My superman

Θα σας μιλήσω για τον Κύριό μου, τον Μ.

Είναι ο άνθρωπος που με σήκωσε όταν δεν ήξερα πια πώς να σηκωθώ. Που στάθηκε δίπλα μου με τρόπο που δεν είχα γνωρίσει ποτέ. Με σταθερότητα, με αυστηρότητα εκεί που χρειαζόταν, αλλά και με μια στοργή που μου έμαθε ξανά να εμπιστεύομαι.

Ο Κύριός μου είναι το στήριγμά μου. Είναι το φως μου στις σκοτεινές μου ώρες, το χέρι που απλώνεται όταν αρχίζω να χάνω τον εαυτό μου, και η φωνή που με τραβά ξανά στην πραγματικότητα, εκεί όπου υπάρχει φροντίδα, τάξη και νόημα.

Μου έμαθε πως δεν είναι ντροπή να δείχνεις την αγάπη σου. Ότι οι αγκαλιές είναι ιερό καταφύγιο και τα χάδια δεν είναι αδυναμία, αλλά τρόπος να μιλήσεις χωρίς λόγια. Μέσα από Εκείνον, έμαθα να δέχομαι τη στοργή χωρίς να τη φοβάμαι. Να νιώθω ασφαλής. Να νιώθω αρκετή.

Ο Κύριός μου έχει πάντα έγνοια για εμένα. Με ξυπνάει με τρυφερότητα – με φροντίδα πραγματική. Και δεν περνά μέρα χωρίς να με ρωτήσει πώς είμαι, τι κάνω, πώς κύλησε η μέρα μου. Ακόμη και μέσα στις σιωπές μου, με καταλαβαίνει. Δεν χρειάζεται να του εξηγήσω· με νιώθει.

Νιώθω ευγνωμοσύνη που Τον γνώρισα, που με διάλεξε, που με οδηγεί, που Του ανήκω. Είναι τιμή μου να Τον υπηρετώ, χαρά μου να Τον υπακούω, ευλογία μου να Τον αγαπώ.

Είναι ο Κύριός μου. Και είναι όλα όσα δεν ήξερα ότι χρειαζόμουν.

Και Του το οφείλω. Με όλο μου το είναι.

 

Υπέροχο κείμενο