επιλογή είναι να πολεμίσεις εναντίον της και όπως εγώ το βλέπω τουλάχιστον -και χωρίς να έχω και την αντίστοιχη εμπειρία- φαντάζομαι ότι ένας τέτοιος πόλεμος θα γίνεται στο κεφάλι του/της υποτακτικής μέχρι είτε να αποδεχτεί τη θέση του είτε να λακήσει αν δε μπορεί να κάνει αλλιώς."
- "Είναι αστείο αλλά τόσο καιρό που μιλάμε δεν σε έχω ρωτήσει ποτέ ευθέως: Εσύ θα ήθελες να έχεις υποτακτική;"
- "Δεν έχω ιδέα Στέλλα. Από τη μία σα σκέψη είναι γοητευτική αλλά από την άλλη δεν ξέρω αν θα ήθελα να έχω σε ένα άτομο εξουσία που επεκτείνεται πέρα από το σεξουαλικό τομέα. Σου έχω πει -και το ξέρεις και η ίδια- ότι με καυλώνει να χρησιμοποιώ την παρτεναίρ μου στο σεξ αλλά αυτό είναι ένα πράγμα και το άλλο... well, άλλο."
- "Μία από τα ίδια. Και εμένα με γοητεύει η σκέψη αλλά μεταξύ θεωρίας και πράξης μπορεί να υπάρχει τεράστια διαφορά."
- " "

Δεν μιλήσαμε για αρκετή ώρα. Πάνω που ήμουν έτοιμος να χαιρετήσω έστειλε νέο μήνυμα

- "Μου είχες πει ότι θα ΄θελες να με ξαναδείς."

Της απάντησα αμέσως.

- "Ναι, στο είχα πει. Ακόμα ισχύει."

Δεν απάντησε και δεν το συνέχισα. Κάποια στιγμή αργότερα την καληνύχτισα και έπιασα το βιβλίο που είχα αφήσει στη μέση.
​

Έπρεπε να κατέβω πάλι Αθήνα. Ήθελα να ξαναβρεθώ μαζί της αλλά δεν ήξερα πως να της το προτείνω. Τελικά έκανα το πιο απλό πράγμα, της έστειλα μήνυμα.

"Μεθαύριο το απόγευμα στις πέντε στο ξενοδοχείο μου. Αν περάσεις την πόρτα θα μου ανήκεις για όλο το διάστημα που θα είσαι μαζί μου."

Η απάντηση δεν άργησε να 'ρθει και το κινητό μου βούηξε

"Μάλιστα κύριε  "

Δύο μέρες αργότερα, στις 17:00 ακριβώς παιρνούσε την πόρτα του δωματίου μου και αυτή την φορά την πέρασε χωρίς δισταγμό.

-"Καλώς την" της είπα χαμογελώντας.
-"Καλώς σε βρήκα" μου απάντησε εξίσου χαμογελεστά και παρόλο που διάβηκε την πόρτα χωρίς δισταγμό ήταν φανερό ότι ήταν αμήχανη.

Τη φίλησα απαλά στα χείλη και της έδειξα να περάσει μέσα. Ήταν επιτηδευμένα απλά ντυμένη.

- "Μέχρι τι ώρα μπορείς να κάτσεις;" τη ρώτησα.
- "Ο Δημήτρης είναι σε επαγγελματικό ταξίδι και οι μικρές είναι στα πεθερικά μου. Μπορώ να κάτσω μέχρι να βαρεθείς να με βλέπεις" μου είπε παιχνιδιάρικα και μου έβγαλε τη γλώσσα.
- "Αυτό είναι θαυμάσιο. Θες να πάμε κάπου έξω για βόλτα;"

Δεν είχε έρθει για βόλτα εδώ αλλά ο αιφνιδιασμός, όπως τουλάχιστον τον αποκωδικοποίησα ευχόμενος να μην είναι ευσεβής πόθος, ήταν ευχάριστος. Δεν την έβλεπα σαν κομμάτι κρέας, δεν ήθελα να την δω σαν κομμάτι κρέας και αν εκείνη επιθυμούσε τέτοια αντιμετώπιση ας έβρισκε άλλον.

- "Πού να πάμε;" με ρώτησε.
- "Όπου θέλεις, με αυτοκίνητο έχω έρθει."
- "Θέλω θάλασσα" μου δήλωσε.
- "Πάμε θάλασσα" της είπα.

Και αμ έπος αμ έργο, μας πήρε βέβαια αρκετή ώρα, πανάθεμά την κίνηση που έχει αυτή η Αθήνα αλλά φτάσαμε Βουλιαγμένη. Καθίσαμε σε μια καφετέρια και πήραμε τους καφέδες μας. Η ώρα πέρασε γρήγορα και ευχάριστα.

Όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο ωστόσο άρχισε το παιχνίδι. Κινήσαμε να φύγουμε και επειδή το αυτοκίνητό μου είναι αυτόματο δεν υπήρχε ανάγκη να χειρίζομαι το λεβιέ οπότε το χέρι μου σήκωσε το φόρεμά της και άρχισα να τη χαϊδεύω στην αρχή στα μπούτια και μετά στην κυριολεξία της γράπωσα το μουνάκι που έσταζε. Η Στέλλα έκλεισε τα μάτια και αφέθηκε στα χάδια μου.

Στο πάρκινγκ του ξενοδοχείου την έβαλα να μου πάρει τσιμπούκι. Εντάξει είχα παρκάρει σε μια απόμερη γωνία ωστόσο η αδρεναλίνη του δημόσιου της πράξης έκανε την πίπα ακόμα καλύτερη και η Στέλλα αν μη τι άλλο δικαίωνε το όνομά της... ήταν αστέρι στο τσιμπούκι. Τέλειωσα με σπασμούς στο στόμα της, τα κατάπιε όλα και συνέχισε να με γλείφει και να με ρουφάει μέχρι που με γυάλισε.

Ανεβήκαμε στο δωμάτιο. Αυτή τη φορά εκτός από τα κλιπσάκια για τις ρώγες και το φλόγκερ είχα φέρει μαζί μου και την αγαπημένη μου βίτσα.

Την έβαλα να γδυθεί τελείως και να κάτσει στο χαλί, δίπλα στα πόδια μου.

-"Πώς αισθάνεσαι;" τη ρώτησα.
-"Περίεργα να σου πω την αλήθεια." και συμπλήρωσε γρήγορα "Ευχάριστα περιέργα για να μην αναρωτιέσαι."
-"Έτσι μπράβο. Θέλω να νιώθεις καλά με τον εαυτό σου όσο είσαι μαζί μου."
-"Νιώθω καλά μαζί σου, δε θα ήμουν αλλιώς εδώ."
-"Στέλλα θέλω να είναι απολύτως ξεκάθαρο μεταξύ μας. Αυτό που κάνουμε δεν είναι D/s, είναι kinky friends with benefits."
-"Το ξέρω."
-"..."
-"Άκου Λάμπη, δεν τρέφω ψευδαισθήσεις. Μπορεί να μην είμαι πια ερωτευμένη με το Δημήτρη αλλά τον αγαπάω και δεν θέλω να διαλύσω την οικογένειά μου. Αυτό το φύλλο έχω, μ' αυτό το φύλλο παίζω."
-"Ένας από τους λόγους που με ελκύεις είναι ο κυνισμός σου Στέλλα."
-"Δεν θα το έλεγα κυνισμό, ρεαλισμό θα τον έλεγα."
-"Ακόμα και έτσι."

Σηκώθηκα από το καθιστικό και τη βοήθησα να σηκωθεί. Την πήγα στο κρεββάτι και την έβαλα να ξαπλώσει βάζοντας ένα μαξιλάρι κάτω από την κοιλιά της. Έβγαλα το λιπαντικό από την τσάντα μου και της το άπλωσα στον κώλο βάζοντας βαθειά το δάχτυλο μέσα της και κάνοντας κυκλικές κινήσεις.

Το γεγονός ότι δεν την έβλεπα ως ένα κομμάτι κρέας δεν με εμπόδιζε να τη χρησιμοποιήσω ακριβώς έτσι.

Είχα καυλώσει και πάλι. Χωρίς πολλά-πολλά τον έβαλα στον κώλο της και άρχισα να της τον γαμάω με δύναμη. Στην αρχή μούγγρισε από τον πόνο και έφερα προσεκτικά το χέρι μου και της έκλεισα το στόμα φροντίζοντας να μην εμποδίζει τη μύτη της να ανασάνει. Συνέχισα να ξεσκίζω το υπέροχο κωλαράκι της και το τσιμπούκι που είχε προηγηθεί στο γκαράζ βοήθησε στο να κρατήσει πολύ ώρα το ξέσκισμα που της έκανα. Όταν ένιωσα ότι δεν αντέχω άλλο καρφώθηκα μια τελευταία φορά και άδειασα ότι είχε μείνει από το τσιμπούκι προηγουμένως.

Ξάπλωσα ξέπνοος ενώ η Στέλλα με κοίταζε γελαστή.

-"Σας ευχαριστώ που χρησιμοποιήσατε το στόμα μου και τον κώλο μου για να εκτονωθείτε, Κύριε"
-"Κεριά και λιβάνια" της είπα και βάλαμε και οι δύο τα γέλια σαν παιδάκια.

 

@Arioch , αν θέλεις* τη γνώμη μου πρέπει να υπάρχει ένας σύνδεσμος μεταξύ των δύο ιστοριών. Όποιος διαβάσει τη μια να είναι σε θέση να σκεφτεί ότι υπάρχει και το αρνητικό της. Σήμερα είναι πιο εύκολο, μετά από λίγο καιρό που θα απομακρυνθούν η μία από την άλλη θα είναι σχεδόν αδύνατο να διαβαστούν μαζί.

*Το ίδιο ισχύει κι αν δε τη θέλεις

 

Η σύνδεση υπάρχει και είναι στους τίτλους των ιστοριών. Όποιος μπορεί να την κάνει, έχει καλώς. Όποιος δεν μπορεί να την κάνει, πάλι έχει καλώς.