永遠

Άνοιξε την πόρτα σιγά, ο ήχος των τακουνιών αντηχούσε.

Αναρίγησε, τον έλουσε κρύος ιδρώτας. Δεν την αναγνώριζε πια. Πάει το κοριτσάκι που είχε γνωρίσει, η κοπέλα που είχε θελήσει να πλάσει, πλέον ήταν γυναίκα. Γυναίκα με κεφαλαίο για αυτόν, μόνο η αύρα της του έδειχνε, πόσο είχε ωριμάσει. Δεν τόλμησε ούτε να κουνηθεί, τα πόδια του σχεδόν έτρεμαν. 15 χρόνια κοντά εμπειρίας και μπροστά της, όλα γίνονταν φτερό.

«Ίσιωσε την πλάτη. Τι έγινε; Έλειψα 5 χρόνια μόνο και μόνο για να δω ότι τα ξέχασες όλα;»

Κοκκίνισε, είχε δίκιο, ήταν τόσο χαμένος στη σκέψεις του, που δεν πρόσεξε.

Πάντοτε ήθελε την πλάτη του ίσια, εκτεθειμένη, θυμόταν εκείνα τα δειλά πρώτα μαστιγώματα, εκείνα που δεν πρόλαβε να δουλέψει μαζί της… Άκουσε το σύρσιμο στο πάτωμα και το κορμί του άρχισε να τρέμει. Αν δεν τον είχε διατάξει να βάλει την ζώνη, η αντίδραση του θα φαινόταν.

Άκουσε το μαστίγιο να σκάει με φόρα στο πάτωμα, κουνήθηκε….

Και τότε το ένιωσε στην πλάτη του, απότομα, με μια δύναμη και σιγουριά που δεν είχε ξαναδεί από εκείνη. Η άκρη του σαν να έσκιζε το δέρμα του. Και ίσως το έκανε, ο πόνος τον μούδιασε, δάγκωσε τα χείλη του, γεύτηκε το αίμα πάνω τους.

«Ξέρεις, θυμάμαι που σου είπα να μην κουνιέσαι. Με απογοητεύεις.»

Αυτά τα λόγια τον διαπέρασαν σαν μαχαίρι, δεν ήθελε να ακούσει άλλο. Ότι χειρότερο για την Κυρία του.

«Σήκω, πήγαινε στον τοίχο απέναντι, θέλω τα χέρια σου πίσω από την πλάτη σου, πόδια ανοιχτά.»

Αμέσως υπάκουσε, δεν ήξερε τι τον περίμενε αλλά και μόνο η ιδέα να την απογοητεύσει, τον έκανε χίλια κομμάτια. Μόλις πήρε την θέση του, ένιωσε την μπάρα στα πόδια του, τις χειροπέδες στα χέρια του.

«Μέτρα για μένα. Αν χάσεις το μέτρημα, θα σε μαστιγώσω 40 ακόμη φορές, αν νιώσω ότι χάνεις την συγκέντρωση σου, θα φύγω από το δωμάτιο. Δεν θα με ξαναδείς ποτέ.»

Δεν προλάβαινε να πάρει ανάσα, το κορμί του έκαιγε, ο ιδρώτας έσταζε και κρατιόταν να μην φωνάξει. Ήξερε, ήξερε με ποιο μαστίγιο τον χτυπούσε, ποιο κοκκίνιζε το δέρμα του, ποιο το άνοιγε. Ποτέ δεν την είχε ικανή για κάτι τέτοιο, μα να…

Ο πόνος ήταν αφόρητος, η ανάσα του κοβόταν, ένιωθε να ζαλίζεται, αναρωτήθηκε…Αν θα σταμάταγε ποτέ, πόσο ήθελε να ξεσπάσει πάνω του.

Τα μπούτια του έκαιγαν, η ανάσα του βαριά, δεν το είχε καταλάβει, μα τα δάκρυα του κυλούσαν.

«Δεν έχουμε τελειώσει ακόμη… Στο κρεβάτι, γρήγορα, θα μετρήσω μέχρι το πέντε…»

Ούτε μέχρι το 3 δεν την άφησε να φτάσει. Εκεί γονατισμένος και έτοιμος.

«Θυμάσαι τι μου είχες πει κάποτε; Ο πόνος δεν σε τρομάζει, για να δούμε τώρα…»

Έπιασε τους όρχεις του, με φόρα, με δύναμη, κόντεψε να δαγκώσει την γλώσσα του. Ένιωσε να του βάζει κάτι ανάμεσα στα πόδια του, να σφίγγει… ιδέα δεν είχε τι ήταν. Η αίσθηση αφόρητη.

«Θέλω να σε κάνω να την πεις… Εκείνη την λέξη…»...

 

Χμ..